ผู้บ่าวอินดี้ ยาหยีอินเตอร์

ในห้อง ชโลธรยังยืนนิ่งงันตกอยู่ในภวังค์รสจูบของทศพลที่เพิ่งถอนริมฝีปากออกมา

“ที่คุณบอกว่าถ้าผมตามมาเจอคุณอีกแล้วผมจะได้เจอกับผู้หญิงที่ผมเคยเกลียด...นั่นมันก็เป็นเรื่องไม่จริงเหมือนกัน เพราะผู้หญิงคนนั้นไม่มีตัวตนอีกแล้ว”

“มี!! ยังยืนพร้อมด่านายอยู่ตรงนี้แหละ”

“ไม่มี เพราะถ้าผู้หญิงงี่เง่าคนนั้นยังอยู่ เธอจะไม่เขียนจดหมายทิ้งไว้ แต่เธอจะทิ้งผมกับครอบครัวของเธอไปอย่างไม่แยแส ไม่แคร์ความรู้สึกเลยต่างหาก”

“นายอย่ามาท้าฉันนะ”

“เอาเลย อยากเล่นใหญ่ให้ผมเชื่อว่าคุณพยายามจะทิ้งผมยังไงก็เชิญเลย อยากพูดว่าเกลียดผม เกลียดโคกอีเกิ้งยังไงก็ได้ แต่ผมก็ไม่เชื่อคำพูดคุณอยู่ดี เพราะผมเชื่อสายตาที่คุณกำลังมองผมด้วยความคิดถึงอยู่นี่ต่างหาก แล้วไม่ใช่แค่สายตาอย่างเดียวที่คุณกำลังคิดถึงผม เสียงหัวใจคุณที่กำลังเต้นนั่นก็ด้วย มันบอกผมหมดว่าคุณรักทุกคนในโคกอีเกิ้ง คุณไม่อยากจากพวกเขา คุณคิดถึงทุกคน อยากให้ทุกคนมาช่วยคุณ เพราะพวกเราคือครอบครัวเดียวกัน”

ชโลธรนิ่งสนิท เพราะทุกคำพูดของเขาล้วนตรงใจเธอที่สุด

“จะปัญหาร้อยล้านพันล้านของคุณหรือปัญหาห้าบาทสิบบาทของเรา มันก็แก้ปัญหาด้วยวิธีเดียวกันคือการร่วมมือของพวกเราทุกคน”

คราวนี้เธอซึ้งใจถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหว ทศพลเช็ดน้ำตาให้เธอแล้วจะจูบ แต่ทันใดกลุ่มคนด้านนอกเทกระจาดผ่านประตูเข้ามากองรวมกันบนพื้นเล่นเอาทศพลหงุดหงิดไปเลย

“ป๊าด...ยังบ่ให้สัญญาณ แห่เข้ามาเฮ็ดหยัง”

ทุกคนยิ้มแหะๆ แต่ชโลธรตกใจและรู้สึกผิดไม่กล้าสู้หน้าทุกคนจึงเลี่ยงออกไป ทศพลก้าวตามโดยมีคนอื่นๆตามเป็นพรวน

ป่องดึงชโลธรมากอดด้วยความรัก บอกว่าตนไม่ได้โกรธ แค่น้อยใจนิดหน่อยที่มีปัญหาแล้วไม่ปรึกษากัน ทั้งที่เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ปั้นเสริมว่านอกจากพวกเรา ชาวบ้านโคกอีเกิ้งก็เข้าใจและยังฝากให้ผู้ใหญ่ทศพลพาเธอกลับโคกอีเกิ้งให้ได้

“คุณหนูขา...คุณหนูไม่ได้ตัวคนเดียวไม่มีครอบครัวแล้วนะคะ” ป้านวลเน้นย้ำ...ชโลธรตื้นตันน้ำตาไหลพราก ขอโทษแม่ป่องและทุกคน

“บ่ต้องไห้ เฮื่องสำหนี่ เป็นลูกแม่ป่องพ่อปั้นต้องเข้มแข็ง” ป่องลูบหลังปลอบลูกสะใภ้

“แม่นแล้วเด้ออีแม่ เบิ่ดเวลามาคึดเล็กคึดน้อยกันอีกแล้ว ย่อนว่าได้เวลาที่เฮาต้องซอยกันเอาคืนพ่อใหญ่คมกันแล้ว”

ทุกคนเห็นด้วยกับทศพล และตอนนี้เสือซึ่งสะกดรอยตามบักจกไปก็รู้แล้วด้วยว่าพวกมันอยู่ที่ไหน

ooooooo