ค่าของคน

รจเรขโทร.บอกลักษมณ์ว่าเธอมาถึงแล้ว เธอพยายามมองฝ่าความมืดหาลักษมณ์ เห็นพนักงานเดินมาจึงให้ช่วยตาม ระหว่างรอมีชายขี้เมาเข้ามาชวนเธอไปนั่งด้วย รจเรขเดินหนี แต่ถูกชายขี้เมาขวางไว้ พลันมีมือมาโอบเอวเธอ ลักษมณ์พูดขึ้นว่า "รอนานไหมครับ ที่รัก...."

ชายขี้เมาหน้าเจื่อนเดินหนีไป รจเรขจะผละออกจากลักษมณ์ แต่เขากลับโอบเอวเธอเดินไปห้องวีไอพี เจนจิรามองตามด้วยความโกรธ...พอมาถึงห้องวีไอพีรจเรขก็ถอยห่าง ลักษมณ์ปรบมือให้ "เหมือนมาก ทำท่าอินโนเซนส์อย่างกับไม่เคยต้องมือชาย คุณนี่เล่นละครเก่งนะ"

"ฉันเป็นนางละคร ก็ต้องเล่นละครเก่งเป็นธรรมดา" รจเรขประชด

"ผมก็เรียนบิซิเนสมา ต่อรองราคาเก่ง คุณจะเอาเท่าไหร่ ว่ามา"

พอรจเรขบอกว่าสิบล้าน ลักษมณ์สวนทันที "คิดว่าตัวเองเป็นสินค้าเกรดเอรึไงคุณ คุณน่ะเป็นสินค้ามือสอง อย่ามาย้อมแมวขายผมดีกว่าน่า"

"จะมือหนึ่งมือสอง ฉันก็เป็นคนที่คุณพิมานอยากจะแต่งงานด้วย ทำไมคะสิบล้านนี่แพงไปเหรอคะ แลกกับอนาคตของผู้ชายดีๆอย่างคุณพิมานที่คุณไม่ต้องการให้มายุ่งกับฉัน"

ลักษมณ์มองอย่างหมั่นไส้ ถามว่าเขาจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเธอจะไม่ขี้โกง รจเรขสาบานหรือจะให้เธอเขียนเป็นลายลักษณ์ อักษรก็ได้ ลักษมณ์ได้ที "สัญญาก็ฉีกทิ้งได้ มีทางเดียวที่พิมานจะไม่กลับไปหาคุณอีก ไม่ว่าคุณจะทอดสะพานยั่วยวนยังไง คุณต้องมาเป็นผู้หญิงของผม"

"หมายความว่ายังไงคะ" รจเรขตกใจแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

"ผู้หญิงของผมก็หมายความว่าต้องมาอยู่กับผม มานอนกับผม  พิมานกับผมถึงเป็นพี่น้องกัน  แต่ของแบบนี้เราไม่ใช้ ร่วมกันแน่"

รจเรขโกรธจะตบหน้าลักษมณ์ แต่เขาคว้ามือเธอกระชากมาประชิด "คราวที่แล้วผมยอมให้ เพราะคิดว่าคุณเป็นสุภาพสตรี แต่คราวนี้ถ้าคุณตบผม ผมเอาคืนแน่ เอ...หรือว่าคุณอยากให้ผมเอาคืน"

รจเรขผลักอกลักษมณ์ โกรธจนตัวสั่น "ฉันผิดเองที่คิดว่าจะตกลงกับคุณได้ ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย..."

เจนจิราเห็นรจเรขวิ่งร้องไห้ออกมาก็ตกใจ ไม่ทันไร ลักษมณ์วิ่งตามออกไป รจเรขกำลังจะขึ้นแท็กซี่ ลักษมณ์มาปิดประตูรถและดึงเธอไป รจเรขถามว่าเขาต้องการอะไร

"เรายังพูดกันไม่จบ คุณเป็นคนนัดผมมาเองนะ ไม่อยากได้เงินแล้วมาทำไม"

รจเรขได้สติรู้สึกเจ็บปวดแต่ต้องฝืนพูด "จริงของคุณค่ะ นาทีนี้ ไม่มีอะไรสำคัญกับฉันมากไปกว่าเงินอีกแล้ว ตกลงค่ะ ฉันยอมรับจ้างเป็นผู้หญิงของคุณ แลกกับเงินสิบล้านบาทและทะเบียนสมรสอีกหนึ่งใบ"

"อะไรนะ!"

"คุณอยากให้ฉันเป็นผู้หญิงของคุณ เพราะอยากให้คุณพิมานเลิกยุ่งกับฉันไม่ใช่เหรอคะ...ฉันยอมเป็นภรรยาของคุณ แต่เป็นเพียงในนามเท่านั้น"

"เป็นแต่ในนามแล้วทำไมจะต้องจดทะเบียนด้วย"

"ฉันต้องการเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี แต่คุณไม่ต้องกลัว ฉันจะเซ็นใบหย่าเอาไว้ ให้ล่วงหน้า ทันทีที่คุณพิมานแต่งงาน เราจะหย่ากัน"

ลักษมณ์นิ่งคิด รจเรขจึงบอกว่าหรือจะให้เธอไปยื่นข้อเสนอนี้กับพิมาน เธอเชื่อว่าเขาต้องหาเงินสิบล้านมาให้เธอได้แน่ ลักษมณ์ไม่พอใจยังไม่ทันพูดอะไร เจนจิรากับจอยเดินเข้ามาเกาะแขนและมองรจเรขด้วยสายตาเหยียดๆ ถามว่านี่ใคร ลักษมณ์อยากเอาชนะจึงแนะนำ

"คุณรจเรขครับ ผมขอแนะนำให้รู้จัก คุณเจนจิรา เจนครับ นี่คุณรจเรข ภรรยาของผม"

เจนจิรากับจอยช็อก ลักษมณ์ย้ำว่ารจเรขกับเขากำลังจะแต่งงานกัน รจเรขอ่านออกว่าเจนจิราคงเป็นผู้หญิงคนหนึ่งของลักษมณ์ จึงขอโทษเธอที่ทำให้ตกใจ เจนจิราโกรธวิ่งหนีไป จอยรีบวิ่งตาม รจเรขบอกลักษมณ์ให้ตามไปง้อ แต่เขากลับพูดเย้ยว่า แค่เรื่องแต่งงานไม่ทำให้เจนจิราผิดใจกับเขาหรอก รจเรขสบตากับลักษมณ์อย่างท้าทายไม่หวั่น

ooooooo

วันรุ่งขึ้น ลักษมณ์ให้วีรวัฒน์มาที่บ้านแต่เช้าเพื่อบอกว่าเขาจะแต่งงานวันนี้ พุฒได้ยินตกตะลึง รีบไปบอกข่าวทุกคนในบ้าน...พอคุณแขรับฟังเรื่องจากลักษมณ์แทบช็อก

"แต่งงานหลอกๆแต่ต้องจดทะเบียนสมรสจริงๆ แม่ ไม่เห็นด้วย แม่ขอให้คุณลักษมณ์ช่วยกันพิมานออกจากผู้หญิงคนนั้นก็จริง แต่ที่คุณลักษมณ์จะลงทุนถึงขั้นแต่งงานกับเขา ให้เขามาใช้นามสกุลนฤนารถไมตรี มันเกินไป"

"โธ่คุณแขคิดมากไปได้ จดทะเบียนเสร็จปุ๊บก็เซ็นใบหย่าปั๊บ ผมเป็นผู้ชายไม่เสียหายอะไร แล้วผมก็ให้ทนายวีรวัฒน์ร่างสัญญาแนบท้ายใบหย่าไว้แล้ว เค้าไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรจากผมทั้งสิ้น"

แต่คุณแขยังกังวลใจเพราะเห็นว่ารจเรขเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ลักษมณ์ยืนยันว่าตัวเขาไม่มาตายน้ำตื้นกับผู้หญิงแบบนี้แน่...ลักษมณ์ไปรับ รจเรขที่บ้านเช่าตามแผนที่ที่จดให้ เผอิญเจษฎารู้เรื่องจากป้าเขียนจะมาห้าม ได้เจอกับลักษมณ์เข้าพอดี ลักษมณ์จำได้ว่าเจษฎาเป็นผู้ชายที่เขาเห็นที่โรงแรมและในภาพที่ทนายแอบถ่าย ไปให้คุณแข ดูทั้งสองสนิทสนมกันมากจึงรู้สึกไม่เป็นมิตรด้วย พอรจเรขแนะนำให้รู้จักกัน ลักษมณ์ก็กวนทันที

"คุณบอกลูกค้าเก่าของคุณหรือยังว่า คุณกำลังจะแต่งงาน"

"พี่เจษรู้แล้วค่ะ แล้วก็รู้ด้วยว่ามันเป็นแค่การแต่งงานจอมปลอม"

"จะจริงหรือปลอม คุณก็เป็นภรรยาผม...ผมยอมเสียเงินได้แต่ผมไม่ชอบเสียรู้ เข้าใจไหม"

เจษฎาฟังแล้วไม่พอใจผลักอกต่อยหน้าลักษมณ์ รจเรขตกใจดึงเจษฎาออก "อย่าค่ะพี่เจษ คนอย่างนี้ไม่มีค่าพอที่พี่เจษจะมีเรื่องด้วยหรอกนะคะ"

"ได้ แต่ถ้าพี่ได้ยินเขาพูดจาดูถูกแบบนี้อีก พี่ไม่ยอมแน่"

"ไม่มีวันนั้นหรอก เพราะจากนี้ไป ผมขอสั่งห้ามไม่ให้ภรรยาของผมไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายไม่ว่าคนไหนทั้งนั้น โดยเฉพาะนายคนนี้...ไป" ลักษมณ์ดึงมือและคว้ากระเป๋ารจเรขไปขึ้นรถ

ป้าเขียนเดินออกมามองเป็นห่วงรจเรขอย่างมากเพราะดูท่าลักษมณ์จะไม่ดีกับเธอ เลย เจษฎาโทร.บอกเรื่องนี้กับไก่ ไก่เสียใจมาก เขาสัญญาว่าจะหาเงินมาปลดหนี้ให้รจเรขให้ได้...

ก่อนที่ลักษมณ์จะพารจเรขไปบ้าน เขาแวะร้านเสื้อผ้าหรูเจ้าประจำ เพื่อให้แปลงโฉมเธอก่อน "...รับบทเป็นเจ้าสาว เป็นคุณผู้หญิงนฤนารถไมตรีทั้งที แต่งตัวให้มันสมบทบาทกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง"

เข้ามาในร้าน ลักษมณ์สั่งเจ้าของร้านถึงแบบชุดที่เขาต้องการ จนรจเรขไม่พอใจว่าตกลงคนใส่คือเธอหรือเขา ลักษมณ์ ตอบ "คุณใส่แต่ผมดู เลือกให้ดีล่ะ ถ้าไม่ถูกใจผมจะจับคุณแต่งใหม่จนกว่าผมจะชอบ...ลงบัญชีผมนะครับ ผมจะไปรอที่ร้านกาแฟตรงโน้นเสร็จแล้วตามไปด้วย"

พนักงานซุบซิบกันใหญ่ เพราะวันนี้เจนจิรากำลังลองชุดอยู่ในห้องลองกับจอย และแล้วรจเรขได้ยินเจนจิรากำลังพูดถึงเธอเสียๆหายๆ พอเจนจิราออกมาจากห้องลองมาเจอเธอยืนอยู่เธอจึงพูดว่า "ถ้านังบัวใต้น้ำที่คุณว่านั่นหมายถึงฉัน ก็ขอ บอกเลยนะคะว่า ฉันไม่เคยแย่งของของใคร...แฟนคุณแค่แต่งงานกับฉัน"

"นี่ แกจะอวดดีว่าแกเหนือกว่าเพื่อนฉันงั้นเหรอยะ" จอยแหวใส่

"เปล่าเลยค่ะ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงแต่งตัวเชยๆ หน้าบ้านๆ ฉันจะไปดีกว่าคุณเจนจิราได้ยังไง ฉันแค่จะบอกว่า ฉันไม่ได้แย่งของใคร ฉันทราบว่าคุณเป็นแฟนคุณลักษมณ์ ถึงเขาจะแต่งงานกับฉันแล้ว ถ้าคุณอยากจะมีอะไรกับคุณลักษมณ์ต่อไปก็ได้ ฉันไม่ว่า..."

เจนจิราหาว่ารจเรขดูถูกว่าเธอง่าย เป็นได้แค่เมียน้อย จึงเงื้อมือตบ รจเรขหลบ จึงเซไปชนราวเสื้อผ้าล้มโครมคราม พนักงานวิ่งมา จอยจะโถมใส่รจเรขจึงถูกผลักล้มไปอีกคน เจ้าของร้านวิ่งมา รจเรขยิ้มๆแล้วบอกว่า แค่ทำความรู้จักกันนิดหน่อย ค่าเสียหายให้ลงบัญชีลักษมณ์สามีของเธอ เจนจิราร้องกรี๊ดๆที่โดนหยาม เจ้าของร้านชอบใจ...เมียหลวงต้องได้อย่างนี้

รจเรขแต่งชุดเดรสสั้น ดูหรูเรียบ เดินมาหาลักษมณ์ที่ร้านกาแฟ ลักษมณ์ถึงกับตะลึงยื่นแขนให้เธอควง แต่เธอทำเฉยเขาจึงโอบเอวเธอบอกเป็นหน้าที่แล้วพาเดินออกไป

ooooooo

ทางบ้าน วีรวัฒน์กำชับทุกคนห้ามพูดเรื่องลักษมณ์ จ้างรจเรขแต่งงานเข้าหูพิมานเด็ดขาด แย้มไม่ค่อยสบ อารมณ์เพราะคิดว่ารจเรขเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน... ลักษมณ์มาถึง แนะนำให้รจเรขรู้จักทุกคนในบ้าน เธอยิ้มให้ทุกคน พอถึงแย้มที่ลักษมณ์แนะนำว่าเป็นแม่บ้านใหญ่ เธอจึงยกมือไหว้ แย้มรับไหว้อย่างไว้ตัว หน้าตาเตรียมประกาศศึกเต็มที่

ลักษมณ์พารจเรขมาในห้องทำงานพร้อมวีรวัฒน์ เอาเอกสารออกมาให้เซ็น ทั้งทะเบียนสมรสและสัญญาต่างๆ "เรียบร้อยแล้วนะครับ ตอนนี้ก็ถือว่าคุณทั้งสองเป็นสามีภรรยากันแล้วอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แล้วส่วน เอ่อ...ใบหย่าล่ะครับ"

"ดิฉันจะเซ็นชื่อให้ทันทีที่ได้รับเงิน 10 ล้านค่ะ"

"กลัวผมจะโกงหรือไง" ลักษมณ์เคือง

"ค่ะ ทำอะไรกับคนอย่างคุณก็ต้องระวัง"

ลักษมณ์มองอย่างโกรธๆเอาเช็คจากวีรวัฒน์เลื่อนไปให้ รจเรขเซ็นชื่อในใบหย่าแล้วผลักคืนให้เช่นกัน ลักษมณ์บอกให้รจเรขเริ่มงานทันทีด้วยการพาไปที่เรือนขาว รจเรขก้มกราบ คุณแขอย่างนอบน้อม คุณแขทึ่งในกิริยามารยาทของรจเรขแต่ไม่ลืมเตือน

"เธอมาอยู่ที่นี่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของคุณลักษมณ์ แต่เธอก็คงรู้นะว่า จริงๆแล้วเธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร"

"ดิฉันทราบดีค่ะ...คุณแขไม่ต้องห่วงค่ะ ดิฉันอาจจะยากจน จนถึงขั้นต้องขายศักดิ์ศรีแลกเงิน แต่ดิฉันก็ไม่เคยคิดคดโกงใคร ดิฉันจะทำตามเงื่อนไขที่ตกลงกันทุกอย่าง"

คุณแขพอใจมาก พลันจิตมารายงานว่าพิมานกลับมาแล้ว ลักษมณ์กับคุณแขมองหน้ารจเรขเชิงว่าพร้อมแล้วยัง พิมานเดินยิ้มแย้มเข้ามาทักทาย พอเห็นรจเรขก็ตื่นเต้นดีใจ คิดว่าลักษมณ์พามาให้แม่รู้จัก แต่ลักษมณ์กลับบอกว่า

"นายจะมาขอบคุณฉันทำไม เป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว ที่จะต้องพาคุณกล้วยมากราบคุณแข...ในฐานะ ลูกสะใภ้"

พิมานหุบยิ้ม งง "หมายความว่ายังไงครับ ลูกสะใภ้"

"ฉันกับคุณกล้วยเพิ่งตกลงใจแต่งงานกันวันนี้เอง"

เหมือนฟ้าผ่า พิมานไม่เชื่อ ลักษมณ์จึงให้รจเรขพูดเอง เธอจึงบอกว่าเธอแต่งงานกับลักษมณ์วันนี้แล้ว พิมานช็อกเดินออกไปทันที คุณแขจะตามแต่ลักษมณ์ให้เป็นหน้าที่ของรจเรข...เธอตามไปขวางหน้าพิมานที่ หน้าเรือน พิมานได้สติถามเธอว่าลักษมณ์บังคับให้เธอพูดแบบนี้ใช่ไหม รจเรขตอบตามจริงว่าเธอตัดสินใจแต่งงานกับลักษมณ์เพราะลักษมณ์ มีสิ่งที่เธอต้องการ

"เงิน...งั้นเหรอ คุณจะบอกผมว่าคุณแต่งงานกับผู้ชายที่คุณเพิ่งรู้จัก เพราะเงินงั้นเหรอ"

รจเรขรับว่าใช่อย่างเจ็บปวดกับสายตาของพิมานที่มองเธอเหมือนตัวน่ารังเกียจ พิมานพูดด้วยความผิดหวัง "พี่ลักษมณ์ พูดถูก เขาบอกว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงิน แล้วเขาก็ซื้อคุณได้จริงๆ ผมผิดเองที่คิดว่าคุณไม่ใช่คนแบบนั้น ผมมันโง่เอง"

พิมานจะเดินไป รจเรขดึงแขนเขาไว้ เขาปัดออกแล้วผลุนผลันไป รจเรขทนไม่ไหวร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น ลักษมณ์ ซึ่งแอบมองอยู่เดินออกมาประคอง ขอบคุณที่เธอทำตามสัญญา

"ฉันบอกแล้วไงคะ ฉันเป็นลูกจ้างที่ซื่อสัตย์เสมอ" รจเรขพูดทั้งน้ำตา

ลักษมณ์ชักใจอ่อนสงสารรจเรข จึงประคองพาเธอกลับตึกใหญ่ คุณแขยืนมองในบ้าน เริ่มกังวลใจว่าลักษมณ์คิดผิดหรือคิดถูกกันแน่

ooooooo

รู้ตัวว่าทำให้น้องต้องเดือดร้อน ไก่จึงหันมาฝึกซ้อมชกมวยอีกครั้ง เจษฎาเตือนสติว่า เพราะการพนันที่ทำให้หมดอนาคต ไก่สำนึกผิดเพราะเขา ที่ทำให้รจเรขต้องแต่งงานแบบนี้ คุณยายมาได้ยินตกใจถามเรื่องราวทั้งหมด เจษฎาช่วยพูดให้ว่า ทางบ้านผู้ชายเชื่อเรื่องดวงมาก ไปดูหมอแล้วหมอทักว่าถ้าไม่แต่งวันนี้ จะอยู่กันไม่ยืด ไก่เสริมว่า รจเรขจะพาแฟนมา กราบและสู่ขอตามประเพณีอีกที คุณยายโล่งใจอยากให้ทำอะไรถูกต้องเพื่อเป็นสิริมงคลแก่ตัวเอง

ขณะเดียวกัน ลักษมณ์พารจเรขมาที่ห้องนอนที่จัดไว้ให้ อยู่ตรงข้ามห้องของเขา และให้ชื่นเป็นผู้ช่วยส่วนตัว รจเรขไม่ ต้องการ ลักษมณ์เห็นสายตาชื่นมองจึงแกล้งโอบกอดรจเรข กระซิบข้างหู "พูดดีๆหน่อย กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าเราไม่ได้รักกัน... เมียจ๋า ผัวให้ก็เอาไปเถอะน่ะ ผมไม่ชอบคนขัดใจรู้ไหม"

ลักษมณ์หอมแก้มรจเรขดังฟอดก่อนจะเดินไป เธอตกใจพอเห็นสายตาชื่นยิ้มๆ จึงทำหน้าเก้อๆ รจเรขมองห้องที่ดูสวย สะอาดตาแล้วถามชื่นว่าเดิมเป็นห้องใคร ชื่นตอบว่าเป็นห้องของลักษมณ์ตอนเด็กๆ ตอนนี้ย้ายไปอยู่ห้องคุณท่านที่เสียไปแล้ว รจเรขมองไปเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าเธอวางอยู่ ชื่นรีบบอกว่าแย้มสั่งไม่ให้จัดเข้าตู้ เธอมองไปที่เตียงนอนไม่มีผ้าปู จึงบอกชื่นว่าไม่เป็นไร เธอทำเองได้ แต่ขอผ้าปูที่นอน ชื่นอึกอัก รจเรขชักสงสัยว่ามีอะไรบางอย่าง แย้มถือผ้าปูที่นอนมาวางให้ และบอกว่าที่นี่จะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนทุกๆสามวัน รจเรขอึ้ง มองงงๆ

"ปูที่นอนเป็นไหมคะ หรือว่าเป็นแต่นอน" แย้มถามเสียงเยาะๆ

รจเรขรู้ว่าโดนรับน้องเข้าแล้ว จึงแสดงฝีมือปูที่นอนแม้ที่นอนจะใหญ่และหนัก เธอก็ปูคนเดียวเรียบและตึงจนแย้มทึ่ง เดินเชิดออกไป ชื่นชอบใจคุยฟุ้งให้จิตกับพุฒฟังว่ารจเรขเก่ง...

คืนนั้น รจเรขอาบน้ำเสร็จสวมเสื้อคลุมออกมา เห็นลักษมณ์ นั่งเอกเขนกอยู่บนเตียงก็ตกใจเพราะเธอล็อกประตูแล้ว ลักษมณ์ แกว่งพวงกุญแจอวด รจเรขไม่พอใจ

"แต่เราตกลงกันแล้วว่า คุณห้ามมาจุ้นจ้านในห้องส่วนตัวของฉัน คุณผิดสัญญา"

"แล้วถ้าผมยอมให้คุณคิดราคาเพิ่ม คุณจะคิดเท่าไหร่" ลักษมณ์มองอย่างโลมเลีย

"ฉันขายแต่ศักดิ์ศรีค่ะ ฉันไม่ได้ขายตัว"

"อ๋อ จริงซิตอนนี้รวยแล้วนี่ เพิ่งได้ไปตั้งสิบล้าน ถามหน่อยเถอะ เอาเงินไปทำอะไร"

รจเรขไม่ตอบบอกว่าเป็นเรื่องส่วนตัว ลักษมณ์ไม่คาดคั้น เผอิญเจนจิราโทร.มา ลักษมณ์จึงแกล้งพูดหวานๆยั่วรจเรขและนัด "สองทุ่มเหรอครับ เอ...เอาไงดี เผอิญว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของผมซะด้วย แต่เมียที่บ้านมันก็น่าเบื่อชะมัด"

พลันเจษฎาโทร.เข้ามาอีกคน รจเรขรับสายพูดคุยปกติ ลักษมณ์ไม่พอใจวางสายจากเจนจิราแล้วยืนหน้าบึ้งรอ เขาโวย "ผมบอกแล้วไงว่าห้ามคุณติดต่อกับลูกค้าเก่าๆของคุณ"

รจเรขบอกว่าเธอไม่ได้โทร.ไป ลักษมณ์ไม่สนใจ "ใครโทร.ก็ช่าง ผมไม่อนุญาต จะค้าจะขายอะไรก็เกรงใจผมบ้าง"

"ฉันก็บอกแล้วไงคะ ว่าฉันไม่เคยขาย..." รจเรขพูดไม่ทันจบ ลักษมณ์สวนขึ้นว่า เธอให้ฟรีๆใช่ไหม เจษฎาถึงได้ติดอกติดใจ

รจเรขโกรธจึงย้อนถามบ้างว่า อย่างเจนจิราเรียกว่าขายหรือให้ฟรี ลักษมณ์ไม่พอใจที่โดนย้อนแต่ทำอะไรไม่ได้ จึงเดินปึงปังออกไป รจเรขมองตามอย่างเจ็บใจ...

ด้วยความเสียใจ พิมานมานั่งดื่มจนเมาอยู่ที่ล็อบบี้บาร์ในโรงแรม เผอิญณัฏฐามางานแต่งงานเพื่อน เห็นพิมานนั่งเมาอยู่จึงเข้ามาช่วยเช็ดหน้าเช็ดตาและชวนคุย ทำให้พิมานรู้สึกเหมือนนางฟ้ามาโปรด...ลักษมณ์ออกมาหาเจนจิราตามนัดที่ร้าน อาหาร เจนจิราหมายมั่นจะดึงเขากลับมาให้ได้

คืนแรกในบ้านใหม่ทำให้รจเรขนอนไม่หลับ พอได้ยินเสียงรถจึงลงมาเปิดประตู คิดว่าเป็นลักษมณ์กลับมา แต่กลายเป็นพิมานมายืนเศร้าท่าทางเมาๆก็ตกใจ พิมานถามว่าผิดหวังหรือรจเรขจะกลับเข้าบ้าน   แต่พิมานมาขวางไว้   "อย่าเพิ่งไป ผมมีเรื่องอยากถามคุณ...เท่าไหร่?"

"อะไรนะคะ!"

"เงินค่าตัวที่พี่ลักษมณ์ให้คุณ เท่าไหร่ ผมอยากรู้"

รจเรขเสียใจไม่แพ้พิมาน จะอธิบายแต่พิมานจับตัวเธอเขย่าถามว่าเธอคงคิดว่าเขาไม่มีปัญญาหาเงินมาให้ จึงไม่บอกเขา รจเรขตกใจขอให้ปล่อย พิมานคร่ำครวญ "ทำไมไม่บอกผม ทำไมหลอกให้ผมคิดว่าคุณสะอาด บริสุทธิ์ สูงส่ง คุณหลอกผมทำไม คุณหลอกให้ผมรักทำไม"

รจเรขพยายามดิ้นรน   พลันลักษมณ์เข้ามากระชากพิมานออกแล้วดึงเธอมากอด พูดหนักแน่นว่า "เพราะเขารู้ว่า ฉันรักเค้าและเค้าก็รักฉัน ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉันแล้ว พิมานนายไม่มีสิทธิ์ กลับไปซะ"

ลักษมณ์หันมาพูดดีๆกับรจเรขว่าเขาไม่น่าปล่อยเธออยู่บ้านคนเดียวแล้วพาเธอเข้าบ้าน  รจเรขมองลักษมณ์แบบงงๆ พิมานยืนมองด้วยความปวดร้าว พอเข้ามาในห้องนอน รจเรขก็บอกให้เขาปล่อยเธอได้แล้ว แต่ลักษมณ์ไม่ยอม กลับดึงเธอมาริมหน้าต่างและบอกให้เธอเล่นละครให้จบ เขากอดเธอให้พิมานเห็น รจเรขตกใจ "ปล่อยฉันนะ นี่คุณจะทำบ้าอะไร"

"อยู่เฉยๆ ผมไม่ได้พิศวาสอะไรคุณนักหนาหรอก แต่คุณต้องทำให้นายพิมานมันเลิกหวังในตัวคุณซะก่อน" ลักษมณ์ใช้เงาในห้องให้พิมานมองเหมือนเขากับรจเรขกำลังสวีตหวานกัน

รจเรขโวย "นี่มันจะมากไปแล้วนะ คนบ้า ปล่อยฉัน"

"เงียบได้ไหม ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่ะ เท่านี้ก็ฝืนใจจะแย่อยู่แล้ว"

"ฝืนใจก็ปล่อยฉันสิ แค่นี้คุณพิมานก็เข้าใจผิดแล้ว" รจเรขถูกลักษมณ์ผลักลงนอนกอด

"ยังก่อน ผมไม่ไว้ใจคุณ อีกอย่างถ้าผมปล่อยคุณเร็วเกินไป พิมานมันจะดูถูกผมได้ว่าผมไม่มีน้ำยา"

"บ้า อุบาทว์ ลามก"

"อยากด่าก็ด่าไป แต่ยังไงคุณต้องนอนอยู่มืดๆอย่างนี้ให้พิมานมันจินตนาการว่าเรามีอะไรกันไปแล้วแน่ๆ ผมถึงจะปล่อยคุณไป"

"บ้า คนบ้า โรคจิต" รจเรขดิ้นทุบตีให้ลักษมณ์ปล่อย

ลักษมณ์เอ็ดให้อยู่นิ่งๆ หน้าเขาประชิดหน้ารจเรขจนเธอตกใจตัวแข็งทื่อสบตากันลักษมณ์เกือบเคลิ้ม เขารีบผละออกแล้วว่าเธอว่าทำอย่างกับไม่เคย ก่อนจะเดินออกไป รจเรขโกรธปาหมอนตามหลังอย่างเจ็บใจ...

เช้าขึ้น รจเรขตื่นมาตกใจเมื่อพบว่าลักษมณ์นอนอยู่ข้างๆ เธอผลักเขาตกเตียงร้องลั่น ลักษมณ์โวยว่าเขาแค่ทำหน้าที่ให้ ดูเหมือนจริง ใครรู้ว่าคืนแรกไม่ได้นอนด้วยกันอายเขาตาย พอดีชื่นเคาะประตูแล้วเข้ามาวางผ้าขนหนู ลักษมณ์รีบดึงรจเรขมานอนกอด ชื่นเห็นแล้วอมยิ้มกลับลงมาเล่าให้ทุกคนฟังถึงความน่ารักน่าเอ็นดูของคู่ข้าวใหม่ปลามัน จิตรีบมารายงานคุณแข

"อะไรนะ! ไหนคุณลักษมณ์ว่าแต่งแค่ในนามไง" คุณแขจะเป็นลม...

แย้มทำอาหารเช้าไปบ่นไปว่าคุณผู้หญิงคนใหม่จะทานอาหารเช้าไหม รจเรขเดินเข้ามาพูดคุยกับแย้มและชื่นอย่างอ่อนหวานว่าเธอมาช่วย แย้มแปลกใจที่รจเรขทำอาหารเป็น แถมแสดงฝีมือทำโจ๊ก แย้มแอบยิ้มอย่างเอ็นดู...พอลักษมณ์รู้ว่ามื้อเช้านี้รจเรขเป็นคนทำก็แกล้งว่าจืดให้เธอปรุงรสให้ด้วย รจเรขใส่น้ำส้มนิดน้ำปลาหน่อย ลักษมณ์กินแล้วทึ่งกับความอร่อย

เสร็จจากอาหารเช้า ลักษมณ์เอาพวงกุญแจในบ้านทั้งหมดและสมุดบัญชีมาให้รจเรข เธองงว่าเธอไม่ใช่ภรรยาจริงๆ จะเอามาให้เธอทำไม ลักษมณ์พูดกวนๆว่า "คิดซะว่าเงินสิบล้านที่ผมให้คุณไปเป็นค่าจ้างดูแลบ้านแล้วกัน หรือว่าถนัดจะทำอย่างอื่น"

รจเรขค้อนขวับ รับพวงกุญแจกับสมุดมาอย่างเสียไม่ได้ เธอมองนาฬิกาเห็นว่าเจ็ดโมงแล้วใกล้เวลาที่เธอจะต้องเอาเงินไปให้เจษฎาไปจ่ายเสี่ยโอภาส จึงถามเขาว่าไม่ไปทำงานหรือ ลักษมณ์เห็นท่าทางเธอร้อนรนจึงแกล้งบอกว่าจะไปสายๆ รจเรขจึงแอบโทร.หาเจษฎา

"เอางี้นะคะ ซักสิบโมงไปเจอกันที่หน้าคอนโดฯพี่เจษ

ดีไหมคะ เอาไว้ใกล้ๆแล้วกล้วยจะโทร.ไปอีกทีค่ะ เท่านี้ก่อนนะคะ" พอวางสายหันมาเจอลักษมณ์ยืนจ้องอยู่ จึงถามว่ายังไม่ไปหรือ

"ผมเปลี่ยนใจ ไม่ไปทำงานแล้ว ว่าจะไปฮันนีมูน"

รจเรขตกใจจะไม่ไป แต่ลักษมณ์อ้างว่าเป็นงานถ้าไม่ไปเขาจะสั่งอายัดเช็ค รจเรขต้องยอมแต่พยายามหาวิธีส่งเงินให้เจษฎาไปด้วย...

ooooooo