เพลิงพรางเทียน

คืนนี้ที่บ้านทรงไทย...กำลังถ่ายละครฉากสุดท้าย...เบน นายแบบชื่อดัง สูง ขาว หล่อ อยู่ในชุดท่านเจ้าคุณหน้าตาถมึงทึง เดินตรงมาที่กลินท์นางแบบชื่อดังในร่างนางจวน ทาสสาวที่อยู่บริเวณลานดินกว้างสภาพเนื้อตัวมอมแมม ตามตัวเต็มไปด้วยรอยแส้ เบนสั่งบ่าวที่อยู่ใกล้เสียงเหี้ยม

“เอาแส้มา!!!”

“ท่านเจ้าขา นังจวนมันเจ็บเจียนตายแล้วนะเจ้าคะ ได้โปรดเมตตามันด้วยเจ้าค่ะ” สายป่านที่เล่นเป็นทาส ไหว้อ้อนวอนหมอบแทบเท้าเบนน้ำตานอง

“คนสารเลวอย่างมันต้องเฆี่ยนให้ตาย เอาแส้มา!!” เสียงเบนเหี้ยมแม้ดวงตามีแววเสียใจ ทาสชายยื่นแส้ให้ กลินท์มองเบนด้วยแววตาที่เจ็บปวดน้ำตาไหลพรากแต่ไม่มีคำอ้อนวอนแม้แต่คำเดียว และสะดุ้งเฮือกทุกครั้งที่เบนหวดแส้ลงร่างไม่ยั้งเต็มแรง เลือดซึมไหลจากบาดแผลแตก

แพมซึ่งรับบทเป็นภรรยาท่านเจ้าคุณที่ยืนมองอยู่แอบยิ้มสะใจ

เบนมองกลินท์พูดอย่างเลือดเย็นก่อนหวดแส้ลงร่างกลินท์อีก

“สำหรับความรักที่กูมีให้มึง อีจวน!!!”

เบนทิ้งแส้ในมือเดินพรวดออกไป แพมที่ยืนมองอยู่อย่างเย้ยหยันทรุดนั่งข้างกลินท์เชยคางพูดเหี้ยม

“สำหรับความเจ็บปวดที่มึงแย่งความรักไปจากกู อีจวน!!” สิ้นเสียงก็ตบหน้ากลินท์ซ้ายขวาเต็มแรงก่อนลุกพรวดไป กลินท์มองตามเบนกับแพมไปด้วยแววตาเจ็บปวด แค้นใจ แม้กำลังจะสิ้นลม พึมพำอาฆาต

“กูขออธิษฐาน เกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้กูมี บุญหนักศักดิ์ใหญ่ มีอำนาจเหนือกว่าพวกมึง” แม้กำลังจะสิ้นใจ แต่จิกตาแค้น “กูจะตามล้างตามผลาญอาฆาตพยาบาทพวกมึงทุกชาติไป” สิ้นเสียง กลินท์ก็สิ้นใจอนาถ

นั่นคือฉากสุดท้ายของละคร ที่โจ๊กผู้กำกับชมว่า

“โอ้โห!! สุดยอดมาก พวกคุณทุกคนสุดยอดจริงๆ เป็นซีนปิดกล้องที่ผมประทับใจจนไม่รู้จะพูดยังไง สุดยอดมากๆ ขอบคุณๆๆ”

เบนบอกว่าพวกเราก็ต้องขอบคุณพี่โจ๊กเหมือนกันที่ช่วยกำกับจนพวกเรารู้สึกเหมือนเป็นตัวละครในเรื่องเลย ส่วนกลินท์ขอพี่โจ๊กดูคลิปหน่อย ผู้กำกับโจ๊กจึงเดินนำทุกคนไปที่มอนิเตอร์

ooooooo

ทุกคนไปที่หน้าจอมอนิเตอร์เห็นซีนสุดท้ายที่กลินท์นอนตายลืมตาโพลง พริบตานั้นกลินท์เห็นภาพของเทียนคำตอนกำลังจะตายแว่บซ้อนขึ้นบนร่างตัวเอง กลินท์อุทานเบาๆ

“ว้าย!!”

ทุกคนหันมองว่าเกิดอะไรขึ้น เบนกับสายป่านถามว่ามีอะไร กลินท์จ้องมอนิเตอร์อย่างตกใจบอกว่าเมื่อกี้เหมือนมีรูปใครซ้อนขึ้นมาก็ไม่รู้ แป้งร่ำฝ่ายคอสตูมถามหน้าตาตื่นว่าผีเหรอ?? ให้พี่โจ๊กเพลย์แบ็กดูอีกที แต่พอพี่โจ๊กรีเช็กก็ไม่มีอะไรผิดปกติ กลินท์ยิ้มเฝื่อนบอกว่าตนอาจตาฝาด แต่ข้าวนึ่งเย้าว่า