สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 2
“ผมไม่อยากเจอหน้าใครตอนนี้ ผมอยากอยู่คนเดียว” พิธานว่าแล้วเดินจากไป ลดามองตามหงุดหงิดก่อนกลับเข้าบ้าน เห็นทุกคนไปกันหมดแล้วเหลือแค่พัฒน์ที่หันมาถามว่าพิธานอยู่ไหน ลดายังแค้นใจลูกชายคนเล็กไม่หายฟาดแขนดังเพียะ พัฒน์สะดุ้งโหยง นี่แม่มาตีเขาทำไม
“ยังมีหน้ามาถาม ถ้าไม่ใช่เพราะแกไปฟ้องคุณยาย ฉันก็เล่นงานไอ้ดลได้แล้ว”
“แม่ครับ พี่ดลเป็นญาติเรานะครับ”
“แม่ไม่เคยนับมันเป็นญาติ”
พัฒน์ดักคอ แม่จะนับพี่ดลเป็นญาติก็ต่อเมื่อพี่พิได้เป็นเจ้าของฟาร์มรักษาแล้วใช่ไหม ลดาเกลียดคนรู้ทันตีแขนเขาอีกหนึ่งที พัฒน์ไม่เข้าใจแม่อยากได้อยากมีอีกทำไมในเมื่อคุณตาก็ให้สมบัติเรามากแล้ว ที่สำคัญแม่จะมีเงินมากมายไปทำไมในเมื่อตายไปก็ไปได้แต่ตัว เงินทองเอาไปไม่ได้ ลดายิ่งโกรธหาว่าเขาแช่งตีแขนเขาสุดแรงถึงกับร้องโอ๊ยลั่น ขอร้องแม่ให้หยุดตีได้แล้ว ลดาไม่หยุดจะตีเขามากกว่านี้อีกถ้ายังเข้าข้างดล
“ผมไม่ได้เข้าข้างพี่ดล พี่พิกับแม่ทำไม่ถูก ผมก็ต้องไปบอกคุณยายให้มาจัดการ ผมทำผิดตรงไหน”
“ผิดทุกตรงนั่นแหละ แกจะไปไหนก็ไปเลยไป ไม่อยากเห็นหน้า”
“ผมไม่ไปครับ ถ้าแม่ไม่อยากเห็นหน้าผมแม่ก็ออกไปเองสิครับ”
“เออ...ฉันไปเองก็ได้” พูดจบลดาเดินกระแทกเท้าปังๆออกไป พัฒน์มองตามส่ายหน้าระอาใจ...
ทางด้านดลประคองทับทิมเดินมาตามทางโดยมีลิซ่าเดินรั้งท้าย ผู้เป็นยายบ่นอุบว่าพิธานถอดแบบมาจากลดาไม่มีผิดเพี้ยน เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง ท่านนึกว่าพอโตแล้วจะดีขึ้นที่ไหนได้กลับแย่มากกว่าเดิม ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ดลไม่คิดว่าเราจะทำอะไรได้เพราะไม้แก่ดัดยาก ทับทิมเตือนถ้าอย่างนั้นเขาต้องระวังตัวเอาไว้ พิธานคงไม่หยุดง่ายๆแค่นี้ เขาก็รู้ว่าพิธานต้องการอะไร ดลพยักหน้า
ลิซ่ามัวแต่เหม่อไม่ทันเห็นว่าทับทิมหยุดเดินก็เลยเดินชนหลังเต็มๆ ท่านหันขวับ เธอรีบยกมือไหว้ขอโทษ ครั้นเห็นสายตาไม่เป็นมิตรของท่าน เธอถึงกับเย็นวาบไปทั้งตัวถอยหลังหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ ทับทิมบอกให้ดลไปทำงานต่อ เขาขอไปส่งท่านก่อน
“ไม่ต้อง หนูลิซ่า...ช่วยเดินไปเป็นเพื่อนฉันที เราจะได้คุยกันด้วย”
ooooooo
ระหว่างเดินมาตามทางกลับบ้านโดยมีลิซ่าเดินตัวเกร็งอยู่ข้างๆ ทับทิมหันไปขอบใจเธอมากที่ยอมแต่งงานกับดลเพื่อให้อรสบายใจและมีความสุขในวาระสุดท้ายของชีวิต
“คุณยายไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ มันเป็นสิ่งที่ลิซ่าต้องทำ เพราะว่า...” ลิซ่าชะงักเกือบหลุดปากเรื่องอรใช้หนี้แทนครอบครัว ทับทิมซักเพราะว่าอะไรให้เธอพูดต่อ จิตใต้สำนึกของลิซ่าแบ่งเป็นสองฝ่าย ทำให้เธอเห็นลิซ่าตัวร้ายปรากฏตัวขึ้นห้ามเธอไม่ให้พูดอะไรเพราะทับทิมอาจคิดว่าเธอแต่งงานกับดลเพราะเงิน นั่นจะทำให้ดูไม่ดี พลันลิซ่าตัวดีโผล่ออกมายุให้เธอสารภาพทุกอย่าง ถ้าท่านรู้ภายหลังจะต้องไม่ดีกับเธอและอร
จิตใต้สำนึกฝ่ายดีและร้ายของลิซ่าที่ออกมาปรากฏตัวให้เห็นเถียงกันใหญ่ ฝ่ายหนึ่งให้บอก อีกฝ่ายหนึ่งไม่ให้พูดอะไร ลิซ่าทนรำคาญไม่ไหวร้องโอ๊ยลั่น จิตใต้สำนึกทั้งตัวร้ายตัวดีหายวับ ทับทิมตกใจถามว่าเป็นอะไร เธอแกล้งตีแขนตัวเองโกหกว่ายุงกัด แล้วเปลี่ยนเรื่องพูดว่าบ้านคุณยายไปทางไหน ทับทิมทวงถามเมื่อครู่นี้เธอยังพูดไม่จบ ลิซ่าทำเป็นจำไม่ได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
“เธอบอกว่าฉันไม่ต้องขอบคุณเรื่องที่เธอแต่งงานกับตาดล มันเป็นสิ่งที่เธอต้องทำ เพราะ...เพราะอะไร”
“อ๋อ...เพราะมันเป็นสิ่งที่ลิซ่าต้องทำไงคะแค่นั้นแหละค่ะ” ลิซ่าโกหกหน้าตาย
“หนูนี่เป็นคนดีมากจริงๆเลยนะ การแต่งงานสำหรับผู้หญิงมันคือความฝันที่สวยหรูที่เราจะได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่เรารัก แต่หนูกลับเสียสละอย่างมาก นี่ถ้าฉันมองหนูในแง่ร้ายฉันคงคิดว่าแม่อรจ้างหนูมาแน่”
“โอ้โห นี่มันพล็อตละครชัดๆในชีวิตจริงไม่มีเรื่องแบบนี้หรอกค่ะ” ลิซ่าหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วผละออกมา ทับทิมมองตามสงสัยก่อนจะร้องเรียกให้กลับมาก่อน บ้านของท่านอยู่ทางนี้ ลิซ่ารีบเดินกลับมาแทบไม่ทัน...
ในเวลาต่อมา ขณะที่อร รินและพอลล่ากำลังคุยกันเรื่องที่รินจะทำขนมอร่อยที่สุดในโลกไว้เสิร์ฟลูกค้าที่ร้านรักษาสเต๊กเฮ้าส์ในวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นการทำงานวันแรกในฐานะเชฟขนมหวาน ลิซ่าเดินหน้าเครียดเข้ามากระซิบกับอรว่ามีเรื่องจะบอก ครู่ต่อมาลิซ่าเดินตามอรมายังมุมปลอดคน ก่อนเล่าเรื่องที่ทับทิมถามเธอถึงสาเหตุที่ยอมแต่งงานกับดล อรแปลกใจคุณแม่จะถามทำไมในเมื่อท่านก็รู้ว่าตนไม่สบาย
“มันก็ใช่ค่ะ แต่ลิซ่าดูออกว่าคุณยายไม่ไว้ใจลิซ่า คุณยายคิดว่าลิซ่าแต่งงานเพราะเงิน ถึงไม่ใช่ความจริง แต่มันก็มีสาเหตุมาจากเงินที่คุณน้าช่วยครอบครัวของลิซ่าเอาไว้”
“น้าว่าหนูไม่ต้องกังวลใจไป เรื่องนี้เรารู้กันอยู่แค่สองคน ถ้าน้าไม่พูดหนูไม่พูดก็ไม่มีใครรู้ ทำใจให้สบาย”
ทันใดนั้นลิซ่านึกอะไรขึ้นมาได้จึงขอตัวก่อนแล้ววิ่งปรู๊ดออกไปเลย...
พอลล่ากำลังกินส้มตำปลาร้าอยู่กับโก้ที่โรงอาหารของคนงาน ลิซ่าวิ่งหน้าตื่นเข้ามาบอกว่ามีเรื่องสำคัญอยากให้ช่วย
ooooooo
