ตะกรุดโทน

“ตอนนี้ผมเป็นผู้การแทนประเสริฐแล้ว และผมมาคลี่คลายคดีทั้งหลายเกี่ยวกับเรื่องนี้แหละ กำลังหาหลักฐานเพิ่มเติมโดยเฉพาะเรื่องทองเถื่อน”

“ทองของไอ้ตัน ตอนนี้อยู่ที่สารวัตรดำเกิง ผมเป็นคนให้เขาไปเอง”

“นั่นแหละ ตอนนี้สารวัตรดำเกิงถูกดำเนินคดีข้อหายักยอกทองของกลาง และเขาก็ไม่ยอมบอกด้วยว่าเขาซ่อนทองไว้ที่ไหน”

“ผู้การเข้าใจผิดแล้ว ผมเข้าใจว่าที่สารวัตรไม่ยอมบอกที่ซ่อนทองเพราะเกรงว่าคนที่รู้จะมีอันตราย สารวัตรต้องการปกป้องท่าน”

“มันก็มีเหตุผล ผมรู้จักดำเกิงมานาน รู้จักนิสัยเขาดี ใจหนึ่งก็คิดว่าเขาไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น”

“สารวัตรดำเกิงกับหมวดสยุมภูจะช่วยท่านได้มาก”

“แต่สยุมภูฆ่าผู้การประเสริฐ”

“ใครบอกว่าสยุมภูเป็นคนฆ่า คนนั้นนั่นแหละต้องมีส่วนรู้เห็นกับการสังหารประเสริฐแน่นอน”

ผู้การนภดลครุ่นคิดก่อนรำพึงออกมา “หมวดประชา” พอมองไปตรงหน้าก็ไม่มีเสือสักแล้ว

ooooooo

เบญจรงค์เปลี่ยนจากสัตว์ร้ายมาเป็นตัวเองในตอนเช้า เขาจะพานวลพรรณที่เพิ่งรู้สึกตัว

กลับบ้าน แต่ทันใดนั้นมะฮาแวกับสินตามมาเจอ นวลพรรณเข้าใจว่ามะฮาแวฆ่าพ่อตนจึงตบหน้าเขาอย่างแรง

มะฮาแวจะอธิบายแต่เบญจรงค์ไม่เปิดโอกาส บอกนวลพรรณว่าตนจะแก้แค้นให้พ่อของเธอเอง สองฝ่ายต่อสู้กันโดยที่นวลพรรณก็ช่วยเบญจรงค์ด้วย กรกับแทนโผล่มาช่วยมะฮาแวกับสินแต่

ไม่สำเร็จเพราะติดขัดที่นวลพรรณ

หลังจากได้ยินกรบอกว่าสยุมภูรู้ว่าใครฆ่า

ผู้การประเสริฐ นวลพรรณจะไปโรงพักเพื่อหาความจริง โดยไม่ให้พวกมะฮาแวตามมา เบญจรงค์หวั่นใจ

แต่ก็อาสาพาเธอไปอย่างไม่มีทางเลือก

เช้าวันเดียวกันชุนเซ้งไปตลาดซื้อหนังสือพิมพ์กลับมาให้พวกบุญรอดดูข่าวว่าเสือสักตายแน่แล้ว ในข่าวยังบอกด้วยว่าสารวัตรดำเกิงถูกดำเนินคดีข้อหายักยอกทองของกลาง ส่วนนายตันทางตำรวจก็มีหลักฐานเอาผิดเรื่องฟอกเงินและทองเถื่อน กำลังหนีหัวซุกหัวซุน ชุนเซ้งคิดว่างานนี้ต้องมีใครสืบทอดความชั่วจากผู้การประเสริฐแน่

หมวดประชานั่นเอง เวลานี้เขากำลังจะ

ตกหลุมพรางของผู้การนภดลที่รู้ข้อมูลมาจากเสือสักเมื่อคืน ผู้การทำทีเรียกหมวดประชามาคุยเรื่องคดีและเกริ่นเรื่องทองที่ยังหากันไม่เจอ

“ในที่สุดสารวัตรดำเกิงก็คายออกมาจนได้ หมวดรู้แล้วอย่าพูดไปล่ะ สารวัตรดำเกิงบอกแล้วว่าเอาทองไปซ่อนไว้ที่ไหน”

“ที่ไหนเหรอครับ”

“ถ้าผมบอกคุณแล้วห้ามไปบอกใครเด็ดขาดนะ”

หมวดประชารับคำแข็งขัน แล้วหูผึ่งตาพองเมื่อรู้แหล่งที่ซ่อนทอง...

ทางฝ่ายอาจารย์ไพรวัลย์กับสำอาง เวลานี้เข้าไปถึงหมู่บ้านส่วยแล้ว เชียรที่เป็นหัวหน้าพวกส่วยต้อนรับทั้งคู่ด้วยไมตรี

“ท่านอาจารย์มากะทันหัน ฉันต้องขอโทษด้วยที่ต้อนรับไม่ดี”

“ช่างเถอะ ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากหรอก แค่นี้ก็ดีแล้ว”

“ฉันเดาว่าอาจารย์ต้องมีงานสำคัญ”

“แน่นอน ฉันมีข่าวดีมาบอกทุกคน ฉันได้ยันต์ศรีสุทโธมาแล้ว”

เชียรตื่นเต้น ถามว่าไอ้รินเจอพญานาคแล้วใช่ไหม สำอางตอบอย่างแค้นๆว่า “ไอ้รินมันไม่ได้เจอ และมันก็แปรพักตร์ไปแล้ว”

“ไอ้น้องไม่รักดี เจอกันฉันจะเชือดมันด้วยมือฉันเอง”

“ฉันคงต้องรบกวนทุกคน เราจะทำงานใหญ่กัน”

“งานอะไรหรือครับ”

“หลังจากทำพิธีประสิทธิมังยันต์ศรีสุทโธโสฬสให้กับทุกคนคืนนี้ แล้วฉันจะบอก”

เชียรและส่วยทุกคนดีใจ ต่างยกมือไหว้อาจารย์ไพรวัลย์ปลกๆ

ooooooo

พวกสยุมภูเพิ่งรู้ว่าเนตรทรายหายไปจากกลุ่มในตอนเช้ามืด...เธอมุ่งหน้าเข้าเมืองเพื่อสืบเรื่องเสือสักโดยขออาศัยรถชาวบ้านไป

ส่วนผู้การนภดลกับสารวัตรดำเกิงที่ร่วมมือกันจับหนอนบ่อนไส้ก็ทำสำเร็จแล้วโดยมีเสือสัก

ร่วมด้วย เพราะหลังจากหมวดประชารู้แหล่งที่ซ่อนทองก็รีบไปเอา แต่กลายเป็นในลังมีแต่หินและ

ตัวเองก็โดนรวบตัวได้ทันควันจนดิ้นไม่หลุด พอถึงโรงพักหมวดประชาโดนสอบสวนก็ยังแก้ตัวว่า

ที่ตนทำไปเพราะถูกผู้การประเสริฐกับนายตันบังคับ สารวัตรดำเกิงสบตาผู้การนภดลก่อนเอ่ยกับหมวดประชา

“ผมเข้าใจ และถ้าหมวดจะทำคุณไถ่โทษ

เราก็จะไม่เอาโทษหมวด”

“ต้องทำยังไงครับ”

“นายต้องพานายตันมาให้เรา เพราะมีนายคนเดียวที่นายตันไว้ใจ”

หมวดประชาตอบรับทันที ขณะที่เสือสักถามผู้การว่าตอนนี้ตนมอบตัวได้หรือยัง

“ได้ ผมจะส่งคุณไปกรุงเทพฯทันทีเพื่อความปลอดภัย”

“แล้วลูกสาวผมล่ะ”

“ผมจะพาตัวเธอไปหาเสือสักทันทีที่เราเจอเธอ”

เสือสักพอใจ แต่ไม่ทันที่ใครจะทำอะไรกันต่อก็มีเสียงระเบิดดังตูมหน้าโรงพักด้วยฝีมือเสือฝ้ายและพรรคพวกที่เหิมเกริมมาประกาศศักดา!

เสือฝ้าย เสือแคน ชัย ริน เชวง เขียว ปราน และลูกน้องอีกหลายคนดาหน้าเข้ามาตรึงโรงพักแล้วเปิดฉากยิงถล่มพร้อมประกาศให้ส่งตัวสารวัตรดำเกิงมา แล้วพวกตนจะไว้ชีวิตคนอื่น

“ถ้ายิงกันแบบนี้ สงสัยเสือสักจะไม่ได้ไปกรุงเทพฯแล้วมั้ง” สารวัตรดำเกิงโพล่งขึ้น

“ถือว่าผมช่วยเหลือราชการก็แล้วกัน” ว่าแล้วเสือสักช่วยตำรวจยิงตอบโต้พวกเสือฝ้าย แต่หมวดประชายังเฉยเพราะใจลอยคิดหนีความผิด จนเสือสักถามว่า “ปืนหมวดไม่มีกระสุนหรือไง” นั่นแหละเขาถึงชักปืนจากเอวยิงออกไป

Powered by Froala Editor