ตะกรุดโทน

กรุงเทพฯ พ.ศ.2505

ที่เรือนจำพิเศษกรุงเทพฯ เช้านี้มีการขนย้ายนักโทษไปที่เรือนจำโคราชเพราะเป็นเรือนจำความปลอดภัยระดับสูง สามารถป้องกันการแหกคุกของนักโทษคดีอุกฉกรรจ์ได้

ผู้การประเสริฐที่มาดูการขนย้ายนักโทษปรารภกับผู้บัญชาการเรือนจำและสารวัตรดำเกิงที่มาดูแลการขนย้ายว่าย้ายไปซะไกลเลย ตนเกรงว่าระหว่างทางอาจจะ...ผู้บัญชาการเรือนจำมองหน้าผู้การที่พูด

ไม่จบ หันมองขบวนรถขนนักโทษ เดาได้ว่าท่านคิดอะไร เอ่ยถาม

“ผู้การคิดว่าพวกนี้จะแหกคุกหรือครับ...ไม่มีทางหรอก ผมรับรอง เราควบคุมแน่นหนาขนาดนี้ ประกบนักโทษคนต่อคนแค่ขยับตัวยังยากเลย”

“ยังไงก็ยังเบาใจไม่ได้จนกว่าจะถึงที่...” ผู้การถอนใจ สีหน้ากังวล แต่สารวัตรดำเกิงยืนมองขบวนรถขนนักโทษที่มีรถตำรวจคุ้มกันปิดหัวท้ายเคลื่อนไปอย่างมั่นใจ

รถนักโทษ...ขับไปตามถนนในเมืองหลวงจนออกไปชานเมือง ผู้คุมพร้อมอาวุธครบมือควบคุมอย่างแน่นหนา เข้มงวด จับตาดูบรรดานักโทษตลอดเวลา

นักโทษที่มาในรถมีมะฮาแวนักโทษอุกฉกรรจ์วัย 28 ปี คดีปล้นฆ่าจากภาคใต้ถูกจัดให้นั่งเดี่ยว เยื้องๆไปมีสยุมภู ถัดไปมีไข่นุ้ย อุสมาน แทนและศักดา

แทนที่ท่าทางเป็นมิตรถามศักดาว่าถูกคดีอะไรหรือ ก็ถูกผู้คุมหน้าตาดุดันสั่งห้ามคุยกัน แทนจึงนิ่งแต่ตาล่อกแล่ก

มะฮาแวนั่งหลับตานิ่งแต่ใจคิดอะไรบางอย่างอยู่ สยุมภูลอบมองมะฮาแวเนียนๆ

ขณะเดียวกันผู้การประเสริฐกับสารวัตรดำเกิงนั่งรถมาด้วยกัน ผู้การเปรยว่า หวังว่าพวกมะฮาแว

คงไปถึงที่อย่างราบรื่น สารวัตรตอบอย่างมั่นใจมากว่า

“คุ้มกันแน่นหนาขนาดนี้ มะฮาแวไม่มีทางแหกคุกได้หรอกครับ อีกอย่างผมส่งคนของผมแฝงตัวเป็นนักโทษอยู่ในนั้นด้วย”

ผู้การถามส่งคนปลอมเป็นนักโทษเข้าไปหรือ... ใคร? สารวัตรบอกว่าผู้หมวดสยุมภู ผู้การถามว่ามีใครรู้บ้าง สารวัตรบอกว่าแค่ตนกับท่านสองคนเท่านั้น  ผู้การประเสริฐพยักหน้าท่าทางผ่อนคลายขึ้น...

ooooooo

บนรถขนนักโทษ อุสมานสังเกตเห็นสยุมภูลอบมองมะฮาแวบ่อยๆก็ปรามเบาๆแต่เสียงเอาเรื่องว่ามองอะไรวะ สยุมภูตอบหน้านิ่งว่าเปล่า ไม่ได้มองอะไร อุสมานเสียงแข็งว่า “กูเห็นมึงลอบมองมะฮาแวบ่อยๆ”

“อุสมาน...” มะฮาแวเรียกปราม อุสมานจึงนิ่งไปด้วยท่าทางเกรงๆ

ไข่นุ้ยมองเหตุการณ์ด้วยสายตาระแวดระวัง แทนมองทุกคนล่อกแล่ก ส่วนศักดาที่มีแผนแหกคุกก็เริ่มแผนในใจ

ผู้คุมคนหนึ่งถามคนขับรถว่าบ่ายสามแล้วถึงไหนแล้ว คนขับบอกว่าเข้าเขตดงพญาไฟแล้ว

“เขาเปลี่ยนชื่อเป็นดงพญาเย็นแล้วไม่ใช่หรือ”

“จะเปลี่ยนชื่อเป็นอะไร ถ้าเสือสักยังไม่ถูกจับ มันก็ยังคงเป็นดงพญาไฟอยู่ดี” คนขับตอบเสียงดังได้ยินกันทั่ว

ที่มุมหนึ่งในป่าดงพญาไฟ รุจกับลูกน้องสี่คนมีอาวุธครบมือเตรียมเล่นงานรถขนนักโทษอยู่ รุจสั่งลูกน้องว่าให้ทำตามแผน ฆ่าให้หมดทุกคนยกเว้นไอ้ศักดา ลูกน้องถามว่าแล้วค่าแรงล่ะ?

“ระดับเศรษฐีแบบนายตัน เจ้าของธนาคารใหญ่ ไม่มีวันเบี้ยวเราหรอก เสร็จงานแล้วรับเงินจบ ไปได้แล้ว” สิ้นเสียงสั่ง ทั้งหมดก็เคลื่อนขบวนออกไป