ตะกรุดโทน

หลังจากนั้นหนุ่มสาวสารภาพรักกันตามลำพังโดยไม่มีเสือสัก อีกมุมในบ้านมะฮาแวกับนวลพรรณก็กำลังสวีตหวานอยู่เหมือนกัน ไข่นุ้ยและอุสมานเห็นแล้วดีใจกับเพื่อนที่จะเป็นฝั่งเป็นฝา แต่อยู่ๆลุงหรุ่นก็มาขอลากลับไปในที่ของตนเอง

“อ้าวลุง...ไม่อยู่ด้วยกันก่อนหรือ”

“เรื่องราวมันก็จบแล้ว ข้าจะอยู่ทำไม อีกอย่างข้าคิดถึงบรรดาศพทั้งหลายที่รอข้ามัดตราสัง ป่านนี้คงต่อแถวกันยาวเหยียดละมั้ง”

“แหม...ทำอย่างกับต่อคิวรับข้าวสาร” ไข่นุ้ยแซวขำๆ

“ทุกคนล้วนมีที่ของตัวเอง ข้าก็มีที่ของข้า ข้าไปละนะ ฝากลาทุกคนด้วย”

สองหนุ่มอวยพรลุงหรุ่นให้โชคดี จากนั้นอุสมานบอกไข่นุ้ยว่าเราคงต้องไปตามทางของเราบ้าง แต่สารวัตรดำเกิงโผล่มาขัดว่าคงไม่ได้ เพราะเขาสองคนต้องเดินไปตามทางของกฎหมายก่อน

แทนกับหมวยลี่อยู่อีกทางในบ้านหลังเดียวกัน แทนพูดติดตลกให้หมวยลี่ตามตนไปอยู่ปากน้ำโพ ตนสัญญาจะดูแลเธออย่างดีเหมือนกับที่ให้สัญญาไว้กับชุนเซ้ง หมวยลี่ไม่ลังเลเพราะเวลานี้ตัวเองไม่เหลือใครแล้ว แต่จะให้หนีตามไปง่ายๆคงไม่ได้ นอกจากเขาต้องฉุดตนไป พูดแล้วสองคนหัวเราะอย่างมีความสุข

แต่คนที่กำลังทุกข์คือบุญรอด เขาคิดถึงมะไฟที่ยอมตายแทน ในใจคิดแค้นเสือแคนอย่างไม่มีวันให้อภัย แม้เสือสักเตือนว่าการไปต่อความยาวเขาอาจจะเอาชีวิตไม่รอด บุญรอดก็ไม่ฟัง คิดอย่างเดียวว่าชีวิตต้องแลกด้วยชีวิตเท่านั้น

ooooooo

เสือฝ้าย เสือแคน ชัย ริน เชวง เขียว ปราน และสำอางปักหลักที่ชายป่า ทั้งหมดสะบักสะบอมจากเหตุการณ์ปะทะกับพวกสยุมภูเมื่อคืน

สำอางแค้นมากถึงกับประกาศลั่นว่าตนจะฆ่าสยุมภูล้างแค้นให้อาจารย์ไพรวัลย์ แต่เสือฝ้ายไม่มั่นใจถามว่าจะล้างแค้นยังไง ในเมื่ออาจารย์ไพรวัลย์ยังเอามันไม่อยู่

ชัยสีหน้าขึงขังไม่ยอมแพ้ บอกว่าตนพอจะสู้พวกมะฮาแวได้ เพราะตนมีตำราอาบน้ำว่านของสายใต้ ถึงตนจะไม่สามารถอาบน้ำว่านให้ใครหนังเหนียว แต่ในตำราก็มีวิชาที่จะทำลายอาคมในตัวมันเอง รินกับเชวงฟังแล้วสงสัยว่าทำไมชัยไม่จัดการพวกนั้นตั้งแต่แรก

“มันต้องเตรียมหลายอย่างและต้องใช้เวลา แต่ช่วงนี้ฉันน่าจะใช้เวลากับมันได้เต็มที่”

“ดี ทุกอย่างมีผูกก็มีแก้ งั้นเราก็ยังมีหวังที่จะชิงทองมาได้”

ฉับพลัน! เบญจรงค์เดินเข้ามาด้วยท่าทางองอาจ ถามทุกคนแน่ใจแล้วหรือว่าสู้ได้ แล้วต่อว่าสำอางที่ร่วมกับอาจารย์ไพรวัลย์หักหลังตนกับพ่อ... แค่นั้นชัยก็เตรียมตัวเหมือนรู้ว่าเบญจรงค์ไม่ได้มาดี

“แกจะเอายังไง”

“แค่จะมาบอกพวกแกว่า พวกแกไม่มีวันเอาทองมาได้ ถ้าไม่มีฉัน”

“นึกว่าเก่งมาจากไหนวะไอ้ลูกหมา” เสือฝ้ายตรงไปเอาเรื่อง แต่โดนเบญจรงค์ซัดอาคมใส่และเกิดการต่อสู้กัน สำอางเข้าช่วยก็โดนด้วยจนกลิ้งไป เขียวกับปรานชักปืนยิงเบญจรงค์แต่กระสุนไม่ระคายผิว เล่นเอาทุกคนยืนตะลึงจังงัง

“ทีนี้รู้หรือยังว่าถ้าไม่มีฉัน ก็ไม่มีใครจะสู้กับตะกรุดโทนของไอ้สยุมภูได้”

“นี่มันวิชาของอาจารย์...อาจารย์ตายไปแล้ว อย่าบอกนะว่าแก...” สำอางแตกตื่น

“เสือมันต้องกินเนื้อเสือถึงจะแข็งแกร่ง ว่ายังไง ตกลงจะไปเอาทองด้วยกันมั้ย”

เบญจรงค์พูดอย่างลำพอง เสือฝ้ายและทุกคนสบตากันก่อนตอบตกลง บอกว่าเราจะแบ่งทองฝ่ายละเท่าๆกัน โดยยอมให้เบญจรงค์เป็นผู้นำ...

เวลาเดียวกัน อาต้าเก็บสัมภาระเตรียมหนี แต่ไม่ทันจะออกจากที่พักก็มีปืนจ่อทางด้านหลัง หมวดประชานั่นเอง เขายังไม่ตายเพราะกระสุนของนายตันแค่ยิงถากไป เขาโกรธอาต้าที่ทิ้งเอาตัวรอดตอนเกิดเรื่อง วันนี้จึงจะมาเอาชีวิต แต่แล้วอาต้าก็เอาตัวรอดได้อีก ชวนหมวดประชาร่วมมือกันเพื่อเอาทอง หมวดสนใจเพราะโลภอยู่เป็นทุน โดยส่งจ่าลือคนของตนเข้าไปสอดแนมที่โรงพัก

ทองอยู่ที่ตำรวจบนโรงพัก ผู้การนภดลกำลังประชุมกับสารวัตรดำเกิงและหมวดสยุมภู โดยมีเสือสักอยู่ด้วย

“สรุปแล้วตอนนี้นายตันเสียชีวิต ลูกชายหนีไปได้ อาจารย์ไพรวัลย์ที่ถือว่าเป็นคนที่เก่งที่สุดเสียชีวิต ที่เหลือก็มีนายชัย กริชเงิน...เสือฝ้าย เสือแคน กับลูกน้องกลุ่มค้าอาวุธ”

“เสือสักยินดีมอบตัว พร้อมจะเดินทางไปกรุงเทพฯกับลูกสาวครับ ส่วนพวกมะฮาแว แทนและคนอื่นๆมีความเห็นว่ามีความผิดครับ ทุกคนต้องถูกดำเนินคดีกันหมด ซึ่งผมอยากจะขอดุลพินิจจากท่านว่าพอจะมีทางที่จะให้ประกันตัวต่อสู้คดีหรือเปล่าครับ”

“มันก็น่าคิด ถ้าไม่ได้คนพวกนี้ หรือแม้แต่เสือสัก เราก็คงเดินมาไม่ถึงจุดนี้”

“ยังไงก็มีความผิดครับ ส่วนเรื่องประกันตัว... เอ่อ...” สารวัตรดำเกิงอึกอักไม่กล้าพูด สยุมภูใจถึงกว่าจึงพูดเอง

Powered by Froala Editor