ลมไพรผูกรัก

มีเวลาว่างปอนด์จะมาเล่นกีฬากับปิ๊กที่สนามภายในหมู่บ้าน อิสร์จึงใกล้ชิดปอนด์มากขึ้นทั้งที่มหาวิทยาลัยและที่บ้าน จนสานสัมพันธ์กันเป็นแฟน แต่เพราะอิสร์มีกิจกรรมมากโดยเฉพาะเรื่องการร้องเพลง ทำให้ปอนด์มีอาการน้อยใจอยู่บ่อยครั้ง และกลายเป็นความหึงหวงเมื่อมีสาวๆตามกรี๊ดอิสร์

ผ่านไปอีก 3 ปี เมื่ออิสร์อยู่ปี 4 ปอนด์อยู่ปี 3 อาการน้อยใจและความหึงหวงของปอนด์เพิ่มมากขึ้นเมื่อเห็นกับตาว่าอิสร์ชี้มือและยักคิ้วหลิ่วตาให้สาวหมวยนางหนึ่งที่มาดูเขาร้องเพลง

ปอนด์ปรี๊ดแตก โกรธควันออกหู เอาเรื่องอิสร์ขณะเดินมาด้วยกันตามถนนในหมู่บ้าน

“มันชื่ออะไร ยัยหมวยๆคนนั้น มันชื่ออะไร”

“จะรู้ไหมเนี่ย หมวยๆตั้งหลายคน”

“ที่สวยๆ ที่พี่อิสร์ร้องเพลงใช่เลย แล้วชี้ไปที่มันไง”

“โอ๊ย...จำไม่ได้ ก็ชี้ตั้งหลายคน”

“คนที่ร้องว่า...ใช่เลย มีคนเดียว”

“โหย...ไหวมั้ยปอนด์ พี่ก็เซอร์วิสแฟนเพลงทุกคนแหละ เขาคือคนของมวลชนของเรา”

“เซอร์วิสมวลชน พี่อิสร์ก็แค่เป็นวงโฟล์กซองเวลามีงานคณะหรือกิจกรรมชมรมเองนะ พี่อิสร์ต้องเอาใจสาวๆขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ก็ถ้าพี่ทำยังไงให้คนมาร่วมงานกิจกรรมได้เยอะๆ จะเป็นงานของคณะหรืองานอะไรก็ตามที่เขาเอาวงพี่ไปแสดง พี่ก็ต้องทำแหละ”

“อ้อ ที่ทำทั้งหมดนี่เพื่อกิจกรรมส่วนรวม แล้วถ้าปอนด์จะบอกล่ะ ว่าปอนด์ไม่ชอบที่พี่อิสร์ต้องเป็นคนของส่วนรวม ถ้าพี่อิสร์แคร์ปอนด์ต้องเลิกไปร้องเพลงอ่อยพวกสาวๆ พี่อิสร์จะว่าไง”

“เอาเป็นว่า...พี่จะเล่นกับคนดูให้น้อยลงละกัน แต่จะให้เลิกทำงานวงโฟล์กซองวนศาสตร์มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก”

วันนั้นสองคนจ้องหน้ากันเคร่งเครียด...จนมา

วันนี้เขาและเธอก็มายืนจ้องหน้ากันอีก ปอนด์ดึงดัน

ไม่ยอมแพ้ บอกว่าเท่าที่ตนจำได้ คนที่ตุกติกแล้วทำ

ทุกอย่างตามใจตัวเองตลอดไม่ใช่ตน

“ผมไม่เคยตุกติก ผมรักษาคำพูดต่อคุณเสมอ”

อิสร์นึกถึงวันหนึ่งในอดีตที่เขาอุตส่าห์หอบดอกไม้มาหาปอนด์ถึงบ้านเพราะเป็นวันเกิด แต่ปอนด์กลับใส่ชุดนอนนอนเล่นเกมบนโซฟาทั้งที่มีนัดดินเนอร์ด้วยกัน เพียงเพราะเขามาช้าไปนิดหน่อย ปอนด์งอนถึงกับพูดประชดเมื่อเขาเอ่ยคำขอโทษ

“ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่อิสร์ตามสบายเหอะ ได้ข่าวว่ารีบทำป้ายวันคุ้มครองสัตว์ป่าอยู่ไม่ใช่เหรอ กลับไปคุ้มครองสัตว์ต่อไป๊...ขาดพี่อิสร์ซะคน สัตว์มันคงจะแย่ ไม่ต้องสนใจปอนด์หรอก ปอนด์คุ้มครองตัวเองได้”

วันนั้นอิสร์เสียใจและน้อยใจ...ปอนด์เองก็จำเหตุการณ์วันนั้นได้ แล้ววันนี้เธอต้องมาเจอเขาและเกิดมีสัญญาบ้าๆขึ้นมา

“คุณคอยดูก็แล้วกัน ฉันพูดคำไหนคำนั้น”

“ดี!! พรุ่งนี้ผมจะรอฟัง ตอนหมอบอกว่าปิ๊กไม่เป็นอะไร กลับบ้านได้แล้ว คุณจะมาไม้ไหนอีก” พูดจบอิสร์ขึ้นรถขับออกไป ปอนด์มองตามฉุนๆ

ooooooo

เช้าตรู่ พนัสกับลูกน้องกลุ่มหนึ่งพากันเข้าป่า

ไปถึงบริเวณที่ต้นสักโดนตัดเหลือแต่ตอ ทุกคนเชื่อว่าเป็นพวกเดิมที่พยายามตัดเมื่อสองสามวันก่อน แต่

ครั้งนี้มันส่งคนงานชุดอื่นเข้ามาเพราะพวกมันหลายคนโดนจับอยู่โรงพักและยังมีบางคนบาดเจ็บอยู่โรงพยาบาล