วิหคหลงลม
ตอนที่ 12
เป็นคืนเดียวกับที่จักรซึ่งคุมขังภุมวารีไว้ในโรงเก็บฟืนแล้วมีปากเสียงกันรุนแรง ก่อนที่จักรจะปลุกปล้ำเธอเพราะคิดว่าเป็นนวลผู้หญิงที่เขารัก...
ช่วงเวลาที่ภุมวารีหายไปจากบ้าน ภาสกรไม่ได้คิดจะตามหา แต่กลับพาขวัญเรือนไปเยี่ยมป้าที่เพชรบุรีโดยหนีบเอาภานุโรจน์ไปเที่ยวทะเลด้วย
นวลได้เสียกับชายใหญ่แล้วหนีกลับไปอยู่ที่บ้านพักของรุจน์เหมือนเดิมโดยที่ชายใหญ่จำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ ส่วนดาริกาที่ตื่นเช้ามาเจอภัทรยศนอนด้วยกันบนเตียงก็เข้าใจว่าตัวเองเสียสาวให้เขาแล้ว ทั้งที่ความจริงไม่ใช่ แต่ภัทรยศกลับทำให้เธอเข้าใจผิดไปอย่างนั้น เพื่อจะไม่ให้เธอมาเกาะแกะกับชายใหญ่อีก
หญิงเล็กกับขิมไม่แน่ใจว่าแผนของตนสำเร็จหรือไม่ แต่ไม่กล้าถามทั้งชายใหญ่และดาริกา...ทุกคนมีท่ากระอักกระอ่วนขณะร่วมโต๊ะอาหารกันในตอนเช้า ภัทรยศโกหกชายใหญ่ว่ามาถึงกลางดึกจึงไม่กล้าเรียกใคร นอนหลับในรถจนถึงเช้า และบอกเหตุผลที่มาว่า
“คือคุณป๋ากับคุณแม่ของคุณดาวให้มารับคุณดาวกลับบ้านน่ะครับ เพราะเธอโทร.ไปบอกที่บ้านว่าคิดถึงบ้าน”
“จริงหรือครับน้องดาว ถ้าอยากกลับก็กลับได้นะ ไม่ต้องเกรงใจพี่”
ดาริกาไม่อยากกลับกับภัทรยศ ตอบสวนทันทีว่าไม่จริง
“แต่คุณป๋าของคุณบอกผมอย่างนี้ ท่านยังเร่งให้ผมมาดู กลัวว่าคุณจะป่วยเป็นอะไรหรือเปล่า ถึงอยากกลับบ้าน”
“ฉันไม่ป่วย และจะไม่กลับไปกับคุณ”
“ได้ยินชัดแล้วนะคะคุณยศ...เธอจะทิ้งฉันกลับไปได้ยังไงจริงไหม” หญิงเล็กพูดกับเพื่อนอย่างใจชื้นขึ้น จับมือบีบอย่างขอบคุณ แต่จิตใจดาริกากลับอึดอัดคับแค้น
“ก็ดี ผมจะได้ไม่ต้องรีบกลับ พอดีผมอยากจะมาคุยกับคุณชายเรื่องขออนุญาตใช้สถานที่ถ่ายหนังด้วยน่ะครับ”
ชายใหญ่พยักหน้าไม่ว่าอะไร
ooooooo
หลังอาหารมื้อนั้นดาริกากลับเข้ามานั่งซึมในห้อง พยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่... คิดไปคิดมาน้ำตารื้นเพราะยังทำใจรับไม่ได้ พอเห็นภัทรยศตามเข้ามาก็ตกใจ ถามเสียงแข็งว่าเข้ามาทำไม
“ผมมาดูคุณ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า เมื่อกี้เห็นหน้าซีดๆ”
“อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไปนะ” เธอผลักไสเอาหมอนฟาดเขา แต่เขาบอกว่าเรายังคุยกันไม่จบ “มันจบแล้ว ลืมซะให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น ออกไป”
“ผมจะลืมได้ยังไง ผมจะรับผิดชอบคุณ”
“ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างมันเป็นความผิดพลาดของเราสองคน คุณจงลืมซะ”
“มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่ เมื่อคืนคุณไม่ได้เป็นแบบนี้สักนิด”
ดาริกาได้ยินก็ยิ่งอัดอั้น ร้องไห้ด้วยความกดดัน “ฉันไม่รู้ ไม่รู้ว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้น อย่ามาตอกย้ำฉันได้ไหม”
ภัทรยศแปลกใจ พะวงจนไม่กล้าทิ้งเธอไว้...ทางด้านชายใหญ่หลังอาหารก็ไปทำงานตามปกติ รุจน์เข้ามาในสำนักงานสังเกตท่าทีเจ้านายก่อนถามว่าหายดีแล้วหรือ
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่”
“แต่เมื่อคืนคุณชายป่วย...”
“ใครบอกนาย”
รุจน์อ้ำอึ้ง หน้าเสียที่หลุดปากเรื่องป่วย แต่ชายใหญ่ไม่ติดใจเพราะกำลังงงๆกับตัวเองเหมือนกัน
“คงเป็นคนงานที่มาเจอฉันเข้ากระมัง เมื่อคืนมีอาการแปลกๆเกิดขึ้นกับฉัน อยู่ๆก็เกิดเวียนหัวตัวร้อนขึ้นมาตอนนั่งทำงาน จำได้ว่าฉันโซเซออกไปข้างนอก แล้วก็ล้มลง แต่มีคนมาช่วยไว้ แล้วหลังจากนั้นฉันก็วูบไปเลย”
“คุณชายอยากไปพบหมอไหมครับ ผมจะพาไป”
“ไม่ต้องหรอก เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว แค่งงๆว่าขึ้นไปนอนบนห้องได้ยังไง แถมยังอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียด้วย”
รุจน์รู้ดีว่าเป็นฝีมือภรรยาของเจ้านายนั่นเอง แต่สงบเสงี่ยมคำเอาไว้ไม่กล้าพูดอะไรต่อ จากนั้นกลับมาบอกคุณผึ้งว่าคุณชายปกติดี คงหายป่วยแล้ว
ooooooo
