ลมไพรผูกรัก

“คือพี่อิสร์เขาอยากมามากเลยนะ แต่บังเอิญวันนี้มีงานปลูกป่าน่ะจ้ะ” ปอนด์ฉีกยิ้มพยายามร่าเริง อธิบายความจำเป็นในการปลูกป่าเพื่อฟื้นฟูสภาพป่าต้นน้ำลำธาร ออกรับแทนอิสร์ว่า “ปอนด์ก็เลยบอกให้พี่อิสร์เขาอยู่ทำงานนั้นดีกว่า อาทิตย์นี้พี่อิสร์ก็เลยไม่ได้กลับบ้านจ้ะ”

เพื่อนๆต่างโห่...ฮู้ย...ซี้ดดด เสียดายและเซ็ง ปอนด์แอบถอนใจที่เอาตัวรอดเนียนๆสวยๆไปได้...

เมื่อได้เวลาที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวโยนดอกไม้ บรรดาสาวโสดต่างรีบออกไปเตรียมรับช่อดอกไม้กัน เหลือแต่ปอนด์นั่งหง่าวเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียว เลยจิ้มเค้กแต่งงานกิน บ่นเซ็งๆ

“ถ้าแต่งงานแล้วเหมือนโสดแบบนี้...กลับไปเป็นโสดยังสนุกกว่าอีก ฮึ...พี่อิสร์บ้า!”

กินเค้กก้อนใหญ่จนติดคอ แต่แล้วก็มีมือหนึ่ง

ยื่นแก้วน้ำทรงไวน์มาให้ตรงหน้า

“ดื่มน้ำหน่อยสิครับ...” ปอนด์มองเจ้าของมือ... กรรชิตนั่นเอง “พี่นั่งด้วยนะครับ เดี๋ยวปอนด์จะเหงา”

ปอนด์ที่กำลังหงุดหงิดรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที แต่ก็รักษามารยาท ส่วนเพื่อนๆก็สะกิดกันให้ดู บ้างก็ซุบซิบกัน

กรรชิตถามว่าทำไมต้องเอากระเป๋ามาคืนด้วย ปอนด์บอกว่ามันแพงเกินไปและหญิงที่มีสามีแล้วไม่ควรรับของแบบนั้นจากผู้ชายอื่น กรรชิตถามว่าแล้วไหนล่ะสามี

“เขาไม่ได้มาค่ะ เขาทำงาน” กรรชิตเหน็บว่าสงสัยทำวันหยุดได้เบี้ยเลี้ยงเยอะโอทีเพียบ “พี่อิสร์ไม่ได้ทำงานเพื่อเงินค่ะ พี่อิสร์เขาต้องคุมงานปลูกป่าที่ทับสักค่ะ”

“ทับสัก ฮ่ะๆๆ ปลูกป่าที่ทับสักเนี่ยนะ จะปลูกไปทำมั้ย...เพราะอีกไม่นานมันก็จะกลายเป็นเขื่อนแล้ว”

ทันใดนั้นมีแสงแฟลชเข้าหน้าทั้งสองเป็นฝีมือของช่างภาพประจำงาน ถ่ายภาพสองคนคู่กัน กรรชิต พอใจมากขออีกภาพเพราะเมื่อกี๊ไม่ได้มองหน้ากัน แล้วขยับเข้านั่งติดปอนด์ ปอนด์ขยับออกเขาก็ขยับตาม ช่างภาพนับหนึ่ง...สอง กรรชิตก็รีบยื่นหน้าเข้าใกล้

ปอนด์ทำหน้าเซ็ง

เมื่อมาถ่ายรูปกับบ่าวสาวที่หน้างาน กรรชิตก็มายืนติดกับปอนด์ ช่างภาพให้ขยับชิดๆหน่อย เขา

ก็เบียดแนบชิดปอนด์ ไม่เพียงเท่านั้นยังเอามือโอบ

ปอนด์ด้วย ปอนด์ได้แต่ทำหน้าเย็นชา

เมื่อเข้าไปนั่งที่โต๊ะ กรรชิตเอาอกเอาใจมากจนปอนด์อึดอัด จึงแกล้งทำเป็นได้รับโทรศัพท์แล้วเดินคุยออกมา พอออกมานอกห้องก็เก็บโทรศัพท์แล้วรีบเลี่ยงออกจากงานเลย มาถึงริมถนนโบกแท็กซี่ แท็กซี่โฉบเข้ามาแต่พอบอกว่าจะไปไหนก็ปฏิเสธอ้างว่าแก๊สไม่พอ ทันใดนั้นรถกรรชิตปาดเข้ามาจอด เขาเปิดประตูตอนหลังลงมาเอ่ย

“แท็กซี่สมัยนี้ก็แบบนี้แหละปอนด์ แย่หน่อยนะนายอิสร์สามีเธอคงอยู่แต่ในป่า ไม่รู้หรอกว่าชีวิตคน กรุงเทพฯน่ะมันยากแค่ไหน” พอปอนด์บอกว่าไม่เป็นไรตนชินแล้ว กรรชิตถามว่า “ชิน ปอนด์พูดออกมาได้ไง ตลอดเวลาที่เราคบกัน พี่เคยปล่อยให้ปอนด์ต้องมาเสี่ยงข้างถนนแบบนี้เหรอ”

ปอนด์กราบขอบพระคุณสำหรับทุกอย่างที่เขาเคยทำให้ แต่ตอนนี้ตนอยากดูแลตัวเองมากกว่า เขาบอกว่าทนดูเธอยืนอยู่ท่ามกลางฝุ่นควันแบบนี้ไม่ได้ เกิดเจอคนขับแท็กซี่ลวนลามล่ะ ให้ตนตายเสียดีกว่า แล้วบังคับให้ปอนด์ไปกับตน ปอนด์ไม่ไปก็ฉุดจะให้ขึ้นรถให้ได้