วิหคหลงลม

ชายใหญ่เข้ามาหาท่านพ่อด้วยความเป็นห่วงหลังจากหญิงเล็กไปบอกว่าท่านดูอ่อนแรง

“ก็เรื่องวันนี้มันยุ่งไปหมด พ่อแทบจะแทรกแผ่นดินหนีออกมาจากงาน ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าหม่อมรัศมี”

ชายใหญ่ทำหน้าไม่ถูก เพราะไม่รู้จะเชื่อฝ่ายไหนดี ท่านชายเหลือบมองอย่างรู้ใจ

“พ่ออยากจะบอกว่าทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะชาย แต่ก็ไม่ใช่แค่สายตาของพ่อกับหญิงเล็กที่เห็นหนูผึ้งในวันนี้ คนอื่นทั้งงานก็เห็น”

“ผมเข้าใจครับ เพียงแต่ผมยังไม่แน่ใจว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ไม่เห็นวี่แววมาก่อนเลยว่าคุณผึ้งจะ...”

“ชายไม่ได้อยู่กับเมียตลอด 24 ชั่วโมงนี่ อย่างน้อยก็เมื่อวานนี้ก่อนจะไปงาน เราจะรู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนั้น หนูผึ้งหายตัวไปก่อนงานจะเริ่ม จนชายหัวปั่นไปร่วมงานไม่ได้ พ่อก็เกือบจะไม่ได้ไป แต่แล้วจู่ๆหนูผึ้งก็ไปโผล่ที่นั่นเพื่ออาละวาดหึงหวงหม่อมหลวงภาสกร อะไรๆมันช่างประจวบเหมาะเสียเหลือเกิน ชายว่าไหม”

“ท่านพ่อจะบอกเรื่องนี้กับคุณเกรียงไกรหรือเปล่าครับ”

“คงไม่จำเป็นต้องบอก ยังไงพรุ่งนี้หนังสือพิมพ์คงจะลงข่าวอื้อฉาวนี้ไปทั่วแน่ๆ”

ชายใหญ่หนักใจ พอกลับมาถึงหน้าห้องตัวเองเห็นเอื้อยออกมาพอดี ถามถึงภรรยาว่าเป็นอย่างไรบ้าง เอื้อยบอกว่าร้องไห้จนหลับไปแล้ว

“คุณชายคะ เอื้อยไม่คิดว่าคุณผึ้งจะโกหกหรอกนะคะ ถ้าเป็นคุณผึ้งสมัยก่อนก็อาจจะเป็นไปได้ แต่หลังจากเกิดเรื่องคราวนั้นคุณผึ้งเธอเปลี่ยนไปเยอะ เธอจำหม่อมหลวงภาสกรไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วเธอจะวางแผนต่างๆนานาเพื่อที่จะแอบไปพบกับเขาอีกทำไมคะ”

“ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอพูดนะเอื้อย แต่จะให้คิดว่าท่านพ่อของฉันพูดไม่จริง ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นไปได้”

“เอื้อยเชื่อว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันค่ะ ผู้หญิงคนนั้นต้องไม่ใช่คุณผึ้ง”

“ฉันก็หวังให้เป็นเช่นนั้น” ชายใหญ่พูดเบาๆแล้วเข้าห้องไป เอื้อยรู้สึกกังวลแทนนายสาวของตน

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้นภาสกรตื่นมาไม่พบภุมวารี สังหรณ์ใจว่าเธอจะไปจากบ้านนี้ตามที่พูดเมื่อคืน เขาลุกลี้ลุกลนออกจากห้องหวังใจว่าจะเจอภรรยา แต่กลับพบขวัญเรือนออกจากห้องนอนพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า

“ฉันกำลังจะไปลาค่ะ ส่วนเงินเดือนงวดสุดท้ายที่ฉันยังไม่ได้รับ รบกวนคุณภาสกรไปฝากไว้ที่โรงพยาบาลก็ได้ค่ะ”

“เดี๋ยวก่อนครับ ผมยังไม่ตกลงที่จะให้คุณขวัญเรือนลาออก”

“อย่าให้ฉันลำบากใจเลยค่ะ”

“คุณขวัญเรือนไม่ห่วงนายโรจน์หรือครับ น้องชายผมอาการดีขึ้นมากตั้งแต่มีคุณมาดูแล แล้วแกก็รักคุณมากเหมือนพี่สาวแท้ๆ เหมือนที่คุณก็เห็นแกเป็นน้องคนนึง ถ้าคุณต้องจากไป ผมก็ไม่รู้ว่าแกจะเป็นยังไง”

ขวัญเรือนสีหน้าลำบากใจขึ้นกว่าเดิม เพราะสงสารภานุโรจน์เหมือนกัน แต่ในที่สุดก็พูดออกมา

“แต่ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุของปัญหาภายในครอบครัวของใคร”

“ผมต่างหากที่เป็นต้นเหตุ คุณขวัญเรือนไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แล้วตอนนี้คุณนวลก็ออกจากบ้านไปเพราะผม ให้ผมรับผิดชอบปัญหานี้เองเถอะครับ ผมจะไปตามคุณนวลกลับมา แล้วพูดกับเธอให้เข้าใจ ไม่ให้เธอระรานคุณอีก ได้โปรดอย่าไปเลยนะครับคุณขวัญเรือน”

ขวัญเรือนพยายามจะยืนยันความคิดของตน แต่พอเห็นภานุโรจน์เดินกระย่องกระแย่งออกมาขอร้องทั้งน้ำตาก็ใจอ่อนยวบ โผเข้ากอดปลอบด้วยความสงสาร

ooooooo

ที่วังเทวฉัตรเกิดเรื่องขึ้นอีกในเช้าวันนี้...หญิงเล็กกับขิมพยายามแย่งเครื่องประดับที่ท่านพ่อมอบให้ลูกสะใภ้คืนมา แต่เอื้อยไม่ยินยอม เพราะถ้าท่านชายจะเอาคืนคงมีรับสั่งด้วยตัวเอง

หญิงเล็กไม่พอใจอย่างแรง ยื้อยุดกันไปมาจนสร้อยขาดสองท่อน ก่อนที่หญิงเล็กจะเอามาให้ท่านพ่อดูพร้อมตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จอย่างหน้าไม่อาย โดยมีขิมเป็นลูกคู่

“หญิงจะเข้าไปขอสร้อยเพชรคืนเพราะเห็นว่าจบงานแล้ว ก็ควรจะเอามาเก็บรักษาไว้ แต่นังผึ้งมันไม่ให้ แล้วดูมันทำกับสร้อยของหม่อมแม่สิคะท่านพ่อ”

“ขิมกับคุณหญิงร้องห้ามแล้วนะเพคะ แต่คุณผึ้งไม่ฟัง คงจะโกรธเกลียดคุณหญิงกับท่านชายมาก”

“ทำไมถึงเป็นไปได้ขนาดนี้นะหนูผึ้ง”