เพลิงพรางเทียน

กลินท์ลงจากเตียงก้มกราบแม่ชีน้ำตาไหลพราก แม่ชีขอให้เรียกตัวเองว่ากลินท์อย่างที่ลูกอยากเป็นเถอะ แม่อยากให้ลูกเป็นดวงตะวันที่อบอุ่นไม่ใช่พระอาทิตย์ที่แผดเผาทุกสิ่งที่ขวางหน้า กลินท์บอกว่าตนรู้ว่าแม่เสียใจแต่แม่ก็ยอมเพื่อตน

“แม่ทำเพื่อตัวเองด้วย ที่แม่มานี่ก็เพื่อล้างบาปให้ตัวเอง...บาปที่คิดฆ่าลูกตัวเองในชาติก่อน ถึงทำให้ลูกเกลียด ไม่รักแม่ ไม่แยแสแม่...เราต่างมีกรรมที่ต้องชดใช้ร่วมกัน แต่ไม่ว่าอย่างไรแม่คนนี้ก็รักลูกที่สุด อย่าได้โกรธในสิ่งที่แม่ทำ ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้เลยนะ”

กลินท์มองแม่ชีธารทองพึมพำตาโตว่า เมื่อกี้...ลินท์ไม่ได้ฝัน แล้วโผกอดแม่ชี แม่ชีกอดตอบด้วยความเมตตา สายป่านกับเน่ามองอย่างซึ้งใจ พลันกลินท์ก็นึกได้ ถามสายป่านว่า เบนเป็นยังไง ฟื้นหรือยัง

สายป่านกับเน่าหน้าเสียไปทันที

ooooooo

ร่างเบนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง แต่ในนิมิตเขากำลังเดินไปอย่างงุนงงวนหาทางออกไม่เจอ พลันก็ชะงักเมื่อเจอหลุยส์ที่หน้าเหมือนตนราวกับฝาแฝด เบนมองหลุยส์อย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นสิ่งที่กลินท์เคยบอกเล่า...

หลุยส์ยื่นสร้อยที่กลินท์ให้เบนไว้ เบนมองอย่างงุนงง...

ที่โรงพยาบาล หทัยกับปีเตอร์พ่อแม่ของเบนมาเยี่ยม เห็นเบนนอนอยู่บนเตียง มีขนมกล้วยกับแม่ยืนไหว้สวดมนต์อยู่ ทั้งสองพุ่งไปที่เตียง หทัยบอกว่าลูกเหมือนคนนอนหลับ ปีเตอร์ขอพระเจ้าคุ้มครองลูกด้วย

อึดใจต่อมากลินท์กับสายป่านเข้ามา ทั้งหมดไหว้ทักทายกัน ขนมกล้วยกับแม่ถอยห่างออกไป กลินท์เข้าไปจับมือเบนที่ยังนอนนิ่ง

กลินท์ขอโทษพ่อแม่เบน ทุกอย่างเป็นความผิดของตน ขนาดวันที่ตนจะกลับมาก็ยังทำให้หลุยส์เป็นห่วง พ่อแม่เบนฟังแล้วงง กลินท์จึงเล่าว่าหลุยส์ในอดีตกับเบนในปัจจุบันหน้าตาเหมือนกันมาก ตนเคยเจอหลุยส์ในอดีต มันอาจเป็นเรื่องเหลือเชื่อแต่มันเป็นเรื่องจริง ตนรู้จักหลุยส์มิชชันนารีสมัยพระเจ้ากาวิโลรส

หทัยทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ปีเตอร์ประคองไปนั่งที่โซฟา หทัยร้องไห้บอกว่าคิดถึงคุณชวดหลุยส์ ตนไม่น่าทำสร้อยของท่านหายไปเลย กลินท์สนใจถามว่า

“สร้อยอะไรคะ”

“สร้อยพระจ้ะ เป็นมรดกของคุณชวดตกทอดกันมา ท่านชื่อหลุยส์ คุณชวดบอกคุณปู่ว่าสร้อยเส้นนี้จะปกป้องภยันตรายให้คนในครอบครัวเรา แม่พกใส่กระเป๋าติดตัวไว้ตลอดเวลา ตั้งใจจะให้เบนก่อนไปเมืองนอก แต่จู่ๆแม่หายังไงก็หาไม่เจอ”