ตะกรุดโทน

นายตัน จึงสถาพรชัย พ่อค้าชาวจีนที่ร่ำรวยขึ้นจากการค้าทองเถื่อนจนเปิดธนาคารพระนครได้ นับเป็นธนาคารระดับต้นๆของประเทศและตัวเองดำรงตำแหน่งประธานกรรมการ

วันนี้ขณะตันอยู่ในห้องทำงานที่เต็มไปด้วยพระบูชาและของโบราณ ผู้การประเสริฐก็เข้ามาพบที่ห้องแจ้งเรื่องรถขนนักโทษถูกดักปล้นและนักโทษสำคัญแหกคุกไปได้ โดยเฉพาะมะฮาแว

ตันบอกว่าเมื่อสองปีก่อนมะฮาแวปล้นทองตนจนทุกวันนี้ตนยังได้ของกลางมาไม่ครบ ผู้การบอกว่าตนพยายามสอบสวนมันในเรือนจำตลอดแต่มันก็ยืนยันว่ามันไม่รู้เรื่อง ตันบอกว่าตอนนี้มันแหกคุกไปแล้ว เรื่องคงจะยากขึ้นไปอีก

“ยังไงผมก็ต้องตามจับมันกลับมาให้ได้ แต่...”

“ผมเข้าใจ...” ตันพูดอย่างรู้ทัน “ไอ้มะฮาแวมันศิษย์สายพัทลุง มีอาคมและหนังเหนียวคงกระพัน ตำรวจคงเอามันไม่อยู่ แต่อย่าลืมสิว่าใครที่จะจับมันได้ อาจารย์ไพรวัลย์ไม่ใช่รึ งานนี้ผมยินดีให้อาจารย์ไพรวัลย์ช่วยผู้การเต็มที่”

“ได้ยินแบบนี้ผมก็เบาใจ ขอบคุณมาก”

“ไม่เป็นไร เรามันคบหากันมานาน อีกอย่าง ผมเต็มใจช่วยเหลือราชการเสมอ ผมไหว้วานอาจารย์ไปทำธุระให้ เดี๋ยวคงมา”

ผู้การยิ้มเบาใจ หยิบกล่องกำมะหยี่ออกมาวางบนโต๊ะ เปิดออกเป็นพระสมเด็จวัดระฆัง บอกว่าตนเอามาฝาก ตันหยิบขึ้นดูพูดอย่างชื่นชม “สมเด็จวัดระฆัง...สวยงามมาก”

ส่วนอาจารย์ไพรวัลย์ที่ตันบอกว่าตนวานให้ไปทำธุระ กำลังอยู่ในบ่อนที่เยาวราช...

ในบ่อน...เบญจรงค์ลูกชายตันกำลังโวยวายอาละวาด เล่นเสียแล้วไม่ยอมจ่ายหาว่าถูกโกง จนหัวหน้าคุมบ่อนต้องเข้ามาจัดการบอกว่าเล่นเสียก็ต้องจ่ายหรือว่าไม่มีเงิน

เบญจรงค์หาว่าดูถูกกัน เบ่งว่าอย่าว่าแต่จ่ายค่าพนันเลย ซื้อเยาวราชทั้งย่านมาเผาเล่นก็ยังทำได้ แต่นี่ตนไม่จ่ายเพราะถูกโกง ถามกวนทีนว่ามีอะไรหรือเปล่า หัวหน้าคุมบ่อนบอกว่า มี! คงต้องสั่งสอนแทนพ่อแม่แกหน่อย บรรดาลูกน้องที่ห้อมล้อมต่างชักกรรไกรขาเดียวออกมาทันที

“เข้ามาสิวะ” เบญจรงค์ร้องท้าชักปืนออกมาส่ายกราดไปทั่ว

หัวหน้าคุมบ่อนเดินเข้าหาพลางบริกรรมคาถา เบญจรงค์หน้าเสียยิงใส่ทันที แต่กระสุนไม่ระคายผิว หัวหน้าเลย เบญจรงค์ตกใจหน้าเหลือสองนิ้ว ขณะที่หัวหน้าก็ยังคงย่างสามขุมเข้าหาอย่างไม่สะทกสะท้าน

“จะทำอะไรไอ้ตี๋” เสียงอาจารย์ไพรวัลย์ขัดขึ้น ‘ไอ้ตี๋’ หันไปเห็นก็อุทาน...อาจารย์ไพรวัลย์...

ส่วนหัวหน้าคุมบ่อนถามเสียงนิ่งว่า “อาจารย์มาผิดที่หรือเปล่า ที่นี่มันบ่อน ไม่ใช่โรงเรียน”

“ฉันไม่ได้มาสอนหนังสือ แต่มาสั่งสอนคน... สำอาง...” อาจารย์ไพรวัลย์เรียกมือขวาของตน

สำอางที่ยืนอยู่กระโจนเข้าใส่พวกลูกน้องหัวหน้าทันที ส่วนอาจารย์ไพวัลย์เข้าต่อสู้กับหัวหน้าด้วยไม้ตะพดอันเดียวในขณะที่หัวหน้าใช้กรรไกรขาเดียว สำอางต่อสู้จัดการพวกลูกน้องหัวหน้าจนราบคาบแต่ตัวเองไม่เป็นอะไรเลย

ในที่สุดอาจารย์ไพรวัลย์ก็บริกรรมคาถาและชักมีดออกจากไม้ตะพดแทงตรงหัวใจหัวหน้าฉึก เลือดพุ่งกระฉูดทันที ปากก็พึมพำ “โอม...ดาบนั้นคืนสนอง...” เป็นการปิดฉากการต่อสู้ที่นองเลือด

อาจารย์ไพรวัลย์มองเบญจรงค์ที่หลบไปยืนอยู่ข้างๆบอกว่า “นายห้างตันให้มาตาม”

ooooooo