ตะกรุดโทน
ตอนที่ 1
“อ้อ...ตอนนี้จะออกป่าล่าสัตว์อะไรก็ระวังหน่อยนะ เพราะเสือโคร่งตัวใหญ่ราวหกศอกเห็นจะได้ ฉันยิงมันเจ็บ ตอนนี้มันเป็นเสือลำบากคงดุไม่เบา”
“ฉันจะตามล่ามันเอง” เสือฝ้ายท่าทางตื่นเต้นกระหายที่จะล่า เสือสักเตือนว่าระวังหน่อยแล้วกัน
ด้านแทนหนีเตลิดไปป่าอีกด้านหนึ่ง ทั้งเหนื่อย หิวน้ำ และกลัว ทรุดนั่งอย่างหมดแรง มือควานไปถูกเท้าศพแห้งเหี่ยวของพระภิกษุที่มรณภาพ ตกใจจนเด้งโหยงออกมาร้องลั่นว่าผีหลอก วิ่งเตลิดไปก็เจอพระธุดงค์รูปหนึ่ง แทนตกใจจนหมดสติไป พระธุดงค์มองแทนพึมพำอย่างเข้าใจว่า
“สงสัยจะหลงป่าจนเป็นบ้าไปแล้ว”
ooooooo
วันนี้ขณะผู้การประเสริฐกำลังส่องพระเครื่องอยู่ในห้องทำงานสำนักงานสันติบาลนั้น สารวัตรดำเกิงพรวดเข้ามาแล้วจึงขออนุญาต บอกว่าเกิดเรื่องใหญ่ ทางนครราชสีมาแจ้งมาว่าพวกมะฮาแวแหกคุกไปแล้ว
“แย่แล้ว...คุณรีบเอา ฮ.ไปดูที่เกิดเหตุด่วนเลย”
สีหน้าผู้การที่กำลังมีความสุขกับการส่องพระกลายเป็นความหนักใจไปทันที
เวลาเดียวกันที่บริเวณชุมเสือในป่าดงพญาไฟ ตาชื้น เนตรทรายกับมะไฟกำลังวิ่งไล่ต้อนจับไก่กันจนเหนื่อยหอบ เพราะตาชื้นบอกว่าไก่ตุ๋นกับสมุนไพรมันช่วยบำรุงเลือดได้อย่างดี
บุญรอดขัดตาขัดใจที่เห็นเนตรทรายห่วงใยสยุมภู ถามบ่นๆว่าจะตุ๋นไก่กับสมุนไพรให้ ‘ไอ้นักโทษนั่น’ หรือ จะห่วงอะไรมันนักหนามันเป็นนักโทษ
“เฮ้ย...มันก็ไม่ต่างกับพวกเราหรอก เพียงแต่หลวงยังจับไม่ได้ แต่ถ้าจับได้เมื่อไหร่ พวกเราก็จะเปลี่ยนสถานะจากโจรเป็นนักโทษทันที” ตาชื้นโต้
แต่บุญรอดก็ไม่ยอมหยุดบอกว่าตนไม่ไว้ใจเลย มะไฟที่ดูบุญรอดออกเรื่องเนตรทราย แซวว่า
“ไม่ไว้ใจหรือไม่พอใจจ๊ะพี่บุญรอด”
เนตรทรายตัดบทหน้าทะเล้นแต่แววตาดุว่า ให้บุญรอดมาช่วยตนจับไก่ ดีกว่ามานั่งระแวงกัน บุญรอดเลยเงียบ
บ้านเสือฝ้ายที่อยู่อีกมุมหนึ่งในชุมเสือ เสือฝ้าย เสือแคนกับเสือเคียวกำลังล้อมวงดวดเหล้าไหคุยกันถึงเรื่องสยุมภู เสือฝ้ายคาดว่าคงเป็นนักโทษที่แหกคุกมา แต่เนื้อตัวดูสะอาดสะอ้านไม่มีรอยสักเหมือนคนคุกทั่วไป แต่ก็ช่างมันเถอะ มันอาจเป็นพวกผู้ดีมาติดคุกก็ได้
พอเลิกพูดเรื่องนักโทษที่เสือสักเอามาอยู่ด้วย เสือแคนถามเสือฝ้ายว่าตกลงจะออกล่าเสือจริงหรือ
“จริงสิวะ ข้าใฝ่ฝันมานานแล้วว่าจะได้หนังหน้าผากกับเขี้ยวเสือมาประดับบารมีสร้างความคงกระพันให้ข้า” เสือเคียวบอกว่าตนจะช่วย “ไม่ต้อง งานนี้มันต้องให้โอกาสเสือมันด้วย ข้าจะล่ามันแบบตัวต่อตัว ถ้ามันพลาด ข้าก็ได้สิ่งที่ต้องการ แต่ถ้าข้าพลาด ก็เจอกันชาติหน้า” เสือฝ้ายสีหน้ามุ่งมั่นมาก
ฝ่ายผู้บัญชาการเรือนจำกับผู้การประเสริฐและสารวัตรดำเกิง ไปที่เกิดเหตุกลางป่า เห็นสภาพรถขนนักโทษที่เทกระจาดไม่เป็นท่าก็สงสัยกันว่าทำไมมันเป็นอย่างนี้ ผู้บัญชาการประกาศลั่นว่า ตนต้องตามล่าพวกมันกลับมาให้ได้
หมวดประชาเอารายชื่อผู้เสียชีวิตทั้งหมดทั้งนักโทษและผู้คุมมาให้สารวัตรดำเกิง สารวัตรดูแล้วพึมพำ
“มะฮาแวกับพวกหนีไปได้จริงๆ แต่ไม่มีชื่อหมวดสยุมภู” หมวดประชายืนยันว่าหาจนทั่วแล้วไม่เจอ
สารวัตรดำเกิงสั่งทันที “จัดทีมล่าพวกมะฮาแวและทีมตามหาหมวดสยุมภูด้วย”
ooooooo
