เพลิงพรางเทียน

กลินท์วิ่งทะลวงบ่าวไพร่ที่ยืนมุงดูอยู่เข้าไปร้องบอก “ปล่อยแม่กับพี่สาวฉันไปเถอะ”

ไพคาเห็นกลินท์ก็บอกเจ้าวงเดือนว่า อีเทียนคำไม่เป็นอะไร หมายความว่าไอ้สิงห์?

“ใช่ ไอ้สิงห์ทำอะไรฉันไม่ได้” กลินท์ประกาศ

“เพราะเป็นผีน่ะสิ คนมีวิชาอาคมอย่างไอ้สิงห์ถึงทำอะไรมึงไม่ได้”

“ใช่ เทียนคำมันเป็นผี เพราะพวกแกฆ่าเทียนคำไปแล้วไง”

เจ้าน้อยมองเจ้าวงเดือนขวับ เจ้าวงเดือนละล่ำละลักด่ากลินท์ว่าพูดอะไร ด่าอีบ้า! ไพคาก็ประสานเสียงตวาด “มึงพูดอะไรของมึง” กลินท์ไม่ตอบโต้แต่บอกให้ปล่อยแม่กับพี่สาวตนเดี๋ยวนี้

เจ้าวงเดือนถามว่ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งตน กลินท์สวนทันควันว่าสิทธิ์ของเจ้ากรรมนายเวร บอกให้ปล่อยแม่กับพี่สาวตนเสียแล้วตนจะอยู่รับโทษทุกอย่าง เจ้าน้อยบอกเจ้าวงเดือนทำตามที่รับปากไว้ เจ้านางพูดอะไรไว้ต้องรักษาคำพูด เจ้าวงเดือนจนแต้มแต่ยังไว้เชิงเชิดหน้าสั่ง

“ปล่อยมัน”

พอคำป้อกับอุ่นเฮือนได้รับการปลดเชือก ร่างทั้งสองก็ร่วงลงกองกับพื้น แต่ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว กลินท์บอกอุ่นเฮือนให้พาแม่ไปเร็ว ไม่ต้องเป็นห่วงตน ตนเอาตัวรอดได้ พออุ่นเฮือนประคองคำป้อออกไป

เจ้าวงเดือนก็สั่งเหี้ยม

“เอาตัวมันไปมัด!”

บ่าวไพร่กรูกันลากกลินท์ไป เจ้าน้อยได้แต่ยืนมองและคิดหาทางช่วย

กลินท์ถูกมัดมือมัดเท้าไว้ที่กลางลาน แต่ปากยังด่าพวกเจ้าวงเดือนว่าเป็นพวกหมาหมู่ เจ้าน้อยบอกเทียนคำให้หยุดพูดเดี๋ยวตัวเองจะเดือดร้อน กลินท์ท้าเจ้าน้อยให้แสดงความเป็นผู้นำของคุ้ม แต่เจ้าวงเดือนถือหวายเข้ามาให้เจ้าน้อย ตะโกนยุให้ฟาดมันเลย

คนเนรคุณแบบนี้ต้องเจอหนักๆ ทั้งที่เจ้าน้อยเคยช่วยชีวิตมันไว้ มันยังคิดร้ายอกตัญญู

กลินท์โต้ว่าเจ้าน้อยไม่เคยช่วยชีวิตตนพ้นจากเขี้ยวเสืออย่างที่คุยโอ้อวด คนที่ช่วยชีวิตตนโดยการโยนไฟใส่เสือคือพ่อหนานแก้ว

สิ้นเสียงกลินท์ฟ้าผ่าเปรี้ยง! ราวกับมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น คำป้ออยู่ที่บ้านยกมือไหว้อธิษฐาน

“ขอให้ปาฏิหาริย์จากฟ้าช่วยให้มันแคล้วคลาดปลอดภัย สาธุ”

กลินท์เปิดโปงว่าแม้แต่ฟ้ายังเป็นพยานว่าเจ้าน้อยพูดปด ท่านใช้โอกาสนั้นสร้างตัวเองเป็นวีรบุรุษเพื่อให้เทียนคำหลงเชื่อจนยอมฝากชีวิตไว้กับท่าน มอบทุกอย่างให้กับท่านแล้วท่านก็ทำร้ายเทียนคำ

เจ้าน้อยถูกกลินท์แฉก็ทั้งตกใจอับอายเงอะงะ เจ้าวงเดือนด่ากลินท์ว่าโกหก

“ฉันไม่ได้โกหก เจ้าน้อยนั่นแหละโกหกเจ้าพ่อเจ้าแม่ โกหกคนทั้งคุ้ม”