ตะกรุดโทน

“ตามหมู่บ้าน เสือตัวนี้มันไม่กินสัตว์ แต่มันกินคน” คำพูดเสือสักชวนขนลุก สยุมภูได้ฟังก็พลอยวิตกกังวลไปด้วย แต่ตอนนี้เขาต้องพาทุกคนไปกรมตำรวจที่กรุงเทพฯก่อน รวมทั้งทองของกลางที่ป่านนี้ผู้การนภดลคงมุ่งหน้าเอาไปที่นั่นแล้ว...

ภายในห้องประชุมใหญ่กรมตำรวจเวลาต่อมา เสือสักถูกควบคุมตัวนั่งนิ่ง ถัดไปเป็นมะฮาแว ไข่นุ้ย อุสมาน แทน และสิน โดยมีผู้การนภดล หมวดสยุมภู และตำรวจอื่นๆอยู่รายล้อม เบื้องหน้าเป็นท่านอธิบดีที่กำลังพิจารณาเอกสารต่างๆก่อนจะเปิดฉากสนทนา

“จากที่สารวัตรดำเกิงรายงานมา พวกคุณตั้งใจมอบตัวกันเอง”

“ครับ พวกเราขอมอบตัวและยอมรับความผิดที่ก่อขึ้นทุกคดี” เสือสักกล่าวหนักแน่น

“นายนี่มันลูกผู้ชายจริงๆกล้าทำกล้ารับ ตลอด 20 ปีที่ผ่านมานายปล้นฆ่าไม่ใช่น้อยเลย”

“แต่เสือสักเขาปล้นฆ่าคนเลวไม่ใช่หรือครับท่าน” แทนแทรกขึ้น

เรื่องนี้สยุมภูไม่เห็นด้วย ค้านว่าจะเลวหรือดีถือว่าเสือสักฆ่าคนโดยเจตนา ยังไงก็มีความผิดตามกฎหมาย สารวัตรดำเกิงเห็นด้วย บอกว่าทั้งหมดจะขึ้นอยู่กับพยานหลักฐานและดุลพินิจของศาล อธิบดีเสริมว่าหมวดกับสารวัตรพูดถูก เราจะให้ความยุติธรรมกับทุกคน

อุสมานขอพูดบ้าง ย้ำว่าพวกตนช่วยเหลือทางราชการจนเสียเลือดไปเยอะ ไข่นุ้ยกับสินสนับสนุนคำพูดอุสมาน ผู้การนภดลฟังแล้วอมยิ้ม บอกว่าเรื่องนั้นตนจะรายงานแนบไปกับสำนวนฟ้อง เผื่อจะมีน้ำหนักให้ลดโทษได้บ้าง เมื่อเสือสักถามเรื่องทองของกลางจะทำยังไง อธิบดีให้จำหน่ายเข้าหลวง ทันใดมีเสียงกรแทรกเข้ามาว่า

“หรือไม่ก็ส่งคืนเจ้าของที่แท้จริง”

กรมาในมาดใหม่ใส่เสื้อผ้าสวยหรูดูดีทำให้พวกเสือสักไม่ชินตาจำแทบไม่ได้ กรแสดงตัวเป็นลูกอาเหว่ยเจ้าของทองที่พวกนายตันปล้นไปคราวนั้น ซึ่งสยุมภูยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง มีเอกสารการนำเข้า การเสียภาษีถูกต้อง เครื่องหมายรูปพรรณตรงกับทองของกลางทุกอย่าง

อธิบดียังไม่วางใจจึงขอเอกสารไว้ตรวจสอบ ถ้าใช่ก็จะส่งทองคืนให้ ส่วนเสือสักกับพรรคพวกต้องขอควบคุมตัวไว้ที่เรือนจำกลางก่อน

“แล้วเรื่องประกันตัวล่ะครับท่าน”

“ผมจะพิจารณาอีกครั้ง”

สยุมภูสีหน้าผิดหวังแต่เสือสักเข้าใจในกระบวนการ...ส่วนนอกห้องนั้นนวลพรรณกับหมวยลี่นั่งคุยกันอยู่ นวลพรรณโล่งใจที่ได้กลับบ้านเสียที แต่ยังมีความกังวลเรื่องมะฮาแวไม่รู้ว่าเขาจะติดคุกนานแค่ไหน หมวยลี่ก็ห่วงนายแทนเหมือนกัน ที่สำคัญตัวเองไม่เหลือใครแล้ว นวลพรรณยังดีที่มีแม่และมีบ้าน

“เธอไปอยู่กับฉันก็ได้ ฉันว่าจะไปพักที่หัวหินสักระยะ”

“แล้วแม่เธอล่ะ”

“แม่ไปปฏิบัติธรรมที่วัดทางเหนือ แอ๋วไปดูแลท่านอยู่ เธอมาอยู่กับฉันนะ ฉันจะได้มีเพื่อน”

“แต่คงไม่ได้อยู่ไปตลอดหรอกนะ ฉันว่าจะหาช่องทางค้าขายดู”

หลังจากนั้นสองสาวและเนตรทรายได้คุยกับกรและสยุมภู หลังจากส่งพวกเสือสักไปควบคุมตัวที่เรือนจำกลาง กรเล่าเรื่องที่ตนเป็นลูกชายเจ้าของทองของกลางให้ทุกคนฟัง ก่อนถามเนตรทรายว่าจะไปพักที่ไหน

ความจริงเสือสักมีบ้านที่กรุงเทพฯ แต่นวลพรรณอยากให้เนตรทรายไปอยู่ด้วยกันเพราะตัวเองจะได้มีเพื่อน อีกอย่างตนก็เพิ่งตกลงกับหมวยลี่ว่าจะไปเที่ยวหัวหินด้วยกัน จึงอยากให้เนตรทรายไปด้วย

เนตรทรายสนใจเพราะไม่เคยไปทะเล แต่พอนึกถึงเรื่องที่อยากแก้แค้นให้บุญรอดกับมะไฟก็ลังเล แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาให้คนอื่นรู้

ooooooo

เสืออาคมหรือเสือสมิงออกอาละวาดกัดกินชาวบ้านอย่างสยดสยอง เสือฝ้าย เสือแคนกับพวกชัยออกปล้นชาวบ้านจึงได้รู้เห็น เสือฝ้ายมั่นใจในฝีมือตัวเองประกาศกร้าวว่าตนจะหยุดเสือกินคนตัวนั้นเอง

ข่าวเสืออาละวาดกินคนรู้ถึงหูสารวัตรดำเกิงและหมวดสยุมภูเพราะมีชาวบ้านร้องเรียนมา สยุมภูคาดว่าอาจเป็นเสือตัวนั้นที่ตนเคยเจอ มันเป็นเสืออาคมหรือที่เรียกว่าเสือสมิง

“เมื่อก่อนผมก็ไม่เคยเชื่อเรื่องนี้ แต่ตอนนี้เห็นทีจะต้องเชื่ออย่างสนิทใจแล้ว”

“เราต้องทำยังไง”

“เบื้องบนมีคำสั่งให้เราลงพื้นที่ทันที และเก็บเรื่องนี้เป็นความลับห้ามแพร่งพราย เพราะจะทำให้ประชาชนเสียขวัญ”

สยุมภูเข้าใจแต่ก็หนักใจไปพร้อมกัน เนตรทรายฟังอยู่ด้วยรีบเสนอตัวไปกับเขา แต่สยุมภูบอกว่าตนจัดการเองได้

“เรื่องนั้นฉันไม่เถียง แต่ความชำนาญในพื้นที่ฉันว่าชั่วโมงนี้มีฉันคนเดียวที่รู้จักพื้นที่มากที่สุด”

สารวัตรดำเกิงเห็นว่าเนตรทรายพูดถูก แต่สยุมภูแย้งว่าไม่ใช่เรื่องของพลเรือน ทำให้เนตรทรายไม่พอใจเดินหนีไปจากตรงนั้น...

ชัย เชวง และรินยังวนเวียนอยู่ในป่า ทั้งหมดหารือกันว่าอยากได้เงินสักก้อน ชัยเสนอให้ปล้นธนาคารหรือร้านทองในกรุงเทพฯสักแห่ง รินเห็นด้วยชวนกันไปดูลาดเลา เชวงถามว่าพวกเสือฝ้ายกับสำอางล่ะ?

“พวกนั้นเขาบ้าเรื่องอยู่ยงคงกระพัน ปล่อยเขาเถอะ พวกเรามีแค่นี้ก็พอแล้ว” ชัยพูดอย่างไม่สนใจ พอดีเขียวกับปรานเข้ามาบอกว่าตนจะเข้าไปหาซื้อของในอำเภอ พรุ่งนี้จะกลับ ใครอยากได้อะไรไหม

Powered by Froala Editor