สมิงจ้าวท่า

“อย่าลืมสิว่าฉันทำงานให้ใคร...หัวหน้าแก๊งมังกรทะเล แค่นี้ไม่ใช่เรื่องยากหรอก” พูดจบก็ยิงใส่ขาธงชัยหนึ่งนัด “ถ้าแกหัดอยู่เฉยๆ ตามน้ำไปเรื่อยๆ คงไม่ต้องเป็นแบบนี้หรอก”

ธงชัยหน้าเหยด้วยความเจ็บปวด แต่ก็โต้ว่า “โทษที ผมทำแบบสารวัตรไม่เป็น”

บันลือฤทธิ์ยิ้มหยันแล้วยิงใส่ขาอีกข้างของธงชัย เขาร้องด้วยความเจ็บปวด เอมี่ชักปืนออกมาขู่ให้หยุดทำร้ายธงชัย เก๋าเข้ามาจ่อปืนใส่เธอให้วางอาวุธ สารวัตรหนุ่มเยาะเย้ยคงคิดว่าฉลาดที่หลอกพวกตนให้เปิดทางได้ เก๋าได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจ สั่งย้งกับต่อพาลูกน้องไปจัดการดอนกับวดี ธงชัยส่งซิกให้เอมี่รีบไปช่วยสมิงจ้าวท่า แต่พอเธอไปได้ไม่ไกล ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น หันมามองเห็นบันลือฤทธิ์ยิงกลางอกธงชัย พร้อมกับเข่นเขี้ยวว่า

“ใครทำกู มันต้องเป็นแบบนี้”

ด้านดอนกับวดีเข้ามาในโกดังอย่างระแวดระวัง แต่แล้วฤทธิ์ณรงค์ก็โผล่มาเอาปืนจ่อดอน วดีหันมาจ่อปืนใส่ฤทธิ์ณรงค์อีกต่อแล้วถามว่าขังทุกคนไว้ที่ไหน

เขาหัวเราะร่า

“ตกลงพวกคุณเป็นใครกันแน่ พวกที่จะมาจับหรือพวกที่จะมาช่วยคนพวกนั้น”

“ผมมีเรื่องต้องคุยกับใครบางคน” ดอนพูดแล้วก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น

“ถ้าใครคนนั้นหมายถึงฉัน ฉันอยู่นี่แล้ว”

ทั้งดอนและวดีประหลาดใจเมื่อเห็นอ่อนศรี

เดินเข้ามา เธอบอกดอนว่าเรายังคุยกันไม่จบดีใช่ไหม เขารับว่าใช่และขอให้เธอตอบคำถามที่เหลือ หญิงสูงวัยเยาะหยัน ตอบแล้วจะได้อะไร

“ชีวิตของพวกคุณ...” ดอนเบนกระบอกปืนมาทางอ่อนศรี แต่เธอไม่ยี่หระ

“นี่คิดเหรอว่าเข้ามาในที่ของพวกฉันแล้วจะฆ่าพวกฉันได้ง่ายๆน่ะ”

ดอนท้าให้ลอง อ่อนศรีจึงบอกจะตอบคำถามเอาบุญ ให้เขาถามมา

“ทำไมเจอกันคราวก่อนคุณถึงได้พูดว่า ผมควรตายไปตั้งแต่เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว”

“ถามโง่ๆ ก็เพราะเมื่อยี่สิบปีก่อน ฉันตั้งใจจะฆ่าแกไปพร้อมกับแม่ของแกน่ะสิ”

อ่อนศรีเล่าเหตุการณ์วันนั้น ตนได้แทงเข้าที่ท้องปิ่นมณี เพราะมารู้เรื่องในสิ่งที่ไม่ควรรู้ แล้วอุ้มเด็กแบเบาะกลับมาด้วยคนหนึ่ง พร้อมสั่งลูกน้องตามหาเด็กอีกคนให้เจอแล้วฆ่าทิ้งเสีย...ดอนอยากรู้ว่ามันเรื่องอะไรถึงต้องฆ่าแม่ตน อ่อนศรีจึงเล่าต่อว่า

วันนั้นตนกำลังเขียนจดหมายถึงฤทธิ์ณรงค์ เพื่อบอกว่าปิดเทอมนี้ไม่ได้ไปหาเขาเหมือนเคย ห้ามเขาคิดว่าแม่ไม่รัก และย้ำให้จำไว้ว่าเขาเป็นลูกอาเหลียง ต้องเข้มแข็ง อดทน ให้สมกับที่จะขึ้นมาเป็นหัวหน้าแก๊งมังกรทะเลในวันข้างหน้า เผอิญมือปัดไปโดนถ้วยกาแฟหก จึงลุกไปหาผ้ามาเช็ด แต่ปิ่นมณีได้เข้ามาเพื่อคืนกรรไกรที่ยืมไป แล้วเธอก็ได้เห็นจดหมายฉบับนั้นวางอยู่บนโต๊ะ เมื่อตนกลับมาเห็นท่าทางตื่นตระหนกของปิ่นมณีที่เดินออกไปก็เดาได้

ดอนฟังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด วดีถามอ่อนศรี “หมายความว่าหลายสิบปีที่ผ่านมา คุณบัญชาไม่เคยรู้เลยว่าคุณเป็นภรรยาของอาเหลียงมาก่อน”

“ถูกต้อง ฉันไม่มีทางให้เขารู้หรอก ว่าเขานอนกับเมียของคนที่เขาฆ่าด้วยมือของเขาเอง”

“คุณทำได้ยังไงเนี่ย!” ดอนเข่นเขี้ยว

“อดทนไง รอจนกว่าลูกจะโต แล้วเอาทุกอย่างที่เป็นของเรากลับคืนมา ซึ่งตอนนี้เวลาที่เราแม่ลูกรอคอยมาถึงแล้ว”

“ไม่มีทาง คนเลวๆอย่างแกสมควรตาย” ดอนเสียงกร้าวขึ้น แต่แล้วปืนหลายกระบอกก็จ่อมาที่เขา ดอนไม่หวั่นไหว “ฉันมีคำถามข้อสุดท้าย ใครเป็นพ่อของฉัน”

“อะไรกัน แม่ฉันเล่ามาขนาดนี้แล้ว แกยังคิดเองไม่ได้อีกเหรอเนี่ย”

“พ่อแกคือคนเดียวกับที่ฆ่าผัวฉัน...ไอ้บัญชาไง ส่วนสรเดชก็เป็นน้องชายแท้ๆของแก เป็นไง สนุกดีไหมล่ะ”