ตะกรุดโทน

อาจารย์ไพรวัลย์แสยะยิ้มไม่เกรงกลัว บัดนี้เขามีพลังอำนาจมากขึ้น ทั้งเสือและทั้งครุฑ เขาท้าทายเนตรทรายกับสยุมภูให้เข้ามา สำอาง เชื่อว่าอาจารย์ของตนจัดการได้แน่นอนโดยที่เสือฝ้ายและเสือแคนไม่ต้องช่วย

แล้วก็เป็นอย่างที่คาดไว้ อาจารย์ไพรวัลย์สยบเนตรทรายด้วยมือเปล่าแล้วสั่งเสือฝ้ายจับตัวเธอไว้ สยุมภูเห็นดังนั้นก็บ้าเลือดสู้ไม่ถอย ทำให้อาจารย์ ไพรวัลย์ต้องเปลี่ยนใจเอาตัวเนตรทรายไปคนเดียวเพราะเธอมีเหล็กไหล ส่วนตะกรุดโทนที่อยู่กับสยุมภูไว้โอกาสหน้า

หลังจากพวกอาจารย์ไพรวัลย์เอาตัวเนตรทรายไปแล้ว สยุมภูใช้วิทยุสื่อสารขอกำลังเสริมจากตำรวจตระเวนชายแดนเพื่อเร่งติดตาม

ตำรวจตระเวนชายแดนสามคนมารวดเร็วทันใจ หนึ่งในนี้คือหมู่เตี้ยที่เชี่ยวชาญเรื่องแกะรอย สยุมภูจึงให้หมู่เตี้ยนำทางตนไป อีกสองคนให้รอกำลังเสริมก่อนแล้วค่อยตามไปสมทบ

ทางสารวัตรดำเกิงมีเรื่องร้อนใจเหมือนกัน เขามาที่เรือนจำกลางตามคำสั่งท่านอธิบดีที่อยากสอบสวนเสือสักเพิ่มเติม เมื่อเสือสักไปถึงก็พบทั้งอธิบดีและผู้การนภดลรอคอยอยู่

“ดูจากรายชื่อที่เสือสักปล้นไปทั้งหมด ส่วนใหญ่จะอยู่ในบัญชีข้าราชการและพ่อค้าที่คอร์รัปชันทั้งนั้น ผมเข้าใจนะที่เสือสักปล้นฆ่าพวกนี้ แต่ทำไมไม่ปล่อยให้กฎหมายลงโทษ”

“คนพวกนี้กะล่อนปลิ้นปล้อน กฎหมายตามไม่ทันหรอกท่าน อีกอย่างเขาถือกฎหมายในมือจะพลิกไปทางไหนก็ได้”

“นายไม่ใช่ผู้พิพากษา” ผู้การนภดลแย้ง

“ครับ ผมรู้ ผมถึงเข้ามามอบตัวให้ผู้พิพากษาตัดสินไงครับ”

“แล้วทรัพย์สินของกลางที่ปล้นไปล่ะ”

“ผมแจกจ่ายและใช้สอยไปหมดแล้วครับ”

“ใช้จ่ายหมด? ที่เขาแจ้งทรัพย์สินที่สูญเสียไปนี่รวมกันก็สิบกว่าล้านเลยนะ”

“ครับ ผมยังยืนยันคำตอบเดิม”

ยังไม่ทันที่อธิบดีกับผู้การนภดลจะพูดอะไรต่อ สารวัตรดำเกิงรีบร้อนเข้ามาเหมือนมีเรื่องด่วนแต่ไม่กล้าพูดต่อหน้าเสือสัก จึงเดินมากระซิบท่านอธิบดีเรื่องสยุมภูกับเนตรทราย อธิบดีตกใจหลุดปากชื่อสยุมภูออกมาทำให้เสือสักจับตามองด้วยความสงสัย

“เอาล่ะ เอาเป็นว่าวันนี้สอบสวนแค่นี้ก่อน สารวัตรให้คนพาเสือสักไปส่งที่เรือนจำ”

ขณะเสือสักถูกตำรวจสองนายพามาที่หน้าตึก เขาได้ยินตำรวจพูดคุยกันเรื่องจัดชุดไปช่วยหมวดสยุมภูที่ขอกำลังเสริมเพราะเนตรทรายถูกคนร้ายจับตัวไป เสือสักเป็นห่วงลูกสาวถึงขนาดอยู่เฉยไม่ไหว สะเดาะกุญแจมือด้วยอาคมแล้วแย่งปืนตำรวจมาจี้สารวัตรดำเกิงเป็นตัวประกัน

“เสือสัก! ทำอะไรน่ะ”

“สารวัตรบอกความจริงมาว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวผม”

สารวัตรดำเกิงอ้ำอึ้ง พลันตำรวจพร้อมอาวุธล้อมเสือสัก สั่งให้ปล่อยสารวัตร แต่เสือสักไม่ยอม เขาอยากรู้ว่าลูกตนไปกับสยุมภูได้ยังไง

“เนตรทรายแอบขึ้นรถไป”

คำตอบของสารวัตรดำเกิงทำให้เสือสักถึงกับถอนใจ บอกว่ายังไงตนก็ต้องไปช่วยลูก ผู้การนภดลกับอธิบดีออกมาสมทบ เตือนเสือสักอย่าทำอะไรวู่วาม

“ผมไม่ได้ทำอะไรวู่วาม ผมแค่อยากจะไปช่วยลูกผม” พูดแล้วเห็นพวกตำรวจขยับ เสือสักขู่ทันที “ผมยิงจริงๆนะ”

“ปล่อยให้พวกเราจัดการ รับรองลูกสาวเสือสักต้องกลับมาอย่างปลอดภัย” อธิบดีกล่อม แต่เสือสักสวนว่าสารวัตรดำเกิงกับผู้การนภดลรู้ดีว่าพวกท่านเอาไม่อยู่

“ผมว่าต้องให้เสือสักร่วมไปกับชุดปฏิบัติการของเราแล้วล่ะ” ผู้การนภดลเอ่ยปากพลางมองท่านอธิบดีอย่างขอร้อง...

ooooooo

นอกจากกรจะพานวลพรรณกับหมวยลี่ไปเลี้ยงข้าวแล้ว ยังพาไปซื้อเสื้อผ้าเพื่อเตรียมไปเที่ยวหัวหิน สองสาวเพลิดเพลินมากและพูดคุยเย้าแหย่กรอย่างกันเอง

เมื่อกรกลายเป็นเศรษฐีมีทองมากมาย นวลพรรณอยากรู้ว่าเขาเก็บทองไว้ที่ไหน

“ฉันก็เก็บไว้ในธนาคารสิ ปลอดภัยดี เวลาจะใช้ก็ค่อยไปเอาออกมา และก็มีฉันคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเอาทองออกมาจากธนาคารได้”

สองสาวพยักหน้ารับรู้ เช่นเดียวกับไอ้คมคนของซูเหลียนที่นั่งโต๊ะใกล้ๆ มันลอบยิ้มสมใจกับข้อมูลที่เจ้านายให้มาสืบ

เย็นวันเดียวกัน ชัย เชวง และรินเข้าถึงกรุงเทพฯในย่านเยาวราช ชัยตั้งใจปล้นทองแต่ต้องการตัวช่วยที่จะมาร่วมมือ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นซูเหลียนเจ้าเก่า

“แล้วเราจะหาเขาเจอได้ยังไง” รินถาม

“อาต้าเคยบอกฉันว่าซูเหลียนอยู่แถวนี้ ถามใคร ใครก็รู้จัก” พูดจบชัยเดินเตร่ไปถามชายคนหนึ่ง ปรากฏว่าถามถูกคนจริงๆ ชายคนนี้ทำให้พวกชัยได้พบซูเหลียนสมใจ

ซูเหลียนเผชิญหน้ากับพวกชัยที่ร้านกาแฟ “ตามกลิ่นจากหนังสือพิมพ์มาใช่มั้ย”

“ฉันตามกลิ่นทองมาต่างหาก” ชัยพูดยียวน เมื่อซูเหลียนถามว่าจะเอายังไง รินย้อนว่าก็น่าจะรู้ว่าพวกเราต้องการอะไร เชวงเสริมทันทีว่าเราต้องจับมือกันชั่วคราว พอได้ทองแล้วก็ต่างคนต่างไป

“ได้! ฉันว่าสองหัวดีกว่าหัวเดียว แบ่งคนละครึ่ง ตกลงมั้ย”

ชัยพอใจที่ซูเหลียนเสนอมา ทันใดเจ้าของร้านที่สนิทคุ้นเคยเดินมาบอกซูเหลียนว่ามีโทรศัพท์มา... ไอ้คมนั่นเอง มันโทร.มารายงานว่ากรกำลังซื้อของอยู่กับนวลพรรณและหมวยลี่ ชัยสบโอกาสทันที ขอจัดการด้วยตัวเอง...