ผู้บ่าวอินดี้ ยาหยีอินเตอร์

หลังจากนั้นทศพลพันแผลที่แขนตัวเองอย่างลวกๆ แล้วประคองชโลธรมานั่งที่ขอนไม้ สำรวจและจับต้องเนื้อตัวเธอด้วยความเป็นห่วง

“ก็บอกว่าพอแล้วไง ฉันไม่เป็นไรแล้ว”

“ไม่ได้ครับ อาจจะมีซอกไหนหลืบไหน หรือในร่มผ้าตรงไหนที่มองไม่เห็นรอยฟกช้ำดำเขียว เสียวไปถึงเครื่องใน สะเทือนไตบอบช้ำ มือคลำเป็นก้อน ขย้อนเป็นเลือดได้ ผมจะได้รีบพาคุณไปหาหมอเลย เปิดเสื้อครับ เปิดให้ผมดู”

“จะบ้าเหรอ ฉันไม่เป็นถึงขนาดนั้นหรอก ถ้าจะเป็นก็เจ็บมือนี่แหละ”

“เจ็บมือเหรอครับ เจ็บยังไง เจ็บตรงไหนครับ”

“เจ็บที่ฝ่ามือ ตอนที่ตบหน้าคนลามกอย่างนายเนี่ยแหละ ลองมั้ย”

“โธ่...คุณหนู ผมอุตส่าห์มาช่วย รู้ไหมว่ากว่าผมจะสืบจนรู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน กว่าจะไปขอความร่วมมือกับท่านผู้การ ขออนุญาตให้ผมได้เข้าร่วมปฏิบัติการช่วยเหลือคุณ ผมร้อนใจกลัวมาไม่ทันจะแย่”

“แต่สุดท้ายนายก็มาทันจนได้ ขอบคุณมากนะนายพล”

“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหมครับ”

ทศพลทำแก้มป่องข้างหนึ่งเอียงมาให้ ชโลธรกำลังจะหอมเป็นรางวัล แต่นึกบางอย่างได้เสียก่อน

“เดี๋ยว!! ยังไม่จบ อาฉายมณี! ฉันต้องรีบไปแล้ว ไม่งั้นธุรกิจของพ่อแม่ฉันได้ตกเป็นของคนอื่นแน่”

“ได้ครับ ผมจะขอให้ท่านผู้การส่ง ฮ.มารับคุณเข้ากรุงเทพฯเดี๋ยวนี้เลย”

ทศพลทำได้อย่างนั้นจริงๆ เขาพาชโลธรไปถึงบริษัทอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนจะช้าไปเสียแล้วเพราะฉายมณีตกลงขายหุ้นบริษัททั้งหมดให้เดวิดเรียบร้อยแล้ว และเธอก็ชิงหนีออกไปแล้วด้วย หนำซ้ำเมื่อชโลธรมาถึงก็โดน รปภ.ขัดขวางไม่ให้เข้าเพราะสภาพการแต่งตัวของทศพลยังอยู่ในชุดหน่วยจู่โจม และเธอเองก็เนื้อตัวมอมแมมมาก

กระทั่งทศพลทำสีหน้าจริงจังเอาจริง รปภ.เลยอึกอักลังเล แต่ชโลธรไม่รออะไรอีกแล้ว วิ่งพรวดฝ่าเข้าไปกดลิฟต์จนทศพลแทบตามไม่ทัน

เมื่อถึงหน้าห้องประชุมใหญ่ ชโลธรกับทศพลเดินหน้าตั้งไม่สนใจเลขาที่พยายามต้อนหน้าต้อนหลังห้ามเสียงหลง

“คุณฉายมณีไม่อยู่จริงๆค่ะคุณชโลธร คุณเข้าไปไม่ได้นะ”

“หลบไป บริษัทนี้เป็นของพ่อฉัน นังนั่นวางแผนฆ่าพ่อฉันแล้วแย่งทุกอย่างที่ควรเป็นของฉันไป”

ชโลธรดันเลขาออกไปพ้นทางแล้วผลักประตูห้องประชุมเข้าไปทันที ทุกคนในนั้นแปลกใจพากันมองมาที่เธอและทศพลเป็นตาเดียวกัน โดยเฉพาะเดวิดที่ยืนอยู่หัวโต๊ะในตำแหน่งท่านประธานคนใหม่พอเห็นหน้าชโลธรก็จำได้ว่าเคยเจอกัน

“อยู่ไหน!! นังตัวแสบฉายมณีอยู่ไหน”

“ก็บอกแล้วไงว่าคุณฉายมณีไม่อยู่ คุณไปแล้วค่ะ...ขอโทษด้วยนะคะ ดิฉันเรียก รปภ.ให้ขึ้นมาแล้วค่ะ” ท้ายประโยคเลขารายงานเดวิด

“ฉันไม่เชื่อ ถ้าฉันเจอตัวแล้วเล่นงานเขาได้เมื่อไหร่ คนที่จะโดนไล่ออกแน่ๆก็คือเธอ”