สะใภ้จ้าว
ตอนที่ 1
ณ บ้านสวนริมคลองจังหวัดนนทบุรี...สาลินสาวสวยสุดแสบ หัวโจกเจ้าถิ่นกำลังบงการหมู่เด็กลูกสมุนฉกห่อขนมจากเรือพ่อค้า พร้อมกับส่งยิ้มร่า ร้องบอกจากต้นไม้ใหญ่ที่ตัวเองปีนไปซ่อน ให้พ่อค้าเก็บเงินจากคุณตาคุณยายของเธอ ซึ่งเป็นเจ้าของสวนใหญ่และบ้านเช่ามากมายในละแวกนั้น
พ่อค้าได้แต่ยิ้มเซ็งๆ แล้วพายเรือจากไป ไม่กล้าโวยเพราะสาลินเป็นหลานสาวคนเล็กของเจ้าของบ้านเช่าที่เขาอาศัยมานานปี สาวแสบเห็นพ่อค้าพายเรือพ้นคุ้งแล้ว จึงตะโกนขอส่วนแบ่งขนมจากลูกสมุน แต่ไม่ทันลิ้มรสของอร่อย ก็ต้องกรีดร้องเสียงหลง เมื่อพลัดหล่นจากต้นไม้ลงคลอง!
เวลาเดียวกันที่บ้านราชดำริ...คุณสร้อย เจ้าของบ้านสาวใหญ่วัยห้าสิบห้า ท่าทางเคร่งเครียด ระเบียบจัด กำลังเจ้ากี้เจ้าการเหล่าสาวใช้เรื่องงานบ้าน โดยมีศรีจิตรา หลานสาวคนโตและพี่สาวของสาลิน นั่งพับเพียบแกะสลักขิงดองกับอุ่นเรือนผู้เป็นแม่ไม่ไกลกันนั้น ทันใดนั้น... เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาสิบเอ็ดโมง สร้อยก็เริ่มบ่น
“กี่โมงกี่ยามแล้วล่ะเนี่ย ดู๊...จะเที่ยงแล้วนี่ ทำไมไม่ลงครัว มานั่งลอยหน้าเสนอนวลอยู่ทำไมยะ”
อุ่นเรือนขยับตัวรับหน้า จะรีบไปทำมื้อกลางวันให้ แต่คุณสร้อยก็ไม่วายจู้จี้
“นี่แม่ศรี วันนี้แกงสะระหมั่นน่ะ ให้ถึงกะทิหน่อยนะ อย่าให้ใสเป็นแกงจืด ชืดๆชาดๆเหมือนอาม่าบ้านสวน”
“แกงคราวที่แล้วใสไปหรือคะคุณป้า”
“ก็อย่างงั้นสิยะ ใสเป็นน้ำล้างหัวล้าน”
กำไลกับพิศ สองสาวใช้ลอบส่งยิ้มให้กันขำๆ ก่อนจะยั่วประสาทเจ้าของบ้านสาวใหญ่เรื่องวิธีทำแกงตำรับชาววัง ซึ่งก็ได้ผล คุณสร้อยเอ็ดใหญ่และบ่นตามมาอีกกระบุงโกย แถมพาลกับศรีจิตรา
“นี่แม่ศรี...อยู่หน้าเตาน่ะเหมาะกับแกแล้ว เผื่อวันไหนบ้านแตกสาแหรกขาดขึ้นมา แกจะได้มีวิชาไปต้มยำทำแกงขาย ไม่ต้องไปตักอึรดผักให้เหม็นโฉ่เหมือนอาม่าแก”
ศรีจิตรากับอุ่นเรือนกลั้นยิ้มกันแทบแย่ ได้ยินบ่อยจนชินและไม่นึกถือสา เช่นเดียวกับกำไลและพิศ ทั้งหมดรู้ดีว่าคุณสร้อยจุกจิกและเหน็บไปแบบนั้นเอง แต่ในใจไม่ได้หมายความจริงจังอย่างที่พูดสักนิด
หลังส่งทุกคนเข้าครัว คุณสร้อยก็ได้ต้อนรับคุณสอางค์ พี่สาวคนสวย ข้าหลวงคนสนิทของเสด็จพระองค์หญิงแห่งวังวุฒิเวสม์ ซึ่งแวะมาแจ้งข่าวสำคัญ
และข่าวสำคัญที่ว่าก็ทำให้คุณสร้อยตามคุณสอางค์ไปเข้าเฝ้าเสด็จพระองค์หญิงถึงวังวุฒิเวสม์ในบ่ายวันเดียวกัน มาลาและวรรณา สองสาวต้นห้องเสด็จฯออกมา ต้อนรับ คุณสร้อยก็ทักทายอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะได้ยิ้มหน้าบานเป็นสองเท่า เมื่อเสด็จฯตรัสขอทาบทามศรีจิตราให้ ม.ร.ว.ดิเรกราชวิทย์ วุฒิวงศ์ หรือคุณชายโต
ooooooo
ข่าวขอทาบทามหลานสาวคนสวยของคุณสร้อยจากบ้านราชดำริ ให้เป็นคู่หมั้นคู่หมายของ ม.ร.ว.ดิเรกราชวิทย์ หรือคุณชายโต แพร่สะพัดทั่ววังวุฒิเวสม์ในวันเดียวกัน ไม่เว้นแม้แต่นมย้อย
นมย้อยเป็นนางข้าหลวงเก่าแก่แห่งวังวุฒิเวสม์ แม่นมของเหล่าคุณชายทั้งสาม คือ ม.ร.ว.ดิเรกราชวิทย์ หรือคุณชายโต ม.ร.ว.กิตติราชนรินทร์ หรือคุณชายรอง และ ม.ร.ว.บดินทราชทรงพล หรือคุณชายเล็ก จึงได้รับการยกย่องว่าเป็นเสมือนนายอีกคน เพราะข้าหลวงเก่าแก่เป็นที่รักของเหล่าคุณชายยิ่งนัก
ข่าวจากตำหนักใหญ่ของเสด็จพระองค์หญิง ทำให้นมย้อยร้อนใจ แต่ก็ไม่กล้าบอกหม่อมอำพัน มารดาของสามคุณชาย ซึ่งเป็นคนโผงผางและขี้โวยวาย จึงไปดักรอพูดกับ ม.ร.ว.กิตติราชนรินทร์ หรือคุณชายรองแทน
จรวยสาวใช้หน้าคมทรงอวบประจำตำหนักเล็กของเหล่าคุณชาย ผ่านมาเห็นท่าทางแปลกๆของนมย้อย ก็อดสงสัยไม่ได้ และถึงกับหูผึ่ง เมื่อได้ยินนางข้าหลวงเก่าแก่พูดถึงข่าวใหญ่จากตำหนักใหญ่ของเสด็จพระองค์หญิง
“เสด็จท่านทรงตัดสินพระทัยแล้ว เรื่องคู่หมายคุณชายโตค่ะ เห็นว่าเป็นหลานสาวคนโตของคุณสอางค์”
“นมบอกหม่อมหรือยังครับ พี่ชายโตด้วย”
“ยังค่ะ เดี๋ยวหม่อมก็คงทราบจากเสด็จ แต่ที่อิฉันร้อนใจมาปรึกษาคุณรองก็เรื่องคุณโตกับ...แม่จรวยสาวใช้ค่ะ”
ชื่อตัวเองทำให้จรวยตาลุก แล้วก็ถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อได้ยินคำบอกเล่าจากปากนมย้อย
“คุณรองเพิ่งกลับจากต่างประเทศ คงไม่รู้เรื่องอะไร คุณโตเธอแอบมีอะไรลับๆกับแม่จรวยค่ะ มีมานานเป็นปีๆแล้ว...คุณรองคิดอ่านประการใดคะ จะตัดไฟแต่ต้นลม ให้แม่จรวยกลับต่างจังหวัดเลยดีไหมคะ เพราะถ้ายังปล่อยให้คาราคาซังแบบนี้ เรื่องอื้อฉาวไปถึงพระเนตรพระกรรณแน่ๆ”
“เรื่องนี้มีใครรู้บ้างครับ”
“ก็มีอิฉัน แม่น้อมกับนังเจียม บ่าวไพร่คนอื่นคงไม่มีใครรู้หรอกค่ะ”
จรวยว้าวุ่นใจมาก และไม่รอช้า ไปร้องไห้ขอความเห็นใจจากคุณชายดิเรกราชวิทย์หรือคุณชายโต
“หา...ฉันต้องแต่งงานกับหลานสาวคุณข้าหลวงใหญ่งั้นหรือ”
“ค่ะ...เสด็จรับสั่งแล้ว คุณนมก็จะไล่จรวยออกจากวัง เขาไม่ให้จรวยอยู่กับคุณชาย ขัดขวางความรักของเรา”
คุณชายโตได้ยินคำว่ารักก็ทำหน้าไม่ถูก ไม่อยากยอมรับนัก แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ
“อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปก่อนไข้เลยน่าจรวย”
“ไม่ได้ค่ะคุณชาย จรวยไม่อยากจากคุณชายไปไหน จรวยรักคุณชาย คุณชายต้องช่วยจรวยนะคะ”
จบคำก็ถลาไปกอดขา คุณชายโตทำหน้าเอือมๆ ก่อนจะได้กลืนน้ำลายเอื๊อก เมื่อเห็นเนินอกอวบอิ่ม
“เอาน่า...เรื่องแต่งคงอีกนาน เราคงพอคิดอ่านหาทางออกได้”
จรวยดีใจ โผกอดคุณชายโตแน่น “สัญญานะคะว่า คุณชายจะไม่ทิ้งจรวย”
ไม่รู้ว่าเพราะเนินเนื้ออกอิ่ม หรือเพราะสำนึกจากใจกันแน่ ทำให้คุณชายโตยอมสัญญา ก่อนจะประคองสาวใช้ทรงอวบขึ้นเตียง กอดจูบลูบไล้กันนัวเนีย ไม่รู้เลยว่าคุณชายกิตติราชนรินทร์ หรือคุณชายรอง ผ่านมาเห็นทุกอย่างจากช่องประตู สีหน้าหนักใจ...ไม่รู้จะเตือนหรือไม่เตือนพี่ชายโตดี
ooooooo
ขณะที่ชาววังวุฒิเวสม์ตะลึงกับข่าวคู่หมั้นคู่หมายของคุณชายดิเรกราชวิทย์หรือคุณชายโต ที่บ้านราชดำริก็วุ่นวายกันใหญ่ เพราะคุณสร้อยดีใจจนเนื้อเต้น ที่ศรีจิตรา หลานสาวคนโตจะได้เป็นว่าที่สะใภ้จ้าว ศรีจิตราซึ่งง่วนกับงานครัวตั้งแต่บ่าย ถึงกับพูดไม่ออก เมื่อเห็นรอยยิ้มน่าสงสัยของคุณสร้อยผู้เป็นป้า
“ต๊าย...หน้าเป็นมัน ฟันเป็นยาง ต่อไปนี้ห้ามลงครัวเด็ดขาดนะลูก”
“อ้าว...ไหนคุณป้าบอกให้ลงครัวไว้ เผื่อวันไหนตกระกำลำบากไงคะ”
“วุ้ย...ตกระกำลำบากอะไร มีแต่จะขึ้นสูงนั่งวอช่อฟ้าสาวิกากาญจน์น่ะสิ”
อุ่นเรือนซึ่งเพิ่งมาสมทบ สบตาศรีจิตรางงๆ คุณสร้อยฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเฉลย
“ช่างไม่รู้อะไรเลย ตอนนี้แม่ศรีหลานฉันจะได้เป็นสะใภ้จ้าวแล้วน่ะสิยะ”
ศรีจิตราถึงกับอึ้ง เช่นเดียวกับอุ่นเรือน แต่คุณสร้อยก็ไม่สนใจ มัวปลื้มกับวาสนาของหลานสาว
“แหม เสียดาย คุณชายวังโน้นตัวเปล่าเล่าเปลือยอยู่ตั้งสององค์ ฉันก็มีหลานสาวตั้งสอง น่าจะเข้าคู่กัน”
หลานสาวอีกคนของคุณสร้อยก็คือสาลิน สาวสวยสุดแสบจากบ้านสวนริมคลองจังหวัดนนทบุรี อุ่นเรือนมั่นใจว่าคงเป็นไปไม่ได้ เพราะลูกสาวคนเล็กรักอิสระและดื้ออย่าบอกใคร ซึ่งคุณสร้อยก็รู้ดี แต่ก็อดหวังไม่ได้
“แม่สาลินน้องสาวเธอน่ะแม่ศรี...ใฝ่ต่ำ ให้มาอบรมเป็นผู้ดีก็ไม่ยอม อยากจมอยู่ท้องร่องท้องสวน วันๆ ดองผักหมักหญ้าจนเหม็นโฉ่ไปทั้งตัว อุ๊ย...จะอาเจียน!”
แน่นอนว่าสาลินคงไม่สะทกสะท้านกับคำครหาของคุณสร้อยเหมือนแม่กับพี่สาว และคุณสร้อยก็ตระหนักข้อนี้ดี เลยพยายามเลิกหวัง และมุ่งความสนใจไปที่การเตรียมความพร้อมให้ศรีจิตรา
และภารกิจแรกที่สาวสวยเรียบร้อยอย่างศรีจิตราต้องเจอคือการขัดผิว ซึ่งคุณสร้อยทุ่มเทมาก ขนทุกตำรับชาววังมาให้หลานสาวคนโต อุ่นเรือนเห็นหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของลูกสาว ก็อดสงสารไม่ได้ แต่ก็ขัดใจคุณสร้อย พี่สาวแท้ๆของสามีผู้ล่วงลับ ผู้มีพระคุณซึ่งอบรมเลี้ยงดูศรีจิตรามาตั้งแต่เด็กไม่ได้
ด้านสาลิน...ยังไม่รู้เรื่องพี่สาวถูกจับคู่ มัววุ่นวายเตรียมตัวสัมภาษณ์งานบรรณารักษ์ในห้องสมุด แต่ชุดสวยๆของสาวแสบบ้านสวนก็เปียกโชกและเต็มไปด้วยโคลน เมื่อถูกรถยุโรปคันยาวซึ่งแล่นผ่านแอ่งน้ำขังริมฟุตปาทสาดใส่!
สาลินโกรธมาก และไม่พลาดจะจดเลขทะเบียนรถเจ้าปัญหาไว้ในสมุดโน้ตที่พกติดตัวตลอด ก่อนจะแบกหน้าเลอะๆ กับชุดเปียกๆไปสัมภาษณ์งานที่ห้องสมุดประชาชนตามนัด
บราลีและลลิตา สองบรรณารักษ์สาวประจำห้องสมุด มองหน้าผู้สมัครสาวนามว่าสาลินด้วยแววตาอึ้งๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีใครกล้ามาสัมภาษณ์งานในสภาพเลอะเทอะแบบนี้ แต่คนทึ่งมากกว่า คงหนีไม่พ้นไนเจล บอสหรือหัวหน้าบรรณารักษ์หนุ่มชาวต่างชาติ ที่ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นสภาพสาลิน
แต่ถึงสภาพกับชุดจะไม่สร้างความประทับใจนัก แต่ความน่ารักสดใสของสาลินก็เอาชนะใจไนเจลได้ จนบราลีกับลลิตาถึงกับแปลกใจ ว่าบรรณารักษ์สาวคนใหม่มีอะไรดี...ไนเจลถึงได้ปลื้มขนาดนี้
ooooooo
และเพื่อต้อนรับบรรณารักษ์สาวคนใหม่ ไนเจลเลยพาสาลินไปเลี้ยงกลางวันที่ร้านอาหารหรู โดยมีบราลีกับลลิตาตามมาด้วย สาวแสบบ้านสวนอดเกรงใจไม่ได้ แต่เมื่อเห็นรถยุโรปคันยาว เลขทะเบียนคุ้นๆหน้าร้าน ก็เปลี่ยนใจ แทบจะถลาเข้าไปด้านใน...อยากจะเห็นนักว่าไอ้คนขับรถไม่มีมารยาทเมื่อเช้าหน้าตาเป็นเช่นไร
เจ้าของรถยุโรปคันยาวนั้นก็คือคุณชายกิตติราชนรินทร์ หรือคุณชายรองแห่งวังวุฒิเวสม์ ราชนิกุลหนุ่มรูปงาม ท่าทางสุขุม นักการทูตหนุ่มคนดัง ขวัญใจสาวๆทั่วพระนคร...แน่นอนว่าเขายังไม่รู้ตัวว่าก่อเรื่องอะไรไว้เมื่อเช้า มัวขับรถอย่างอารมณ์ดี เพราะมีนัดทานกลางวันกับหญิงคนรัก
และหญิงคนรักของคุณชายรอง ราชนิกุลหนุ่มนักการทูตจากวังวุฒิเวสม์ ก็คือ ม.ร.ว.เทพีเพ็ญแสง รัชนีกุล หรือคุณหญิงก้อย ราชนิกุลสาวสวยคนดัง ซึ่งมารอที่ร้านอาหารหรูตั้งแต่เช้า เพราะมีนัดถ่ายแบบและให้สัมภาษณ์
วิรงรองหรือติ่ง เพื่อนสาวคนสนิทของคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงและคอลัมนิสต์คนดัง ออกมาต้อนรับคุณชายรอง ซึ่งถึงกับยืนอึ้ง เมื่อเห็นบรรยากาศวุ่นวายของกองถ่าย เขาไม่รู้มาก่อนว่าสาวคนรักจะมีนัดถ่ายแบบวันนี้ วิรงรองก็อธิบายอะไรไม่ได้มาก นอกจากจะปล่อยให้สองหนุ่มสาวคู่รักคุยกันเอง
คุณหญิงก้อยเห็นชายคนรักก็รีบเดินมาหา หมุนตัวอวดชุดสวย ก่อนจะถามความเห็นเขา
“หญิงสวยมาก หรูหราเสียจนจะร่วมโต๊ะกลางวันกับผมได้ไหมเนี่ย”
“คุณรองขา หญิงคงไม่ใส่ชุดกรุยกรายนี้ไปลันช์ในห้องอาหารหรอกค่ะ เดี๋ยวจะหาว่าหลุดมาจากงานคาร์นิวัล”
“เสร็จงานแล้วใช่ไหมครับ จะได้ทานกลางวันกันเลย”
“ยังเลยค่ะ เหลือถ่ายอีกเซตหนึ่ง รอหญิงก่อนนะ”
“หญิงก้อย...ผมมีเวลาแค่ชั่วโมงครึ่ง ต้องรีบกลับไปกระทรวงให้ทันบ่ายสอง”
“ก็เลื่อนไปบ่ายสาม หรือลางานไปเลยสิคะ เพราะงานของหญิงก็ยังไม่เสร็จเหมือนกัน...รอนะคะ”
พูดจบก็หันไปเปลี่ยนชุดถ่ายแบบต่อ ทิ้งคุณชายรองให้มองตามด้วยความไม่ชอบใจ แต่ก็เลือกจะข่มอารมณ์หงุดหงิดไว้ ไม่อยากหาเรื่องทะเลาะให้กลายเป็นเรื่องใหญ่
อีกด้านของร้านอาหารหรู...หลังสั่งอาหารเรียบร้อย กลุ่มของสาลินก็ได้ตื่นเต้นใหญ่ เมื่อได้ยินจากบริกรว่ามีถ่ายแบบคนดัง โดยเฉพาะลลิตากับบราลี รีบวิ่งไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ไนเจลได้แต่มองตามขำๆ ก่อนจะหันมาทำตาหวานใส่สาลิน จนบรรณารักษ์สาวคนใหม่รู้สึกอึดอัด ต้องขอตัวเข้าห้องน้ำดื้อๆ
ระหว่างที่สาลินหลบไปทำใจ บราลีกับลลิตาก็ตาโตกับบรรยากาศถ่ายแบบสุดเปรี้ยวของคุณหญิงก้อย และอดไม่ได้จะไปขอลายเซ็นเป็นที่ระลึก เมื่อราชนิกุลสาวถ่ายแบบเสร็จ
“เราเป็นคนทำข่าวค่ะ ขอลายเซ็นคุณหญิงเทพีเพ็ญแสง เป็นเกียรติกับดิฉันหน่อยค่ะ”
“นักข่าวเหรอคะ ได้เลยค่ะ จากโทรทัศน์หรือสำนักพิมพ์ไหนคะ”
“อ๋อ...เซ็นตามนี้เลยนะคะ ลลิตา...บรรณารักษ์ห้องสมุดประชาชน”
คำว่าห้องสมุดทำให้คุณหญิงก้อยถึงกับชะงัก ยกเลิกการแจกลายเซ็น ก่อนร่วมกับวิรงรอง เอ็ดใส่สองสาวที่โกหกว่าเป็นนักข่าว แต่ลลิตาก็ไม่สะทกสะท้าน ย้อนกลับหน้าตายว่าไม่ใช่นักข่าว แต่ก็นำข่าวราชนิกุลสาวจากนิตยสารและหนังสือพิมพ์มาลงบอร์ดในห้องสมุดทุกวัน
คุณหญิงก้อยหัวเสียมาก เอ่ยปากไล่สองสาวจากห้องสมุด บราลีเห็นลลิตาหน้าเสีย เลยออกโรงปกป้องเพื่อนเต็มที่ ส่วนวิรงรองกลัวราชนิกุลสาวไม่พอใจ เลยวางท่าอวดเบ่งสองสาว
“รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ฉัน...วิรงรอง เจ้าของคอลัมน์วิรงรองซุบซิบ ฉันสามารถเขียนข่าวเล่นงานห้องสมุดของพวกหล่อนให้ปิดตายไปทั้งชาติเลยก็ได้นะ”
บราลีไม่หวั่น ตอกกลับ “โถ...คุณวิรงรองซุบซิบ นินทาเรื่องในมุ้งชาวบ้านหากินไปวันๆ อย่าอวดอ้างสรรพคุณตัวเองให้มากนักเลยค่ะ อีพวกกินบนหลังคนแบบคุณน่ะ ระวังจะลงมาจากหลังคนไม่ได้ เพราะไม่มีแผ่นดินให้เหยียบ!”
ooooooo
หลังหลบไปทำใจเรื่องไนเจลจีบในห้องน้ำพักใหญ่ สาลินก็จะกลับโต๊ะ แต่ก็ดันมีเรื่องเสียก่อน เพราะถูกเข้าใจผิดจากลูกค้าหนุ่มโต๊ะวีไอพี ที่คิดว่าเธอเป็นสาวเสิร์ฟ!
คุณชายกิตติราชนรินทร์หรือคุณชายรองแห่งวังวุฒิเวสม์ หงุดหงิดมาก เพราะไม่มีพนักงานมาต้อนรับหรือดูแลเหมือนเคย เมื่อเห็นหญิงสาวแต่งตัวสีคล้ายสาวเสิร์ฟ เลยร้องเรียกให้เอาเมนูมาให้
สาลินหันมาตามเสียง ก่อนจะย้อนถามนิ่งๆ “คุณพูดกับฉันเหรอคะ”
“แล้วจะให้ฉันพูดกับใคร ฉันนั่งมานานแล้วนะ นี่โต๊ะจองนะ บริการกันยังไง เรียกกัปตันมาให้หน่อย”
บรรณารักษ์สาวคนใหม่ไม่คิดมาก คว้าเมนูจากโต๊ะข้างๆให้ แล้วจะผละไป แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อลูกค้าหนุ่มส่งสายตาตำหนิมาให้ พร้อมสั่งอาหารชุดใหญ่ สาลิน มองมาอึ้งๆ ทำท่าเหมือนไม่เข้าใจ จนลูกค้าหนุ่มเหลืออด
“ต้องให้ฉันลุกไปให้เธอดูเมนูอาหารงั้นใช่ไหม”
น้ำเสียงหงุดหงิดของเขาทำให้สาลินต้องยื่นหน้าไปใกล้ จนได้กลิ่นโคโลญหอมอ่อนๆที่ทำให้ใจหวิว แต่ลูกค้าหนุ่มก็ทำให้หมดอารมณ์ เมื่อเขาดันวางท่าเป็นลูกค้าจอมหยิ่ง เรื่องมาก แถมสบประมาทเธออีกต่างหาก
“นี่เธอ...เพิ่งมาทำงานใช่ไหม อาหารที่ฉันสั่งก็ไม่เห็นจดเป็นเรื่องเป็นราว จำได้เหรอ”
สาลินชักฉุน เลยแกล้งรวนกลับ “ได้มั้ง...ฉันจำเก่ง”
คุณชายรองซึ่งอารมณ์ไม่ดีเรื่องคนรักอยู่แล้ว หมดความอดทน “มารยาทเธอทรามมาก ฉันคือลูกค้าวีไอพี เธอถูกอบรมมายังไง พูดจายอกย้อนกับลูกค้า หางเสียงสักนิดก็ไม่มี ชื่ออะไร ฉันจะรายงานเจ้านายเธอเดี๋ยวนี้”
คำขู่ของเขา ไม่ได้ทำให้สาลินเดือดร้อนนัก ลูกค้าหนุ่มยิ่งโมโห จะตามกัปตันของร้านมาเอาเรื่องเธอให้ได้ บรรณารักษ์สาวได้ยินบริกรคนอื่นเรียกเขาว่าคุณชาย ก็เบ้หน้า ก่อนจะนึกสนุกอาสาไปตามกัปตันให้ แล้วแกล้งทำลนลาน แอบเอาน้ำราดบนตัวเขาได้อย่างแนบเนียน
“อุ๊ย...ขอโทษค่ะ หนูผิดไปแล้ว เดี๋ยวหนูเช็ดให้”
คุณชายรองรีบยกมือกุมเป้ากางเกง ร้องห้ามเสียงเข้ม ข่มความอายแทบแย่ที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ในร้านอาหารหรู ต่างจากหญิงสาวต้นเรื่องในชุดสีคล้ายสาวเสิร์ฟ เดินลอยนวลจากไปดื้อๆ พร้อมรอยยิ้มสะใจที่ได้เอาคืน!
ทั้งเรื่องคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงและลูกค้าหนุ่ม คุณชายจอมหยิ่ง ทำให้สี่หนุ่มสาวจากห้องสมุดตัดสินใจกลับ ไม่อยู่กินให้เสียบรรยากาศและเสียอารมณ์ สาลินเห็นดีเห็นงามด้วย ไม่อยากอยู่รอให้คู่กรณีหนุ่มมาหาเรื่องอีก เลยรีบเดินนำออกไป พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรถยุโรปคันยาวที่สาดน้ำโคลนใส่เธอเมื่อเช้า
“ไอ้รถเจ้ากรรมนี่แหละ ต้นเหตุเรื่องทั้งหมด ถ้าเจ้าคนขับไม่ขับให้โคลนสาดมาเต็มตัว ฉันก็ไม่ต้องเปลี่ยนเป็นชุดสาวใช้ ไม่ต้องถูกคุณชายคนนั้นเข้าใจผิดว่าฉันเป็นสาวเสิร์ฟ แล้วมาด่าฉันสาดเสียเทเสีย”
ลลิตาได้ยินคำว่าคุณชายก็ตาลุก “อุ๊ย...คุณชายคนไหนด่าเธอเหรอ มีคุณชายอยู่ในร้านด้วยเหรอ”
“ไม่ทราบค่ะ เห็นบ๋อยเรียกคุณชาย”
ไนเจลเห็นว่าเรื่องจะไปกันใหญ่ รีบตัดบทชวนกลับห้องสมุด “ผมว่าเรารีบไปจากร้านนี้เถอะครับ เพราะพวกคุณมีเรื่องกับทั้งคุณหญิงคุณชาย พวกเจ้าทั้งนั้น ถ้าฟ้องร้องค่าเสียหาย พวกเราจะหมดตูด!”
ooooooo
ความจริงจากปากกัปตันว่าหญิงสาวคู่กรณีไม่ใช่สาวเสิร์ฟของร้าน ทำให้คุณชายกิตติราชนรินทร์หรือคุณชายรองหน้าแตกละเอียด แถมหัวเสียไม่น้อย ต้องเสียเวลาไปทำให้กางเกงแห้งอยู่นาน
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงหรือคุณหญิงก้อยถ่ายแบบเสร็จพอดี จึงมานั่งร่วมโต๊ะ อดขันไม่ได้ เมื่อได้ยินว่าชายคนรักมีเรื่องกับหญิงสาวแปลกหน้าเพราะความเข้าใจผิด จนทำให้กางเกงเปียก ต้องซักรีดใหม่ แต่คุณชายรองไม่ขำด้วย ขอตัวกลับกระทรวงดื้อๆ เพราะมีนัดประชุมสำคัญ ราชนิกุลสาวเลยตะบึงตะบอนใส่
“อะไรกัน ใจคอคุณจะให้หญิงทานคนเดียวเหรอคะ”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมต้องกลับไปทำงาน วันนี้มีประชุมสำคัญด้วย”
“ดูคุณรองให้ความสำคัญกับงานมากกว่าหญิงเสียอีก”
“เปล่า...แต่สำหรับเจ้าหน้าที่การทูต การตรงต่อเวลาเป็นเรื่องสำคัญที่สุด”
คุณหญิงก้อยไม่พอใจมาก เริ่มรวน “ความผิดของหญิงใช่ไหม”
คุณชายรองส่ายหน้า “หญิงน่าจะบอกให้ผมทราบก่อนเรื่องถ่ายแบบ ถ้ารู้แต่แรกคงไม่นัดทานกลางวันแบบนี้”
“ได้ค่ะ...มันเป็นความผิดของหญิง การอยากจะเซอร์ไพรส์คุณชาย กลายเป็นความผิดมหันต์”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเทพีเพ็ญแสง”
คุณหญิงก้อยเหยียดยิ้มเย็น “มันเป็นอย่างนั้น... คุณชายกิตติ หญิงไม่รบกวนเวลาอันมีค่าของคุณชายแล้วค่ะ เชิญกลับไปทำงานได้ เพราะหญิงก็จะกลับแล้วเหมือนกัน!”
พูดจบก็สะบัดหน้าหนี ทิ้งคุณชายรองให้มองตามด้วยแววตาอ่อนใจ อยากตามไปง้องอนเหมือนเคย แต่ ก็ติดประชุมสำคัญ จนไม่เหลือเวลาจะคิดเรื่องอื่นแล้ว
คุณชายรองไม่ได้ตามง้อจริงๆ คุณหญิงก้อยเลยยิ่งเคือง และกลับไปอาละวาดที่วังรัชนีกุล โดยมีหม่อมวาณี มารดาซึ่งรักเธอปานแก้วตาดวงใจตามปลอบประโลมไม่ห่าง ม.ร.ว.ศศิรัชนี รัชนีกุล หรือคุณหญิงกลาง พี่สาวคุณหญิงก้อย ได้แต่มองท่าทางเอาแต่ใจของน้องสาวด้วยแววตาเอือมระอา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำใจ
เย็นวันเดียวกันที่บ้านสวน...สาลินหอบกระเป๋าและถุงเสื้อผ้ามานั่งหน้างอ ยกมือไหว้คุณตาคุณยาย ก่อนจะสาธยายถึงเรื่องวุ่นวายตลอดทั้งวัน ไล่ตั้งแต่เรื่องเสื้อชุดใหม่เอี่ยมเตรียมสัมภาษณ์ถูกน้ำโคลนสาด จนต้องเปลี่ยนเป็นชุดแม่บ้านห้องสมุด จนถูกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นสาวเสิร์ฟ!
คุณตาคุณยายสนใจแค่เรื่องงานของหลานสาว และเมื่อได้ยินว่าได้งานสมใจ ก็ไม่เห็นเรื่องอื่นสำคัญ
“ได้งานแล้วแม่มานั่งทำหน้างอคอคอดทำไมยะ”
“ก็เพราะชุดแม่บ้านนี่แหละคุณยาย ทำให้อีตาคุณชายทำท่าโก้คนหนึ่งคิดว่าหนูเป็นสาวเสิร์ฟ”
“อ้าว...ก็เราแต่งชุดนี้ คนเขาก็เข้าใจผิดเป็นธรรมดา”
“คุณตาขา...หนูสาวออกอย่างนี้ บอสยังชมเลยว่าหนูอยู่ในชุดแม่บ้านก็ยังสวย อีคุณชายตาต่ำแยกไม่ออก”
“ย่ะ...แม่ตาสูง รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ เดี๋ยวฉันจะแยกแยะไม่ออกอีกคนจะใช้หล่อนไปล้างนังมอม”
สาลินขยับตัวจะไปทำตามที่คุณยายสั่ง แต่ก็อดเข่นเขี้ยวในใจไม่ได้
“อย่าให้เจอนะทั้งนายคุณชาย ทั้งอีตาคนขับรถนั่น!”
ooooooo
คุณตาคุณยายทำพิธีไหว้บรรพบุรุษตามประเพณีคนจีนซึ่งยึดถือมานานในวันต่อมา อาหารคาวหวานมากมายถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะยาวซึ่งตั้งไว้กลางแจ้ง สาลินกับแกะลูกสมุนเอกไม่ได้ช่วยอะไรมาก นอกจากยืนดูห่างๆ และรอคอยเวลาธูปหมด จะได้เอาของไหว้มากินให้อิ่มหนำเหมือนเคย
สองตายายได้แต่ส่ายหน้าขำๆ อ่อนใจเหลือเกินกับความทโมนและความแสบของสาลิน แต่ก็ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรมาก นึกเอ็นดูด้วยซ้ำ เพราะรู้แน่ว่าเนื้อแท้หลานสาวคนนี้จิตใจดีแค่ไหน
“แม่คุณ...ไปเร่งเจ้าท่าน ระวังให้ดีเถอะ ท่านจะมาหักคอ”
“แหมคุณยายขา...หักทำไมคะคอหนู หักคอเป็ดดีกว่า แล้วคุณยายจะให้เอาอะไรไปบ้านโน้นบ้างล่ะคะ”
“แม่ศรีชอบขนมเทียน แม่หนูน่ะชอบฟักเชื่อม”
“ที่หนูห่วงไม่ใช่ของโปรดแม่กับพี่ศรีหรอกค่ะ แต่หนูห่วงว่าจะเอาอะไรไปถึงจะสมพระยศพระเกียรติคุณป้าต่างหาก คราวก่อนเอาไปให้น้อยหน่อย ยังโดนคุณป้ากระทบกระเทียบเปรียบเปรยตั้งนาน”
คุณตาคุณยายมองหน้ากันยิ้มๆ ก่อนจะปลอบให้หลานสาวคนเล็กทำใจ ที่ต้องมีญาติเป็นตระกูลผู้ดีเก่าอย่างคุณสร้อยกับคุณสอางค์ ซึ่งก็พิธีมากไปอย่างนั้นเอง แต่ไม่ได้หวังหรือเจตนาร้ายอะไรเลย...
ข่าวเรื่องเสด็จพระองค์หญิงทาบทามหลานสาวคนโตของคุณสร้อยให้คุณชายดิเรกราชวิทย์ หรือคุณ
ชายโตแห่งวังวุฒิเวสม์ รู้ถึงหูหม่อมอำพันจนได้ ยินดีปรีดาเป็นอย่างยิ่ง ที่ลูกชายคนโตได้รับพระเมตตา นมย้อยซึ่งแวะมาคุยด้วยเพื่อหยั่งเชิง ไม่ค่อยเห็นด้วยนัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากพูดอ้อมๆ
“อิฉันคิดว่าเสด็จทรงโปรดคุณชายรองอย่างกับอะไรดี”
“ก็ทรงเลี้ยงมาก็คงโปรดหรอก แต่ก็คงโปรด
ชายโตมากกว่า เพราะชายโตน่ะน่ารัก เข้าหาผู้หลักผู้ใหญ่ได้ไม่มีที่ติ แต่ชายรองน่ะมัวแต่ทำขรึม วางท่าเป็นนักเรียนอังกฤษ จะพูดอะไรทีทำยังกับกลัวดอกพิกุลร่วง”
“แหม...ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะหม่อม”
“อีกอย่าง...เสด็จคงทรงเห็นว่าตารองมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว แม่หญิงก้อยนั่นไงล่ะ ไม่ได้ตัวเปล่าเหมือนชายโต”
จรวยซึ่งรับหน้าที่บีบนวดให้หม่อมอำพัน ได้ยินก็ของขึ้น ลงแรงมือมากกว่าที่เคย จนหม่อมร้องเสียงหลง แต่ไม่ทันโดนเอ็ด เสียงรถยนต์สองคันของคุณชายโตกับคุณชายรองก็ดังขึ้นเสียก่อน
จรวยถลาไปต้อนรับคุณชายโตด้วยสีหน้าแช่มชื่นอย่างปิดไม่มิด คุณชายรองซึ่งหอบหิ้วกระเป๋าและเอกสารมากมาย แต่ไม่มีใครมาต้อนรับ อดมองไปทางพี่ชายด้วยแววตาเหนื่อยใจไม่ได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากขอเวลาส่วนตัวพี่ชายคืนนี้ เพื่อพูดบางอย่างให้จบเสียที
นมย้อยมองจากด้านในตำหนักเล็ก เห็นทุกอย่าง ก็ได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจ และอดเปรยถึงคุณชายเล็ก หรือคุณชายบดินทราชทรงพล หนุ่มหล่อเจ้าสำราญประจำตำหนักเล็กไม่ได้
หม่อมอำพันได้ยินชื่อลูกชายคนเล็ก ก็นึกหงุดหงิด “ไปคิดถึงมันทำไม ฉันห้ามไม่ให้มันไปเมืองนอก มันก็ไม่ฟัง ดิ้นรนจะไปเองจนได้ ดีไม่ดี ป่านนี้กลายเป็นไอ้จิ๊กโก่โร่ ได้นังแหม่มเป็นเมียกี่โขลงแล้วก็ไม่รู้”
“อุ๊ย...ไม่หรอกค่ะ คุณเล็กเธอเป็นคนใฝ่ดีจะตาย”
“นี่นมย้อย...ว่าฉันเลี้ยงลูกลำเอียงหรือ”
นมย้อยเกือบตอบว่าใช่ แต่สองคุณชายและจรวยมาถึงห้องโถงเสียก่อน เลยลุกไปต้อนรับทักทายเหมือนเคย หม่อมอำพันลูบหัวลูบหลังคุณชายโตด้วยความเอ็นดู โดยมีสายตาของคุณชายรองมองมาด้วยความน้อยใจ จนนมย้อยทนไม่ไหว ต้องเข้าไปเอาน้ำในครัวและมาพูดคุยด้วยเหมือนเคย
ท่าทางสนิทสนมของจรวยกับคุณชายโตเป็นไปตามที่นมย้อยเคยบอกอย่างไม่ต้องสงสัย คุณชายรองได้แต่มองตามด้วยสีหน้าหนักใจ...เห็นทีจะต้องเร่งพูดจากับพี่ชายให้รู้เรื่อง ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป
ooooooo
สาลินหอบข้าวของไหว้ไปหาแม่กับพี่สาวถึงบ้านราชดำริในเย็นวันเดียวกัน อุ่นเรือนกับศรีจิตราดีใจมาก ได้เจอหน้าสาวแสบบ้านสวน ต่างจากคุณสร้อย ซึ่งตั้งตัวเป็นไม้เบื่อไม้เมากับหลานสาวคนเล็กมาตลอด
“หล่อนเองหรือยะ แม่ลำโพงงานวัด มาทีเสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน”
“แหม...บ้านแถวนี้ที่กว้างเป็นไร่ อย่างเก่งก็ได้ยินแค่หลังถัดไป ไม่ถึงแปดบ้านหรอกค่ะ”
คุณสร้อยค้อนตาคว่ำ อยากจะหยิกหลานสาวคนเล็กให้เนื้อเขียว แต่ก็ต้องข่มอารมณ์ไว้
“แล้วนี่ขนอะไรมา ไหว้เจ้าไหว้ก๋งองค์ไหนกันยะ”
“หนูก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่ว่าไหว้กี่อย่างก็ขนมาให้คุณป้าหมดเลยค่ะ”
พูดจบก็ยกชะลอมผลไม้และถุงข้าวของไหว้มาอวด กลิ่นหอมของอาหารคาวหวาน และสีสันสดใสของผลไม้จากสวน ทำให้คุณสร้อยกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ก่อนจะกลบเกลื่อน ทำท่าเหม็นเบื่อ
“แต่ก็อย่างว่า ของไหว้ก็เท่านี้ ซ้ำๆซากๆ ซ้ำยังขนมาท่วมหัวท่วมหู”
อุ่นเรือนส่งสายตาปรามลูกสาว ก่อนจะพยายามไกล่เกลี่ย ให้นำไปแจกเพื่อนบ้าน คุณสร้อยนึกขวาง แหวลั่นด้วยความลืมตัว ออกอาการเป็นหวงข้าวของทันที
“เรื่องอะไร เดี๋ยวเขาจะหาว่าประจบประแจง พวกนั้นน่ะ ท้องยุ้งพุงกระสอบ ของแค่นี้ไม่ครนามันหรอก”
บรรดาสาวใช้ในบ้านมองหน้ากันงงๆ ก่อนจะหัวเราะ ไม่ถือสาหาความเจ้านายสาว ที่ช่างค่อนแคะแดกดันไปตามประสา เช่นเดียวกับสาลิน กลั้นยิ้มแทบแย่เมื่อเห็นท่าทางขี้หวงของป้า อยากจะแหย่ให้หายคิดถึงอีกหลายยก แต่ก็ต้องเบิกตาโพลงเสียก่อน เมื่อเห็นศรีจิตราเดินออกจากกระโจมอบผิว
“อุ๊ย...พี่ศรีเป็นอะไรคะ ตัวเหลืองอย่างกับสูบฝิ่น”
ศรีจิตรายิ้มเจื่อน อธิบายเสียงอ่อน “พี่เพิ่งออกจากกระโจมอบตัว เหลืองนี่เหลืองขมิ้นยายสา”
สาลินคว้ามือพี่สาวมาดม ก่อนจะหัวเราะ “พี่ศรีกลิ่นเหมือนไก่ย่างหน้าสถานีเลย”
คุณสร้อยไม่ขำด้วย เอ็ดลั่น “ดูปากมัน แม่คนนี้ ของดีว่าเน่า ขี้เต่าว่าหอม พี่สาวหล่อนน่ะ เขาต้องอบร่ำตามตำรับชาววัง เพราะอีกหน่อยก็ต้องถวายตัวเข้าวังเสด็จแล้ว”
สาลินตาโต “ถวายตัว เข้าวังทำไมคะ”
“จะทำไม ก็ไปเตรียมตัวให้พร้อมน่ะสิ”
“เตรียมตัวให้พร้อม พร้อมทำไมคะ”
“ก็พร้อมจะเป็นสะใภ้จ้าวน่ะสิยะ ไม่เหมือนนังบางคน อย่างดีก็เป็นได้แค่สะใภ้ไพร่!”
ooooooo
คุณชายกิตติราชนรินทร์หรือคุณชายรองแห่งวังวุฒิเวสม์ นั่งมองเวลาในห้องอย่างใจเย็น ก่อนจะลุกไปคุยกับพี่ชายตามนัด แต่กลับต้องถอยแทบไม่ทัน เมื่อแอบเห็นจรวยเข้าไปในห้องพี่ชาย...
คืนเดียวกันที่บ้านราชดำริ...สาลินอยู่ค้างกับแม่และพี่สาว เบื่อจะเล่าเรื่องงานของตนเต็มที แต่อยากรู้เรื่องคู่หมั้นคู่หมายของพี่สาว ราชนิกุลหนุ่มจากวังวุฒิเวสม์มากกว่า
“คุณชายคนไหนคะ ที่จะมาเป็นคู่หมายของพี่ศรี”
“พี่ก็ยังไม่รู้เลยว่าคนไหน”
“หา...แล้วจะแต่งกันไปได้ยังไง”
“ก็อีกหน่อย คงจะได้เจอตัวทำความรู้จักกัน”
“โธ่...ใครก็ไม่รู้ หน้าตายังไงก็ไม่รู้ ถ้าเกิดปากเบี้ยว ตาเหล่ ฟันเหยินล่ะ”
อุ่นเรือนกับศรีจิตรายิ้มขัน อ่อนอกอ่อนใจเหลือเกินกับวาจาเปรียบเปรยของสาลิน ต่างจากคุณสร้อย ซึ่งผ่านมาได้ยินโดยบังเอิญ ถึงกับหูผึ่งและแทบเต้นเมื่อได้ยินคำพูดแดกดันของหลานสาวคนเล็ก
“ถึงแม่กับพี่ศรีจะบอกว่าคุณชายวังนั้นงามกันทุกคน...แต่นิสัยใจคอล่ะคะ ถ้าเกิดใจทมิฬหินชาติ หรือขี้เหล้าเจ้าชู้เป็นไฟ หรือว่ามีเมียเก็บซุกไว้แล้วละคะ”
ในที่สุดสร้อยก็ทนไม่ไหว ต้องโผล่ไปแหวใส่หลานสาวคนเล็ก “ว้าย...นังสู่รู้ ไปว่าคุณชายเขา พี่เราน่ะเขาจะได้เป็นสะใภ้จ้าว แทนที่จะดีใจ ติดใบบุญพี่เขาไปอบร่ำเป็นผู้ดิบผู้ดีชาววัง กลับมาเสี้ยมพี่สาวไม่ให้แต่งเสียนี่”
“คุณป้าขา...หนูไม่อยากไปอบร่ำเป็นชาววังหรอกค่ะ เจ้าเดี๋ยวนี้ขายวังกินถมถืดไป อีกอย่าง...นี่มันยุคอวกาศแล้วนะคะ มันหมดยุคคลุมถุงชนแล้ว”
“แม่อุ่น...ดูลูกสาวหล่อนนะ นี่คงอ่านหนังสือพวกหัวรุนแรงมาแน่ๆ ถึงได้มีความคิดขวางโลกแบบนี้”
“สาไม่ได้ขวางโลก แต่สาเชื่อว่าคนเราแต่งงานกัน ก็ต้องแต่งกันเพราะความรัก ไม่ใช่ถูกบังคับแต่ง”
“แหม...แม่หัวสมัย แก่แดดนักนะ รู้จักด้วยเหรอความรักน่ะ”
“ก็อ่านในหนังสือไงคะ”
“อ้อ...นิยายประโลมโลกทั้งนั้น ไม่ต้องมาเถียงฉัน ฉันน่ะผ่านร้อน ผ่านหนาว ผ่านโลกมามากกว่าแก”
“แล้วคุณป้ารู้จักความรักด้วยเหรอคะ”
คุณสร้อยอ้าปากค้าง เพราะตัวเองก็เป็นสาวโสดไม่ได้แต่งงาน อุ่นเรือนกลัวจะเป็นเรื่อง ร้องสั่งให้ลูกสาวคนเล็กขอโทษพี่สาวสามี แต่คุณสร้อยก็โบกมือห้ามเสียก่อน
“ไม่ต้องขอโทษ แต่ฉันจะสำเร็จโทษมัน ไม้เรียวอยู่ไหน ไม้แขวนเสื้อก็ได้!”
จบคำก็คว้าไม้แขวนเสื้อใกล้มือไล่ตีสาลิน แต่สาวแสบบ้านสวนก็ไวเหลือเชื่อ หนีไปได้ทุกครั้ง จนคุณสร้อยถอดใจ ล้มเลิกความคิดจะลงโทษหลานสาวคนเล็ก อุ่นเรือนโกรธมาก ร้องเรียกให้ลูกสาวคนเล็กเอ่ยคำขอโทษ สาลินรู้สึกผิดไม่น้อย จึงยอมคลานมากราบใกล้ๆ แต่ไม่วายเถียงแทนพี่สาว
“แต่แหม...หนูเห็นว่าเราเข้ายุคอวกาศไปเดินดวงจันทร์กันแล้ว ทำไมเรายังติดธรรมเนียมโบราณกันอยู่”
“อย่ามาเห่อเรื่องเหยียบดวงจงดวงจันทร์เลยเขาเหยียบกันมานมนานกาเลแล้ว”
สาลินทำหน้างงๆ คุณสร้อยก็ตกหลุมพราง อธิบายเสียงห้วน “จะใคร...ก็คนไทยน่ะสิ เราถอดจิตไปดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์มาแต่ไหนแต่ไร อย่าได้เห่อเชื่อฝรั่งมันเชียว”
สามแม่ลูกกลั้นหัวเราะกันแทบแย่ ปล่อยให้คุณสร้อยโอ่เรื่องวาสนาของศรีจิตราด้วยความภาคภูมิใจ
“ยายศรีน่ะ ได้เป็นสะใภ้วังวุฒิเวสม์ก็เพราะฉัน ฉันอบรมขัดเกลายายศรีมากับมือ จนเป็นผู้รากมากดี เป็นแม่ศรีเรือน เสด็จทรงเล็งเห็นถึงได้ทรงเลือกยายศรี”
“เป็นพระคุณเหลือเกินค่ะ แล้วตกลงพี่ศรีจะเป็นคู่หมายใครคะ”
“คุณชายโตไงยะ เป็นข้าราชการอนาคตไกล ต่อไปก็จะได้เป็นคุณชายปลัด เป็นคุณชายเจ้ากระทรวง โก้หร่าน เหมาะกับยายศรีราวกิ่งทองใบหยก”
คุณสร้อยวาดฝันคนเดียวอย่างมีความสุข โดยมีสามแม่ลูกมองมาอึ้งๆ ถึงบางอ้อสักทีว่าว่าที่คู่หมั้นของศรีจิตรา ก็คือคุณชายดิเรกราชวิทย์ หรือคุณชายโตแห่งวังวุฒิเวสม์นั่นเอง!
ooooooo
หลังชวดคุยกับพี่ชายเมื่อคืน เพราะถูกจรวยตัดหน้าเข้าไปบำเรอสวาทก่อน คุณชายกิตติราชนรินทร์ หรือคุณชายรองแห่งวังวุฒิเวสม์ก็ตัดสินใจพูดเรื่องหมั้นหมายกับพี่ชายในเช้าวันรุ่งขึ้น
คุณชายดิเรกราชวิทย์หรือคุณชายโตถอนใจเฮือกใหญ่ เมื่อน้องชายคนรองเสนอให้เลิกกับจรวย และเตรียมตัวแต่งงานกับเจ้าสาวที่เสด็จพระองค์หญิงจัดหาให้
“นายจะให้ฉันไปรักกับยายหลานสาวคุณสอางค์อะไรนั่น ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตางั้นหรือ”
“พี่จะขัดพระประสงค์ของเสด็จหรือครับ”
“ฉันยอมแต่ง แต่ฉันก็ต้องมีเมียรองไว้ปรนนิบัติส่วนตัวฉันเหมือนกัน”
คุณชายรองถึงกับกุมขมับ แต่ยังพยายามเจรจาอย่างใจเย็น “หมายความว่าพี่จะไม่เลิกกับจรวย...ถ้าอย่างนั้นผมเห็นว่าพี่ก็ควรกราบทูลความจริงเด็จป้าทั้งหมด เรื่องการหมั้นหมายจะได้ล้มเลิกไป”
“ชายรอง...เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่พี่ตัดสินใจดีกว่านะ ถึงเสด็จจะทรงมอบหมายให้นายเป็นคนดูแลคนในตำหนักเล็ก แต่ไม่ได้หมายความว่านายจะมาควบคุมเรื่องส่วนตัวของพี่ได้”
ขาดคำจรวยซึ่งแอบฟังตลอด ก็ถลาออกไปพร้อมรองเท้าขัดใหม่เอี่ยมในมือ คุณชายรองหัวเสียมาก ที่สาวใช้เจ้าปัญหาโผล่มาขัดจังหวะ แต่ก็ทำได้แค่ฮึดฮัดจากไป ทิ้งคุณชายโตให้มองไปทางสาวใช้ทรงอวบอย่างรู้ทัน
“ตั้งใจใช่ไหมเนี่ย...เธอนี่ร้ายไม่ใช่เล่น”
จรวยวางรองเท้า ก่อนโผกอดเขาแน่น “ไม่มีใครมาพรากจรวยไปจากคุณชายได้หรอกค่ะ”
การเจรจากับพี่ชายล้มเหลวไม่เป็นท่า ทำให้คุณชายกิตติราชนรินทร์หรือคุณชายรองหงุดหงิด แต่ก็ต้องพยายามข่มอารมณ์ ปรับสีหน้าให้เข้าที่เข้าทาง เพราะต้องไปง้องอนหญิงคนรักถึงวังรัชนีกุล
คุณหญิงศศิรัชนีหรือคุณหญิงกลาง พี่สาวคนเดียวของคุณหญิงเทพีเพ็ญแสง หรือคุณหญิงก้อย รีบมาต้อนรับราชนิกุลหนุ่ม ก่อนจะผายมือให้เข้าไปด้านใน ที่ซึ่งน้องสาวจอมเอาแต่ใจของตนนั่งเล่นอยู่
คุณหญิงก้อยแกล้งโกรธได้ไม่นาน ก็ต้องใจอ่อน เมื่อเจอลูกอ้อนของชายคนรัก
“ได้โปรดเข้าใจผมด้วยนะครับ เรื่องการตรงต่อเวลาเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับนักการทูต”
“หญิงเข้าใจค่ะคุณรอง แต่คุณรองทำเหมือนหญิงไม่มีหัวจิตหัวใจ ไม่แคร์ความรู้สึกของหญิงเลย”
“ใครว่า...หญิงก้อยคือคนที่ผมแคร์มากที่สุด แต่หญิงต้องเข้าใจด้วยว่าถ้าเราแต่งงานกัน หญิงคือภริยาท่านทูตในอนาคต มีหน้าที่ต้องสนับสนุนงานของสามีในทุกๆด้าน หญิงจะเอาตัวเป็นที่ตั้งแบบนี้ไม่ได้”
คุณหญิงก้อยชะงัก ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ต้องพยายามระงับ และตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูด
“หญิงต้องตามผมไปอยู่ต่างประเทศ และอาจจะย้ายไปหลายประเทศด้วยซ้ำ หญิงต้องปรับตัวให้เข้ากับผู้คน หรือสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปให้ได้ เข้าใจใช่ไหมครับ”
“ค่ะ...เข้าใจค่ะ หญิงต้องหมุนไปตามโลกของคุณชายท่านทูต”
“ไม่เอาน่ะ อย่าพูดประชดแบบนี้ หญิงต้องเลิกทำตัวเหมือนเด็กๆที่ต้องให้ใครต่อใครมาพะเน้าพะนอเอาใจตลอดเวลา หญิงเป็นผู้ใหญ่แล้วนะครับ”
คุณหญิงก้อยข่มความไม่พอใจอย่างสุดความสามารถ ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มแย้ม เมื่อชายคนรักเกริ่นถึงเรื่องแต่งงาน พร้อมกับมอบแหวนเกลี้ยงมีหัวฝังพลอยซึ่งเขาใส่ติดตัวเสมอให้
“นี่ยังไม่ใช่แหวนหมั้น แต่เป็นแหวนที่ผมรักมากที่สุด ขอให้แหวนนี้เป็นแหวนแทนใจผม”
“นี่แหวนผู้ชายนี่คะ”
“แหวนนี้ท่านพ่อทรงสวมติดนิ้วเสมอ แล้วท่านพ่อประทานให้ผมก่อนท่านสิ้น”
ooooooo
แหวนแทนใจของคุณชายกิตติราชนรินทร์ ไม่ได้ทำให้คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงซาบซึ้งใจ แต่ทำให้อึดอัดมากกว่า เพราะเหมือนเป็นการผูกมัดแบบสมถะที่เธอแสนจะไม่ชอบ วิรงรองรู้นิสัยใจคอเพื่อนสาวดี แต่ก็ไม่อยากให้คิดมาก เพราะราชนิกุลหนุ่มก็มีดี เป็นถึงว่าที่ท่านทูตอนาคตไกล
“ภริยาทูตงั้นหรือ ตกลงแต่งงานกันไป ฉันต้องกลายเป็นยายเมียทูต เดินตามผัวต๊อกๆ ไปอยู่ประเทศโน้น ประเทศนี้ ต้องทำพินอบพิเทากับทุกคนทุกสังคมที่ผัวพาไปรู้จัก”
“นั่นแหละหน้าที่ภริยาผู้เพียบพร้อม เธอไม่ต้องการหรอกเหรอ”
“แล้วชีวิตฉันอยู่ที่ไหนล่ะ ฉันก็อยากมีชีวิตของฉันเองบ้างสิ นี่มันยุคเสมอภาคทางเพศแล้วนะ”
“หญิงก้อยขา หัวสมัยใหม่มากไม่ได้นะคะ เพราะหญิงกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายหัวเก่าอย่างคุณชายรอง”
คุณหญิงก้อยส่ายหน้าเนือยๆ เบื่อและเซ็งเต็มทีกับจารีตและขนบธรรมเนียมบ้าๆของประเทศบ้านเกิด ที่ทำให้เธอสูญเสียอิสรภาพ วิรงรองเห็นใจราชนิกุลสาวมาก เลยคิดช่วยด้วยการชวนไปปาร์ตี้แก้เครียดกับกลุ่มเพื่อนของเธอ
กลุ่มเพื่อนของวิรงรองประกอบด้วย อัศนีย์ เถลิงการ เศรษฐีหนุ่มรูปหล่อพ่อรวย จิตติณ หนุ่มสังคมผู้รักสนุก จิตริณี นักเรียนนอกคนสวย ซึ่งแอบรักอัศนีย์มานาน...ทั้งหมดรวมตัวกันเป็นครั้งแรก หลังกลับจากเมืองนอกเมื่อไม่กี่วันก่อน และคืนนี้วิรงรองก็นัดเดตอัศนีย์ ให้แก่คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงหรือคุณหญิงก้อย สาวสังคมคนดังแห่งพระนคร
การเจอกันครั้งแรกของอัศนีย์กับคุณหญิงก้อยร้อนแรงกว่าที่คิด สองหนุ่มสาวเต้นรำคลอเคลียไม่ห่าง และพลอดรักในมุมลับตาแบบไม่สนใจใคร แต่ก็หนีไม่พ้นสายตาศุภร เพื่อนหนุ่มคนสนิทของคุณชายกิตติราชนรินทร์หรือคุณชายรอง ซึ่งไม่รอช้า รีบโทร.บอกราชนิกุลหนุ่มให้รีบออกมาดูพฤติกรรมของหญิงคนรัก
คุณชายรองหัวเสียมาก ต้องดื่มเหล้าย้อมใจ เมื่อทราบจากคุณหญิงศศิรัชนีหรือคุณหญิงกลางว่าคุณหญิงก้อยอ้างชื่อเขาไปเที่ยวกลางคืน และเมื่อศุภรโทร.บอกเรื่องพฤติกรรมของเธอในไนต์คลับ ราชนิกุลหนุ่มก็มีสีหน้าเหมือนคนอกหัก จนนมย้อยสังเกตเห็น และพยายามคะยั้นคะยอให้ระบายความอึดอัดใจ
“คุณน่ะผิดกับคุณชายเล็กจริงๆ รายนั้นมีอะไรก็เล่าหมด แต่คุณน่ะชอบเก็บไว้กับตัว แล้วก็เครียดคนเดียว”
“ผมไม่อยากให้ใครเป็นภาระนี่ครับ”
“ไม่ใช่ภาระอะไรเลย ถ้าคุณระบายออกมาเสียบ้าง ก็ไม่ต้องแบกภาระหนักอึ้งไว้คนเดียว”
“นมครับ...ผมกำลังสงสัยว่าหญิงก้อยรักผมบ้างไหม”
นมย้อยตอบแทนไม่ได้ คุณชายรองเลยหอบสภาพเมาแอ๋ไปหาคำตอบเอง ด้วยการตามไปดูให้เห็นกับตาที่ไนต์คลับ โดยมีศุภรตามประกบ และภาพบาดตาระหว่างหญิงคนรักกับหนุ่มหล่อพ่อรวย ก็ทำให้ราชนิกุลหนุ่มของขึ้น อาละวาดหนักเพราะฤทธิ์น้ำเมา ก่อนจะพยายามลากคุณหญิงก้อยไปคุยกันให้รู้เรื่อง
อัศนีย์โกรธมากที่ถูกหยาม ทำท่าจะมีเรื่องชกต่อย ศุภรเลยรีบเข้าขวางแทนเพื่อนรัก ก่อนจะประกาศลั่นว่าคุณหญิงก้อยเป็นคนรักของคุณชายรองแห่งวังวุฒิเวสม์ แต่หนุ่มหล่อพ่อรวยก็ไม่สนใจ สวนกลับ
“จะชายรอง หรือชายกระโปรงที่ไหน หรือใครมันจะรักใคร ฉันไม่สน ถ้าคุณหญิงไม่อยากไปกับไอ้คนนี้ แล้วมาใช้กำลังบังคับแบบนี้ ฉันถือว่าฉันปกป้องคุณหญิงโว้ย”
ศุภรทนไม่ไหว แหวลั่นปกป้องศักดิ์ศรีเพื่อนหนุ่มราชนิกุล “เฮ้ย...ให้คนที่เขาเป็นแฟนกันปกป้องกันเองดีกว่านะ โดยเฉพาะปกป้องจากไอ้พวกแย่งแฟนคนอื่นหน้าด้านๆน่ะ!”
ooooooo
