ตอนที่ 11
ชลดาไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะบอกพ่อเรื่องยอดรักก็ไม่กล้า ได้แต่มาดักรอท่านก่อนจะไปทำงานขอร้องให้ยกเลิกภารกิจครั้งนี้ นาวินคิดว่าเธอเป็นห่วงคนรักก็ปลอบว่างานนี้ง่ายๆแค่ไปรับตัวพยานเท่านั้น
“พ่อสัญญาว่าเขาจะไม่เป็นอันตรายหรอก” พูดจบนาวินขยับจะไป ชลดาดึงแขนไว้
“เดี๋ยวค่ะ พ่อแน่ใจใช่ไหมคะว่าการทดสอบนักรบวันนั้นไม่มีปัญหา”
“ลูกก็เห็นแล้วว่าเราทดสอบเขาทุกอย่างแล้วเขาก็ผ่านหมดทุกขั้นตอน ทำไมเหรอ”
“เปล่าค่ะ”
“งั้นพ่อไปล่ะ” นาวินหอมกระหม่อมลูกแล้วผละไปขึ้นรถ ชลดากระวนกระวายใจมากที่บอกอะไรท่านมากกว่านี้ไม่ได้ แล้วนึกถึงสมุทรขึ้นมาได้ รีบวิ่งกลับไปที่ห้องนอนมีเสียงสายเรียกเข้ามือถือของเธอดังขึ้น หยิบมาดูเห็นยอดรักโทร.มาก็ตัดสายทิ้งแล้วโทร.หาสมุทรแต่ไม่มีใครรับสาย ลองใหม่ก็เป็นเหมือนเดิม
“ผู้หมวดสมุทร คุณไปอยู่ที่ไหน ตอนนี้คุณเท่านั้นที่จะช่วยฉันได้”...
คนที่ชลดาพยายามโทร.หาทิ้งมือถือไว้หน้ารถ ตัวเองลงไปนั่งกินดื่มอยู่ที่ร้านอาหารริมทะเลกับเวชและหมึก ดื่มกินกันจนร้านใกล้เลิกทั้งสามคนถึงได้เรียกบ๋อยมาคิดเงิน สมุทรหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา เวชยกมือห้ามไว้มื้อนี้ตนกับหมึกขอเลี้ยงหมวดเอง สมุทรไม่ยอมให้ทำอย่างนั้น หยิบเงินส่งให้บ๋อย
“ผมขอพูดตรงๆนะหมวด หมวดก็ไม่เด็กแล้ว ใช้ชีวิตลุยมาตลอดทำไมไม่ลองทำตัวนิ่งๆแล้วหาผู้หญิงดีๆมาแต่งงานมีครอบครัวสักคนล่ะครับ” เวชแนะ
“เคยไปดูหมอ เขาบอกว่าหมวดจะได้แฟนต่างชาติ”
“ฝรั่งหรือเอเชียครับ” หมึกชักสนใจขึ้นมา สมุทรส่ายหน้าไม่ใช่ทั้งสองอย่าง คือเขาอยู่ชาตินี้แต่แฟนของเขารออยู่ชาติหน้าแล้วหัวเราะขำมุกตัวเอง หมึกนึกอะไรขึ้นมาได้บอกให้เวชเอาเหรียญเสี่ยงโคตรแม่นออกให้หมวดลองเล่นดูหน่อย อยากรู้ว่าเขาจะมีดวงแต่งงานไหม เวชยินดีจัดให้ หยิบเหรียญที่ว่านั้นขึ้นมา
“นี่ครับ หมวดลองเสี่ยงทายแบบหัวก้อยดู ขอบอกว่าเหรียญนี่แม่นมาก” เวชคุยโว สมุทรนึกสนุกด้วย
“ก็ได้ ฟังนะ ถ้าหมวดจะต้องเป็นโสด
ใช้ชีวิตหนุกหนานท่ามกลางห่ากระสุนไปตลอดขอให้เหรียญนี้ออกหัว...เออ แล้วก็ออกก้อยด้วย แต่ถ้าหมวดดวงซวยต้องแต่งงานมีครอบครัวก็ขอให้เหรียญมันตั้งเด่แล้วกัน” สมุทรปั่นเหรียญเสี่ยงทาย มันหมุนติ้วๆ ก่อนจะลดความเร็วลงแล้วหยุดตั้งเด่ ทั้งสามคนร้องเฮ้ยพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย มองเหรียญตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา หมึกมองเหรียญแล้วมองผู้หมวดของตัวเอง
“ถ้าหมวดเกลียดชีวิตคู่ก็งานเข้าแล้วหมวด”
“เตรียมหาร้านเวดดิ้งไว้เลย ไอ้เวชคอนเฟิร์ม”
ooooooo
ระหว่างที่รถตู้มุ่งหน้าสู่จุดหมาย ยอดรักยังเพียรโทร.หาชลดาไม่หยุด จนเริ่มโมโหที่เธอไม่รับสาย
“วุ้ยแม่คุณ จะต้องให้งอนให้ง้อไปถึงไหนกันวะเนี่ย มันเหนื่อยนะเว้ย” ยอดรักโยนมือถือลงข้างตัว
“ใจเย็นๆน่าผู้กอง คิดซะว่าหมอชลแค่ไม่รับโทรศัพท์ แต่ไอ้หลามหนักกว่าดูหัวมันโนเพราะเมียเอาโทรศัพท์ปาหัวมัน” พูดจบชะลอดันหัวฉลามมาให้ยอดรักดูแล้วหัวเราะชอบใจ ฉลามชักเคืองนี่เพื่อนเห็นความทุกข์ของตนเป็นเรื่องขำ จังหวะนั้นมีเสียงมือถือของยอดรักดังขึ้น เขานึกว่าชลดาโทร.มา รับสายเสียงหวาน ปรากฏว่าคนโทร.มาคือกาจไม่ใช่ชลดา ยอดรักขอโทษอีกฝ่ายยกใหญ่ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า
“ผมโทร.มาเพื่อแจ้งให้ผู้กองทราบว่าผู้กำกับที่เขาเจอผู้กองวันนั้นเขาชอบผู้กอง อ่ะคุยกับเขาเองล่ะกัน” กาจยื่นมือถือให้อ๊อดผู้กำกับพูด “สวัสดีผู้กอง นี่อ๊อดนะ คืออ๊อดว่าหน้าผู้กองขึ้นกล้อง เลยจะถ่ายเป็นละครสั้นๆประวัติผู้กองเอาไว้โปรยหัวก่อนผู้กองร้องเพลง”
“จริงดิ ผมจะได้ถ่ายหนังด้วยเหรอ” ยอดรักตื่นเต้น ทั้งฉลาม ชะลอและจ้อพลอยตื่นเต้นไปด้วย
“ครับผม เป็นพระเอกเลย อ้อแล้วเราได้น้องหยก นางเอกสัมปทานความรักมารับเชิญเล่นเป็นคุณหมอชลนะครับ เขาสนใจเรื่องผู้กองมากเลยยินดีรับเล่นให้ นี่เขามาถ่ายละครที่สัตหีบพอดี อยู่ข้างหน้าอ๊อดแล้ว อ๊อดจะส่งรูปไปเผื่อผู้กองนึกหน้าไม่ออก”
อึดใจรูปหยกมาปรากฏที่มือถือของยอดรัก เธอหน้าตาละม้ายชลดามาก พวกจ่าๆตื่นเต้นซี้ดปากกันใหญ่ จ้อไม่ยอมเสียเปรียบรีบเบนรถจอดข้างทาง ขอดูด้วยคน กาจคว้าโทรศัพท์จากมืออ๊อดมาพูดเอง
“คือน้องเขาเป็นติ่งผู้กอง ตอนได้ยินผู้กองร้องเพลงอ่ะครับ เขาเลยอยากมาดูตัวจริงผู้กองกับหมอชล แต่เขาว่างแค่ครึ่งวันเท่านั้นเอง ช้าสุดไม่เกินเที่ยงอ่ะครับ”
ยอดรักเอามือปิดโทรศัพท์ “แย่แล้ว ไม่รู้ว่างานของเราจะเสร็จกี่โมงอ่ะดิ”
“ผู้กองรับปากไปเลย แค่งานไปรับตัวพยานมันหมู แต่ชั่วชีวิตเราอาจไม่ได้เจอน้องหยกตัวเป็นๆ” จ้อยุ ฉลามเห็นด้วยช่วยยุอีกแรงให้ผู้กองเลือกน้องหยกเอาไว้ก่อน ชะลอหมั่นไส้เพื่อนรักทั้งสองคนที่ทำตัวเป็นบ่างโดยเฉพาะฉลามที่กระดี๊กระด๊ามากทั้งที่เมียท้องอยู่ ฉลามสวนทันทีหรือชะลอไม่อยากเจอน้องหยก ชะลอตอบเสียงอ่อยว่าอยาก จ้อยกมือไหว้ยอดรักให้รีบรับปากทางนั้นก่อน เขาพยักหน้าพูดสายกับกาจต่อ
“ได้ครับ เราจะเจอกันที่ไหนดีครับ”
“โรงพยาบาลที่หมอชลทำงานเลยครับ”
“ได้ครับผม” ยอดรักรับคำจบวางสาย ชะลอกับพวกส่งเสียงเฮลั่นดีใจที่จะได้เจอนางเอกละคร
ooooooo