วิหคหลงลม
ตอนที่ 11
ภาสกรช่วยประคองขวัญเรือน ภุมวารีเห็นภาพนั้นยิ่งฉุนขาด
“คุณก็เหมือนกัน กล้าดียังไงทำกับฉันแบบนี้ ฉันทุ่มเทให้คุณทุกอย่าง แต่คุณกลับแอบมาเกลือกกลั้วกับอีลูกจ้างคนนี้ คุณทรยศฉันได้ยังไงคุณภาส”
ภุมวารีทุบตีภาสกรอย่างโกรธเกรี้ยว ไม่ฟังเสียงห้ามของเขา จนกระทั่งท่านพ่อของชายใหญ่เรียกชื่อ “หนูผึ้ง” นั่นแหละภุมวารีถึงหยุดชะงักใจหายวาบ เพิ่งรู้ว่าในงานไม่ได้มีแค่พวกญาติของภาสกร แต่มีคนรู้จักของชายใหญ่ด้วย และทุกสายตากำลังจ้องมองมา หญิงสาวได้สติรีบวิ่งหนีออกจากงานไปทันที
ooooooo
ที่สถานีตำรวจ ชายใหญ่คุยกับตำรวจด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ยับยู่ยี่ชุ่มด้วยเหงื่อจากการตระเวนตามหาภรรยาทั่วสารทิศ
“ผมตรวจสอบกับโรงพยาบาลทุกแห่งแล้ว เรายังไม่ได้รับแจ้งเกี่ยวกับผู้หญิงที่มีรูปพรรณสัณฐานเหมือนภรรยาคุณชายเลยครับ”
“แล้วทางตำรวจท้องที่ล่ะครับ”
“ยังไม่มีแจ้งเข้ามาเช่นกันครับ คิดในแง่ดีก็คือคงไม่มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น”
“ผมวางใจไม่ได้หรอกครับ ถ้ายังไม่เจอเธอ”
ตำรวจเห็นใจ พลันเสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานดังขึ้น ตำรวจรับสายก่อนส่งต่อให้ชายใหญ่เพราะภรรยาของเขาโทร.มา...
เวลานั้นที่หน้าวังอภัยรัตน์ ขวัญเรือนดวงตาแดงก่ำนั่งในรถภาสกร เธอยังตกใจไม่หายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ภาสกรนั่งนิ่งไม่ยอมสตาร์ตรถ แต่มองหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิดเต็มหัวใจ
“ผมขอโทษ...ผมไม่รู้ว่าจะต้องชดใช้เรื่องทั้งหมดนี้ให้คุณยังไงดี”
ขวัญเรือนมองตรงไปข้างหน้าไม่ยอมหันมาสบตาเขา ปากเม้มนิ่งเหมือนสะกดอารมณ์อย่างที่สุด
“เจ็บมากไหมครับ ผมจะพาคุณไปหาหมอ”
“ได้โปรดพาฉันกลับบ้านเถอะค่ะคุณภาสกร” หญิงสาวพูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลพราก ภาสกรสงสารจับใจ สตาร์ตรถออกจากตรงนั้นไปทันที
ฝ่ายชายใหญ่กับเอื้อยเร่งรีบกลับวังเทวฉัตร นวลนั่งอยู่ในห้องรับแขกหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้ว
“คุณผึ้ง...” ชายใหญ่สวมกอดภรรยาอย่างโล่งอก ขณะที่เอื้อยดีใจถึงกับร่ำไห้รำพึงรำพันโทษตัวเอง
“คุณผึ้งขา...เอื้อยขอโทษ เอื้อยผิดเอง”
“ฉันผิดเองจ้ะเอื้อย พี่เอื้อยไม่ได้ทำอะไรเลย”
“เกิดอะไรขึ้น คุณหายไปไหนมา”
นวลอึกอักลังเลว่าจะเล่าอะไรดี แต่หญิงเล็กโผล่พรวดเข้ามาเสียก่อน
“ก็หายไปทำเรื่องเลวทรามหน้าไม่อายมาน่ะสิคะพี่ชายใหญ่”
หญิงเล็กไม่พูดอย่างเดียว แต่เดินเร็วรี่เข้ามาตบหน้าพี่สะใภ้อย่างไม่มีใครตั้งตัวทัน เอื้อยเจ็บแค้นแทนเจ้านาย ถามหญิงเล็กว่า
“ทำไมคุณหญิงเล็กถึงทำแบบนี้คะ คุณผึ้งทำอะไรให้คุณ”
“น้อยไปสิ มันทำลายชื่อเสียงของเทวฉัตรทั้งตระกูลป่นปี้ แกไม่ต้องมาทำเป็นตีหน้าซื่อ เผลอๆก็สมรู้ร่วมคิดด้วยกันทั้งนายทั้งบ่าว”
“สมรู้ร่วมคิดเรื่องอะไรกันหญิงเล็ก พี่งงไปหมดแล้ว”
“พี่ชายใหญ่ตามไปเจอเมียที่ไหนล่ะคะ”
“คุณผึ้งกลับมาที่บ้านเอง พี่ได้รับโทรศัพท์ตอนอยู่สถานีตำรวจ”
“มันก็ต้องรีบแจ้นกลับมาเองเพราะทุกอย่างผิดแผน...แกคงนึกว่าทุกคนจะวุ่นวายเพราะแกหายตัวไปจนไม่มีใครไปงานเลี้ยงใช่ไหม ผิดแล้วล่ะ เพราะฉันกับท่านพ่อไม่แคร์ แกก็เลยโชคร้ายต้องโดนกระชากหน้ากากวันนี้”
หญิงเล็กยิ่งพูดยิ่งหมั่นไส้เงื้อมือจะตบพี่สะใภ้อีก แต่ชายใหญ่ดึงแขนไว้
“หญิงเล็ก! พูดกับพี่มาตรงๆว่ามันเรื่องอะไรกัน ไม่งั้นพี่จะเอาจริงกับเธอแล้วนะ”
หญิงเล็กไม่สบอารมณ์ กระชากมือออกแล้วสะบัดเสียงใส่ “ที่พี่ชายใหญ่หาตัวนังผึ้งไม่เจอ ก็มันไปโผล่ที่วังอภัยรัตน์ไงล่ะคะ มันไปตามหานายภาสกรคู่รักของมัน พอเห็นว่าไอ้หมอนั่นพาผู้หญิงอื่นมา ก็ตรงเข้าไปตบตีอาละวาดไม่เกรงใจใครแม้กระทั่งหม่อมรัศมี จนคนแตกตื่นกันทั้งงาน”
