สมิงจ้าวท่า
ตอนที่ 11
ใหญ่หมั่นไส้ บอกอย่างร้อนใจว่ามัวจ๊ะจ๋ากัน
อยู่ได้ เดี๋ยวก็โดนปืนไล่ยิงอีก ดอนว่าใหญ่อิจฉา เขายอมรับว่ามีบ้าง...เรือแล่นออกไปทันทีที่ดอนกับวดี
ลงเรือเรียบร้อย
ooooooo
เมื่ออลันอยู่ลำพังกับโรสแมรี่ เขาตบหน้าเธอด้วยความโกรธที่ช่วยศัตรู หญิงสาวเถียงว่าดอนเป็นคนมาช่วยชีวิตพวกเราไว้ อลันยิ่งโกรธหาว่าตามใจลูกมากเกินไป เธอแย้ง
“เปล่าเลย ที่ผ่านมาหนูยอมทำตามแด๊ดทุกอย่าง เพราะหนูรักแด๊ด ไม่ว่าจะค้าของผิดกฎหมายโดยใช้บริษัทแฟชั่นเป็นฉากบังหน้า หรือแต่งงานเพื่อสานสายสัมพันธ์กับครอบครัวของคุณลุงบัญชา ทั้งหมดก็เพื่อเงินและอำนาจที่แด๊ดต้องการทั้งนั้น”
“ใครว่า พ่อทำทั้งหมดก็เพื่อลูก”
“ไม่จริงหรอกค่ะ จากนี้หนูจะเลือกทางเดินชีวิตของหนูเอง หนูจะไม่ไปตามทางที่แด๊ดสั่งให้เดินอีกต่อไปแล้ว” พูดจบโรสแมรี่ก็เดินไป อลันร้องเรียกให้กลับมาอย่างหงุดหงิด
โรสแมรี่มาหยุดร้องไห้ริมทะเล สรเดชเข้ามายืนข้างๆ เธอปาดน้ำตาแล้วถามถึงอาการของเนตรดาว เขาบอกโชคดีที่ไม่ถูกจุดสำคัญ ไม่น่าเกิดเรื่องราวนี้ขึ้น
“ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกค่ะพี่เดช ทั้งหมดคงเป็นเพราะกรรมที่พวกเราทำไว้ร่วมกัน”
“ไม่หรอก เพราะไอ้ดอนกับพวกของมันต่างหาก คราวนี้พวกมันโชคดี แต่ถ้าเจอกันอีกเมื่อไหร่ พวกมันไม่โชคดีแบบนี้แน่”
โรสแมรี่เอือม นิ่งไปสักพักก็พูดขึ้นว่า “โรสตัดสินใจแล้วค่ะ ว่าโรสจะกลับฝรั่งเศสและจะไม่กลับมาที่นี่อีก”
“ทำไมล่ะโรส ในเมื่อเราแต่งงานกันแล้ว”
“ยอมรับความจริงเถอะค่ะพี่เดช ว่าเราไปกันไม่ได้ แค่วันแต่งงานก็มีเรื่องขนาดนี้แล้ว ถ้าเรายังฝืนต่อ จะไม่ยิ่งแย่ไปกันใหญ่เหรอคะ”
“ไม่หรอก พี่รักโรส นั่นเป็นเหตุผลสำคัญที่สุดแล้ว” สรเดชยื้อดึงมือเธอมากุม
“ขอโทษค่ะพี่เดช” โรสแมรี่ดึงมือออกแล้วหันหลังเดินจากไป สรเดชตะโกนลั่นหาว่าเป็นเพราะดอน...ห่างออกมา ลิลลี่ยืนมองอย่างสะใจ
บัญชายืนรอหมออยู่ที่ท่าเรือ อ่อนศรีเดินเข้ามาด้วยสีหน้าสำนึกผิด บัญชาไม่ซ้ำเติมเชื่อว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็เอ่ยถามว่าพวกนั้นเข้าไปเอาอะไรในห้องเรา เธออึกอักๆ โบ้ยว่าคงไปหาของมีค่า หาว่าเป็นพวกหัวขโมย บัญชาส่ายหน้า
“ผมคิดว่าคุณเก็บซ่อนความลับบางอย่างเอาไว้”
“ไม่มีหรอกค่ะ ฉันไม่เคยมีความลับอะไรกับคุณ”
บัญชาพูดด้วยน้ำเสียงประชดว่าอยู่กันมานานขนาดนี้ เธอคงไม่มีทางคิดไม่ซื่อกับตน อ่อนศรีรับว่าไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่ แล้วขอตัวไปดูแลลูก บัญชามองตาม อย่างรู้ว่าเธอไม่มีทางพูดออกมาเองแน่ แต่ตนจะต้องรู้ความลับนี้ให้ได้
อ่อนศรีกลับมาที่ห้องเห็นฟามลูบไล้ผมเนตรดาวด้วยท่าทางห่วงใย ก็ตวาดกร้าวถามทำอะไร เขารีบถอยห่าง เธอตอกย้ำ
“จำใส่กะโหลกว่าแกกับพี่ของแก เป็นแค่เด็กที่ฉันเก็บมาเลี้ยง อย่าบังอาจทำอะไรแบบเมื่อกี้นี้อีก” ฟามรับคำ อ่อนศรีเสียงอ่อนลง “ฉันมีเรื่องอยากจะถามแกหน่อย”
ฟามมองอย่างหวั่นใจ อ่อนศรีถามว่าบัญชาถามอะไรเกี่ยวกับตนบ้าง เขาตอบตามจริงว่า
“นายใหญ่ถามเรื่องจี้รูปม้าน้ำ นายใหญ่รู้แล้วว่านายหญิงเอามันมาจากไอ้ดอน แต่ยังไม่รู้ว่าจี้นั้นไปอยู่ที่ไอ้ดอนได้ยังไง”
“ไอ้โง่ ทำไมแกถึงเล่าให้เขาฟังจนหมด”
“ถึงไม่พูด นายใหญ่ก็หาทางรู้จนได้อยู่ดี เรา
ไม่มีทางปิดคนอย่างนายใหญ่ได้หรอกครับ”
