ตอนที่ 11
“โอเค ถ้าพวกแกคิดว่ากระสุนของพวกแกไวกว่าของฉันล่ะก็ เรามาดูกัน” โทนี่ตวัดปืนไปทางบัญชา ทันใดดอนพุ่งเข้ากระแทกโทนี่ ทำให้กระสุนพลาดเป้า
วดีลุกขึ้นยิงลูกน้องโทนี่ล้มลงสองคน ดอนเยาะโทนี่ว่าสนุกจริงๆที่ได้เล่นเกมด้วย โทนี่ยอมรับว่าตัวเองแพ้เกมนี้ แต่ยังมีเกมหน้า บัญชาบอกไม่มีเกมหน้า เขาต้องไปรอในนรก ว่าแล้วก็ยิงใส่เปรี้ยง...อลันเข้ามาซ้ำอีกนัด โทนี่แน่นิ่งในทันที จากนั้นบัญชาก็หันมาจะเล่นงานดอน
“ฉันควรเอายังไงกับพวกแกดีเนี่ย”
“เอาเป็นว่าภารกิจเสร็จแล้ว พวกผมขอตัวก่อนก็แล้วกัน”
“หืม มันคงไม่ง่ายอย่างนั้นมั้ง อย่าลืมสิว่า
ลูกน้องของฉันยังคงซุ่มรอที่จะยิงพวกแกอยู่”
ฟามเล็งปืนไปที่ดอน ส่วนลิลลี่เล็งปืนไปที่วดี ดอนถามว่าต้องการอะไร บัญชาต้องการคำตอบที่พอใจ แล้วจะพิจารณาว่าควรทำอย่างไรกับพวกเขา เนตรดาวเข้ามาขอร้องพ่อเพราะดอนกับพวกมาช่วยพวกเรา
บัญชาไล่ลูกสาวบอกไม่ใช่เรื่องของเด็ก อ่อนศรีเข้ามาดึงลูกไป เธอร้องลั่นไม่ให้พ่อทำอะไรดอน โรสแมรี่มองด้วยความรู้สึกเดียวกับเนตรดาว บัญชาจ้องหน้าดอน
“ท่าทางเราคงต้องคุยกันยาว พวกแกคงต้องอยู่ที่นี่กันไปอีกพักใหญ่เลยล่ะ แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดห้องพัก รับรองพวกแกเป็นอย่างดีเลย”
ฟามลดปืนลงแต่ลิลลี่เบนกระบอกปืนไปทาง
โรสแมรี่ สุดท้ายก็ต้องลดปืนลงอย่างเจ็บใจ
ภายในห้องพักโรสแมรี่ขอร้องสรเดชให้ปล่อยดอนกับพวกไป สร้างความโกรธแก่เขามากขึ้น เขาเห็นว่า ดอนเป็นศัตรู อาจกลับมาเล่นงานพวกเราอีก หญิงสาวพยายามกล่อม
“คิดดูให้ดี คนที่พี่ควรกลัวไม่ใช่คุณดอนหรอกค่ะ แต่เป็นอาเหลียงมากกว่า”
“ไอ้มังกรเฒ่านั่นเหรอ คอยดูเถอะ อีกไม่นานพี่จะทำสิ่งที่พ่อของพี่กับพ่อของโรสพลาดไป พี่จะฆ่ามันเอง”
“ถ้าพี่เดชคิดได้แค่นี้ งานแต่งงานทั้งหมดก็ถือเป็นโมฆะเถอะค่ะ”
สรเดชโมโหดึงเธอเข้ามาจูบ โรสแมรี่โกรธเพราะเขาสัญญาแล้วจะไม่ทำแบบนี้อีก เธอเดินร้องไห้ออกไป ชายหนุ่มยิ่งเจ็บแค้นใจ...เนตรดาวเห็นพี่สะใภ้ร้องไห้ก็เข้ามาปลอบ แล้วชวนคุยเรื่องดอนว่าเราต้องช่วยพวกเขา
โรสแมรี่ก็คิดอย่างนั้น
ooooooo
ในคืนเดียวกัน หว่องหลีกำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่โทนี่ทำงานพลาด ฤทธิ์ณรงค์เข้ามาบอกไม่ใช่แค่พลาด แต่คนของเราตายหมดรวมทั้งโทนี่ หว่องหลีตะโกนลั่นจะฆ่าพวกบัญชา
ฤทธิ์ณรงค์ยังพูดอีกเรื่อง “ก่อนตาย โทนี่ยังได้ยืนยันเรื่องสำคัญเรื่องนึงด้วย เขายืนยันว่าคุณคืออาเหลียง อดีตหัวหน้าแก๊งมังกรทะเล”
“ไม่ใช่อดีต อาเหลียงยังคงเป็นหัวหน้าแก๊งมังกรทะเล เป็นเสมอมา และจะเป็นตลอดไป”
“ถ้าคุณเป็นอาเหลียงจริง คุณคงจำได้ว่าคุณเคยมีลูกชายคนหนึ่ง กับผู้หญิงที่ชื่ออาเหว่ย หรือที่ตอนนี้ก็คืออ่อนศรี”
“จำได้สิ อาเหว่ยกับอาหลง ลูกชายที่ฉันจากมาตั้งแต่เขายังเล็ก ตอนนี้เขาคงเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว ฉันหวังนะว่าสักวันฉันจะได้พบหน้าลูกอีกครั้ง”
“คุณได้พบแล้ว...”
“ว่าอะไรนะ!”