ตะกรุดโทน

พลันพวกเสือสักที่กำลังจะขึ้นรถขนทองออกจากจุดเกิดเหตุก็ชะงักงัน เพราะสยุมภูร้องโอ๊ยขึ้นมาเหมือนโดนแรงดึงดูดร่างกายอย่างแรง

“เป็นอะไรไอ้ภู” เสือสักถาม

“ผมต้องไป ผมต้องไป สารวัตร...ผมต้องไป”

สยุมภูวิ่งเตลิดเข้าป่าหายไปในความมืด

เสือสักเห็นท่าไม่ดีขอตามไปเอง โดยให้สารวัตรดำเกิงเอาทองกลับไป มะฮาแวห่วงสยุมภูจึงขอไปกับเสือสักด้วย

สองคนตามสยุมภูไปทางหมู่บ้านส่วย เวลานั้นบุญรอด มะไฟ และหมวยลี่กำลังคืบคลานใกล้ลานพิธี หมวยลี่เดินสะดุดอะไรบางอย่างจึงก้มเก็บมันขึ้นมา ปรากฏว่าเป็นบ่วงบาศที่สำอางเอามาฝังซ่อนไว้ทั้งที่อาจารย์ไพรวัลย์บอกให้เอาไปทำลาย หมวยลี่ไม่รู้จักแต่เห็นมันแปลกๆจึงยื่นให้บุญรอดเอาใส่ย่ามไว้

ฝ่ายชัยและพวกเสือฝ้ายก็ใกล้ถึงบริเวณนี้แล้วเหมือนกัน พวกเขาแกะรอยพวกบุญรอดมา จนกระทั่งเจอตัวจึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น แทนมาทันเวลาเข้าช่วยพวกบุญรอด เสียงปืนทำให้พิธีของอาจารย์ไพรวัลย์สะดุด เขาสั่งสำอางออกไปดู โดยที่ตัวเองยังคงทำพิธีต่อไป

สำอางออกมาเจอชัยและพวกเสือฝ้าย ส่วนแทนพาพวกบุญรอดถอยร่นไปเพราะเป็นรอง สำอางอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ชัยบอกว่าพวกตนจะจับเด็กพวกนั้นไปแลกกับทอง เสือฝ้ายเสริมว่าตอนนี้ทองอยู่ที่สารวัตรดำเกิง ถ้าเราร่วมมือกันก็จะเอามาได้ไม่ยาก

“งั้นตามฉันมา อาจารย์กำลังจะทำพิธีชุบตัวให้คงกระพันชาตรี” สำอางเดินนำชัยและเสือฝ้ายไป โดยที่เสือแคนกับพวกยังคงติดตามพวกแทนไป

เสือแคนทำตามคำสั่งเสือฝ้ายที่ต้องการให้จับเป็นพวกบุญรอด แต่เขียวกับปรานไม่สนกระหน่ำยิงออกไป กระสุนปืนโดนมะไฟที่เอาตัวบังบุญรอดจนเธอสิ้นใจ สร้างความโกรธแค้นให้บุญรอดอย่างมากที่พวกมันพรากคนรักของเขาไป

พิธีของอาจารย์ไพรวัลย์ดำเนินต่อไปโดยมีชัยกับเสือฝ้ายเข้าร่วมด้วยเพราะต้องการคงกระพัน

แต่แล้วสยุมภูมาพร้อมเสือสักและมะฮาแวเข้าขัดขวาง ขณะที่บุญรอดก็ไล่กวดพวกเสือแคนมาด้วยความแค้น

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด แต่อาจารย์ไพรวัลย์ยังคงทำพิธีต่อเพื่อให้สำเร็จ โดยคนรอบตัวช่วยกันต้านเสือสัก สยุมภูเพ่งเล็งที่อาจารย์ไพรวัลย์เพื่อเอาตะกรุดโทนคืนมา แต่อาจารย์ไม่ยอมจึงลุกขึ้นสู้อย่างบ้าเลือด แถมยังจะเอาเหล็กไหลในร่างสยุมภูให้ได้ด้วย

บุญรอดไม่รู้ตัวว่าบ่วงบาศที่อยู่ในย่ามของตนมีอิทธิฤทธิ์ จนกระทั่งตัวเองรอดจากคมกระสุน

ทั้งที่ไม่น่ารอด จึงฉุกใจหยิบบ่วงบาศออกมาใช้ต่อสู้กับศัตรู

เสือฝ้ายได้มีดเทพศาสตราของแทนมาโดยบังเอิญ จึงใช้ต่อสู้กับบ่วงบาศของบุญรอด บุญรอด

สู้พลางถอยพลาง เสือฝ้ายเห็นความสำคัญของ

บ่วงบาศจึงสั่งลูกน้องตามไปเอามาจากบุญรอดให้ได้

สำอางสู้กับมะฮาแวอยู่อีกทาง ส่วนชัยฟาดฟันกับแทน แต่แล้วชัยเห็นว่าเป็นรองจึงร้องบอกลูกน้องให้ถอยก่อน เสือสักเป็นห่วงสยุมภูรีบเข้าไปช่วย เป็นจังหวะที่อาจารย์ไพรวัลย์กำลังเล่นงานสยุมภูด้วยอาคม แต่แล้วอาจารย์ไพรวัลย์ก็พ่ายแพ้โดนบ่วงบาศของตัวเองที่บุญรอดโยนให้สยุมภูเล่นงาน

บ่วงบาศดึงตะกรุดโทนจากคออาจารย์ไพรวัลย์ออกแล้วรัดคออาจารย์จนสิ้นลม พวกเสือฝ้ายเห็นดังนั้นก็พากันถอยหนี รวมทั้งสำอางด้วย

“ปล่อยมันไปก่อน เราก็บาดเจ็บกันมาก” เสือสักร้องบอกพวกของตน

หลังจากนั้นทุกคนพากันไปจากตรงนั้น ทิ้งร่างอาจารย์ไพรวัลย์ไว้เดียวดาย แต่สักพักเบญจรงค์เดินเข้ามานั่งข้างศพแล้วได้ยินเสียงกระซิบเข้าหูว่า

“ข้ายังไม่ตาย”

เบญจรงค์สะดุ้ง มองศพอาจารย์ไพรวัลย์อย่างครุ่นคิด “ตายแล้วยังไม่ยอมตายอีกหรือ...ฉันจะทำให้แกตายไปชั่วนิรันดร์” พูดจบเบญจรงค์กลายร่างเป็นสัตว์ร้ายควักหัวใจอาจารย์ไพรวัลย์มากัดกิน!!

หลังจากกินเลือดเนื้อของอาจารย์ไพรวัลย์แล้ว เบญจรงค์มีพลังเพิ่มขึ้นและยังได้วิชาอาคมมาทั้งหมดราวกับได้รับการสืบทอด ส่วนเสืออีกตัวที่มากัดกินร่างที่เหลือของอาจารย์ก็กลายเป็นเสืออาคมดุร้ายยิ่งขึ้น...

ooooooo

เนตรทรายดีใจมากที่ได้พบเสือสักในเช้านี้ สองพ่อลูกสวมกอดกัน เสือสักบอกว่าหมดเรื่องร้ายๆเสียที แล้วเรียกสยุมภูเข้ามาใกล้ๆ ชื่นชมว่าเพราะเขาอาจารย์ไพรวัลย์ถึงได้สิ้นฤทธิ์

สยุมภูบอกว่าอาจารย์ไพรวัลย์ตาย แต่เรื่องคงจบยากเพราะทั้งเสือฝ้าย ชัย สำอาง และเบญจรงค์ยังลอยนวล แต่เสือสักแย้งว่าพวกนั้นคงไม่เหลือบ่า กว่าแรงของสยุมภู

“เสือสักพูดเหมือนจะไม่ช่วยกัน”

“ฉันเป็นโจร ก็ต้องเป็นไปตามวิถีของกฎหมาย”

เนตรทรายตกใจและกังวล เสือสักยืนยันว่าพ่อต้องทำตามที่เคยพูดไว้ หมดเวลาของเสือสักแล้ว ต่อไปก็จะเป็นแค่นักโทษ สยุมภูเชื่อมั่นว่าเสือสักไม่ใช่คนเลว กฎหมายย่อมให้ความยุติธรรมเสมอ และตนคงต้องคืนเหล็กไหลให้เขา

เสือสักบอกว่าตนคงไม่ต้องใช้แล้ว ให้สยุมภูคืนให้เนตรทรายซึ่งเป็นทายาท แค่สยุมภูหลับตาอธิษฐานก็สามารถคืนเหล็กไหลเข้าร่างกายเนตรทรายได้ทันที

Powered by Froala Editor