เพลิงพรางเทียน

“ไม่! ในเมื่ออีเทียนคำมันทำร้ายหัวใจของข้าได้ ข้าก็จะทำร้ายหัวใจของมันเหมือนกัน...ถ้ามันไม่กลับมารับโทษ มันจะได้รู้ว่า การพลัดพรากจากคนที่รักเป็นอย่างไร”

พูดจบเจ้าวงเดือนก็เรียกไพคา ไพคาหยิบหวายส่งให้ทันที เจ้าวงเดือนรับหวายตรงไปหาสองแม่ลูกที่ถูกมัดอยู่กลางลาน เจ้าน้อยร้องลั่น “อย่าเจ้าวงเดือน”

เจ้าวงเดือนไม่สนใจ เดินไปหวดหวายใส่คำป้อกับอุ่นเฮือนไม่ยั้งจนเลือดซึมออกตามร่างทั้งสองก็ยังกระหน่ำไม่หยุด เจ้าน้อยทนไม่ได้เข้าไปจับมือเจ้าวงเดือนตะโกน

“พอได้แล้ว พอ หยุด!”

“ไม่! ข้าไม่หยุด ข้าจะฟาดมันสองคนจนกว่าอีสารเลวเทียนคำจะออกมา”

เจ้าน้อยมองไปรอบ สบตากับคำแปง คำแปงอ่านสายตาออกวิ่งออกไปเงียบ

เจ้าเวียงสวรรค์นอนไม่รู้เรื่อง เจ้าช่อเอื้องรับรู้แต่ไม่สามารถพูดได้ ได้แต่นอนน้ำตาไหลอย่างคับแค้น

กลินท์วิ่งเตลิดไปไม่รู้ทิศทาง เจอชาวบ้านจึงถามว่าประตูเชียงใหม่ไปทางไหน ชาวบ้านอีกคนได้ยินก็พึมพำขำๆว่า เป็นบ้าอะไรมาถามหาประตูเชียงใหม่

คำแปงวิ่งมาเห็นกลินท์พอดี ตะโกนเรียกบอกว่าตนมาตามให้ไปช่วยแม่กับอุ่นเฮือนที่ถูกเจ้าวงเดือนจับตัวไป บอกว่า ถ้าเอ็งไม่กลับไปที่คุ้ม แม่กับพี่เอ็งตายคาหวายแน่

กลินท์ตกใจหน้าซีดเผือดวิ่งไปที่ลานกลางคุ้ม เจ้าน้อยกำลังบอกเจ้าวงเดือนให้หยุด เจ้าวงเดือนตวาดว่าไม่หยุดจนกว่าอีเทียนคำจะออกมา

“ฉันมาแล้ว!!”

กลินท์ตะโกน เจ้าวงเดือนหันหรี่ตามองยิ้มเยาะ

“ในที่สุดมึงก็มาจนได้”

ooooooo