ลมไพรผูกรัก
ตอนที่ 1
“ไม่ได้ คุณจะเอาเรื่องส่วนตัวมาแก้แค้นฉันไม่ได้ คุณต้องทำหน้าที่ของคุณ คุณต้องช่วยปิ๊ก”
“สรุปว่าตอนนี้คุณอยากให้ผมตัดเรื่องส่วนตัวทิ้งไปใช่ไหม”
ปอนด์อึ้งไปนิดก่อนตอบรับ อิสร์ได้โอกาสต่อรอง
“งั้นตอนนี้ถ้าผมทำหน้าที่ที่ผมควรทำ คือช่วยประชาชนผู้หลงป่าโดยไม่เลือกที่รักมักที่ชัง คุณจะกลับมารักผมใช่ไหม”
“อะไรนะ”
“คุณควรจะปรับทัศนคติใหม่ คนที่ทำงาน
เพื่อส่วนรวมต่างหากที่สมควรจะรักชื่นชม ไม่ใช่คนที่เห็นแก่ตัวหรือคอยเอาแต่วิ่งตามแฟน”
“นี่คุณยังอาฆาตฉันอยู่เหรอ”
“คุณจะปรับทัศนคติหรือไม่ปรับ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย”
“ถ้าคุณไม่เดือดร้อน ไม่ต้องการความช่วยเหลือ คุณก็จะไม่รู้เลยว่าคนที่พร้อมจะช่วยเหลือผู้อื่น มันดีกว่าคนที่เอาแต่สนใจแต่ความสุขส่วนตัว”
“ไม่ต้องมาสอนฉัน”
“ไม่ได้สอน ผมกำลังต่อรองกับคุณ ผมจะเข้าไปตามปิ๊กกลับมา ถ้าคุณรับปากว่าจะยอมแต่งงานกับผม”
“อะไรนะ!!” ปอนด์อุทานเสียงหลง
“คุณต้องยอมเป็นเมียของคนที่ทำงานเพื่อส่วนรวม แล้วก็อยู่ไปอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตน ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีปากเสียง แม้ผัวจะเอาแต่ทำงานในป่าและเซอร์วิสประชาชน และเห็นคุณเป็นคนสุดท้ายที่เขาจะแคร์ ถ้าคุณโอเคผมถึงจะไปช่วยน้องคุณ”
“นี่คุณจดจำทุกคำของฉัน อาฆาตฉันขนาดนี้
เลยเหรอ”
“ผมไม่พูดเล่น แล้วแต่คุณนะ นึกได้เมื่อไหร่แล้วค่อยโทร.ไปบอกก็ได้ ผมไปช่วยหัวหน้าผมที่โรงพักก่อนล่ะ” อิสร์ทำท่าจะไป ปอนด์ละล่ำละลักทันที
“ก็ได้ๆๆ โอเคๆ แต่คุณต้องไปช่วยปิ๊กเดี๋ยวนี้”
“โอเค...แปลว่าอะไร”
“ก็ถ้าปิ๊กปลอดภัยกลับมา ฉันจะแต่งงานกับคุณไง”
“เจ้าป่าเจ้าเขาเป็นพยาน ถ้าคุณผิดคำพูด คุณเป็นลูกหมาห้าร้อยชาติ” อิสร์ยิ้มอย่างมีชัย ชี้หน้าปอนด์เชิงกำชับ หญิงสาวอึ้งพูดไม่ออก ได้แต่คิดว่าผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้ว
ooooooo
อิสร์ ชาติ พัฒน์ และบุ้งออกตามหาปิ๊กกับเพื่อนในป่าตั้งแต่ช่วงสายจนบ่ายคล้อย เจอทั้งหมูป่าและเสือโคร่ง แสดงถึงความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่า
ชาติเพิ่งเคยเห็นเจ้าป่าตัวเป็นๆ ทึ่งที่มันใหญ่มากรีบถ่ายคลิปเก็บไว้ อิสร์พูดอย่างสะใจว่า
“ใครหน้าไหนมาบอกว่าป่าทับสักเป็นป่าเสื่อมโทรมอีก ผมจะเอาคลิปเสือของด็อกเตอร์นี่แหละไปตอกหน้าให้ นี่คืออัปเดตที่สุดแล้ว”
“เขาออกมาล่าเหยื่อเหรอ” ชาติถาม
บุ้งวิเคราะห์น่าฟังว่า “แต่ดูเขาไม่รีบที่จะไล่ตามไอ้หมูป่าไป เหมือนเขาไม่ได้หิวโหยอะไรนักหนา”
“เขาอาจจะล่าเหยื่อได้ตั้งแต่เมื่อคืน แล้วกินอิ่มแล้ว” คำพูดของพัฒน์เล่นเอาบุ้งผงะ คิดว่าวัยรุ่นสองคนนั้นอาจเสร็จเสือเสียแล้ว แต่อิสร์ท้วงว่าไม่น่าใช่ เพราะปกติเสือจะไม่ยุ่งกับคน
“แต่ก็ไม่แน่นะครับ เราออกค้นหากันเมื่อคืนถึงไม่เจอ”
คำพูดของพัฒน์น่าคิด อิสร์เริ่มใจไม่ดี ความตื่นเต้นเปลี่ยนเป็นความกังวล
เดินต่อไปกันอีกสักพักเกือบทะลุฝั่งใกล้ออกปากทางหมู่บ้าน เส้นทางที่ทุกคนไปเจอคนร้ายลักลอบตัดไม้เมื่อวันก่อน อิสร์ชะงักเมื่อเห็นเศษอะไรบางอย่างบนพื้น
“นี่มันโทรศัพท์นี่”
