ผู้บ่าวอินดี้ ยาหยีอินเตอร์

ทศพลจะเผด็จศึกแต่พอเห็นเธอมีทีท่าเขินอาย ใจเต้นแรงทั้งที่หลับตาพริ้มรอคอย เขากลับเป็นฝ่ายชะงักเสียเอง

“ผมไม่ต้องไปแปรงฟันก่อนเหรอครับ หลับน้ำลายเน่าทั้งคืน กลิ่นปากตอนนี้ไม่น่าจะ...”

“ไม่เป็นไร ฉันพร้อมแล้วจริงๆ”

“หลับตาปี๋ กลั้นหายใจ ตัวสั่นขนาดนี้ ไหนบอกว่าพร้อมแล้วไงครับ”

“ก็...ก็สว่างเห็นไปถึงขนจมูกซะขนาดนี้ ฉันยังไม่อยากเห็นอย่างอื่นจะจะตอนนี้นี่ กลัวหัวใจวาย”

“งั้นผมรอคืนนี้ก็ได้ครับ รอให้มืดก่อนคุณจะได้เห็นแล้วไม่กลัวจนหัวใจวาย”

“ทุเรศ...มั่นใจเกินไปหน่อยมั้ยนายพล”

ทศพลหอมหน้าผากเธอก่อนจะลุกจากเตียงคว้าผ้าขาวม้าเดินผิวปากออกไปแปรงฟัน ชโลธรลุกตามไปยืนมองเงียบๆครู่หนึ่งแล้วเดินน้ำตาคลอเข้าสวมกอดเขาทางด้านหลัง

“คุณหนู...อะไรครับเนี่ย ผมตกใจหมด”

“อยู่เฉยๆอย่าดิ้นได้มั้ย ฉันแค่อยากกอดนายเฉยๆ”

“นี่คุณร้องไห้เหรอ”

“เปล่า...ไม่ได้ร้อง”

ทศพลหันมาเชยคางเธออย่างนุ่มนวล “โถคนดี แค่บอกให้รอคืนนี้ถึงกับทนไม่ไหวต้องร้องไห้ออกมากอดผมเลยเหรอ” เธอชะงักชักกรุ่นๆไม่ชอบใจ เขากระเซ้าทันที “นั่นไง หยุดร้องไห้ทันที แสดงว่าผมคิดถูก”

“ไอ้บ้า ไอ้ปากปลาร้า ฉันอุตส่าห์อยากทำดีกับนายบ้าง แต่ปากนายกลับชอบทำให้ฉันไม่เหลืออะไรดีๆให้จดจำได้เลย...ไอ้บ้าเอ๊ย”

ชโลธรผลักทศพลออกจากตัวแล้วเดินหนี ทศพลยิ้มชอบใจตามไปดึงเธอมากอดแน่น

“แล้วถ้าผมกอดคุณไว้อย่างนี้ จะเป็นอีกหนึ่งในความทรงจำของคุณได้ไหมครับคุณหนู...จากนี้ไปคุณไม่ต้องทำอะไรเพื่อผมอีก แค่ความรักที่คุณให้ผมมามันก็มากพอแล้ว ถึงเมื่อคืนผมจะพลาดคืนสำคัญไป แต่ตอนที่ผมหลับ ผมก็ยังฝันดี ฝันว่าเราได้สร้างครอบครัวอยู่ด้วยกันที่นี่ เรามีความสุขกับชีวิตที่มีแต่คนอิจฉากันมากเลยนะครับ”

“ไม่ต้องเล่าแล้วล่ะ แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าอย่างน้อยฉันก็ทำให้นายมีความสุขได้บ้าง ไม่ใช่มีแต่ก่อเรื่องให้นาย ขอบใจมากนะ”

ชโลธรกอดเขาแน่น แนบหน้ากับแผ่นอกด้วยแววตาเศร้าสร้อย ทศพลไม่เห็นแววตาคู่นั้น กอดรัดเธออย่างมีความสุข

ooooooo

ที่อนามัย หมอภัชเอาเฝือกอ่อนออกจากแขนให้นลินีอย่างเบามือ

“เป็นไงบ้างครับ ยังเจ็บอยู่ไหมครับ”

“นิดหน่อยค่ะ เอาออกได้ก็ดี ทำอะไรไม่สะดวกเลย โมคิดถึงบ้านจะแย่อยู่แล้วค่ะพี่หมอ”

นลินีทำเสียงออดอ้อนซบหน้ากับอกเขา ขณะที่หมอภัชก็รู้ทันว่าเธอกำลังเล่นละครให้เขาหลงตายใจ

“ครับ ผมรู้ว่าคุณโมอยู่ที่นี่คงอึดอัด ผมเองก็ตั้งใจว่าจะให้คุณโมกลับวันนี้อยู่เหมือนกัน”

“จริงเหรอคะพี่หมอ โมกลับวันนี้ได้เลยเหรอ”