ผู้บ่าวอินดี้ ยาหยีอินเตอร์
ตอนที่ 15
ชโลธรเดินอยู่ริมแม่น้ำโขง ทอดสายตาออกไปตามลำน้ำคิดถึงช่วงเวลาที่เคยมีความสุขกับทศพลและใช้ชีวิตที่โคกอีเกิ้ง สุดท้ายได้มาเที่ยวดูบั้งไฟพญานาคและลอยกระทงกาบกล้วยกันที่นี่
หมอภัชเพิ่งมาถึงด้วยท่าทีเร่งรีบ “น้องชิโล ขอโทษที่ให้รอครับ พี่จัดการธุระของพี่ที่โรงพยาบาลเสร็จแล้ว ไปกันได้แล้วครับ นี่น้องชิโลกำลังทำอะไรอยู่ครับ”
“ชิโลตั้งใจมาทำบุญตักบาตร แล้วก็อยากไหว้ขอพรให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่นี่ให้ช่วยปกป้องคุ้มครองนายพลกับทุกคนในโคกอีเกิ้งค่ะ”
“พี่ว่าถ้าน้องชิโลเป็นห่วงพวกเขามาก พี่ไปจัดการทุกอย่างให้น้องชิโลเองก็ได้นะครับ”
“ไม่ได้ค่ะ นี่เป็นปัญหาของชิโลคนเดียว ถ้าพวกนั้นอยู่เบื้องหลังการตายของพ่อแม่ชิโลจริงๆ สิ่งที่ชิโลจะต้องไปเจอก็จะมีแต่อันตราย ชิโลไม่อยากให้มีใครต้องเจ็บเพราะชิโลอีก”
หมอภัชเข้าใจ แต่สายตาเหลือบไปเห็นเสือกับแสวงเดินหันหน้าหันหลังอยู่ไกลๆ
“นั่นบักเสือกับอาแสวงนี่ครับ พวกเขาคงรู้ว่าน้องชิโลออกมาจากโคกอีเกิ้งแล้ว”
“พวกเขาคงอยากมาตามชิโลกลับไป”
“แล้วน้องชิโลจะเอายังไง”
ชโลธรนิ่งคิดตัดสินใจ...ไม่นานนักก็ชวนหมอภัชไปขึ้นรถโดยไม่หันกลับมามองเสือกับแสวงที่ตะโกนเรียกเธอสองคนวิ่งตามรถไม่ทัน ได้แต่ยืนคาดเดากันว่า
“ข้อยว่าคุณชิโลก็เห็นเฮาแล้วเด้ แล้วเป็นหยังบ่ถ่าเฮาวะ”
“ย่อนว่าเพิ่นตั้งใจสิถิ่มบักพล ถิ่มโคกอีเกิ้งกลับเมือเป็นคุณชโลธรคนเก่าล่ะติอาแหวง”
“ป๊าดโธ่...คุณชิโล จังซี้ก็เป็นตาหลูโตนบักพลหลายเด้”
“แค่คึดแทนก็เจ็บปวดใจหลายแล้วอาแหวง”
สองคนย้อนกลับมาหาทศพลแล้วพากันกลับโคกอีเกิ้งด้วยความเสียใจ ต่างนั่งเงียบกริบ เสือกับแสวงเป็นห่วงความรู้สึกของทศพลจึงพยายามปลอบ
“ใจเย็นๆเด้อโต เหตุผลก็อย่างที่เพิ่นว่าในจดหมายนั่นล่ะ ปัญหาร้อยล้านพันล้านของเพิ่น มันก็ไกลเกินโตที่เฮาสิไปซอยได้อีหลี เพิ่นก็เลยจำเป็นต้องเฮ็ดจังซี้”
“ฮ่วย...ข้ออ้างของคนใจฮ้ายต่างหากล่ะบักเสือ เงินบ่แม่นคำตอบสำหรับสุอย่างดอก นี่ต่างหาก หัวใจนี่ บ่เคยได้ยินบ่ ควมฮักเอาซนะได้สุอย่าง”
“อาแหวงบ่ต้องเว้าสุอย่างที่คึดก็ได้ เงียบไว้บ่ตายดอก”
“เฮื่องหนี่เงียบบ่ได้ ย่อนว่าอีเหวิ่งใจฮ้ายแล้วยังบ่เหลือเยื่อใยกับเฮาอีก ดูถืกเฮาว่าบ่มีปัญญาซอยเพิ่น...ฮ่วย!!”
“ขอเถาะอาแหวง เซาเว้าเด้อ แหงเว้าบักพลแหงเสียใจ...เบิ่ง”
แสวงนึกขึ้นได้ว่าไม่น่าเผลอตัวพูดออกไป รีบตบปากตัวเอง เป็นจังหวะที่ทศพลเหยียบเบรกกะทันหันจนสองคนเกือบหน้าทิ่ม
“หยุดรถเฮ็ดหยังล่ะโต”
