ลมไพรผูกรัก
ตอนที่ 1
โกรธมากเพราะเป็นวันวาเลนไทน์แต่อิสร์มาช้าทั้งที่นัดกันไว้ดิบดี หนำซ้ำในระหว่างคุยกันอยู่ยังมีสาวโทร.หาอิสร์ แต่เขาโกหกว่าเป็นแม่ พอเธอจับได้ก็เลยมีปากเสียงกัน
“ตอบมาเดี๋ยวนี้ว่าไปสนิทกันตอนไหน”
“เขาเป็นแฟนเพลง ก็เลยคุ้นกับเรา แต่เราไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว”
“แฟนเพลง แฟนเพลงอีกแล้ว”
“ก็มันจริงนี่ เขาเป็นมวลชนของเรา เราก็ต้องทำดีกับเขา เพื่อให้เขาติดตามมาร่วมงานกิจกรรมของเราในงานต่อๆไป เราจะไปทำหยิ่งทำห่างเหินกับมวลชนไม่ได้”
“เราเลิกกันเถอะพี่อิสร์” ปอนด์โพล่งออกมาจนอิสร์ตะลึง “เพราะถ้าปอนด์ขอให้พี่อิสร์เลิกเล่นดนตรีของพี่ พี่อิสร์ก็คงไม่ยอมใช่ไหม ปอนด์ไม่อยากให้พี่อิสร์เลือกระหว่างส่วนตัวกับส่วนรวม เพราะยังไงๆพี่อิสร์ก็ต้องเลือกส่วนรวม เลือกกิจกรรมที่พี่ทำเพื่อสิ่งที่พี่อิสร์คิดว่าสำคัญ แต่ปอนด์มันคือคนสุดท้ายที่พี่อิสร์จะแคร์ไง ปอนด์ขอเป็นฝ่ายไปดีกว่า เราจะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย”
“ปอนด์...แล้วปอนด์ไม่รักพี่แล้วเหรอ”
“ความรักมันก็งั้นๆแหละพี่อิสร์ ถ้าคนที่เรารักเห็นชีวิตส่วนรวม ชีวิตกิจกรรม สำคัญกว่าเรื่องส่วนตัว ปอนด์ไม่อยากให้คนมาประณามว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว ขัดขวางความเป็นคนของประชาชนของพี่อิสร์ ต่อไปนี้ปอนด์จะไม่มีแฟนเป็นคนที่เห็นส่วนรวม เห็นมวลชนสำคัญกว่าแฟนอีกแล้ว ปอนด์จะไม่รักคนที่วิ่งเซอร์วิสส่วนรวมไปทั่ว ทำหน้าที่ตลอดๆ แม้แต่ในวันสำคัญของปอนด์ แล้วปล่อยให้ปอนด์รอ ปอนด์จะรักแต่คนที่เห็นปอนด์สำคัญที่สุดในโลกนี้ คนที่มีแต่ส่วนตัว ไม่มีส่วนรวม ไม่มีหน้าที่อะไรทั้งนั้น นอกจากหน้าที่แฟนของปอนด์”
ปอนด์พูดเสียงดังฟังชัดจนตกเป็นเป้าสายตาของคนจำนวนไม่น้อย และเริ่มมีเสียงซุบซิบ อิสร์อายเกินกว่าจะยืนอยู่ตรงนี้ได้ เขาเดินจากไปเงียบๆ ทิ้งเธอไว้กับน้ำตาที่ไหลเป็นทาง...
ooooooo
เหตุการณ์วันนั้นทั้งอิสร์และปอนด์จำแม่น
ไม่เคยลืม สองคนมองหน้ากันนิ่งหลังจากรำลึกความหลัง ชาติยืนมองเขาและเธอสลับกันไปมาอย่างงงๆ พออิสร์ได้สติก็วางมาดเก๊กถามปอนด์ว่า
“ใครที่หายไปนะ น้องชายคุณเหรอ คุณหมายถึง...”
“ปิ๊ก...ปิ๊กตั้งใจมาหาพี่...เอ๊ย...คุณ...แต่คุณปล่อยให้เขาหลงป่า”
“ปิ๊กหลงป่า? แล้วเป็นความผิดของผมงั้นเหรอ”
“ใช่”
“แต่ผมไม่ได้เจอกับปิ๊กมากว่า 5 ปีแล้วนะ”
“คุณต้องรับผิดชอบ คุณต้องไปตามหาเขาให้เจอ”
“เอ๊ะ นี่มันเรื่องส่วนตัวหรือส่วนรวมนะเนี่ย...เอ...
แยกไม่ออก โอ๊ย จะช่วยหรือไม่ช่วยดีนะเนี่ย” อิสร์เริ่มกวน
“มันเป็นหน้าที่ของคุณนะ ฉันเป็นประชาชน ปิ๊กคือมวลชนของคุณ เขามาที่นี่เพราะคุณ คุณต้องดูแลเขาสิ”
“คุณเคยประกาศว่าจะไม่รักคนทำเพื่อส่วนรวม แต่จะรักแต่คนที่ห่วงเรื่องส่วนตัวมากกว่านี่”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย”
“ก็...ถ้าผมเอาเรื่องส่วนตัวเป็นใหญ่ ผมก็จะบอกว่าผมจะไม่ไปช่วยปิ๊กเพราะเราสองคนไม่ถูกกัน ผมจะไม่ช่วยญาติของคนที่เคยทำให้ผมเจ็บใจ”
ระหว่างที่สองคนเถียงกัน ชาติรู้สึกไม่ชอบมาพากล ค่อยๆถอยห่างออกไปเงียบๆ
