กลางที่โล่ง โจ๋งครึ่ม ไม่อายฟ้า ยืนจังก้า รอเหยื่อสาว ผ่านมาหา โดดดักหน้า คว้ากุญแจ แลล้วงลูบ แทบกอดจูบ เขาทำได้ อย่างไรนี่?!
ทีมข่าวเฉพาะกิจไทยรัฐออนไลน์ มีโอกาสได้พูดคุยกับหญิงสาวรายหนึ่ง ซึ่งเธอผู้นี้เคยพบเจอประสบการณ์เลวร้าย “ชายฉกรรจ์รุมจับหน้าอก” ในช่วงสงกรานต์!
“ดูเหมือนว่า เทศกาลสงกรานต์ กำลังจะกลายเป็นวันที่ใครก็ได้ กล้าออกมาทำเลว กล้าออกมาทำเรื่องต่ำทราม โดยที่ไม่กลัวความผิด” น้องจ๋า(นามสมมติ) เธอตัดพ้อกับผู้สื่อข่าว ขณะที่เธอถ่ายทอดประสบการณ์อันดำมืดที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อ 2 ปีก่อน
...
น้องจ๋า สาวสวยพระประแดง วัย 22 ปี ย้อนเล่าไปถึงเหตุการณ์อันเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อ 2 ปีก่อน “เช้าวันที่ 14 เมษายน หนูตัดสินใจออกจากบ้านตั้งแต่ 9 โมงเช้า ทั้งๆ ที่เวลาทำงานของหนูเริ่มบ่ายโมงตรง เพราะหนูคิดว่า ถ้าเราออกจากบ้านสายกว่านี้ อาจโดนสาดน้ำได้”
น้องจ๋า ใช้บริการวินมอเตอร์ไซค์จากหน้าบ้าน เพื่อเดินทางไปที่ทำงาน ซึ่งเป็นร้านสุกี้ชื่อดังที่ตั้งอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งไม่ไกลจากบ้านของเธอเท่าใดนัก
“วันนั้น หนูแต่งชุดยูนิฟอร์มของที่ทำงานไปเลย ซึ่งชุดของหนูเป็นชุดพนักงานเสิร์ฟ เสื้อเชิ้ตแขนยาว คอปก มีเสื้อกั๊กสีเทาใส่ทับอีกทีหนึ่ง กระโปรงยาวคุมเข่า ซึ่งถือว่า หนูแต่งตัวมิดชิดมาก และไม่ว่าใครก็ต้องดูออกว่า นี่คือชุดของคนทำงาน ไม่ใช่ชุดไปเล่นน้ำ” เธอเน้นเสียง
น้องจ๋า สาวสวยสะพรั่ง เล่าด้วยอารมณ์ขุ่นมัวที่ยังไม่จางหายอีกว่า เธอนั่งไพล่บนรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง โดยมีจุดหมายปลายทาง คือ ร้านสุกี้ในห้างสรรพสินค้าอันเป็นที่ทำงานของเธอ แต่การเดินทางในครั้งนี้ดูจะไม่ราบรื่นอย่างที่หวังไว้ เพราะเมื่อเธอออกเดินทางไปได้ไม่ถึง 1 กิโลเมตร เธอก็พบเจอกับอุปสรรคครั้งใหญ่....
“หนูยังไปได้ไม่ถึงครึ่งทาง ได้ยินเสียงพี่วินมอเตอร์ไซค์พูดว่า โอ้โหน้อง ยังไม่ทันได้หันไปดูก็รู้เลยว่า พี่เขาร้องทำไม” น้องจ๋า เล่าโดยละเอียด
เธอมองไปตามเสียงของวินมอเตอร์ไซค์ผู้ร่วมชะตากรรม ก็พบว่า ไม่ถึง 50 เมตรตรงหน้า มีกลุ่มชายฉรรจ์สิบกว่าคนกำลังจับกลุ่มเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งเธอและวินมอเตอร์ไซค์ จะหันหลังกลับก็ไม่ได้ เพราะถ้าทั้งคู่ตัดสินใจย้อนกลับไปใช้อีกเส้นทางหนึ่ง ระยะทางที่จะไปห้างสรรพสินค้าก็จะเพิ่มขึ้นอีกหลายกิโลเมตร และใช้เวลานานกว่านั้นมาก
“หนูตัดสินใจบอกพี่วินมอเตอร์ไซค์ว่า ไปเลยค่ะพี่ รีบขับไปเลยค่ะพี่ไม่ต้องสนใจ เพราะหนูคิดว่า ถ้าเราขับออกไปให้พ้นจากจุดนั้นให้เร็วที่สุด หนูอาจจะแค่เปียก แต่ไม่มากเท่าไหร่” น้องจ๋า เล่าถึงการตัดสินใจในวินาทีฉุกเฉิน
...
แต่สิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ตรงกับสิ่งที่เธอคิด...
“คนพวกนี้ เขาไม่กลัวตายเลยพี่ ในจังหวะที่มอเตอร์ไซค์จะขับผ่านไป พวกผู้ชาย 2-3 คนกระโดดออกมาขวางอย่างไม่กลัวเจ็บ ไม่กลัวตาย แล้วใครก็ไม่รู้ดึงกุญแจรถของพี่วินมอเตอร์ไซค์ไป”
“หนูยังไม่ทันจะตั้งสติดี ก็ได้ยินเสียงพี่วินฯ พูดว่า อย่าสาดนะครับๆ น้องเขาจะไปทำงาน เห็นมั้ยเนี่ยๆ น้องเขาใส่ชุดทำงานมา แต่ผู้ชายพวกนี้ไม่ฟังเลย สาดน้ำทั้งถังใส่หนูทันที ทั้งๆ ที่หนูกับพี่วินฯ ก็พูดประสานเสียงกันอยู่ว่า อย่าสาดนะ ต้องไปทำงาน” น้องจ๋า เล่าด้วยอารมณ์โมโหที่ค้างคานานมานานหลายปี
...
เธอโดนสาดน้ำจนเปียกปอนไปทั้งร่าง จนไม่สามารถเดินทางไปทำงานต่อได้ และไม่เพียงเท่านั้น...!
“ในช่วงวินาทีนั้น จู่ๆ ก็มีคนเอายาสระผมมาบีบใส่หัวหนู เอาน้ำมาราดพร้อมๆ กับขยี้หัวหนู ซึ่งน้ำจากยาสระผมก็เข้าตาจนแสบตาลืมตาไม่ขึ้น มือหนึ่งของหนูพยายามปาดน้ำที่หน้าที่ตาออก มือหนึ่งก็จับกระเป๋าถือไว้แน่น เพราะกลัวมีใครมาเปิด หรือกระชากไป ส่วนในใจก็กลัวว่า จะหงายหลังตกจนหัวร้างข้างแตก ตอนนั้น หนูรู้สึกแย่มากๆ”
เธอเล่าด้วยอารมณ์โกรธ และสงสัยว่า ทำไมคนเหล่านี้ ต้องทำกับเธอราวกับเธอไม่มีหัวจิตหัวใจ และความคิดความอ่านของคนเหล่านี้ไม่มีอยู่บ้างเลยหรือ?
“จังหวะนั้นเอง หนูรู้สึกว่า มีมือหนักๆ มากดที่ขาอ่อนของหนูทั้งสองข้าง มือหนูจากที่ปาดน้ำบนหน้าอยู่ก็รีบปัดมือบนขาอ่อนของหนูทันที”
“ในช่วงที่หนูปัดมืออกจากขาอ่อน ก็มีมือใครสักคนคว้าหมับที่หน้าอกข้างซ้ายของหนูแล้วบีบอย่างแรง บีบจนหนูต้องร้องลั่นออกมาเพราะความเจ็บ ตอนนั้น หนูทั้งโกรธและอยากร้องไห้ ไม่คิดว่า ชีวิตจะต้องมาเจออะไรอย่างนี้ มันแย่มากๆ”
...
“หนูทั้งตะโกนด่าหยาบคาย ทั้งกรี๊ด ทั้งร้องไห้ หลายอย่างมากในวินาทีนั้น มันอึดอัดไปหมด หนูสู้คนพวกนี้ไม่ได้ หนีไม่ได้ และชะตากรรมของพี่วินฯ ที่มาด้วยก็ไม่รู้เป็นอย่างไร ได้ยินแค่พี่เขาพูดว่า เอากุญแจกูคืนมานะๆ” น้องจ๋า เล่าด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่นิดๆ
ถึงแม้เธอจะร้องอย่างสุดเสียง และพยายามใช้มือของเธอปัดป้องมือของชายฉกกรรจ์นับสิบคน แต่สิ่งที่เธอทำดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ขนาดหนูกรี๊ด หนูตะโกนด่าขนาดนั้น ก็ยังมีมืออีกหลายสิบมือพยายามขยำหน้าอกหนู สิบมือนะคะพี่ครั้งนี้ ไม่ใช่แค่มือเดียว และที่มันเจ็บไปมากกว่านั้น คือ ในช่วงที่หน้าอกหนูโดนจับ หนูได้ยินเสียงผู้ชายหลายๆ คนตรงนั้นหัวเราะสนุนสนาน แบบไม่รู้สึกรู้สาเลยว่า สิ่งที่พวกมันทำอยู่ เป็นสิ่งที่คนดีๆ เขาไม่ทำ”
ปากของน้องจ๋าเริ่มสั่น น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือ จนการสนทนาระหว่างผู้สื่อข่าวและน้องต้องเงียบลงอยู่ชั่วอึดใจใหญ่ เพื่อให้จิตใจเธอนั้น พร้อมที่จะเล่าเรื่องราวอันเลวร้ายต่อจนจบ
“ตาหนูแสบมากตอนนั้น เพราะหนูใส่คอนแทคเลนส์ด้วย มองไม่เห็นอะไรตรงนั้น ส่วนมือหนูก็พยายามปัดมือผู้ชายพวกนั้นออก จนได้ยินเสียงสตาร์ตเครื่องมอเตอร์ไซค์ และรู้สึกว่า พี่วินมอเตอร์ไซค์กำลังหันหัวรถกลับไปทางเดิมที่หนูมา”
วินมอเตอร์ไซค์ ผู้ร่วมชะตากรรม รีบขับออกมาจากจุดเกิดเหตุ พร้อมถามไถ่เธอตลอดทางว่าเป็นอย่างไร และขอโทษเธอเป็นสิบๆ ครั้งที่ไม่สามารถช่วยเธอจากน้ำมือของคนเหล่านี้ได้ และพยายามจะชดเชยให้เธอด้วยการรอเธออาบน้ำให้เสร็จ และไปส่งเธอให้ถึงจุดหมายอีกครั้งอย่างปลอดภัย
“หนูร้องไห้ไปตลอดทาง ร้องดังแบบไม่อายใคร แต่พอใกล้จะถึงบ้านก็พยายามเงียบเสียงเอาไว้ และทำให้เหมือนปกติที่สุด เพราะหนูกลัวแม่จะรู้ และแม่จะเสียใจมากๆ เพราะขนาดหนูเองยังเสียใจจนอยากจะหายตัวไปจากโลกนี้”
“แล้วแม่ล่ะ ถ้าแม่รู้ แม่จะเจ็บปวดกว่าหนูมากมายขนาดไหน และถ้าหนูเอาเรื่องเอาราวไอ้คนพวกนั้นจนเป็นคดีความ เรื่องนี้ก็จะรู้กันไปทั่วหมู่บ้าน สุดท้าย คนที่เสียหายที่สุดไม่ใช่ใคร คงเป็นตัวหนูเอง” น้องจ๋า ในวัย 20 ปี เธอคิดว่าการตัดสินใจเช่นนี้เป็นทางออกที่ดีที่สุด
เธอเดินเข้าบ้านอย่างเป็นปกติที่สุด และพยายามอย่างยิ่งที่จะหลบซ่อนสายตาจากผู้เป็นแม่...
“หนูบอกแม่แค่ว่า โดนสาดน้ำมา เลยกลับมาอาบน้ำ แล้วเดี๋ยวจะออกไปทำงานใหม่ แต่ในใจหนูนี่คือมันร้าว มันแตกไปหมดแล้ว อยากเข้าไปกอดแม่มากๆ แต่เราก็เลือกที่จะเจ็บ และเก็บไว้คนเดียว”
“ตอนหนูอาบน้ำนี่คือ เหมือนในหนังเลยพี่ หนูพยายามขัด พยายามล้าง น้ำตาก็ไหล แต่ยังไงก็ต้องไม่มีเสียงร้องไห้ดังออกมาให้แม่ได้ยิน หนูเจ็บที่สุด หนูเกลียดพวกมันที่สุด”
เมื่อเธออาบน้ำชำระล้างกายเสร็จ เธอก็ขึ้นวินมอเตอร์ไซค์อันเป็นผู้ร่วมชะตากรรม เพื่อเดินทางไปทำงานเช่นเดิม แต่คราวนี้เธอและวินมอเตอร์ไซค์เลือกที่จะใช้เส้นทางที่ไกลออกไปกว่าเส้นทางเดิม ซึ่งเส้นทางเดิมนั้น มีระยะทางเพียง 2 กิโลเมตร แต่อีกเส้นทางที่เธอเลือกไปในครั้งนี้ มีระยะทางถึง 9 กิโลเมตร
“ในที่สุด หนูก็ไปถึงที่ทำงาน แต่ก็ไม่เป็นอันทำงาน เสิร์ฟก็ตกๆ หล่นๆ ทำงานได้ไม่ดีเลย จนพี่ๆ เข้ามาถามว่าเป็นอะไร แต่ก็ไม่กล้าบอกใคร ทั้งๆ ที่ในใจเรารวดร้าวมาก” เธอเล่าถึงเหตุการณ์สุดแสนเจ็บปวด
“จากเหตุการณ์ที่หนูเจอ หนูอยากจะบอกสังคมว่า ตั้งแต่เด็กจนโต หนูได้ยินได้รับคำพร่ำสอนมาตลอดว่า เราเป็นผู้หญิง ต้องแต่งตัวให้มิดชิด อย่าแต่งตัวโป๊ เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ชายเลวๆ มาทำมิดีมิร้าย แต่สิ่งที่หนูเจอ คือ บทพิสูจน์อย่างดีเลยว่า ไม่ว่าคุณจะแต่งตัวโป๊ แต่งตัวเรียบร้อย หรือแต่งตัวอย่างไร ถ้าผู้ชายเลวๆ มันจะทำเลวๆ มันไม่เลือกหรอก”
“และอีกอย่างที่หนูอยากจะบอกกับสังคม คือ สงกรานต์บ้านเรามันเปลี่ยนไปแล้ว สงกรานต์กลายเป็นวันปลดปล่อยคนเลว มันกลายเป็นวันที่คนหลายคนกล้าออกมาทำเลวโดยไม่เกรงกลัวกฎหมายบ้านเมืองอะไรทั้งสิ้น!” น้องจ๋า สาวพระประแดงที่ ณ ขณะนี้ อยู่ในวัย 22 ปี ระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจเธอมานานอย่างหมดสิ้น...