ลมไพรผูกรัก

ทั้งสองมองกันหวานซึ้ง แต่ขณะกำลังจะจูบกัน อารมณ์ก็กระเจิงเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

แม้จะเป็นเพียงความฝันแต่ก็ให้ความสดชื่นหอมหวาน พอตกใจตื่นมาสู่ความจริง ปอนด์ลุกพรวดขึ้นคว้าโทรศัพท์แล้วก็อดตื่นเต้นไม่ได้เมื่อเป็นสายจากอิสร์

“อะไรเนี่ย อายุยืนจัง พอฝันถึงก็โทร.มาเลยเหรอเนี่ย” ปอนด์พึมพำยังเคลิ้มกับความฝัน แต่พอนึกได้ว่ายังงอนกันอยู่ก็เก๊กเสียงขรึมถาม “พี่อิสร์...มีอะไรหรือคะ”

อิสร์ถามเสียงขุ่นว่า ได้ข่าวว่ากรรชิตมาหาที่บ้านอีกแล้วหรือ ปอนด์ถามว่าใครบอก

“ทำไม พี่น้องของพี่แหละที่บอก เขามีหน้าที่ต้องบอก เขาทำถูกแล้ว” ปอนด์ถามว่าเขาบอกด้วยหรือเปล่าว่าพี่เก้าต้องเผ่นเพราะอะไร “มันสมควรโดนมากกว่านั้นอีก ไอ้พวกชอบยุ่งกับเมียชาวบ้าน”

ปอนด์ถามว่าทำไมต้องทำเสียงแบบนั้นด้วย ตนไม่ได้ไปยุ่งกับเขาซะหน่อย อิสร์ตำหนิปอนด์ว่าควรแสดงท่าทีจริงจังมากกว่านี้ว่าไม่เล่นด้วย ปอนด์อาจดูใจอ่อนเกินไปหรือมีท่าทีให้ความหวังเขาอยู่ ย้ำว่าปอนด์ไม่ควรเปิดโอกาสให้เขามาใกล้ชิดอีก

“ใครกันแน่ที่เปิดโอกาส ใครกันแน่ที่ปล่อยให้ปอนด์ต้องเจอสถานการณ์ยุ่งยากตามลำพัง ถ้าพี่อิสร์อยู่บ้านมากกว่านี้ ไปไหนมาไหนกับปอนด์มากกว่านี้ เขาก็คงไม่กล้าหรอก” ปอนด์ได้ทีรุกหนัก

อิสร์ถามว่าตนต้องอยู่กับปอนด์ตลอด 24 ชั่วโมงใช่ไหมถึงจะวางใจได้ ปอนด์บอกว่าไม่ต้อง แต่ขอให้อยู่ในเวลาที่ควรอยู่ อิสร์อ้างความจำเป็นของงาน ถามว่าจะให้เล่าไหมว่าเกิดอะไรขึ้นที่ทับสัก

“ไม่ต้องหรอกค่ะปอนด์เชื่อว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันต้องสำคัญสำหรับพี่อิสร์มากกว่าปอนด์อยู่แล้ว แค่นี้นะคะ” ปอนด์กดวางสายทันที อิสร์เซ็งที่ถูกประชดโดยไม่มีโอกาสชี้แจง...เลยเดินหงุดหงิดหน้าบอกบุญไม่รับบ่นระบายอารมณ์มองโทรศัพท์ราวเห็นหน้าปอนด์อยู่ที่หน้าจอ

“เมื่อไหร่จะพูดรู้เรื่อง...เมื่อไหร่ ตอบ! โธ่เว้ย!!”

ขณะเดินผ่านหน้าบ้านพนัส เห็นบ้านเปิดไฟสว่างไสวราวกับมีงานอะไร อิสร์ลืมเรื่องขุ่นมัวใจไปชั่วขณะเดินเข้าไปในบ้านไม่เห็นใครเจอแต่คอมพ์ยังเปิดอยู่จึงเรียกและมองหา พลันก็ได้ยินเสียงพนัสพูดเบาๆจากหลังโต๊ะทำงาน แต่ความเงียบทำให้ฟังชัด

“โทร.มาทำไม...คุณไม่ควรโทร.มา...ไม่เป็นไรหรอกครับ...ทีหลังอย่าโทร.มาอีก มันไม่ดี...เพราะผมไม่อยากให้โทร.ไง...เวลาไหนๆก็ไม่ต้องโทร. เข้าใจนะ”

พอพนัสออกมาเจออิสร์ก็ถามเสียงกระด้างว่ามีอะไร เที่ยงคืนแล้วมาทำไม ทำเอาอิสร์ไปต่อไม่เป็นเลยบอกว่าหัวหน้าช่วยชีวิตตนไว้ พนัสตอบเหมือนตัดรำคาญว่าเราทำงานทีมเดียวกันก็ต้องช่วยกันเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ตัดบทว่าตนกำลังยุ่ง ถ้าไม่มีอะไรก็ไปพักผ่อนเสีย ดึกแล้ว

อิสร์เซ็งที่ถูกไล่ทางอ้อม ทั้งที่ตัวเองมาอย่างกระตือรือร้นแต่กลับเจอความเย็นชา จึงกลับไป แต่พอมาถึงหน้าบ้านพนัสก็เจอชาติยืนอยู่ในสวนครัวของหัวหน้า

ชาติพูดเชิงถามว่านี่เที่ยงคืนกว่าแล้ว ตัดสินใจบอกอิสร์เรื่องที่ตนคาใจอยู่ว่า

“เรื่องขนาดกระสุนที่คณาถูกยิง ที่มันตรงกับปืนของหัวหน้า มันน่าจะเป็นเรื่องบังเอิญเท่านั้น”