ตะกรุดโทน

เสือฝ้ายกับชัยร่วมมือกันแถมทั้งคู่ยังหนังเหนียวยิงฟันไม่เข้าอีกต่างหาก ตำรวจทั้งโรงพักเลยเจอศึกหนัก แม้แต่เสือสักก็ช่วยต้านไม่ไหว

พวกเสือฝ้ายที่ก่อนหน้านี้รู้ข่าวว่าเสือสักตายแล้ว พอเห็นตัวเป็นๆก็พากันแปลกใจ แต่ยังไงเสียวันนี้เสือฝ้ายก็ไม่ปล่อยเสือสักลอยนวลอีกแน่

เสียงปืนที่โรงพักดังสนั่นไปถึงตลาดที่อยู่ห่างออกไป ชาวบ้านแตกตื่นกันใหญ่ บางคนวิ่งมา บอกข่าวว่าโรงพักโดนเสือสักปล้น พวกชุนเซ้งกำลังจะไปที่นั่นเพื่อพบสารวัตรดำเกิงได้ยินก็ชะงัก แปลกใจว่าเป็นไปได้อย่างไรเพราะข่าวหนังสือพิมพ์ยืนยันว่าเสือสักตายแล้ว

พวกชุนเซ้งรีบมุ่งหน้าไปโรงพัก ส่วนเนตรทรายที่ขอติดรถชาวบ้านเข้ามาถึงตลาด พอได้ยินเสียงปืนก็พุ่งพรวดไปเหมือนกัน เมื่อชัยเห็นกลุ่มของชุนเซ้งก็ตะโกนสั่งลูกน้องให้ฆ่าทุกคนยกเว้นสารวัตรดำเกิง

ขณะเกิดความโกลาหลที่สองฝ่ายปะทะกัน หมวดประชาลอบหนีจากโรงพัก ก็พอดีนายตันกับอาต้าโผล่มาเจอ นายตันบังคับหมวดประชาให้ขึ้นรถ แต่อาต้าดันเรียกปรานกับเขียวเหมือนส่งซิกให้รู้ว่าตนจะไปที่ไหน ส่วนหมวดประชาร้อนใจกลัวหนีไม่รอดจึงเร่งนายตันให้ไปจากที่นี่ก่อน

รถนายตันพุ่งทะยานออกไป แต่พวกเสือฝ้ายยังต่อสู้กับตำรวจและคาดหวังว่าจะจัดการเสือสักได้จริงๆ แต่ในขณะที่เสือสักกำลังจะพลาดท่า เนตรทรายวิ่งเข้าขวางจึงโดนกระสุนไปเต็มๆ เสือสักตกใจมากและอาจจนมุมถ้าไม่ได้สยุมภูเข้ามาช่วย

สยุมภูกับเสือฝ้ายต่อสู้กันดุเดือด เสือฝ้าย หนังเหนียว ขณะที่สยุมภูก็มีเหล็กไหลในร่างกายคุ้มครอง ป้องกัน เสือสักฉวยโอกาสนี้พาเนตรทรายออกมาโดยมีอุสมานกับไข่นุ้ยช่วยยิงเปิดทางไปขึ้นรถเพื่อไปอนามัยเพราะเนตรทรายเสียเลือดมาก ส่วนลุงหรุ่นที่มาด้วยตามจับตาดูสยุมภูต่อสู้กับเสือฝ้ายด้วยใจระทึก

พวกชุนเซ้งและสารวัตรดำเกิงต่อสู้กับกลุ่มของชัยตรงหลังโรงพัก เขียวกับปรานโอบล้อมมาสมทบ ชัยได้จังหวะยิงใส่ทุกคนและกระสุนนัดหนึ่งเข้าไหล่สารวัตรดำเกิง จากนั้นจะยิงหมวยลี่อีกคนแต่ชุนเซ้งเอาตัวบังจึงรับกระสุนแทนร่างทรุดฮวบ แต่ยังร้องบอกลูกสาวให้หนีไป

แต่สายเกินไป เขียวกับปรานเข้ามาจับหมวยลี่รวมทั้งบุญรอดและมะไฟ สารวัตรดำเกิงที่บาดเจ็บจะสู้ก็โดนชัยเอาปืนจ่อแล้วสั่งลูกน้องให้ควบคุมทุกคนไป

เหตุการณ์ที่โรงพักสงบลง แต่สยุมภูกับเสือฝ้ายยังต่อสู้กันไม่เลิกโดยวิ่งห่างไปจากโรงพักพอสมควร โดยที่ลุงหรุ่นคอยช่วยเหลือช่วงที่สยุมภูเป็นรอง ลุงหรุ่นบอกสยุมภูให้ตั้งสติดีๆ นึกถึงบารมีพระรัตนตรัย

สยุมภูตั้งจิตภาวนาพร้อมต่อสู้เสือฝ้ายไปด้วย “ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ วันนี้ข้าพเจ้าจะปราบคนพาล ปราบมารของแผ่นดิน ขออำนาจและบารมีจงช่วยให้ข้าพเจ้าสัมฤทธิผลด้วยเทอญ”

สิ้นเสียงภาวนานั้น เกิดลมแรงพัดหมุนและมียันต์เกราะเพชรวิ่งวนรอบสยุมภู และเมื่อเขาแทงมีดไปที่ชายโครงเสือฝ้ายที่หนังเหนียว คราวนี้มีดทะลวงลึกเกือบมิดด้าม เสือฝ้ายสะดุ้งเฮือกร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เสือแคนกับลูกน้องเห็นท่าไม่ดีวิ่งมาฉุดเสือฝ้ายจากไป สยุมภูจะตามแต่ร่างกายไม่ไหวเพราะตัวเองก็บอบช้ำเหมือนกัน

รถนายตันออกไปพ้นโรงพักได้ไม่นานก็เจอเบญจรงค์กับนวลพรรณที่กำลังมุ่งหน้ามาโรงพัก นายตันจอดรถรับลูกชายและคะยั้นคะยอนวลพรรณให้ไปด้วยกัน หญิงสาวลังเล แต่พอเห็นหมวดประชาอยู่ในรถจึงไว้วางใจ

แทน กร มะฮาแว และสินเพิ่งมาถึงโรงพัก เห็นสภาพเละเทะและมีคนตายหลายศพก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตำรวจไม่ตอบแต่บอกให้ทั้งหมดยกมือ มะฮาแวไม่ขัดขืน บอกว่าอยากจับก็จับได้เลย ตำรวจไม่ทันจะควบคุมทั้งสี่คนก็ได้ยินเสียงเพื่อนตำรวจด้วยกันร้องบอกว่าคนนี้ยังไม่ตาย

ชุนเซ้งนั่นเอง เขานอนหายใจรวยรินหลังโดนยิงตรงอกซ้าย แทนถลาไปหาและได้ยินชุนเซ้งบอกว่าชัยจับหมวยลี่กับทุกคนไป ตนฝากหมวยลี่ด้วย พูดแค่นั้นชุนเซ้งก็สิ้นใจ พอดีกับที่สยุมภูและลุงหรุ่นกลับเข้ามา...

ผู้การนภดล สยุมภู ลุงหรุ่น แทน กร และมะฮาแวรวมตัวในห้องสอบสวน สยุมภูเล่าความจริงว่านายตันฆ่าผู้การประเสริฐซึ่งวันนั้นตนอยู่ในเหตุการณ์ และที่ผู้การประเสริฐทำผิดก็เพราะจำเป็นต้องทำตามคำสั่งนายตันที่เคยแบล็กเมล์เขามานานหลายปี มันบันทึกภาพตอนเขารับสินบนจากซูเหลียนเรื่องทองเถื่อน

เมื่อพูดกันถึงหลักฐาน ผู้การนภดลนึกถึงฟิล์มที่ได้มาจากสิบเวรซึ่งเขารับมาจากสารวัตรดำเกิงอีกที ผู้การจึงนำฟิล์มนั้นเข้าเครื่องฉายเปิดต่อหน้าทุกคน แต่กรแย้งว่าคนตายไปแล้วจะมารื้อฟื้นทำไม มะฮาแว บอกว่าคนตายไปแล้ว แต่มลทินยังไม่ได้ล้างก็ยังเป็นรอยด่างของวงศ์ตระกูล สยุมภูเห็นด้วยว่าอย่างน้อยนวลพรรณกับผ่องพรรณก็ยังสู้หน้าคนในสังคมได้ในฐานะคนบริสุทธิ์