ลมไพรผูกรัก
ตอนที่ 7
“ขออนุญาตแนะนำคณะผู้พิทักษ์ป่าจากอุทยานแห่งชาติทับสักนะคะ หัวหน้าพนัส ชาติพิทักษ์ ผู้ช่วยอิสระ รัชชพลกุล และ ดร.ชาติ จงกิจสวัสดิ์”
พวกป่าไม้ยกมือไหว้ พวกบริหารยิ้มแย้มต้อนรับ ปอนด์จึงแนะนำฝ่ายบริหาร จากนั้นท่านกรณ์ ประธาน
กรรมการเสนอว่าอยากไปเห็นชุมชนทับสักด้วยตาตัวเอง เราคงต้องจัดทริปไปกัน
“ยินดีครับ พวกเรายินดีต้อนรับอย่างที่สุด” พนัสเชื้อเชิญ
“ขอโทษครับ...ทุกๆท่าน” กรรชิตเข้ามาพร้อมกับเดินปรี่เข้าจับมือพนัส อิสร์และชาติเขย่าหนักแน่น
ooooooo
“ผมกรรชิต ผู้อำนวยการแผนกสร้างสรรค์ภาพลักษณ์ครับผม ยินดีมากครับที่ได้พบคุณพนัส คุณอิสระและคุณชาติครับ”
กรรชิตปากพูดตาอ่านชื่อที่เสื้อแต่ละคน ยิ้มแย้มเป็นมิตร
“ผมอยากจะพูดสองเรื่องก่อนเลยครับ เรื่องแรกผมต้องขอบคุณคุณปภาพินธ์มาก ที่ช่วยแนะนำเรื่องราวดีๆให้กับธนาคารของเรา อีกเรื่องคือ ผมต้องขอโทษที่ให้ข้อมูลที่ไม่ครบถ้วนไปในการประชุมบอร์ดครั้งที่แล้ว ผมอยากเพียงแต่จะขอโอกาสอีกครั้งครับผม”
“ยังไงหรือครับคุณกรรชิต” ท่านกรณ์ถาม
“ผมอยากจะมีส่วนในการดูแลโปรเจกต์ใหม่ที่จะสร้างภาพลักษณ์ให้ธนาคารของเราน่าเชื่อถือศรัทธาจากประชาชนว่าเป็นธนาคารที่...” กรรชิตพูดตามคำพูดของปอนด์เมื่อวานเย็นทุกคำ แล้วตบท้ายว่า “ผมรู้สึกมีพาสชั่น คือความปรารถนาอันแรงกล้าระดับคลั่งไคล้ ที่อยากจะทำโปรเจกต์นี้ที่สุดเลยครับ”
ปอนด์กับอิสร์สบตากันยิ้มขำๆกรรชิตแบบ...ทำไปได้ แต่พอกรรชิตมองมาก็ยิ้มชื่นชม กรรชิตยิ้มรับเต็มหน้า
เมื่อไปที่บ้านครูจันทรา ครูชื่นชมปอนด์ว่า “สุดยอดจริงๆศิษย์สะใภ้คนนี้” แล้วพูดกับพนัสว่า “แบบนี้ก็นับว่ารอดไปด่านนึงแล้วนะคะ ภาพของอุทยานทับสักที่เป็นป่าสมบูรณ์สมควรอนุรักษ์ไว้ก็คงจะชัดเจนขึ้นสำหรับคนในวงกว้างมากกว่าเดิม”
“ต้องเฝ้ากันต่อไปครับ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีคนชงขึ้นมาอีกว่าอยากได้เขื่อน...อยากได้เขื่อน”
หลังอาหารแล้ว เก๋กับชาติคุยกันอย่างคนรู้ใจกันมากขึ้น หยอกล้อทุบหยิกจิกตีกันน่าเอ็นดู
เจนกับโอมที่คบกันมานานแต่ก็ไม่มีทีท่าจะแต่งงาน เจนบอกว่าตนยังรักอิสระรักการทำงานอยู่ โอมยอมรับว่าตนกลัว...กลัวว่าแต่งงานพักหนึ่งแล้วเจนจะไปเหมือนแม่ที่ทิ้งพ่อไป
“โอม...เจนไม่ไปไหนหรอกนะ ไม่ว่าจะแต่งงานหรือไม่แต่งงานเจนก็จะไม่ไปไหน ถึงโอมมีคนอื่นแต่เจนก็จะไม่มีใคร เจนจะอยู่ดูแลโอมตลอดไป”
โอมกอดเจนไว้ ขออย่าทิ้งตนไปเหมือนแม่
พนัสเดินดูรูป มีรูปครูจันทราสมัยสาวๆถ่ายเก๋ๆหลายรูป ครูจันทราเดินมาทักคุยกันอย่างผู้ใหญ่
พนัสชมครูจันทราที่พวกเด็กๆใกล้ชิดสนิทสนม ผิดกับตนเป็นคนที่ลูกน้องไม่ค่อยชอบไม่ค่อยมีใครมาคุยด้วย อิสร์นี่ตัวดีเลย บอกอะไรเขาก็ปฏิเสธไม่เชื่อ เขาดื้อ เชื่อมั่นตัวเองสูงเหมือนตน
ครูจันทราบอกว่าหัวหน้าก็รู้ปัญหา คนเราถ้ารู้สึกดีๆกับใครก็ต้องบอก ต้องแสดงออก ให้กำลังใจเขา แต่ “ถ้าหัวหน้าเป็นคนปากหนัก อะไรที่ควรง่ายมันก็จะยาก บอกด้วยการกระทำ ยังไงบางทีคนเราก็ไม่สังเกตเห็นนะคะ ยิ่งคนมีอคติ ก็อาจจะเห็นเป็นตรงข้ามไป แค่พูดออกมาตรงๆง่ายๆเท่านั้นเอง ง่ายกว่าตั้งเยอะนะคะ”
