เพลิงพรางเทียน
ตอนที่ 12
ดุษฎีถูกเด็กรุ่นลูกพูดจี้ใจดำก็พูดไม่ออก มองแม็คนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงออกไปเงียบๆ
วันนี้เมื่อมาหาอินทร์ที่บ้านสรวง ท่าทีของดุษฎีจึงต่างไปจนสรวงแปลกใจ เมื่อพาดุษฎีเข้าไปหาอินทร์ แม็คจึงขอตัวไปส่งทนายเพื่อให้พ่อแม่ลูกได้อยู่กันตามลำพัง
ดุษฎีมองอินทร์ที่ท่าทีตกใจบอกว่า
“ไม่ต้องห่วง แม่ไม่ได้มาหาเรื่องพ่อ และแม่ก็ไม่ได้โกรธเกลียดพ่อเหมือนเมื่อก่อน...และแม่ก็ไม่ได้โกรธที่เวลาแบบนี้อินทร์เลือกที่จะมาหาพ่อ...มันเป็นเรื่องปกติ ตรงไหนเย็นสบายไม่ร้อนรุ่มเหมือนไฟเผา ผู้คนก็พร้อมจะมา”
อินทร์กับสรวงมองหน้ากันอย่างคาดไม่ถึงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของดุษฎี ดุษฎีพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่หนักแน่น
“แต่อินทร์ก็น่าจะคุยกับติ๊บ้างนะลูก ไปเยี่ยมติ๊ให้พ่อแม่ของติ๊สบายใจว่าอินทร์ไม่ได้ทอดทิ้งติ๊” ดุษฎีถอนใจก่อนบอกว่า “มันอาจจะยากในการเริ่มต้นพูดคุยกันเหมือนแม่กับพ่อ แต่มันก็คือการเริ่มต้น”
สรวงมองดุษฎีอย่างไม่อยากเชื่อว่าภรรยาจะเปลี่ยนแปลงได้ถึงขนาดนี้ ดุษฎียังคงพูดเรื่อยๆว่า
“แม่ว่า...ติ๊คงอยากได้กำลังใจมากๆ โดยเฉพาะ...
จากอินทร์” อินทร์บอกว่าเรื่องยังไม่จบตนไม่อยากสู้หน้าใคร เพราะตนเป็นต้นเหตุ ดุษฎีย้ำว่า “คำนี้อีกเหมือนกัน...ที่แม่ว่าติ๊อยากได้ยินจากอินทร์”
สรวงเห็นอินทร์หน้าเสียรีบบอกว่า
“มันอาจจะไม่ใช่ความผิดร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้าอินทร์เป็นฝ่ายยอมรับและเอ่ยปากขอโทษก่อน พ่อว่าติ๊คงสบายใจขึ้น อย่าลืมสิตอนนั้นทิฐิ ความโกรธเกลียดเคียดแค้นชิงชังทำให้ติ๊ขาดสติถึงขนาดขับรถชนคน”
“พร้อมเมื่อไหร่...รีบไปหาติ๊นะลูก” ดุษฎีแตะไหล่อินทร์เชิงให้กำลังใจก่อนเดินออกไป สรวงเห็นอินทร์เครียดก็แตะไหล่ให้กำลังใจอีกคนแล้วเดินตามดุษฎีไป
ระหว่างเดินออกมาด้วยกัน สรวงยิ้มอ่อนโยนยินดีกับการเปลี่ยนแปลงของดุษฎีที่บทจะเข้าใจอะไรก็เข้าใจได้ง่ายๆ
“เพราะความทุกข์ไงคะ ทุกข์ที่เห็นลูกทุกข์และ ลูกเลือกที่จะมาอยู่กับคุณ มันก็ทำให้ฉันเข้าใจทั้งหมดทั้งปวง ที่ทำก็เพราะฉัน...รักตัวเอง”
“แต่การที่เรารักตัวเอง มันก็เป็นจุดเริ่มต้นในการทำให้เรารักคนอื่นเป็นนะคุณ...อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ว่าคุณรักลูก...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราต้องอยู่เคียงข้างลูกด้วยกันนะคุณดุษฎี ให้เขารู้ว่าไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไร เราพร้อมจะช่วยเขาแก้ปัญหา เราจะไม่ทิ้งเขาอย่างแน่นอน”
“ค่ะ”
ทั้งสองยิ้มให้กัน ความไม่เข้าใจกันปลาสนาการไปสิ้น อินทร์ได้ยินทุกอย่างที่พ่อแม่คุยกัน ความเครียดความกังวลค่อยๆผ่อนคลาย...เหลือเพียงการลำดับเรื่องราวและค่อยๆแก้ปัญหาไปทีละเปลาะ
ooooooo
