เพลิงพรางเทียน

บ่าวไพร่ช่วยกันดับไฟ แต่เจ้าวงเดือนที่คลุ้มคลั่งกลับคว้าตะเกียงขว้างไปอีกไฟก็ยิ่งลุกโชน!

คำป้อกับอุ่นเฮือนเห็นไฟไหม้เรือนใหญ่ก็รีบวิ่งไปด้วยความเป็นห่วงเทียนคำ

กลินท์เห็นเจ้าวงเดือนขว้างตะเกียงอย่างบ้าคลั่งก็ตะโกนบอกเจ้าน้อยว่าดับไฟไม่ทันหรอกให้รีบพาเจ้าเวียงสวรรค์และเจ้าช่อเอื้องหนีไปก่อน เจ้าน้อยจึงให้คำแปงพาเจ้าพ่อกับเจ้าแม่ไป

กลินท์ถูกมัดอยู่ ไฟลุกลามใกล้ตัวทุกทีนึกว่าต้องตายในกองเพลิงนี้แน่แล้ว คิดในใจว่า

“ไม่ว่าไฟแบบไหน สุดท้ายไฟก็เผาฉันจริง”

คำป้อกับอุ่นเฮือนวิ่งมาเห็นกลินท์กำลังจะถูกไฟคลอกวิ่งเข้าไปช่วย คำป้อเห็นมีดปอกผลไม้วิ่งไปเอามาตัดเชือกแล้วเอามีดเหน็บชายพก สองคนแม่ลูกช่วยพากลินท์ออกมาจนปลอดภัย คำป้อให้อุ่นเฮือนเฝ้ากลินท์ไว้ ตัวเองวิ่งไปช่วยดับไฟที่เรือนใหญ่

ส่วนเจ้าวงเดือนไม่ยอมไปไหนรอแต่จะให้

เจ้าน้อยมาช่วย คำป้อเข้าไปช่วยเจ้าวงเดือนก็ไม่ยอมไป รอแต่จะให้เจ้าน้อยมาช่วย คำป้อจึงไปอ้อนวอนเจ้าน้อยให้ไปช่วยเจ้าวงเดือน เจ้าน้อยตัดสินใจไปช่วยแต่เจ้าวงเดือนกับไพคาก็ถูกขื่อติดไฟหล่นทับ เจ้าน้อยชะงักแล้วหันหลังเดินกลับ ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง

กลินท์รู้สึกตัวถามหาแม่ อุ่นเฮือนบอกว่าขึ้นไปช่วยคนบนเรือนดับไฟ ถามถึงเจ้าพ่อเจ้าแม่รู้ว่าปลอดภัยจึงถามถึงเจ้าวงเดือน พอรู้ว่ารอเจ้าน้อยไปช่วยอยู่ กลินท์รำพึงสมเพช “เพราะความรักความหลงแท้ๆ”

กลินท์บอกอุ่นเฮือนว่าดีใจที่ได้เป็นน้องสาวพี่ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วตนต้องกลับไปโลกของตนและเราคงไม่ได้พบกันอีก อุ่นเฮือนถามว่า “เอ็งพูดอะไร...”

“ฉันไม่ได้บ้า ฉันไม่ใช่เทียนคำ ฉันชื่อกลินท์

ฉันมาจากอนาคต หรือเอาง่ายๆก็คือ เทียนคำกลับชาติมาเกิดเป็นฉัน...ฉันกลับมาเพื่อสะสางความแค้นที่เทียนคำถูกกระทำ แต่ตอนนี้หมดเวลาแล้ว ฉันต้องกลับไปโลกของฉัน พี่ไม่ต้องห่วง เราสองคนจะได้เจอกัน อยู่ด้วยกัน รักกัน เราจากกันแค่ตอนนี้ แต่เราจะได้เจอกันในโลกอนาคต ฝากลาแม่ด้วยนะ”

กลินท์ลุกขึ้น มองคุ้มเวียงสวรรค์ที่กำลังถูกไฟไหม้

“จบสิ้นความแค้นของฉันซะที ถ้ามีสิ่งใดที่ล่วงเกิน จะด้วยเจตนาหรือไม่เจตนา ฉันขออโหสิกรรม”

กลินท์หมุนตัวออกไป อุ่นเฮือนใจหาย มองตามจนกลินท์ลับร่างไป พึมพำ “เทียนคำ...” แล้ววิ่งตาม แต่ก็ต้องหยุดเมื่อร่างกลินท์ค่อยๆหายไป

คำป้อมาถึงพอรู้ว่ากลินท์ไปทางประตูเวียงแล้ว ก็นึกสังหรณ์ใจบางอย่าง...

กลินท์กระเซอะกระเซิงไปใกล้ประตูท้ายเวียงก็ได้ยินเสียงคำป้อเรียกบอกว่าอย่าเพิ่งไป กลินท์ดีใจโผกอดแม่ คำป้อถามว่าจะไปไหน กลินท์บอกว่ากลับโลกของตน ถึงเวลาแล้ว ตนไม่ติดค้างอะไรอีกแล้ว แม่กับพี่อุ่นเฮือนปลอดภัยตนก็ดีใจแล้ว