ผู้บ่าวอินดี้ ยาหยีอินเตอร์

เมื่อกลับมาที่บ้านตัวเอง ทศพลจึงไม่รอช้าที่จะซักถามชโลธรว่าเป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าดูไม่ค่อยดี หรือกลัวว่าตนจะผิดคำสัญญาที่ให้ไว้

“คำสัญญา?”

“ก็เรื่องที่ผมจะพาคุณกลับไปเอาคืนคนบ้านนั้นที่ทำไว้กับคุณ ผมสังเกตเห็นสีหน้าคุณดูหนักใจอยู่บ่อยๆตั้งแต่คุณโมกับหมอภัชมาที่นี่”

ชโลธรชะงักเพราะสิ่งที่ทศพลพูดตรงกับแผนการที่ตัวเองกำลังคิด

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องห่วง ผมรับปากแล้วยังไงผมก็ต้องทำเพื่อคุณ ที่ผ่านมาผมมัวแต่แก้ปัญหาของตัวเอง ของหมู่บ้าน จนบางทีอาจจะทำให้คุณรู้สึกว่าผมเป็นคนดีแต่พูด”

“ไม่หรอก ฉันเข้าใจ ที่ผ่านมาปัญหาของนายกับหมู่บ้านเกี่ยวกับความเป็นความตายทั้งนั้น ของฉันมันเลยกลายเป็นเรื่องเล็กๆ”

“งั้นถ้าคุณพร้อมเราจะไปกรุงเทพฯด้วยกัน”

“แล้วปัญหาของที่นี่ที่นายพูดไปเมื่อกี้ล่ะมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยนะ นายทำสองอย่างไปพร้อมกันไม่ได้หรอก”

“ผมจะพยายามครับ คุณช่วยผม ช่วยครอบครัวผม ช่วยโคกอีเกิ้งมาเยอะแล้ว”

“ไม่ต้องหรอก ปัญหาของฉัน ถึงตอนนี้ฉันคิดว่าฉันตัดใจจากมันได้แล้วล่ะ...ไม่ต้องทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ อยู่กับนายอยู่กับโคกอีเกิ้งมาตั้งนานจะไม่ให้ฉันเรียนรู้อะไรเลยได้ยังไง ก่อนจะไปโทษคนอื่น

ฉันควรต้องดูตัวเองก่อน สิ่งที่ฉันเสียไปมันเกิดจากนิสัยแย่ๆของฉันเอง บางทีถ้าพวกเขาไม่แย่งไป ฉันอาจจะเป็นคนทำลายสมบัติของพ่อแม่ฉันจนไม่เหลือเลยสักบาทเองก็ได้”

ทศพลรู้สึกทึ่งกับความคิดของชโลธร เขายิ้มรับและจับมือเธอมากุมด้วยความประทับใจ

“ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้”

ปั้นกับป่องที่แอบตามมาสอดส่องต่างได้ยินเต็มสองหูรู้สึกปลื้มปริ่มกับลูกสะใภ้คนนี้เป็นอย่างมาก

“หลงรักน่ะมันง่าย แต่ถ้าภูมิใจในตัวคนที่เรารักน่ะมันไม่ง่ายหรอกครับ แต่คุณก็ทำได้ ผมเชื่อว่าถ้าพ่อแม่คุณได้มาเห็นคุณตอนนี้ พวกท่านต้องภูมิใจเหมือนที่ผมภูมิใจในตัวผู้หญิงของผมคนนี้”

ทศพลสบตาชโลธรหวานซึ้ง ปั้นกับป่องลุ้นระทึกให้ลูกชายจูบลูกสะใภ้แล้วพาเข้าห้องปั๊มหลาน แต่เพราะลุ้นหนักไปหน่อยเลยพากันเซถลาล้มลงเสียงดังจนสองคนรู้ตัว

ทศพลขัดใจที่พ่อกับแม่มาขัดจังหวะ แล้วยังต้องตามท่านไปที่บ้านเพราะมีธุระจะคุยด้วย...ป่องเอาแหวนวงหนึ่งออกมาให้ลูกชาย

“ได้ยินว่าเจ้าเคยคึดสิขอแต่งงานกับอีเหวิ่งมาเถื่อนึงแล้ว แต่ผิดหวังต้องเสียแหวนแต่งงานไปแม่นบ่”

“แม่นจ้ะอีแม่”

“จังซี้ก็เอาแหวนแต่งงานวงนี่ไปขอแต่งงานกับอีเหวิ่งให้สำเร็จโลด แหวนวงนี่แม่เจ้าหวงหลาย ย่อนว่าเป็นเงินน้ำพักน้ำแรงที่แม่เจ้าเก็บหอมรอมริบตั้งแต่มื้อที่เฮาเริ่มสร้างเนื้อสร้างโต เก็บทุกบาททุกสตางค์ที่พ่อเฮ็ดงานซื้อเก็บไว้เป็นสมบัติส่วนโต แต่งัดออกมาให้เจ้าขอผูสาวแต่งงานได้ก็แสดงว่า...”