สมิงจ้าวท่า

“แกด้วยเหรอดาว ไอ้ดอนนี่มันเสน่ห์แรงจริงๆ ผู้หญิงทุกคนถึงได้รุมรักมันแบบนี้...”

เนตรดาวมัดมือเขาแน่นจนเขาร้องให้เบาๆ เธอบอกพูดมากก็โดนแบบนี้ สรเดชอาฆาตให้จำไว้ เนตรดาวสวนว่าจำไม่ลืมแน่ แล้วหันมาช่วยวดีประคองดอนออกไป โรสแมรี่ขอโทษพ่อที่ทำแบบนี้ อลันมองลูกสาวด้วยสายตาโกรธแค้น

สามสาวช่วยกันพาดอนหนีออกมา แต่ดอนขอร้องเนตรดาวให้พาไปที่ห้องบัญชาก่อน ใหญ่โวยถ้าช้า

พวกมันรู้ตัวก่อนจะยุ่งไปกันใหญ่ แต่ดอนมองเนตรดาวด้วยสายตาวิงวอน

“นี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่ผมจะได้รู้ในสิ่งที่ผมสงสัยมาทั้งชีวิต”

“อะไรกันหรือคะ” วดีถาม

“ความจริงเกี่ยวกับตัวผมเอง ความจริงที่ว่าผมเป็นใครกันแน่”

ระหว่างที่ฟามเล่าเรื่องสร้อยบอกไม่รู้เหตุผล ให้ไปถามนายหญิงเอง บัญชาอึ้งเมื่อรู้ว่าอ่อนศรีรู้เรื่องสร้อยมาตลอด พลันเห็นภาพในจอกระโดดเป็นภาพปัจจุบัน ก็รู้ทันทีว่าโดนหลอก รีบไปดูที่ห้องขัง ก็ได้พบว่าอลันกับสรเดชโดนมัดอยู่ พอแก้มัดได้ สรเดช

ก็สบถจะฆ่าพวกดอนให้หมด อลันเห็นด้วยแม้แต่ลูกสาวก็จะไม่เว้น บัญชาตกใจเมื่อรู้ว่าเนตรดาวกับโรสแมรี่เป็นคนช่วยพวกดอนหนี

เมื่อเข้ามาในห้องนอนของบัญชา ดอนถามเนตรดาวว่าแม่เธอเก็บของสำคัญไว้ที่ไหน เธอชี้ที่ลิ้นชัก

แต่มันล็อก ใหญ่จัดการสะเดาะกุญแจให้อย่างง่ายดาย แล้วดอนก็เห็นสร้อยของตนในกล่อง เขาบอกเนตรดาวว่า

“มีจี้อีกอันหนึ่งเหมือนแบบนี้” เนตรดาวแปลกใจที่เขารู้ “ผมได้ยินที่ฟามพูดกับลิลลี่ สองคนนั้นคิดว่า

ผมสลบอยู่ แต่ที่จริงผมได้ยินตลอด...คุณรู้ไหมว่า

พ่อคุณเก็บจี้อีกอันไว้ที่ไหน”

“ไม่รู้ค่ะ”

วดีเสนอให้ช่วยกันหา ไม่ทันไรเสียงอ่อนศรี

ดังขึ้นพร้อมปืนในมือว่ามายุ่งอะไรกับของของตน ดอนสวนทันควัน

“ใครบอกว่าของของคุณ นี่คือของที่คุณให้ฟามเอามาจากผม บอกมาว่าคุณต้องการอะไร”

“ฉันต้องการให้แน่ใจว่าเป็นแกจริงๆ คนที่ควรตายไปแล้วตั้งแต่เมื่อยี่สิบปีก่อน”

“คุณแม่พูดเรื่องอะไรคะ ดาวงงไปหมดแล้ว”

อ่อนศรีตวาดว่าไม่เกี่ยวกับคนอื่น เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างตนกับดอนเท่านั้น ว่าแล้วก็ยิงใส่ดอน

เนตรดาวโผเข้าผลักดอนจึงโดนกระสุนเข้าเต็มรัก ทุกคนตะลึง โรสแมรี่ถลาเข้าดูอาการ เนตรดาวกัดฟันไล่ให้ดอนกับวดีหนีไป วดีจึงดึงดอนออกไป ใหญ่กับพวกวิ่งตาม โรสแมรี่พยายามเอาผ้ากดห้ามเลือดให้เนตรดาว อ่อนศรียืนช็อก

บัญชา อลัน สรเดช ฟามและลิลลี่วิ่งเข้ามาถามเกิดอะไรขึ้น พอโรสแมรี่บอกว่าเนตรดาวโดนยิง ต่างตกใจ อ่อนศรีละล่ำละลัก

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะยิงนะ ฉันจะยิงไอ้ดอน แต่ยัยดาวดันมาขวางไว้”

“ไม่ต้องพูดแล้ว เร็วฟามรีบพาคุณหนูไปที่เตียง”

ฟามรีบอุ้มเนตรดาวไปนอนบนเตียง บัญชาสั่งอ่อนศรีตามหมอมาที่นี่ ต้องผ่าเอากระสุนออกโดยเร็ว อลันแทรกถามถึงเรื่องดอน บัญชาปัดเอาไว้ทีหลัง ชีวิตลูกสาวตนสำคัญกว่า

ในเวลานั้นวดีประคองดอนวิ่งมาจนถึงหมู่บ้านชาวประมง ใหญ่ กิมและเล้งรีบแก้เชือกเรือหางยาวที่จอดไว้ วดีจะพาดอนลงเรือ ถามอาการเขา เขากลับพูดเล่น

“สบายมาก ยิ่งได้คุณช่วยประคองอยู่แบบนี้ ยิ่งสบ๊ายสบาย”

“เดี๋ยวเถอะ พูดแบบนี้เดี๋ยวให้เดินเองเลยนี่”

“อย่านะครับ ผมรู้ว่าคุณไม่ใจร้ายกับผมหรอก จริงไหม”