ตะกรุดโทน

“พวกเรามาตัดไม้ ตั้งแคมป์อยู่ทางโน้น ฉันกับน้องออกมาเก็บของป่ากินกัน”

แทนฟังแล้วมีความหวังทันที พึมพำ “รอดแล้วหลวงพ่อ”

ต่อมาแทนประคองพระธุดงค์ไปที่แคมป์ โชคดีที่แคมป์ยังมียาควินินเหลืออยู่ ชายชราที่ดูแลคนป่วยที่แคมป์บอกว่ากินยาแล้วพักสัก 6-7 วันก็หาย

พ่อของหญิงสาวขอบใจแทนที่ช่วยลูกสาวตน แทนพูดแมนๆว่าไม่เป็นไร เห็นคนลำบากก็ต้องช่วยอยู่แล้ว ครู่หนึ่งกรนักโทษหนีคดีปล้นมาอยู่ที่ดงพญาไฟ เดินเข้ามาถามว่า

“แกคงแหกคุกมาพร้อมกับพวกของมะฮาแวใช่ไหม” แทนถามว่ารู้ได้ไง กรโอ่ว่า “ฉันไม่ได้โง่ ข่าวมะฮาแวแหกคุกเมื่อวานใครๆที่อ่านหนังสือออกก็รู้ทั้งนั้นแหละ หนังสือพิมพ์ทุกฉบับตีหัวข่าวตัวเท่าหม้อแกง”

แทนเลยนิ่งอย่างยอมรับ

ooooooo

เสือสักยังคงสอบถามความเป็นมาของสยุมภูอย่างสนใจ เมื่อรู้ว่าสยุมภูแหกคุกมาเมื่อวานมีมะฮาแว  ด้วย พอได้ยินชื่อมะฮาแว เสือสักก็ด่าว่ามันเลวจริงๆ เริ่มเชื่อสยมภูมากขึ้นแต่ก็ยังคอยสังเกตสังกา

สยุมภูถามหยั่งเชิงว่ารู้จักมะฮาแวหรือ เสือสักบอกว่าได้ยินกิตติศัพท์ทางหนังสือพิมพ์ มันเป็นตัวอันตรายและยังหนังเหนียวด้วย สยุมภูเออออว่าจริง เรื่องนี้ตนเห็นมากับตา เสือสักกังวลว่าถ้ามะฮาแวอยู่แถวนี้ชาวบ้านจะเดือดร้อน สยุมภูทำใจกล้าถามว่า

“ถ้าเสือสักหมายถึงว่ามะฮาแวจะปล้นชาวบ้านละก็ มันก็ไม่ต่างจากที่เสือสักปล้นไม่ใช่หรือ”

“ใช่ ไม่ต่างก็จริง แต่สำคัญว่ามันปล้นไปทำไม หรือปล้นเพื่อใครต่างหาก”

สยุมภูไม่สนใจเพราะในใจคิดแต่จะหาทางจับเสือสัก พอดีเสือฝ้ายกับลูกน้องเดินเข้ามาตามเสือสัก เสือฝ้ายจ้องหน้าสยุมภูถามว่านี่หรือนักโทษแหกคุกที่เขาว่ากัน ถูกเสือสักตัดบทให้รีบไปก่อนเดี๋ยวค่อยมาว่ากัน พอเสือสักกับเสือฝ้ายเดินลงเรือนไป สยุมภูก็ครุ่นคิด... “จะติดต่อสารวัตรดำเกิงยังไงเนี่ย?”

ที่แท้ ที่สำนักงานตำรวจ สารวัตรดำเกิงก็กำลังเป็นห่วงสยุมภูเพราะหายทั้งจากพวกที่หนีไปได้และที่ตายบาดเจ็บ หมวดประชานำหมายจับนักโทษแหกคุกมาให้ดูบอกว่ามีรางวัลนำจับด้วยโดยเฉพาะมะฮาแวกับพวก สารวัตรไล่ดูรายชื่อที่ถูกตามจับถามว่ามีสยุมภูด้วยหรือ หมวดประชาบอกว่าทางท่านผู้การบอกว่าต้องทำให้เหมือนจริงทุกอย่างอย่าให้ใครสงสัยได้ สารวัตรดำเกิงบอกให้คัดสำเนารูปถ่ายส่งไปปิดให้ทั่วจังหวัดด้วย

แต่ที่ป่าดงพญาไฟ มะฮาแวกำลังวางแผนปล้นครั้งใหม่ สั่งลูกน้องให้ไปหาอาวุธ ได้ปืนมาสองสามกระบอก นอกนั้นเป็นมีดและดาบ ไข่นุ้ยอยากได้ระเบิดสักสองลูกเพื่อเผากระท่อมเปิดทางถอยเผื่อมันมามาก

“เราจะไม่ปล้นใหญ่ขนาดนั้น แค่หาทุนและไว้ใช้จ่ายเข้ากรุงเทพฯไปเยี่ยมนายตัน” มะฮาแวบอก

อุสมานถามว่าจะไปปล้นที่ไหนที่นี่ก็มีธนาคารไม่ใช่หรือ ไข่นุ้ยบอกว่าคงปล้นยาก ป่านนี้หนังสือพิมพ์คงลงหน้าเราหราแล้ว เผลอๆตำรวจออกหมายจับแล้วด้วย ทุกคนฟังแล้วพยักหน้าเห็นด้วย

“ฉันแนะนำให้ปล้นบริษัทของชุนเซ้ง” สินเสนอ ให้เหตุผลว่าบริษัทนี้รับขนส่งสินค้ารวมทั้งของมีค่า ก่อนสิ้นเดือนจะมีการขนเงินเดือนข้าราชการด้วย เราดักปล้นกลางทางก็ได้” อุสมานบอกว่าแบบนี้ก็กล้วยๆ สินติงว่า “อย่าเพิ่งดูถูกพวกนี้ เพราะแต่ละคนมีมือดีๆทั้งนั้น”

“ใช่ ถ้าเขาไม่แน่จริง ไม่เปิดบริษัทแบบนี้หรอก” มะฮาแวเห็นด้วย เป็นการเตือนทุกคนในทีด้วย

ooooooo