ตะกรุดโทน

เสือสักบาดเจ็บสาหัสพูดกระท่อนกระแท่นฝากเนตรทรายไว้กับสยุมภูแล้วแน่นิ่งไป เนตรทรายร้องไห้หัวใจสลาย ขณะที่สยุมภูกับสารวัตรดำเกิงก็แทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่เหมือนกัน

“ขอฉันอยู่กบพ่อเดี๋ยวนะ”

สยุมภูกับสารวัตรดำเกิงเดินจากไป เนตรทรายเห็นอะไรบางอย่างวิ่งมาตามพื้นดิน เพ่งมองดีๆเป็นเหล็กไหลนั่นเอง

เหล็กไหลวิ่งข้าไปในร่างเสือสักอย่างไม่น่าเชื่อ พลันบาดแผลของเสือสักหายไป เขาลืมตาขึ้นราวกับไม่ได้เป็นอะไร เนตรทรายดีใจแต่ไม่ได้บอกใครว่าเสือสักไม่ตาย

ooooooo

วันถัดมาที่ห้องประชุมภายในกรมตำรวจ ท่านอธิบดี ผู้การนภดล สารวัตรดำเกิง และหมวดสยุมภูนั่งอยู่ฝั่งหนึ่ง ฝั่งตรงข้ามมีแทน กร มะฮาแว สิน และเนตรทราย

“ปิดคดีเสียที ผมขอขอบคุณทุกคนที่ช่วยเหลือราชการในครั้งนี้ ผมสอบถามทางอัยการแล้วเขาบอกว่ามันมีเหตุบรรเทาโทษได้มากจนอาจจะไม่มีการลงโทษเลยก็ได้ แต่ถึงยังไงทุกคนยังเป็นผู้ต้องหา ซึ่งทางเราจะให้ทุกคนประกันตัวได้”

ฟังท่านอธิบดีกล่าวจบ มะฮาแวสีหน้ายังหม่นหมองคิดถึงเพื่อน ถามขึ้นว่า

“ผมก็มีโอกาสล้างมลทินให้ไข่นุ้ยกับอุสมานใช่ไหมครับ”

“แน่นอน” ผู้การนภดลตอบหนักแน่น

อธิบดีมองไปที่เนตรทราย เอ่ยว่า “ขอแสดงความเสียใจด้วยนะหนู เสือสักเสียสละจริงๆ”

เนตรทรายน้ำตาเอ่อไม่มีคำพูด สารวัตรดำเกิงเข้าใจความรู้สึกเธอ เอ่ยแทนว่า

“เสือสักสละชีวิตเพื่อช่วยพวกเราครับ”

ผู้การนภดลยังข้องใจถามเนตรทรายว่า “ถามจริงๆเถอะหนู เสือสักมีสมบัติอยู่จริงไหม”

“ไม่ทราบค่ะ อาจจะมีหรือไม่มีก็ได้ ตอนนี้ความลับนั้นมันตายไปกับพ่อแล้ว” เนตรทรายตอบตัดบท...เรื่องราวจึงยุติด้วยความเข้าใจที่ตรงกัน

ทันทีที่ออกจากห้องประชุม แทนกับมะฮาแวต่างสวมกอดคนรักของตนที่รออยู่ กรเข้ามาในมาดอาเสี่ยพร้อมสาวสวยสามสี่คนห้อมล้อม เล่นเอาแทนตะลึงพูดไม่ออก

“นี่แก...”

“ไม่อยากพูดมาก ฝุ่นเยอะ เจ็บคอ...ไปล่ะ แล้วเจอกัน” แล้วกรก็เข้ามากระซิบข้างหูแทนก่อนผละไปพร้อมสาวๆ

สินยืนห่างออกมา กำลังฟังข่าวดีจากสยุมภู

“สำหรับนายสิน ถ้าอยากเป็นตำรวจทางเรายินดีรับนะ คดีสิ้นสุดเมื่อไหร่มาสมัครเป็นพลตำรวจได้ทันที”

“จริงหรือครับ” สินดีใจ

“เอาสิสิน ฉันดีใจด้วยนะ ส่วนฉันก็จะไปเรียนกฎหมายให้จบเผื่อจะได้เป็นอัยการ เป็นผู้พิพากษากับเขาบ้าง” มะฮาแวพูดอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ นวลพรรณยิ้มพอใจ

สยุมภูนึกได้ยื่นตำราอาบน้ำว่านให้มะฮาแว บอกว่าผู้การนภดลเจอที่ซูเหลียนตอนจับกุม

มะฮาแวรับตำราคืนมาด้วยสีหน้าอิ่มเอมใจ หลังจากนั้นสยุมภูบอกทุกคนว่าตัวเองลาพักร้อนหนึ่งเดือนแล้วค่อยกลับมาลุยงานใหม่ พูดจบก็เดินจูงมือเนตรทรายออกไป

หลายวันถัดมา แทนพาหมวยลี่ไปที่สำนักสงฆ์บนเขา เอาทองคำในบ่อน้ำขึ้นมาตามที่กรบอกไว้

“กรกระซิบฉันว่าให้เอาไปทำทุนตั้งตัว ไม่นึกว่าจะได้เป็นทองมากมายขนาดนี้ ขอบใจนะเพื่อน”

“เรากลับไปทำบริษัทขนส่งใหม่กันนะ”

“ได้ แต่ต้องเป็นที่ปากน้ำโพนะ”

“ที่ไหนก็ได้ที่มีนาย” หมวยลี่ตอบแล้ว

ยิ้มหวาน แทนหัวใจพองโตมีความสุขสุดๆ

ด้านมะฮาแวกับนวลพรรณ...สองคนไปไหว้กระดูกไข่นุ้ยและอุสมานที่วัด

“นายสองคนบริสุทธิ์ พ้นมลทินแล้วนะ มีคำพิพากษาออกมาแล้วว่านายสองคนทำไปเพราะความจำเป็น อีกอย่างก็ได้เสียสละชีวิตช่วยเหลืองานราชการและช่วยชีวิตตำรวจไว้หลายนาย”

“ขอบใจนายทั้งสองนะ ที่ช่วยเหลือดูแลฉันมาตลอด ขอให้นายทั้งสองคนไปสู่ภพภูมิที่ดีนะ”

สิ้นเสียงนวลพรรณ ลุงหรุ่นโผล่มาบอกว่า คนดีก็ต้องได้รับสิ่งตอบแทนที่ดี มะฮาแวดีใจมากหลุดปากว่าลุงยังอยู่อีกหรือ

“เออสิวะ จะให้ข้ารีบตายไปไหน สงสารไอ้สองคนนี้ว่ะ แต่ก็เถอะ ถึงมันจะตายไปแต่

ความดีก็ยังอยู่ อย่างคำที่เขาว่า ความดีฆ่าไม่ตาย ไม่มีอะไรจะมาฆ่าความดีได้”

วันเดียวกันนี้เนตรทรายพาสยุมภูไปที่โรงเรียนประชาบาลแห่งหนึ่ง หญิงวัยกลางคนเข้ามาทักเนตรทรายเหมือนรู้ล่วงหน้าว่าเธอจะมา แต่สยุมภูงงๆ ถามเนตรทรายว่ามาที่นี่ทำไม เดินทางรอนแรมมาเกือบสองวัน

เนตรทรายไม่ตอบ แต่มองป้ายโรงเรียน “ศรีศักดิ์วิทยาคม” อย่างภาคภูมิใจ ก่อนบอกสยุมภูให้เดินตามมาทางห้องเรียน...ในห้องเรียนนั้น สยุมภูแทบไม่เชื่อสายตาเพราะครูที่สอนเด็กอยู่หน้าห้องคือเสือสัก

สยุมภูดึงเนตรทรายห่างออกมาพร้อมตั้ง

คำถามว่า “เป็นไปได้ยังไง”

“นายลืมนึกถึงเหล็กไหลไปล่ะสิ” เนตรทรายพูดยิ้มๆก่อนจะเล่าเหตุการณ์วันนั้นที่เสือสัก

รอดตายเพราะเหล็กไหลให้เขาฟัง สยุมภูทึ่งและดีใจ พอรู้ว่าเนตรทรายจะมาเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ก็ยิ่งปลื้มมาก

“นายจำเรื่องสมบัติของเสือสักที่ทุกคนชอบพูดถึงได้ไหม นี่ไง สมบัติที่เสือสักปล้นมาจากพวกทรราช พวกโกงกิน เงินที่พวกมันโกงประชาชนมา พ่อเอามาคืนให้แผ่นดิน ทำประโยชน์ให้แผ่นดิน ให้การศึกษากับเด็กๆ สร้างคนดีมีคุณธรรมต่อไป”

สยุมภูปลาบปลื้มยินดี เขาสวมกอดเนตรทรายแล้วมองไปยังเสือสักที่มีความสุขอยู่กับการสอนหนังสือเด็กๆ

ooooooo

–อวสาน–

Powered by Froala Editor