ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 1 ร่วมชายคาเดียวกัน (1)

ช่วงเวลาที่งดงามที่สุดในชีวิตฉัน...

เริ่มต้นขึ้น...เมื่อฉันพบเธอ

เมื่อรถของซูจือเนี่ยนมาถึงบ้านก็เป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว ภายในบ้านเงียบสงัด มีเพียงแสงไฟจากห้องนั่งเล่น ส่วนอื่นของบ้านอยู่ในความมืดสนิท  เขาเดินขึ้นบันไดไปพลางคลายปมเน็กไทไปพลาง ซูจือเนี่ยนเปิดประตูห้องนอน เปิดสวิตช์ไฟแล้วเดินไปวางเสื้อแจ็กเก็ตกับเน็กไทลงบนเก้าอี้อย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตขณะเดินไปห้องน้ำ

ทว่าก่อนจะถึงห้องน้ำ ซูจือเนี่ยนพลันหยุดกึก นิ้วที่กำลังปลดกระดุมหยุดชะงัก ราวกับรับรู้ถึงความผิดปกติภายในห้อง เขาค่อยๆ หันมองไปรอบห้องและพบว่ามีหญิงสาวนอนอยู่บนเตียงของเขา

เขาขมวดคิ้วอย่างข้องใจ สายตากวาดมองไปยังร่างหญิงสาว แล้วหยุดนิ่งที่ใบหน้าเธอ สีหน้าเขาแปรเปลี่ยนในทันทีที่รู้ว่าหญิงสาวเป็นใคร เขาย่างสามขุมไปที่ข้างเตียงแล้วฉุดกระชากตัวหญิงสาวที่กำลังหลับลงจากเตียงและลากไปที่ประตูห้อง

ซ่งชิงชุนสะดุ้งตื่น สมองยังจับต้นชนปลายไม่ถูก เมื่อรู้สึกเจ็บไปทั่วร่างกาย เธอก็ถูกลากออกนอกห้องนอนเสียแล้ว “ซูจือเนี่ยน..คุณกลับมาแล้ว” สีหน้าเย็นชาของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินหญิงสาวเรียกชื่อเขา เขาบีบข้อมือซ่งชิงชุนแน่นขึ้นจนหญิงสาวร้องอย่างเจ็บปวดจนพูดไม่อาจเอ่ยอะไรได้อีก

ซูจือเนี่ยนลากซ่งชิงชุนลงบันไดอย่างเร่งรีบจนเธอก้าวตามไม่ทัน และล้มคะมำชนตู้โชว์เข้า เสียงถ้วยชามในตู้ถูกกระแทกดังลั่นปลุกป้าซุนที่กำลังหลับอยู่ที่ชั้นล่างตื่นขึ้น  หญิงสูงวัยรีบรุดออกจากห้องในชุดเสื้อคลุมนอน แล้วตื่นตกใจและหวาดกลัวเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  “คุณซู คุณซ่ง พวกคุณทำอะไร...”

ป้าซุนหยุดชะงักไม่เอ่ยอะไรต่อ เมื่อเห็นสายตาเย็นเยียบของซูจือเนี่ยน ก็หลุบสายตาลง ก้าวถอยหลังสองก้าว ตามองตามร่างของซ่งชิงชุนที่ถูกฉุดลากตัวปลิวผ่านไป

“ซูจือเนี่ยน ปล่อยฉันนะ..” ซ่งชิงชุนกระเสือกกระสนดิ้นให้หลุดจากการจับกุมของซูจือเนี่ยน แต่กลับล้มเหลว สุดท้ายถูกดึงไปถึงประตู ซึ่งต่อมาถูกกระชากเปิดออก ลมหนาวยามดึกพัดเข้ามา  ซ่งชิงชุนตัวสั่นเทาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นสะท้านว่า “ซูจือเนี่ยน ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดกับคุณนะ”

แต่ก่อนจะได้ทันพูดจบ ซูจือเนี่ยน ผู้ซึ่งเงียบกริบมาตลอดตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน พลันเอ่ยขึ้น “ซ่งชิงชุน ใครอนุญาตให้เธอมาที่นี่” น้ำเสียงเขาเย็นยะเยือกดุจลมหนาวยามค่ำ

อาจเป็นเพราะถูกคุกคามด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาดของซูจือเนี่ยน ซ่งชิงชุนจึงไม่กล้าเอ่ยปากพูดสิ่งที่เธอตั้งใจจะกล่าวออกมา

ซูจือเนี่ยนค่อยๆ หันมามองซ่งชิงชุน ใบหน้าเขาปราศจากอารมณ์ใดๆ สายตาเขาคมกริบดุจมีดที่ทิ่มแทงซูจือเนี่ยน  เขาแบะปากพร้อมเอ่ยถ้อยคำอันแสนโหดร้ายเย็นชาออกมา “ฉันเคยบอกแล้วไงว่า นอกจากศพของเธอ ชาตินี้ฉันจะไม่ขอพบเธออีก!”

เมื่อกล่าวจบ เขาก็โยนเธอออกนอกประตูไปอย่างไม่ออมแรง และปิดประตูดังโครมใส่หน้าเธอ