เพลิงพรางเทียน

เจ้าวงเดือนกำลังเดินกลับคุ้ม อยู่ดีๆก็ผงะ เอามือกุมปากทรุดลงไปนอนดิ้นทุรนทุราย ไพคาตกใจมาก

ฝ่ายกลินท์ตัวสั่นกุมสร้อยที่คอยกมือไหว้...

“ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุ้มครองลูก ได้โปรดเมตตาคุ้มครองลูกตลอดไปด้วยเทอญ”

กลินท์ลุกขึ้นมองไปรอบๆอย่างระแวดระวังแล้วเดินสะเปะสะปะไป

เจ้าวงเดือนดิ้นทุรนทุรายแต่ยังกระเสือกกระสนไปบอกไพคาว่าตนมีภารกิจต้องสะสาง ไพคาติงว่าเจ้าเจ็บอยู่

“ข้ามีวิธีรักษาตัวเองรีบกลับกันเถอะ”

ooooooo

เจ้าวงเดือนกลับถึงห้องนอนในคุ้มเวียงสวรรค์ เจ้าน้อยเพิ่งรู้สึกตัวแปลกใจที่มานอนที่ห้องนอน ถามเจ้าวงเดือนว่า “ข้ามานอนอยู่บนนี้ได้ยังไง”

เจ้าวงเดือนบอกว่าตนไปเจอท่านนอนหมดสติอยู่กระท่อมปลายนา นึกว่าท่านจะเป็นอะไรเหมือนเจ้าพ่อเจ้าแม่ไปอีกคน เจ้าน้อยพึมพำ “ข้าสลบ...แล้ว...” เจ้าน้อยไม่ทันถาม เจ้าวงเดือนก็ชิงบอกว่า

“อีเทียนคำเหรอ มันหนีไปแล้วมีคนมาช่วยมัน ตอนนี้ข้าเลยให้พวกบ่าวจับตัวแม่กับพี่มันมา ถ้าอีเทียนคำมันไม่กลับมา ข้าก็จะฆ่าแม่กับพี่มันซะ”

“สองคนนั้นมันไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยซะหน่อย”

“เกี่ยวไม่เกี่ยวข้าก็จับมันมามัดที่เสากลางเรือนแล้ว”

เจ้าน้อยตกใจลุกพรวดไปทันที เจ้าวงเดือนเห็นแล้วยิ่งโมโห

อุ่นเฮือนและคำป้อเห็นเจ้าน้อยก็อ้อนวอนขอให้ช่วยด้วย ปล่อยพวกเราเถอะ พอเจ้าน้อยขยับปาก เสียงเจ้าวงเดือนก็แว้ดเข้ามา

“ห้ามปล่อย! อีเทียนคำมันทำเลวทรามต่ำช้าไว้มากนัก ซ้ำมันยังหนีไปอีก เอ็งสองคนจะต้องรับผิดชอบ”

“เจ้าวงเดือน เจ้าแม่เจ้าพ่อก็ยังไม่สบาย ข้าว่าอย่าเพิ่งทำอะไรเลย ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาเจ้าพ่อเจ้าแม่มันไม่ดี”

“ไม่ดีอย่างไรเจ้าคะ ถ้าเจ้าน้อยอยากจะให้เจ้าพ่อเจ้าแม่รู้เห็นเป็นพยานการตัดสินลงโทษในครั้งนี้ เจ้าพ่อเจ้าแม่ก็อยู่ตรงนั้นแล้วไงคะ”

เจ้าวงเดือนให้คนพาเจ้าเวียงสวรรค์กับเจ้าช่อเอื้องในสภาพไม่สามารถขยับและพูดได้มาที่ลานกลางคุ้ม เจ้าน้อยไม่พอใจถามว่าทำอย่างนี้ได้ยังไง เจ้าวงเดือนเสียงแข็งว่าในเมื่อเจ้าน้อยตัดสินใจอะไรไม่ได้สักอย่างก็ต้องตนนี่แหละ

“เจ้าต้องการอะไร ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้”

“แก้แค้นอีเทียนคำ!!!”

เจ้าน้อยบอกว่าสองคนนั้นไม่เกี่ยวอย่าทำมันเลย

เจ้าวงเดือนพูดเสียงแผ่วน้ำตาร่วงว่าเจ้าน้อยนั่นแหละทำตนก่อน แล้วตัดพ้อ...

“ทำยังไงข้าถึงจะตัดอีเทียนคำออกจากหัวใจของท่านได้...ทำไมอีเทียนคำมันถึงตราตรึงอยู่ในหัวใจท่านนัก แม้แต่ความรักความภักดีของข้าก็ไม่อาจทดแทนได้”

“เจ้าวงเดือนอย่าคิดเช่นนั้น ข้ารักท่านเพียงคนเดียว...ปล่อยอุ่นเฮือนกับคำป้อไปเถอะ”