ยอดรักนักรบ

“เขาก็คงกำลังสอบสวนเรื่องนี้อยู่...คุณภัค เข้มแข็งไว้ ผมจะไม่ยอมให้ลูกของเราเป็นอะไรไปหรอก”

ภคินีสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดสามี สีหน้าไม่พอใจ “ไม่ต้องทำเป็นพูดดี เก่งจริงทำไมปล่อยให้คนมันจับลูกเราไปได้ แล้วไหนอีตาผู้กองนักรบที่ว่าดีเลิศประเสริฐศรีหายหัวไปอยู่ไหน ทำไมไม่ไปช่วยลูกชล”

“ขอโทษนะครับ แต่ผู้กองไม่ใช่...” สมุทรยังพูดไม่ทันจบ สารวัตรกรุ๊นด์กับริสากระแอมเสียงดังขึ้นพร้อมกันเป็นทำนองปรามไม่ให้พูด เขาจำใจปิดปากเงียบ นาวินมองสมุทรเขม็งถามว่าผู้กองไม่ใช่อะไร ริสาชิงตอบคำถามแทนสมุทรว่าผู้กองไม่ใช่จะอยู่เฉยๆ กำลังวางแผนจะช่วยเหลือหมอชลอยู่ ภคินีชักสีหน้าใส่

“ไม่ได้เรื่องเลยสักคน”...

ด้านยอดรักรออยู่หน้าห้องไม่ได้เข้าไปในห้องพักฟื้นของนาวินด้วย สมุทรเปิดประตูห้องออกมาอย่างหัวเสียโดยมีริสากับสารวัตรกรุ๊นด์ตามออกมา ทันทีที่ประตูห้องปิด สมุทรหันไปโวยทั้งคู่ทำไมถึงไม่ยอมให้บอกความจริงกับนาวิน ยอดรักพูดกับสมุทรโดยไม่มองหน้าว่าตัวเองอาจจะไม่รู้จักนาวินนานเท่าเขา แต่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม ลูกผู้ชายอย่างนาวินถ้ารู้ว่าพลาดที่นึกว่าตนเป็นผู้กองนักรบ เขาคิดว่าท่านจะทำอย่างไร

“ยอมรับผิด ลาออก”

“นั่นแปลว่าหน่วยพิเศษต้องสูญเสียคนดีๆ มีฝีมือไปอีกคนหนึ่งจริงไหมครับผู้หมวด...ตอนที่เรื่องนี้จบลง หมอชลจะต้องปลอดภัย ผู้กองนักรบ ครู หน่วยของผู้หมวดจะไร้มลทิน ผมสาบาน” ยอดรักประกาศกร้าว

จังหวะนั้นส้มจี๊ดโทร.มาบอกสมุทรทั้งน้ำตาว่าพ่อของเธอถูกผจญจับตัวไป มันส่งคลิปพ่อของเธอถูกซ้อมมาขู่ ถ้าเธอไม่ยอมไปหามัน มันจะซ้อมพ่อเธอจนตาย เขาปลอบว่ามันไม่ได้ต้องการฆ่าท่านแต่สิ่งที่มันต้องการคือตัวเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ควรเอาตัวเองไปแลก

“แต่ส้มจี๊ดจะไม่ยอมอยู่เฉยๆหรอก ถ้าส้มจี๊ดต้องตายเพื่อให้พ่อรอด ส้มจี๊ดก็จะตาย” พูดจบส้มจี๊ดวางสาย สมุทรเป็นห่วงพยายามร้องเรียกเธอไว้แต่ไม่ทัน ยอดรักเตือนสมุทรว่าส้มจี๊ดจะต้องไปช่วยพ่อของเธอแน่ๆ เขาตกใจรีบโทร.ไปหาเจ้าหน้าที่ที่หน่วยพิเศษ สั่งให้ไปดูที่ห้องพักพยาน อึดใจเจ้าหน้าที่เปิดประตูห้องส้มจี๊ดเข้าไปเจอเพียงห้องว่างเปล่า แจ้งกับสมุทรที่ถือสายรอว่าพยานหายตัวไปแล้ว

“เฮ้ย ก็รีบตามหาสิ แล้วรายงานให้ผมทราบตลอดเวลาด้วย”...

คนที่สมุทรตามหากำลังเดินปาดน้ำตามาตามถนนไม่ห่างจากหน่วยพิเศษนัก ทันใดนั้นมีรถตู้คันหนึ่งแล่นมาจอดเทียบ ส้มจี๊ดมัวแต่เหม่อถูกสมุนของผจญกระชากตัวขึ้นรถ มือถือของเธอตกอยู่ที่พื้นถนน

ooooooo

ชบาเห็นครูสมัยที่นอนหนุนตักตัวเองเอาแต่ร้องครวญคราง บ่นอุบจะร้องทำไม ทนๆไปก่อนตอนนี้พาไปหาหมอไม่ได้ เดี๋ยวพวกมันก็ปล่อยตัวเราแล้วไม่ต้องกลัว เขาไม่ได้กลัวแต่เป็นห่วงเธอแล้วไอออกมาเป็นเลือด

“นี่...ใครก็ได้ช่วยมาดูผัวฉันที” ชบาร้องเอะอะด้วยความตกใจ ผจญเดินเข้ามาพร้อมกับสมุน

“คุณเจ้าขา ช่วยพาผัวชบาไปหาหมอทีเถอะนะเจ้าคะ”

ผจญไม่วายแขวะชบาทีตอนนี้มาทำเป็นห่วงทั้งๆที่ตัวเธอเองเป็นคนบอกให้ตนจับครูสมัยมาเพื่อให้ตนปล่อยเธอไป ชบาปฏิเสธเป็นพัลวันว่าไม่จริงอย่ามาใส่ร้ายกัน หันไปบอกครูสมัยว่าอย่าไปฟังผจญโกหกคำโต

“คุณสมัยรู้ไหม คุณซิ่งเขาไม่ยอมชี้ตัวคุณทั้งๆที่ผมทรมานเขาอย่างแสนสาหัส แล้วคุณคิดว่าใครล่ะที่ทรยศคุณแล้วเป็นคนชี้ตัวคุณให้ผมเพื่อแลกกับอิสรภาพของเขา”

ครูสมัยมองชบาด้วยสายตาเศร้าก่อนถามว่าจริงหรือเปล่า เธอปิดหน้าร้องไห้โฮอ้างว่าทำไปเพราะกลัว เขาผิดหวังมากกระอักออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง ชบาตกใจเข้าไปกอดเขาขอร้องผจญช่วยพาเขาไปหาหมอ ผจญนึกถึงชลดาขึ้นมาได้ ไปลากตัวเธอมาจากห้องที่กักขังตัวให้มาช่วยรักษาครูสมัย

หลังจากตรวจดูอาการของครูสมัยอย่างละเอียด ชลดาพบว่าเขามีอาการเลือดออกภายในช่องท้อง ต้องรีบพาไปโรงพยาบาลด่วน ชบาตกใจกลัวเขาจะตายจริงๆ ช่วยขอร้องผจญอีกแรงหนึ่งพร้อมกับยกมือไหว้ปลกๆ แต่ผจญกลับหาว่าเธอเสแสร้งเป็นห่วงผัว ชบาถึงกับปล่อยโฮ ชลดาสงสารเธอจับใจดึงตัวมากอดแล้วด่าผจญ

“แกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่คล้ายคนมากแต่ไม่ใช่คน ทำไมถึงใจร้ายอย่างนี้”

“ใช่ ทำไมถึงไม่รีบพาพี่เขาไปโรงพยาบาล ทำไม...”

ครูสมัยขอร้องชบาให้พอได้แล้ว ผจญบอกกับชลดาว่าเห็นหรือยังแม้แต่ผัวของชบายังทนดูละครน้ำเน่าของเมียตัวเองไม่ได้เลย ชบาเข้าไปกอดครูสมัย ปฏิเสธว่าไม่ได้เล่นละคร แม้จะแต่งงานกับเขาเพราะเงิน เธอก็พยายามจะรักเขาแต่ทำได้แค่นี้จริงๆ ครูสมัยไม่โทษเธอ เขาเองต่างหากที่หลอกตัวเองมาตลอด

“พี่ยอมโง่เพราะผู้ชายที่โง่ก็ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ได้ แต่ผู้ชายที่ไม่มีผู้หญิงที่เขารักอยู่เคียงข้าง ต่อให้มีอำนาจวาสนาก็ไม่มีวันมีความสุขหรอก” คำพูดของครูสมัยโดนใจผจญเต็มๆหันมองชลดาลึกซึ้ง จังหวะนั้นพนักงานสื่อสารสาวเข้ามารายงานว่าผู้หญิงที่ชื่อส้มจี๊ดติดต่อมาเพื่อขอแลกตัวกับครูสมัย และเราส่งคนไปรับตัวมาแล้ว ครูสมัยตกใจที่ลูกยอมเอาตัวมาแลก ผจญยิ้มเหี้ยม