วัยแสบสาแหรกขาด โครงการ 2
ตอนที่ 21
ในงานแสดงความยินดีที่โรงเรียนได้รับรางวัล “โรงเรียนต้นแบบในการใช้จิตวิทยาในโรงเรียน” เป็นงานเล็กๆจัดที่บ้านนพลักษณ์ ใบพัดได้ไปเล่นเปียโนโชว์ในงาน ใบพัดเล่นอย่างอินมาก
แขกในงานเป็นบรรดาครูในโรงเรียนและสมภพ ที่มุมหนึ่ง ทราย ครูป้อง ครูชิชายืนคุยกันอยู่ ครูป้องถามว่าตั้งแต่มายังไม่เห็นคุณกรเลย ทรายโบ้ยไปทางประตู แล้วจู่ๆใบพัดก็เปลี่ยนเป็นเพลง “Happy Birthday” นพลักษณ์ฟังแล้วแปลกใจ
ทันใดนั้น...กรเข็นเค้กเข้ามา ทุกคนร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์อวยพรวันเกิดให้นพลักษณ์ นพลักษณ์เป่าเทียนแล้วกอดขอบใจกรและทราย ขอบคุณทุกคน และยินดีกับรางวัล “โรงเรียนต้นแบบในการใช้จิตวิทยาในโรงเรียน” ว่าเป็นรางวัลที่ไม่เคยมีมาก่อนและเราก็เป็นรายแรกที่ได้รับ ขอบคุณทุกคนโดยเฉพาะกรกับทรายชมว่า “ทำได้ดีมากลูก”
ใบพัดเล่นเปียโนเข้าท่อนสุดท้ายพอดี ทุกคนร้องเพลง happy birthday to youuuu...อย่างพร้อมเพรียงปรบมือหัวเราะกันสนุกสนาน
“ขอเสียงปรบมือให้ใบพัด...นักเปียโนคนเก่งของเราด้วยครับ” สมภพขอเสียงราวกับอยู่ในคอนเสิร์ต ทุกคนปรบมือให้ ใบพัดลุกขึ้นโค้งรับอย่างสุดหล่อแล้วนั่งเล่นต่อ กองพลถ่ายรูปใบพัดรัวๆอย่างสุดปลื้ม
ooooooo
ทรายยืนคุยกับครูพรรณีอยู่อีกมุมหนึ่ ครูพรรณีบอกว่ากรบอกเรื่องทรายจะไปทำงานกับองค์กรอิสระจึงแนะนำมูลนิธิ “ไฟทาง” ไฟทางฟันด์ พวกเราเลยเรียกกันว่าไฟทางฝัน ที่เพื่อนๆคนรุ่นใหม่จากสหวิชาชีพร่วมกันมาทำงานเพื่อเด็ก ทรายสนใจ ครูพรรณีจึงให้เบอร์โทรศัพท์ไว้
ครูชิชาก็ตัดสินใจจะลาออกจากโรงเรียนเปี่ยมคุณเพื่อไปในพื้นที่ห่างไกลที่เด็กไม่มีทางจะได้รับการศึกษาการดูแลแบบนี้ ครูป้องสนับสนุนและอาสาจะติวให้ ว่างเมื่อไหร่นัดมาเลยจะติวให้แถมเลี้ยงข้าวด้วย
พอดี ผอ.จะพูดแล้ว ทุกคนจึงหันฟังกรพูดเหมือนเปิดงาน เป็นการพูดสบายๆแบบกันเอง
กรพูดถึงโลกเราปัจจุบันที่เปลี่ยนแปลงไปมาก หลายประเทศเริ่มให้ความสำคัญกับ Diversity “ความแตกต่างที่หลากหลาย” เด็กๆจะมีความเป็นปัจเจกมากขึ้น มีลักษณะเฉพาะของตัวเอง พวกเขาเรียนรู้ความสนใจที่ไม่ได้อยู่ในกรอบเดิมๆ โรงเรียนและครูต้องปรับตัว ปรับการสอน ให้พวกเขาเห็นคุณค่าในความแตกต่างและสร้างความกล้าในการยอมรับสิ่งที่เขาเป็น
กรย้ำว่า เพื่อการเรียนที่มีประสิทธิภาพของโรงเรียน เราต้องมีการปรับตัวครั้งใหญ่...ทุกการเปลี่ยนแปลงต้องการเวลาและการศึกษาหาข้อมูลอย่างรอบคอบและรอบด้าน “เพราะชีวิตของนักเรียนไม่ได้มีไว้ทดลอง”
สุดท้ายกรให้ความมั่นใจว่า “ขอให้ทุกคนมั่นใจ ไม่ว่าโลกจะเปลี่ยนไปแค่ไหนผมไม่มีวันทิ้งโรงเรียนและเด็กนักเรียนของเราแน่นอนครับ ขอบคุณทุกคนที่เข้าใจและพร้อมกันเดินหน้าต่อไป ขอบคุณครับ”
ครูพรรณียิ้มพอใจลุกขึ้นยืนปรบมือด้วยความชื่นชมอย่างจริงใจ กรก้มศีรษะให้ครูพรรณีด้วยความเคารพ กองพลลุกขึ้นปรบมือประทับใจมาก ทุกคนปรบมือด้วยความชื่นชม
“หายห่วงได้แล้วนะคุณ” สมภพเอ่ยกับนพลักษณ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ นพลักษณ์พยักหน้ารับอย่างโล่งใจ...
ทรายเดินมาหากรชมว่าพูดได้ดีมาก กรขอบคุณ บอกว่าได้ยินคำชมแบบนี้หายเหนื่อยเลย มองไปรอบๆ เมื่อไม่มีใครเห็นก็จู่โจมหอมแก้มทรายฟอดใหญ่จับมือแน่นพูดอย่างซึ้งใจ...
“ขอบคุณนะทราย...ขอบคุณที่สู้มาด้วยกัน”
“แล้วเราก็จะสู้กันต่อไปค่ะ”
ทรายกับกรจับมือกันยืนมองถ้วยรางวัลและรางวัล “โรงเรียนต้นแบบในการใช้จิตวิทยาในโรงเรียน” ด้วยความภูมิใจ อบอุ่นและมีพลังที่จะสู้ต่อไป
คืนนี้เมื่อกลับถึงบ้าน ทรายนั่งดูข้อมูลในคอมฯที่ครูพรรณีให้มาอยู่บนเตียง กรเพิ่งออกจากห้องน้ำเอ่ยแซวๆว่า
“นี่มันห้องนอนนะครับคุณภรรยา ไม่ใช่ที่ทำงาน”
“ค่า...ไม่ทำงานแล้วค่ะคุณสามี”
“เตียงมีไว้ทำไรไม่ทราบ”
“มีไว้นอนสิคะ...” ทรายตอบอย่างรู้ทัน แล้วรีบไถลตัวลงนอนห่มผ้า กรเปิดผ้าห่มเบียดตัวเข้าไปอย่างโหยหาช่วงเวลาหวานที่ห่างหายกันไปนานเหลือเกิน
ครู่หนึ่ง...เสียงหัวเราะอย่างมีความสุข...ก็อบอวลในราตรีที่หอมหวาน...
ooooooo
– อวสาน –
