วัยแสบสาแหรกขาด โครงการ 2
ตอนที่ 17
อุ่นจี๊ดขึ้นมาทันที เสียใจมากที่พ่อพูดแบบนี้ รุ่งขึ้นเมื่อเจอกันที่โรงเรียนแอนเน่ถามไออุ่นว่าพ่อแกไม่ชอบฉันใช่ไหม เกลียดฉันใช่ไหม ไออุ่นบอกว่า
พ่อเขาก็เป็นแบบนี้แหละอย่าคิดมาก แอนเน่ฟันธงว่า
“พ่อแกเกลียดฉันแน่ๆ คงเห็นฉันเป็นตัวประหลาด แต่ฉันชินแล้วว่ะ เห็นพ่อแกก็เหมือนเห็นพ่อตัวเอง เจ็บว่ะ!”
ไออุ่นกับแอนเน่ไปหาทรายที่ห้องทำงาน ครูชิชาบอกว่าครูทรายไม่มา ไออุ่นถามว่าจะมาเมื่อไหร่ ครูชิชาบอกว่าไม่รู้เหมือนกันมีอะไรฝากบอกครูทรายไหม เดี๋ยวครูจะบอกให้เอง
“อุ่นอยากให้ครูทรายคุยกับพ่อเหมือนที่คุยกับแม่น่ะค่ะ...พ่อเป็นหนักกว่าแม่อีกค่ะ ฝากแค่นี้ล่ะค่ะ”
ครูชิชาแปลกใจ ไม่สบายใจ ที่วันนี้ไออุ่นสีหน้าอัดอั้นพูดเหมือนจะร้องไห้
ooooooo
วงดนตรี “เปี่ยม You” ประกวดได้เข้ารอบ โป๊ปดีใจมากมาขอให้อันยาที่เป็นผู้จัดการวงไปกล่อมใบพัดให้เข้าร่วมการแข่งขัน
พออันยาพูดกับใบพัด ใบพัดบอกว่าตนเล่นดนตรีเพื่อความเพลิดเพลิน การแข่งขันไม่เพลิดเพลิน อันยาบอกว่าแต่มันสนุกนะ เห็นใบพัดนิ่ง อันยาลุ้นว่า
“อีกอย่างนะ ถ้าวงของเราชนะมันก็แปลว่า...เราประสบความสำเร็จในการเป็นผู้จัดการวงไง”
พออันยายกเหตุผลนี้ขึ้นมา ใบพัดบอกทันทีว่าตนจะไปแข่ง อันยาดีใจมากรีบส่งข้อความบอกคนในวง ขณะอันยาหยิบมือถือขึ้นมา ผมสยายผ่านหน้าใบพัด กลิ่นหอมอ่อนๆดึงดูดใบพัดอย่างจัง จนพึมพำ “หอม...”
ฆ้องวงศ์ที่จัดห้องอยู่กับครูป้องเห็นอันยาเดินพูดโทรศัพท์และใบพัดเดินตามดมกลิ่นผมเคลิ้มก็สงสัยว่าใบพัดทำอะไร ถามครูป้องว่าใบพัดมีแฟนหรือมีความรักได้ไหม ครูป้องบอกว่าใบพัดมีความรู้สึกเหมือนฆ้องวงศ์นั่นแหละ ฆ้องวงศ์ถามย้ำว่าใบพัดก็มีความรักได้ใช่ไหม พอครูป้องยืนยัน ฆ้องวงศ์ก็คิดแผนชั่วร้ายขึ้นมาทันที
วันเดียวกันนี้ หมอก้องนั่งคุยกับวีหนึ่งในห้องกิจกรรมบำบัดให้ค่อยๆคิดและฟังเสียงข้างในตัวเราเอง
วีหนึ่งทำตามแล้วบอกว่ากังวล กังวลว่าสิ่งที่เราพูดจะทำให้พ่อแม่ไม่สบายใจ ตนไม่เคยพูดอะไรต่อหน้าพ่อแม่แบบนี้เลย ไวทินกับจุลมาสฟังแล้วจุก
ไวทินบอกว่าตนอยากฟังลูกพูดออกมาไม่อยากให้ลูกกังวล จุลมาสก็โทษว่าที่ลูกรู้สึกแบบนี้เพราะตนเอง
หมอก้องให้วีหนึ่งสังเกตตัวเองว่าเมื่อไหร่เราเริ่มรู้สึกเกร็ง นอนไม่หลับ กินไม่ได้ตามปกติ เราต้องถามตัวเอง หาสาเหตุและสื่อสารออกมา ถามว่าพอเราได้พูดแล้วรู้สึกยังไง วีหนึ่งบอกว่าโล่งและรู้ว่าพ่อแม่คิดอะไร ต่อไปตนจะพูดให้มากกว่านี้ ตนอยากบอกแม่ว่า
“มันไม่ใช่ความผิดของแม่ วีไม่อยากให้แม่คิดแบบนั้น วีกังวลเพราะ...วีรักแม่นะคะ”
“แม่ก็รักวีนะลูก”
