ผู้บ่าวอินดี้ ยาหยีอินเตอร์
ตอนที่ 17
เธอหลับตาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แต่จู่ๆก็ต้องลืมตาเพราะได้กลิ่นแปลกๆ ทศพลนั่นเองที่ยื่นหน้าเข้ามาแกล้งอ้าปากกว้างปล่อยลมหายใจ
“อี๊...นายพล เล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย”
“ผมว่าที่คุณคิดถึงไม่ใช่กลิ่นความสดชื่นของโคกอีเกิ้งหรอก แต่เป็นกลิ่นปากปลาร้าของผมมากกว่า ที่ทำให้คุณถวิลหาจนลืมไม่ลง”
“ทุเรศ ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนเนี่ย แหวะ! ทำฉันเสียบรรยากาศหมด”
“แต่เวลาผมจูบคุณทีไรคุณก็ไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้งไม่ใช่เหรอ”
“บ้า...มนุษย์ลุงขี้มโน ตั้งแต่นี้ไปฉันต้องให้นายพกน้ำยาล้างปากติดตัวแล้ว”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา จะได้จูบคุณได้บ่อยๆ วันละสามเวลารวมก่อนและหลังอาหารด้วย”
“นายพล” เธอหมั่นไส้หยิกแขนเขา แต่เขากลับดึงเธอมากอดแน่น
“วันนี้ผมพูดเล่นๆ แต่ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ผมจะทำจริงๆ เพราะเวลาที่คุณไม่อยู่ชีวิตผมก็เหมือนนาที่ขาดน้ำ เป็นต้นข้าวรอวันแห้งตาย”
“แต่น่าหมั่นไส้แบบนี้ น่าจะปล่อยให้เหี่ยวแห้งหัวโต”
“ผมเชื่อว่าคุณไม่ใจร้ายกับผมหรอก” พูดจบเขาหอมแก้มเธอหนึ่งฟอดแล้วคลายอ้อมกอด หยิบแหวนออกมาขอเธอแต่งงาน แต่หญิงสาวนิ่งเงียบทำให้เขาหวั่นใจกลัวโดนปฏิเสธ
“อย่าเงียบไปแบบนี้สิครับคุณหนู ผมไม่อยากคิดว่า...”
“ปฏิเสธน่ะเหรอ...เล่นพามาเสียวบนที่สูงขนาดนี้ขืนปฏิเสธคงได้มีข่าวขึ้นหน้าหนึ่ง ผู้ใหญ่บ้านหนุ่มคลั่งรักจับสาวโยนหน้าผาตายสยองน่ะสิ”
“ใช่ครับ ผมจะจับคุณโยนลงไปก่อนแล้วโดดลงไปตายตาม สร้างตำนานรักให้โด่งดังไปทั่วอีสาน ไม่น้อยหน้าตำนานนางอุสาท้าวบารสเลย”
“หา!! เอาจริงเหรอ”
“ก็ลองปฏิเสธสิครับ”
“บ้า!! ถ้าไม่อยากเป็นเมียผู้ใหญ่บ้านแล้วจะกลับมาโคกอีเกิ้งทำไม”
“งั้นก็หมายความว่า...”
ชโลธรพยักหน้าแทนคำตอบ ทศพลยิ้มกว้างดีใจ สวมแหวนแล้วจูบหน้าผากเธออย่างนุ่มนวลด้วยความรักสุดหัวใจ
ooooooo
-อวสาน-
