เพลิงพรางเทียน

ไม่น่าหนักใจ เวลานี้เบนฟื้นแล้ว ถ้าทางคุณเบนไม่เอาเรื่องก็ยอมความกันได้ เดี๋ยวคุณทนายจะเจรจาให้

เบนฟื้นแล้ว เขาบอกขนมกล้วยว่าคุณแม่เล่าให้ฟังว่าตอนตนไม่สบายขนมกล้วยกับคุณแม่สวดมนต์ให้

ทุกวัน ขนมกล้วยบอกว่าทำเพราะหวังว่าบุญกุศลจะนำทางให้พี่เบนกลับมา แล้วพี่เบนก็กลับมาจริงๆ

ขนมกล้วยคุยกับเบนอย่างสนุกสนาน ยังคุยกันถึงละครที่จะได้เล่นด้วยกันว่าตนรออยู่อย่างใจจดจ่อ พอดีกลินท์กับสายป่านเดินเข้ามา เห็นเบนกับขนมกล้วยคุยกันอย่างสนุกสนานก็สะดุดใจเลยจะออกไปซื้อขนมมาให้กินกัน สายป่านอ่านอารมณ์กลินท์ออก ถามขณะเดินออกมาด้วยกันว่าไหวหรือเปล่า

 “ยังไงก็ต้องไหว...แค่รู้สึก...กรรมกำลังตามสนองฉันแล้ว แค่ขนมกล้วยนั่งเฉยๆกับเบนฉันยังรู้สึกว่าถูกแย่ง” สายป่านถามว่าเธอเข้าใจความรู้สึกของพี่ติ๊แล้วใช่ไหม “ตอนนี้ฉันเข้าใจดีเลยล่ะป่าน นี่ขนาดขนมกล้วยไม่ได้คิดอะไรกับเบนในแง่นั้นฉันยังอดรู้สึกไม่ได้ แล้วที่ฉันทำทุกอย่างเพื่อแย่งอินทร์มาจากพี่ติ๊โดยไม่สนว่าพี่ติ๊

จะรู้สึกยังไง ตอนนี้ฉันรู้แล้ว”

สายป่านยิ้มกว้างอย่างยินดีจากใจจริง กลินท์เองก็ยิ้มอย่างปลอดโปร่งใจ แต่ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไปก็รู้สึกมีเงาดำตามมา แต่พอจ้องมองก็ไม่เห็นอะไร จึงเดินกันต่อไป

เหตุการณ์แปลกๆนี้ยังเกิดที่ห้องแต่งตัวกองถ่ายละคร แพมเป็นผู้ประสบเหตุ รู้สึกมีเงาดำอยู่ในอากาศ ซ้ำจู่ๆขวดล้างเครื่องสำอางก็หก น้ำยาหกนองพื้น โทรศัพท์มือถือที่ชาร์จอยู่ก็ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ปลั๊กเครื่องไดร์ผมก็มีประกายไฟพุ่งออกมาเหมือนมีบางอย่างช็อต ไฟดับมืด แพมตกใจลุกหนีก็ลื่นหกล้ม

แม่ชีอยู่ที่กุฏิรีบสวดมนต์ให้แพม ไฟสว่างขึ้น

แม่ชีลืมตาอย่างโล่งอก

ช่างแต่งหน้าเข้ามาถามแพมว่าเป็นอะไร เจ็บตรงไหนไหม แพมบอกว่าไม่เป็นไรแค่ลื่นล้ม

แพมมองไปรอบห้องอย่างหวาดระแวง รู้สึกว่ามีพลังงานแปลกปลอมบางอย่างอยู่ในอากาศ

ปติมาอยู่ในห้องคนเดียว แอร์ที่เปิดปกติก็เกิดเย็นยะเยือกจนต้องลุกไปปิด มองที่ประตูเห็นเงาคนเดินผ่านไป ปติมาร้องถาม “แพมเหรอ?” พอเดินออกมาดู

ก็เห็นเพียงเงาดำผ่านไปแล้วไฟก็ดับทีละดวง...ทีละดวง จนสุดทางเดิน! ทันใดก็เห็นชายน่าเกลียดน่ากลัวเคลื่อนเข้ามาอย่างเร็วแทบชนหน้าตน

ปติมาร้องกรี๊ดสุดเสียง ตกใจเสียงตัวเองตื่นจึงรู้ว่าฝัน แต่ก็ใจคอไม่ดี เหมือนมีสิ่งแปลกปลอมบางอย่างเข้ามาในชีวิต

ooooooo

คืนนี้อินทร์นั่งดื่มที่บ้านท่าทางครุ่นคิด แม็คเข้ามาทักว่าดื่มไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกเดี๋ยวขาดสติไปก่อเรื่องอีก อินทร์มองหน้าบ่นว่า “นับวันแกชักจะจู้จี้ยิ่งกว่าแม่ฉันแล้วนะ”