ทองเนื้อเก้า
ตอนที่ 6
ลำยองนอนกอดเงินและฝันหวานถึงข้าวของมากมายที่อยากได้ เมื่อตื่นมาจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวสวยไปข้างนอก วันเฉลิมพยายามถามว่าจะไปไหนเลยถูกเหวี่ยงว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง
วันเฉลิม ยืนมองแม่ถือกระเป๋าออกจากบ้านแล้วจึงไปหาชมกับชื่นในครัว สองสาวใช้ร่ำลาเด็กชาย สั่งเสียให้ดูแลตัวเองและช่วยทำงานบ้านตามที่เคยสอน วันเฉลิมมองตามทั้งสองด้วยแววตาอาวรณ์ สะเทือนใจไม่น้อยที่คนรอบตัวค่อยๆหายไปทีละคนสองคน
ลำยองเดินนวยนาดเข้า ร้านทองช่วงสายวันเดียวกัน แสงทองอร่ามทำให้สาวขี้เมาตาพร่าแต่ยังอุตส่าห์นั่งไขว่ห้างทำท่าเลือกดู ชิ้นโน้นชิ้นนี้ราวกับเป็นคุณนาย สุดท้ายก็ได้ออกจากร้านพร้อมเครื่องทองหยองเต็มตัวและตรงไปร้านเสริมสวย ช่างผมตาโตและแกล้งเหย้าว่าของจริงหรือเปล่า ลำยองถึงกับหัวเสียเพราะเพิ่งถอยมาหยกๆ
“อีนี่...เดี๋ยวเถอะมึง คนอย่างลำยองไม่ใส่ของเก๊หรอกโว้ย” ช่างเสริมสวยงงว่าลำยองไปรวยมาจากไหน “ผัวข้าซื้อให้...เอ็งไม่รู้หรือไงว่าเขาเป็นเจ้าของโรงงานกะละมังเคลือบที่ พี่น้องเอ็งไปเป็นลูกจ้างไง”
ช่างผมไม่เถียงด้วยเพราะกลัวเสียลูกค้า แต่ลำยองกลับลำพองใจเพราะคิดว่าตัวเองรวยจนราศีจับจริงๆ
ขณะ ที่ลำยองร่าเริงกับการใช้เงิน...วันเฉลิมทำงานบ้านงกๆ ทั้งซักผ้า ถูบ้านทำความสะอาดและเก็บข้าวของเกลื่อนกลาดให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อเสร็จสิ้นจึงนั่งเล่นเครื่องบินที่พ่อซื้อให้คอยแม่กลับบ้านจนหมดสนุก แต่ก็ไร้วี่แววแม่จะกลับมา สุดท้ายเมื่อทนหิวไม่ไหวเลยไปหาหลวงลุงปิ่นที่วัด
สินซึ่งมาเฝ้าหลวงลุง เช่นกันมองหลานชายคนเดียวด้วยความสงสาร เวทนาชะตากรรมที่ต้องวิ่งไปทางโน้นทีทางนี้ทีเพื่อเอาชีวิตรอด หลวงลุงถามถึงอภิชาต วันเฉลิมเคี้ยวข้าวตุ้ยๆพลางบอกว่ากวงพาน้องไปแล้วเมื่อหลายวันก่อน
“น้องไม่ค่อยสบาย ป๊าคงเอาน้องไปรักษา หายแล้วน้องคงกลับมา”
หลวงลุงกับสินสบตากันเครียดๆ แน่ใจว่าอภิชาตคงไม่กลับมาแล้ว แต่วันเฉลิมกลับไม่คิดอะไร
“ข้าวที่เหลือนั่น วันขอเอากลับบ้านได้ไหมครับ วันจะเอาไปฝากแม่”
เมื่อปั้นกับสินทราบเรื่องคนใช้บ้านลำยองลาออกและกวงพาอภิชาตไปเลี้ยงเองก็นินทากันอย่างสนุกปาก โดยเฉพาะปั้นสะใจมากที่ลำยองถูกทิ้ง
“สันดานอย่างมันไม่มีใครเขาทนอยู่ด้วยได้หรอก ขนาดคนใช้ยังเอือมระอา”
“แต่ไอ้วันยังคิดว่าพ่อใหม่จะเอาน้องกลับมาคืนนะแม่ปั้น”
“ถ้ามันคิดว่าตัวมันมีเสน่ห์จนผู้ชายเขาทิ้งมันไม่ลง มันก็น่าสมเพชนะตาสิน”
สินส่ายหน้าปลงๆเพราะรู้ดีว่าหลานชายรักและบูชาแม่มากแค่ไหน
“ฉัน น่ะไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลยแม่ปั้น สงสารไอ้วันมัน เด็กมันจะรู้สึกยังไงที่เห็นแม่ตัวเองเป็นอย่างนี้” ปั้นนิ่งคิดตาม ส่วนสินถอนหายใจยาว “ถ้ามันได้คิดและปรับปรุงตัวเองใหม่ หัดทำมาหากินอย่างคนอื่นบ้างก็คงดี ฉันกลัวไอ้วันมันจะลำบากในวันข้างหน้า”
ปั้นรู้สึกไม่ต่างแต่กลับทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆและชะตากรรมของหลานให้สะเทือนใจไปกว่านี้
ลำยอง มาถึงบ้านช่วงหัวค่ำ โวยวายเรียกชมกับชื่นเพื่อขอข้าวกิน วันเฉลิมเป็นคนรับหน้าแทนและยกจานข้าวจากวัดมาวางตรงหน้าด้วยท่าทางนอบน้อม ภูมิใจลึกๆที่ได้ดูแลแม่ด้วยตัวเอง ลำยองตักข้าวเข้าปากด้วยความหิวโหยแล้วชะงักเล็กน้อยเพราะสงสัยว่าลูกชายไป เอาอาหารมาจากไหน
“วันขอหลวงลุงมาครับ กินข้าวก้นบาตรได้บุญเยอะครับแม่”
ลำยองไม่ละอายใจแม้แต่น้อยที่หาเลี้ยงลูกไม่ได้ “เออ...เอ็งนี่มันฉลาดดีนี่หว่า แบบนี้เราไม่อดตายแน่”
วันเฉลิมยิ้มรับและถามถึงน้องด้วยความคิดถึง ลำยองตอบด้วยความมั่นใจว่ากวงต้องพาน้องกลับมาเร็วๆนี้แน่
ooooooo
คำถาม ของวันเฉลิมเมื่อคืนก่อนทำให้ลำยองตัดสินใจไปหากวงถึงโรงงานเช้าวันถัดมา แต่สมัยผู้จัดการโรงงานบอกว่าเสี่ยหนุ่มไม่อยู่ ลำยองไม่เชื่อแถมเดินตามหาไปทั่วจนถึงห้องทำงานเก่าของกวง
“คุณกวงไม่มาทำงานที่นี่แล้ว เขาไปอยู่ประจำที่พระประแดงโน่น”
“ทำแบบนี้มันหนีหน้ากันนี่นา เอาลูกฉันไปแล้วทำเฉยได้ยังไง คอยดูจะฟ้องว่าขโมยลูก”
ลำยองโวยวายจนสมัยต้องให้คนงานผู้ชายมาลากตัวออกไป แต่สาวขี้เมาไม่ยอมแพ้แหวใส่หน้าสมัยว่ารวมหัวกับกวงขโมยลูกชายเธอไปหน้าด้านๆ
“ถึงฉันยกให้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะกีดกันไม่ให้แม่กับลูกเจอหน้ากัน”
“ฉันไม่รู้เรื่องด้วยหรอกนะเรื่องนี้ ต้องไปคุยกับคุณกวงเขาเอง”
“โรงงานใหม่เขาอยู่ไหน ฉันจะไปตามเอง บ้านเขาด้วยนะ บอกมาว่าอยู่ที่ไหน”
“ไม่ บอกจะทำไม ไม่ใช่หน้าที่” ลำยองปรี๊ดแตกและอาละวาดว่าสมัยจงใจพรากผัวพรากเมียจนคนงานแตกกระเจิง “ฉันไม่ได้พราก ตกลงกันเองแล้วเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย บ้านผัวตัวเองยังไม่รู้จักแล้วจะโทษใคร กลับไปซะเถอะ”
ลำยองเหวี่ยงไปทั่วจนถูกโยนไปทิ้งหน้าโรงงาน สาวขี้เมาเลยยกฐานะเมียกวงมาขู่ สมัยไม่ยี่หระแถมตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้า
“ก็ แค่เมียเก็บเอาไว้ทำลูกล่ะวะ” ลำยองกรีดร้องลั่นด้วยความแค้นใจแต่สมัยไม่สน “หุบปากเลยนะ...หนวกหู ถ้าลื้อไม่ออกไปดีๆ อั๊วจะให้ยามมาลากออกไป”
จบคำก็หมุนตัวเข้าโรงงาน ทิ้งให้ลำยองจ้ำอ้าวกลับบ้านด้วยความโกรธจนลมออกหู...กูต้องกลับมาใหม่แน่!
ความ จริงแล้วกวงไม่ได้ย้ายไปประจำที่อื่นอย่างที่สมัยบอกกับลำยอง แต่เขาเปลี่ยนห้องทำงานและยกห้องเก่าให้สมัยใช้แทน เสี่ยหนุ่มยืนมองลำยองเดินกระฟัดกระเฟียดจากไปด้วยความรู้สึกโล่งใจและปลงตก ส่วนสมัยเข้ามารายงานหลังจากนั้นไม่นาน เปรยว่าโชคดีเหลือเกินที่กวงเตรียมตัวรับมืออดีตเมียน้อยคนโปรดได้เป็นอย่าง ดี
“สำหรับผม...ให้เงินแล้วถือว่าจบกัน ผมรับผิดชอบลูกเอง ถ้านิสัยเขาดีกว่านี้ผมอาจเลี้ยงดูส่งเสียเขาต่อก็ได้ แต่นี่ไม่ไหว...ยิ่งเขาทำตัวต่ำเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกผิดกับลูกเมียผมมากขึ้นเท่านั้น” สมัยมั่นใจว่าลำยองจะกลับมาอีกเร็วๆนี้ กวงเห็นด้วย “เรื่องลูกน่ะเป็นแค่ข้ออ้าง ผู้หญิงคนนี้หิวเงินยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น เข็ดแล้วคุณสมัย...ผมเข็ดแล้วจริงๆ”
ลำยองหัวเสียเรื่องกวงมากเลยไปซื้อเหล้ามาดื่มย้อมใจ เมื่อแลทราบเรื่องเลยบ่นลูกสาวเสียงเข้มที่ทำอะไรไม่รู้จักคิด ยกอภิชาตคืนให้เขาแล้วจะเอาอะไรมาต่อรองค่าเลี้ยงดูหลังจากนี้ ลำยองไม่รู้สึกผิดเลยแต่แปลกใจและหงุดหงิดมากกว่าว่าใครปากสว่างมาเล่าให้แม่ฟัง
แลส่ายหน้าเอือมๆ ยิ่งได้ยินลูกสาวบ่นเรื่องคนใช้ลาออกก็ยิ่งเซ็งหนักเพราะคงเดือดร้อนถึงเธอกับลูกคนอื่นๆแน่ที่ต้องไปทำงานบ้านงกๆแทน แต่ลำยองกลับขอแม่ให้ทำอย่างอื่น
“แม่แค่หาคนใช้ให้ใหม่ เอาไว้ซักผ้าถูบ้าน กับข้าวไม่ต้องทำ ฉันจะกินกับแม่ และฉันจะให้แม่เดือนละแปดร้อย” แลถามถึงวันเฉลิมกับคนใช้ว่าจะเอาอะไรกิน “สายๆกับเย็นๆแม่ก็ให้ไอ้ปานหิ้วปิ่นโตมาส่ง ส่วนไอ้วันน่ะ...เช้าๆก็ให้มันไปกินอาหารที่โรงเรียน ให้เงินมันไปซื้อกินเอง”
แลไม่รับปากแต่ซักลูกสาวคนโปรดเรื่องอภิชาต ทำไมถึงยกให้กวงง่ายๆ ลำยองเบ้หน้าแล้วตอบเสียงสะบัด
“มันเลี้ยงยากจะตายแม่ เดี๋ยวเป็นหวัด ตัวร้อน ขี้ไหลและร้องไห้ทั้งวัน หาหมออาทิตย์ละไม่รู้กี่รอบ เบื่อจะตาย ย่ามันอยากเลี้ยงเอง ให้ตั้งสามหมื่นใครไม่เอาก็โง่ละ”
แลตาโตและขอแบ่งดื้อๆ “สมัยไอ้วัน...ย่ามันให้แค่สามพัน ไอ้อภิชาตได้ตั้งสามหมื่นเลยเหรอวะ”
“ก็นั่นน่ะสิ ฉันถึงได้ให้ไปไง คุณกวงอยากได้ลูกชายหลายคน ยังไงเขาก็ต้องกลับมาหาฉันอีก แม่คอยดูเถอะ!”
ooooooo
เมื่อสันต์ทราบเรื่องเมียเก่าขายอภิชาตคืนให้กวงก็หัวเสีย ไม่เข้าใจจริงๆว่าจิตใจเธอทำด้วยอะไรถึงไม่รักหรือห่วงลูก สินเตือนสติไม่ให้บอกเทวีเพราะไม่ใช่เรื่องดีและจะทำให้รู้สึกแย่ทุกฝ่าย แต่เทวีกลับทำให้ทุกคนสบายใจและชื่นชมเพราะคุณครูสาวคนรักใหม่ของสันต์รักและเอ็นดูวันเฉลิมเป็นอย่างดี
“สันต์คะ...เดี๋ยวกินข้าวแล้ว เราไปหาวันเฉลิมกัน นะคะ”
“วันนี้วันเสาร์ ไอ้วันคงขลุกอยู่กับหลวงลุงที่กุฏินั่นแหละ” ปั้นบอกอย่างคนรู้จักหลานชายดี
“หนูซื้อขนมกับของเล่นมาฝากแกหลายอย่างเลยค่ะ”
สินซาบซึ้งน้ำใจว่าที่ลูกสะใภ้ “ขอบใจมากนะหนูเทวีที่เมตตาและเอ็นดูไอ้วันมัน”
ฝ่ายวันเฉลิมพยายามจุดเตาหุงข้าวให้แม่ แต่ลำยองมองว่าน่ารำคาญเลยไล่ให้หิ้วหม้อไปขอก๋วยเตี๋ยวจากลำยง วันเฉลิมรีบไปตามคำสั่งจนลำยงอดสงสารไม่ได้และบอกให้กินส่วนของตัวเองที่ร้านจนอิ่มค่อยยกส่วนของแม่กลับบ้าน วันเฉลิมกลัวแม่จะคอยแต่ลำยงกลับเห็นว่าควรแล้ว...คอยไม่ไหวเดี๋ยวก็เดินมาเองแหละ!
วันเฉลิมรีบกลับไปหาแม่และพบสันต์กับเทวีระหว่างทาง สองพ่อลูกทักทายด้วยความดีใจเพราะไม่เจอกันนาน
“มาอยู่กับพ่อไหมวัน พ่อได้ยินมาว่าป๊าเอาน้องไปเลี้ยงแล้ว บางทีแม่เขาอาจจะสบายขึ้นไม่ต้องห่วงวันอีกคน”
“วันต้องถามแม่ก่อนครับ”
“อาเทวีรู้จักโรงเรียนอนุบาลดีๆใกล้บ้านใหม่พ่อตั้งหลายที่นะลูก”
สันต์พยายามเกลี้ยกล่อมแต่วันเฉลิมยังแบ่งรับแบ่งสู้เพราะห่วงแม่ สันต์ได้แต่มองลูกวิ่งกลับบ้านด้วยความเซ็ง สะเทือนใจและสงสารลูกชายเหลือเกินที่ต้องมีชีวิตแบบนี้
ooooooo
ลำยองบุกไปหากวงที่โรงงานอีกครั้งเช้าวันถัดมา สมัยรีบมาขวางและบอกเหมือนเดิมว่าเสี่ยหนุ่มย้ายสาขาที่ประจำไปแล้ว ลำยองไม่เชื่อและโวยวายเสียงลั่นจนเมียหลวงของกวงต้องเดินมาดู
“ผู้หญิงที่ไหนมาตามหาผัวถึงนี่ ไม่รู้จักอับอาย”
ลำยองไม่สะทกสะท้านและโต้กลับอย่างไม่กลัว เมียกวงนึกรู้ว่าคงเป็นแม่ของอภิชาตเลยไล่ให้กลับไปเพราะไม่อยากมีเรื่องด้วย แต่ลำยองไม่ยอมตั้งท่าจะเอาเรื่องเต็มที่ ยิ่งได้รู้ว่าเป็นเมียหลวงของกวงเลยยิ่งแผลงฤทธิ์หนัก
“เนี่ยเหรอเมียคุณกวง...รูปร่างอย่างกับแม่วัว แล้วทำไมให้พ่อพันธุ์ไม่ได้สักตัวล่ะ ได้แต่ตัวเมีย”
“มันไม่สำคัญหรอกนะ เพราะฉันไม่ใช่วัวแม่พันธุ์อย่างเธอที่มีหน้าที่แค่ให้ลูกชายเขาแล้วก็หมดความหมาย แต่ฉันเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมายและประเพณี เป็นเจ้าของทุกอย่างร่วมกับเขา...เธอกลับไปซะเถอะแม่ลำยอง”
ลำยองของขึ้นมากที่โดนหยามและตอกกลับด้วยความแค้นใจ สมัยเห็นท่าไม่ดีเลยไปตามคนงานมาลากลำยองออกไป แต่สาวขี้เมาไม่ยอมและถลกกระโปรงเตรียมลุยเต็มที่
“แกเอาเขาไปกกไว้คนเดียวใช่ไหมล่ะ กลัวเขาจะมีลูกชายกับฉันอีกเพราะแกมันทำพันธุ์ไม่ได้”
“ฉันไม่แลกกับคนอย่างเธอหรอก เธอเคยเป็นคนงานที่นี่น่าจะรู้ว่าแค่นั่งชุบกะละมังมือก็เปื่อยแล้ว ถ้าบังเอิญน้ำกรดพวกนั้นมันหกราดบนหน้าเธอมันจะเละแค่ไหน เก็บหน้าขาวๆสวยๆของเธอไว้หาผัวใหม่ดีกว่า” ลำยองเบิกตาโพลงที่ถูกขู่แต่เมียกวงกลับไม่ยี่หระ “ตารางน่ะเอื้อมไม่ถึงฉันหรอกนะลำยอง เพราะเงินฉันมีเป็นล้าน แค่ฉันบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ...มันก็จะเป็นแค่อุบัติเหตุ”
ลำยองพยายามขัดขืนแต่สุดท้ายก็ถูกจับโยนไปนอกโรงงานจนหน้าคะมำ สาวขี้เมาเลือดขึ้นหน้าและอาละวาดกราดทุกคนจนเป็นที่เอือมระอา เมียกวงมองมาแล้วอดเห็นใจไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อได้ยินลำยองคร่ำครวญถึงอภิชาต
“เดี๋ยวมันก็ไปของมันเองแหละครับ ซ้ออย่าไปสนใจมันเลย” สมัยปลอบแต่เมียกวงกลับคิดตรงกันข้าม “ฉันก็เป็นแม่คนเหมือนกันนะคุณสมัย”
ฝ่ายลำยองปักหลักเล่นละครไม่เลิก ยิ่งเห็นว่ามีคนสนใจก็ยิ่งโวยวายหนัก น้ำหูน้ำตาไหลพรากจนทุกคนเริ่มเชื่อว่าอดีตเมียน้อยคุณกวงอาลัยอาวรณ์ลูกชายจริงๆ เมื่อเมียกวงมาขึ้นรถก็เสแสร้งตบตาสุดกำลังเพื่อเรียกร้องความเห็นใจ เถ้าแก่เนี้ยอดสงสารไม่ได้และเปรยให้ฟังว่าอภิชาตสบายดี
“ย่าเขาเลี้ยงอย่างดีเพราะอยากได้หลานชายมานาน ไม่ต้องห่วงหรอก โตอีกหน่อยเขาอาจพามาเยี่ยมเธอเอง”
“ฉันอยากเห็นหน้าลูกบ้าง ฉันนอนไม่หลับสักคืนเพราะคิดถึงลูก”
เมียกวงทำหน้าไม่ถูก เห็นใจมากเพราะเป็นแม่คนเหมือนกัน ลำยองดูออกเลยยิ่งโอดหนัก
“บอกคุณกวงว่าอย่าใจร้ายนักเลย ขอให้ฉันได้เห็นลูกบ้าง อภิชาตก็เป็นลูกฉันเหมือนกันนะ”
ลำยองฟูมฟายจนเมียกวงสะเทือนใจไม่น้อย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจขึ้นรถกลับบ้าน เมื่อลับหลังรถเถ้าแก่เนี้ย สาวขี้เมาจึงหยุดเล่นละครทันที...โธ่เอ๊ย นังเมียหลวงบ้า ฝากไว้ก่อนเถอะมึง กูจะมาเอาคืนทั้งลูกและผัวเลย!
ลำยองเซ็งจัดและกลับไปดื่มเหล้าแก้บ้าที่บ้าน โดยมีวันเฉลิมป้วนเปี้ยนไม่ห่างด้วยความห่วงแม่ แลมาอยู่เป็นเพื่อนทนไม่ไหว โดยเฉพาะเมื่อได้ยินลำยองสั่งลูกชายไปซื้อเหล้าที่ตลาดตามลำพัง
“เอ็งใช้ลูกไปซื้อเหล้าได้ไงวะนังลำยอง มันตัวแค่เนี้ย มันเหมาะมันควรที่ไหน เดี๋ยวมันก็เห็นเป็นของดีของงาม”
“ไอ้นี่มันไม่กล้ากินหรอกแม่...หรือว่าเอ็งแอบกินไปแล้วไอ้วัน”
“ไม่ครับ...หลวงลุงสอนว่าเหล้าเป็นของไม่ดี มีสิ่งชั่วร้ายในนั้นไม่ควรเข้าใกล้ครับ”
แลชื่นใจที่หลานเป็นเด็กดีผิดกับแม่ วันเฉลิมได้โอกาสจึงพยายามกล่อมแม่ให้เลิกเหล้าแต่ไม่ได้ผล
“เอ็งไม่ต้องมาสอนข้าไอ้วัน หนอยตัวเท่าลูกหมา เอ็งยกข้าวไปกินที่อื่นเลย ข้ารำคาญ”
วันเฉลิมเดินหน้าจ๋อยไปกินในครัว แลมองตามด้วยความเวทนาและหันไปบอกลูกสาวคนโตให้เลิกเหล้าเสียที แต่ลำยองไม่สนใจจะฟังและโต้ว่ากินแล้วผิวจะสวยเต่งตึงเหมือนสาวแรกรุ่น
“แต่เอ็งมันกินเยอะจนเกินบำรุงแล้ว คุณกวงเขาเอือมเอ็ง หนีหน้าเอ็งเพราะเหล้านี่แหละข้าว่า”
ลำยองนิ่งคิดแต่ไม่สำนึก แถมพาลลงกับลำดวนที่มารับจ้างซักผ้าแต่บ่นไม่หยุด
“ผ้ากองเป็นภูเขาขนาดนี้ ซักจนมือเปื่อยได้แค่สิบบาท ฉันไม่เอาหรอก”
ลำยองพยายามต่อรองเพิ่มค่าจ้างให้นิดหน่อย แต่ลำดวนไม่เอาด้วย สองพี่น้องเลยเถียงกันเสียงดังจนวันเฉลิมทนไม่ไหวและอาสาจัดการซักผ้าของแม่ให้เอง
ooooooo
สภาพลำยองเมื่อวานทำให้เมียหลวงของกวงตัดสินใจส่งสมัยไปหาถึงบ้านแต่เช้า วันเฉลิมไปตามแม่มารับแขกและรีบขึ้นรถโรงเรียน สาวขี้เมาหงุดหงิด แต่ต้องแปลกใจมากกว่าที่เห็นสมัยมาหาพร้อมซองหนาในมือ เมื่อส่งซองให้ตามคำสั่งเถ้าแก่เนี้ยเรียบร้อย สมัยจึงขับรถออกไปทันที ไม่อยากเสวนากับอดีตเมียน้อยคนโปรดของกวงเลยแม้แต่น้อย
ส่วนลำยองเปิดซองแล้วตาโต นั่งนับเงินอย่างมีความสุขจนแทบไม่สนใจจดหมายจากเมียกวงที่แนบมาด้วย
“เงินนี่ให้เธอไว้ทำทุนค้าขาย วันหน้าลูกโต ย่าเขาอาจให้มาพบ เด็กสบายดี...ไม่ต้องห่วง”
ลำยองนับเงินด้วยความตื่นเต้น “อีหน้าโง่...กูเล่นละครให้ดูหน่อยก็เสียรู้กู ชิ...ถือว่าเป็นเศรษฐี ซื้อผัวกับลูกคนละหมื่น เอาไปเหอะมึง!”
ลำยองแจ้นไปบอกข่าวดีกับแม่ถึงบ้าน มั่นใจว่าคราวนี้คงจบกับกวงแน่ๆ แลส่ายหน้าอ่อนใจ
“ข้าบอกแล้วว่าอย่าเผลอให้ลูกมันไป อย่างน้อยก็เอาไว้เป็นตัวประกัน”
“ช่างหัวมัน...แล้วไปแล้ว เดี๋ยวหาผัวใหม่รวยๆ เอาให้รวยกว่าเดิมอีก”
“อีบ้า...มึงไม่เคยได้ยินเหรอ หญิงสามผัว ชายสามโบสถ์น่ะ เขาถือ...ไม่มีใครคบ”
แลกลุ้มใจที่ลูกสาวชอบคิดอะไรง่ายๆ แต่ลำยองไม่สำนึกและถามแม่ยิ้มๆ ว่าเธอยังสวยพอจะหาผัวใหม่ได้ไหม
“เอ็งยังสวยอยู่แต่ลูกตั้งสองแล้ว เอ็งจะไปสู้เด็กสิบห้าสิบหกได้ยังไงวะ”
“แม่จำได้ไหม พ่อปู่ดูดวงฉันว่าเป็นนางฟ้ามาเกิด เพราะฉะนั้น...นางฟ้าจะคู่กับอะไรได้ถ้าไม่ใช่เทพบุตร”
แลเหนื่อยเกินกว่าจะค้าน ส่วนพี่น้องคนอื่นยุให้ลำยองลงทุนทำอะไรบ้างไม่ให้เงินหมดไปวันๆ แต่ลำยองเรื่องมากและติโน่นนี่จนทุกคนรำคาญ โดยเฉพาะลำยงที่รู้เช่นเห็นชาติสันดานขี้เกียจของพี่สาวเป็นอย่างดี
“อะไรก็ไม่เอาสักอย่าง นั่งๆนอนๆ พี่คิดว่าเงินจะงอกเงยขึ้นได้เองหรือไง”
ลำยองเชิดหน้าไม่สนใจ แลเห็นลูกมีเงินเยอะเลยชวนไปลงทุนด้วยวิธีซึ่งเธอถนัดที่สุด
การลงทุนที่ว่าคือการพาลูกสาวไปบ่อนยายมูลซึ่งรู้กันทั้งหมู่บ้านว่าเป็นแหล่งมั่วสุมของบรรดานักพนัน ลำยองเห็นสภาพแออัดเลยไม่อยากอยู่นาน แต่สุดท้ายเมื่อได้ลองเล่นตามคำชวนของแม่ก็ติดลมบน เล่นไม่ยอมลุกจนลืมเวลา
เวลาเดียวกันวันเฉลิมกลับจากโรงเรียน เมื่อเห็นประตูล็อกจึงนั่งรอ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นวี่แววแม่จะกลับ เด็กชายเหนื่อยและหิวมากจนต้องตักน้ำในโอ่งข้างบ้านมาดื่มลูบท้องประทังความหิว
ooooooo
ลำยองมือขึ้นเลยปักหลักไม่ลุกไปไหน เมื่อยายมูลพาละม่อมหลานสาวไปหาเพื่อสมัครเป็นคนใช้ก็ไม่สนใจ ได้แต่บอกหน้าที่ให้ทำความสะอาดบ้านและทำอาหารให้เธอกับลูกกินแลกเงินค่าจ้างสองร้อยบาทต่อเดือน ละม่อมฟังจำนวนเงินแล้วไม่อยากไปแต่ไม่มีทางเลือกมากนัก
เมื่อตกลงใจจะไปทำงานด้วย ละม่อมเลยต้องรอว่าที่เจ้านายคนใหม่เล่นไพ่จนเมื่อยขาไปหมด แต่ลำยองไม่ยอมขยับไปไหน เพราะกำลังดวงขึ้น เมื่อสาวใช้คนใหม่ถามว่าจะกลับเมื่อไหร่ ก็ถูกด่าเปิง ฐานกวนใจคนดวงเฮง
“เอ๊ะอีนี่...คนกำลังมือขึ้นมาขัดลาภซะงั้น ไปเป็นคนใช้เขาก็หัดรู้จักอดทนบ้างโว้ย”
ส่วนแลเล่นจนเงินหมดไปหลายรอบ แต่เห็นลูกสาวมีเงินมากเลยกู้มาต่อทุน ลำยองเซ็งไม่อยากให้แต่เห็นว่าแม่เป็นคนพามาเลยตัดใจให้อย่างเสียไม่ได้
ฝ่ายวิมลเห็นวันเฉลิมนั่งหงอยหน้าบ้านจึงชวนไปทานของว่างกับสมฤดี สองเด็กน้อยพูดคุยกันถูกคอจนคุณยายชวนให้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกัน วันเฉลิมเกรงใจไม่อยากรบกวนและขอตัวไปกินก๋วยเตี๋ยวที่บ้านยายแทน วิมลไม่อยากขวางเลยให้ขนมติดไม้ติดมือไปแทนด้วยความเมตตา
วันเฉลิมไปหาลำยงหวังได้ก๋วยเตี๋ยวสักชามสำหรับมื้อเย็น แต่ต้องผิดหวังเพราะน้าสาวปิดร้านเรียบร้อยแล้ว เมื่อผ่านไปทางบ้านปู่กับย่ากลับไม่กล้าไปหาเพราะกลัวแม่กับยายตามไปอาละวาดเหมือนทุกครั้ง สุดท้ายเลยต้องขอข้าวหลวงลุงปิ่นแต่ก็ไม่มีอะไรเหลือเพราะเย็นมากแล้ว วันเฉลิมเลยต้องประทังความหิวด้วยขนมที่วิมลให้มาตั้งแต่เย็น หลวงลุงสงสารจึงเล่านิทานชาดกให้ฟังเพื่อชดเชย
“พระเจ้าพาราณสีทรงฟังพระยาช้างโพธิสัตว์กล่าวคาถาดังนั้น จึงตรัสถามพระโพธิสัตว์ว่า...ดูกรช้างผู้ประเสริฐ นางช้างผู้มีจักษุทั้งสองอันมืดหาผู้นำทางมิได้ เมื่อเดินไปสะดุดตอไม้ด้วยเท้าจะตกภูเขาชื่อว่าจัณโทณะนั้น เขาเห็นอะไรแก่ท่าน...พระยาช้างโพธิสัตว์จึงตอบว่านางช้างผู้มีจักษุมืดมนนั้น เป็นมารดาของข้าพเจ้าเอง”
วันเฉลิมฟังเพลินและผล็อยหลับ หลวงลุงมองมา ด้วยความเวทนา...ไอ้วันเอ๊ย มีเวรมีกรรมจริงๆที่มีแม่แบบนี้!
ooooooo
ลำยองหมกมุ่นกับกองไพ่ตรงหน้าเพราะกำลังมือขึ้น จนท้องร้องนั่นแหละจึงชวนแลกลับ สองแม่ลูกตื่นเต้นดีใจเพราะได้เงินมากโข แต่แล้วลำยองก็หน้าเสียเพราะเพิ่งคิดได้ว่าเล่นไพ่เพลินจนลืมนึกถึงวันเฉลิมที่คงเข้าบ้านไม่ได้
ลำยองเดินลิ่วกลับบ้านด้วยใจร้อนรน ใจหายวาบเมื่อไม่เห็นลูกชาย มีเพียงกระเป๋านักเรียนวางพิงกำแพงอยู่ ปานแวะมาขอนอนด้วยพอดี ลำยองเลยแหวใส่เพราะหงุดหงิดที่ลูกหาย จนแลต้องมาขวางเพราะเป็นห่วงหลาน
“ช่างมันก่อนเหอะ หาไอ้วันให้เจอก่อน มันกลับจากโรงเรียนคงเข้าบ้านไม่ได้ เอ็งไม่น่าเพลินขนาดนั้นเลย”
ลำยองชักสีหน้า เคืองแม่ไม่น้อยที่โทษแต่เธอ แถมพาลถึงลูกชายที่หายตัวจนเธอถูกดุ แลไม่สนใจท่าทางตะบึงตะบอนของลูกสาวและบอกให้ลองไปดูที่บ้านเผื่อหลานจะอยู่กับลำยง ลำยองจึงฝากบ้านและละม่อมกับปานแล้วรีบจ้ำอ้าวตามแม่ไป แต่ทั้งสองต้องผิดหวังเพราะลำยงบอกว่าไม่เห็นแม้แต่เงาของวันเฉลิม
ลำดวนเห็นพี่สาวคนโตร้อนรนเลยพยายามช่วยและบอกให้ไปตามที่บ้านปั้นกับสิน เพราะหลานชายน่าไปขอข้าวกินที่นั่น ลำยองกับแลของขึ้นและพุ่งไปบ้านสันต์ทันทีโดยไม่ทันไตร่ตรอง ลำยงหันมาจ้องหน้าลำดวนดุๆ เพราะแน่ใจว่าพี่สาวกับแม่ต้องไม่ไปถามไถ่ดีๆแน่ แล้วก็จริงดังคาด...ลำยองไปหาเรื่องอดีตพ่อผัวแม่ผัวถึงในบ้าน แม้ปั้นจะบอกว่าไม่เห็นหน้าหลานชายมานานแล้ว แต่ลำยองไม่เชื่อ
“ไม่ต้องมาตีหน้าซื่ออีแก่ ไอ้วันมันจะหายหัวไปไหนถ้ามึงไม่ได้เอาหมูปิ้งมาล่อมัน ไอ้วันออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
“มึงเลี้ยงลูกยังไง ไหนว่าลูกเถ้าแก่ ดูแลกันยังไงให้หายแล้วมาพาลหาเรื่องกู มึงเป็นแม่ประสาหมาอะไรวะ”
สินเห็นท่าไม่ดีเลยพยายามไกล่เกลี่ยแต่ลำยองกับปั้นโต้ตอบกันอย่างดุเดือดจนกระทั่งปั้นหมดความอดทน
“ลูกมึงน่ะ...กูเลิกสนใจเอามาเลี้ยงตั้งชาติหนึ่ง แล้ว อีกหน่อยกูจะได้หลานใหม่ เป็นตระกูลผู้ดีไม่ใช่ลูก อีผู้หญิงสำส่อนอย่างมึง” ลำยองขู่จะไปเรียกตำรวจแต่ปั้นไม่กลัว “ไปเอามาเลย กูจะได้ฟ้องกลับข้อหาบุกรุก”
ลำยงซึ่งตามมาด้วยรีบดึงแม่กับพี่สาวออกไปและขอโทษขอโพยปั้นกับสินเป็นการใหญ่ ซึ่งกว่าสองแม่ลูกจะยอมเลิกลาแม่ค้าก๋วยเตี๋ยวก็แทบหมดแรง ลำยองกับแลโมโหมากและด่าลำยงจนเธอเหลืออดโต้กลับให้ระวังปากบ้างถ้าไม่อยากถูกจับเข้าคุก
“ก็เอาเงินฟาดหัวมันไปสิวะ นังลำยองมันมีเงินเป็นฟ่อน กลัวมันทำไม” แลสวน
“แม่หยุดพูดได้ไหม คนยิ่งปวดหัวอยู่ ไอ้วันนะไอ้วัน ไปถูกรถชนหรือไปตกน้ำตกท่าที่ไหนก็ไม่รู้” ลำยองกังวล
“ถ้าไอ้วันมันเป็นอะไรไป พี่สันต์เอาพี่ตายแน่” ลำยงทำนาย
“อีปั้นมันเพิ่งพูดหยกๆว่าอีกหน่อยมันก็มีหลาน ใหม่ มันจะมาสนใจไอ้วันทำไม” ลำยองแย้ง
ลำยงส่ายหน้าอ่อนใจ คร้านจะอธิบายให้พี่สาวเข้าใจว่าสายเลือดระหว่างพ่อลูกไม่มีทางตัดกันขาดแน่
ฝ่ายปั้นกับสินนั่งมองหน้ากันด้วยความกลุ้มใจเพราะเป็นห่วงหลาน ถึงจะแสดงท่าทีเฉยชายังไงวันเฉลิมก็เป็นสายเลือดแท้ๆ...ไอ้วันเอ๊ย จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
ด้านลำยง...หลังจากตามหาไปทั่วหมู่บ้านแต่ไม่พบหลาน จึงฉุกคิดว่าวันเฉลิมน่าจะไปอยู่วัดเพราะคุ้นเคยกับหลวงลุงตั้งแต่เด็ก ลำยองกับแลจึงบุกไปตามและตะโกนโหวกเหวกจนหลวงลุงตื่นและโผล่หน้ามาด่าเสียงเข้ม ลำยองกับแลถึงกับหน้าหงอเพราะถูกดุ เลยแถตีหน้าเศร้าและบ่นวันเฉลิมเคืองๆที่ซนจนต้องมากวนหลวงลุง
“คนที่น่าตีให้ตาย แต่ไม่ใช่ไอ้วันหรอกนะ พวกเอ็งต่างหากมัวไปทำอะไรอยู่ ไอ้วันถึงเข้าบ้านไม่ได้”
ลำยองหน้าเสียแก้ตัวแกนๆ “หนูยุ่งเรื่องทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องแหละจ้ะหลวงลุง”
“เอ็งจะอ้างทำมาหากินจนลืมลูกเต้า มันฟังไม่ขึ้นหรอกโว้ยไอ้ลำยอง ฉิบหายกันหมดถ้าคนเป็นพ่อแม่คิดอย่างนั้น แล้วเด็กมันจะหันหน้าไปพึ่งใครได้เวลามันหิวหรือมีปัญหา เงินมันไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของชีวิตหรอกนะ หัดคิดหรือทำอะไรให้พอดีบ้าง เอ็งเป็นแม่ก็ทำหน้าที่ให้ดีอย่าให้ขาดตกบกพร่อง เข้าใจไหมที่ข้าพูดเนี่ย”
ลำยองพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจและตัดสินใจทิ้งลูกให้นอนวัดเพราะขี้เกียจอุ้มกลับบ้าน ลำยงรอจนเดินมาพ้นเขตวัดจึงเตือนพี่สาวให้บอกวันเฉลิมไม่ให้ไปกวนหลวงลุงอีก
“บอกไอ้วันด้วยว่าทีหลังเข้าบ้านไม่ได้ ไม่มีข้าวกินก็ให้มันไปหาฉัน จะได้ไม่ต้องลำบากคนอื่น”
“ไอ้วันมันลูกข้า ข้าจะเลี้ยงมันยังไงก็เรื่องของข้า”
“แปลว่าที่หลวงลุงปากเปียกปากแฉะสอนเมื่อกี้เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาใช่ไหม...เจริญล่ะ”
ลำยองสะบัดหน้ากลับบ้าน ทิ้งลำยงให้มองตามด้วยความเหนื่อยใจ...ลูกหายอีก อย่ามาขอให้ช่วยแล้วกัน!
ooooooo
ลำยองกลับถึงบ้านแล้วไปปลุกละม่อมเพื่อสั่งให้หาข้าวให้วันเฉลิมกินวันรุ่งขึ้นก่อนไปโรงเรียน แต่พอสาวใช้คนใหม่อ้าปากขอเงินค่ากับข้าวก็หงุดหงิด แล้วตัดใจดึงเงินปึกใหญ่มานับและกรีดนิ้วหยิบให้สิบบาท
“แต่สิบบาทนี่ไม่ใช่วันเดียวจ่ายหมดนะ ทำให้มันกินได้สักสามวัน”
ด้านหลวงลุงปิ่น...ปลุกวันเฉลิมแต่เช้าให้กลับ บ้านเตรียมตัวไปโรงเรียน เด็กชายลุกขึ้นอย่างว่าง่ายและเดินกลับอย่างไม่เร่งร้อน เมื่อถึงบ้านจึงเจอกับละม่อม สาวใช้คนใหม่เอ็นดูลูกชายเจ้านายตั้งแต่แรกเห็นเพราะท่าทางนอบน้อมและไม่ถือตัว วันเฉลิมว่าง่ายและลงมือ ทานทุกอย่างตรงหน้าด้วยความเอร็ดอร่อยจนละม่อมอดยิ้มไม่ได้
“ทั้งครัวมีเท่านี้แหละ ตอนเย็นต้องกลับมากินต้มกระดูกหมูผักกาดดองนะ”
“วันกินประจำ แม่บอกว่ามันถูกดี”
“วันบอกแม่ให้ซื้อไข่ กุนเชียงมาตุนไว้บ้างสิ จะ กินแต่ผักกาดดองแบบนี้ทุกวันได้ยังไง”
ละม่อมแนะยิ้มๆ ส่วนวันเฉลิมไม่พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินผักกาดดองอย่างไม่เบื่อหน่าย
ฟากลำยองตื่นเช้าไปหาแลที่บ้านและชวนไปบ่อน ติดใจไม่หายเพราะได้เงินเป็นกอบเป็นกำจากการลงทุนเมื่อวันก่อน แต่บ่อนการพนันดูสดใสกว่าเดิมเมื่อสาวขี้เมาเจอกับเมืองเทพหนุ่มใหญ่รูปหล่อแต่งตัวภูมิฐาน ขาประจำที่ชาวบ้านบอกว่าเป็นเศรษฐีที่ดินไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ่อนนัก
“ตึกแถวริมถนนน่ะของเขาทั้งแถบ ไม่ทำงานหรอก แค่เก็บค่าเช่าตึกก็นั่งกินนอนกินแล้ว ยังมีรถให้เช่าด้วย”
แลอุทานด้วยความอิจฉา ชาวบ้านเองก็คิดไม่ต่าง กัน “พ่อแม่แกทิ้งไว้ให้ คนมีบุญก็แบบนี้แหละ วันๆเดินเข้าออกบ่อนโน้นนี้ แกขับรถเก๋งด้วยนะ ลูกเมียก็ไม่มี”
ลำยองหูผึ่งและเตรียมจับเต็มที่ ส่วนเมืองเทพสนใจลำยองไม่น้อย หญิงสาวสวยแปลกหน้าแถมใจปํ้ากล้าเสี่ยงอีกต่างหาก...ใครเล่าจะไม่สนใจ สองหนุ่มสาวจ้องตากันไปมาจนสุดท้ายจึงหาโอกาสคุยกันได้ตรงมุมลับตาในบ่อนเมืองเทพมองลำยองตาเยิ้มและเปิดฉากเกี้ยวจนเธอนึกชอบใจแต่ต้องเก็บอาการเพราะไม่อยากเผยไต๋ให้เขารู้ใจแต่แรก
“ลำยองเพิ่งมาครั้งสองครั้งเองค่ะ คุณแม่ลำยอง ชวนมาเป็นเพื่อน ลำยองเล่นพอสนุกผ่อนคลายเท่านั้นเอง”
“ส่วนผมเป็นคนขี้เบื่อ ชอบเปลี่ยนที่เปลี่ยนบรรยา– กาศไปเรื่อยมากกว่า เกิดมาทั้งที คนเราต้องรู้จักกอบโกยกำไรชีวิต หาความสุขให้เต็มที่สิครับ จริงไหมน้องลำยอง”
ลำยองยิ้มปลื้มและอดถามถึงความหมายชื่อจริงของเขาไม่ได้เพราะฟังแปลกหูไม่เหมือนใครดี
“เทพแปลว่าเทวดาไงครับ เมืองเทพคือสวรรค์ ชั้นฟ้า”
ลำยองตาโต ชื่อเขาทำให้ความเชื่อที่ฝังหัวมานานดูมีน้ำหนักขึ้น “งั้นคุณเทพก็เป็นเทพบุตรน่ะสิคะ”
“คงงั้นมั้งครับ เทพบุตรเดินดิน แต่น้องลำยองอย่าเรียกคุณเลย เรียกว่าพี่เทพก็พอ”
สองหนุ่มสาวคุยกันถูกคอจนถึงขั้นชวนไปเล่นบ่อนอื่นเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ทิ้งแลให้กลับบ้านคนเดียว
ooooooo
กว่าแลจะถึงบ้านก็พลบค่ำ แถมหมดตัวอีกต่างหากเพราะเสียไพ่ ลำยงเห็นสภาพแม่แล้วพอเดาออกเลยอดเตือนไม่ได้ว่าไม่ควรใช้เงินไปกับการพนัน ชดคนรักของลำยงเห็นท่าไม่ดีเลยพยายามไกล่เกลี่ยแต่ไม่ได้ผลนักเพราะสองแม่ลูกเถียงกันไม่หยุดหย่อน แลเดือดจัดและตราหน้าลูกสาวคนรองว่าคงตกนรกแน่ที่ต่อปากต่อคำกับแม่ขนาดนี้
ลำยงไม่ยี่หระเพราะเหลืออด “นรกของฉันมันคงอีกนาน แต่นรกของแม่น่ะมันเห็นอยู่รำไรคาตาแล้วล่ะ”
ขณะที่วันเฉลิมกลับบ้านไปอยู่กับละม่อม ลำยองกับเมืองเทพตระเวนตามบ่อนต่างๆจนเหนื่อยแทบหมดแรง
“น้องลำยองนี่มือขึ้นจริงๆ ใจถึงด้วย นี่ขนาดไม่เคยเล่นมาก่อนนะ”
“ลำยองได้ครูดีนี่คะ ถ้าพี่เทพไม่พาลำยองมาเปิดหู เปิดตา ลำยองคงเล่นแต่ไพ่ไทยบ้านยายมูลแหละค่ะ”
ลำยองยิ้มประจบและชวนเขาไปกินข้าวที่บ้าน แถมแวะซื้อกับข้าวเหลามากมายหวังสร้างความประทับใจกับหนุ่มคนใหม่สุดฤทธิ์
วันเฉลิมยกมือไหว้แขกของแม่อย่างว่าง่าย เมืองเทพมองเฉยแต่ลำยองไม่ว่าอะไรแถมสารภาพตรงๆว่าเด็กชายเป็นลูกกับผัวคนแรก เมืองเทพไม่ถือสา แถมตั้งวงดื่มเหล้ากับลำยองและพูดคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระอย่างถูกคอ เมืองเทพเห็นวันเฉลิมเดินป้วนเปี้ยนแล้วอดถามลำยองไม่ได้ว่ามีลูกกี่คนแล้ว
“สองคนค่ะ ผัวละคน ไอ้วันนี่ผัวคนแรก อีกคนป๊าเอาไปเลี้ยงเอง”
“น้องลำยองนี่ตรงไปตรงมา นักเลงดีจริงๆพี่ชอบ”
วันเฉลิมถูกแม่ไล่ไปอยู่กับละม่อมเลยเดินหงอยๆ เข้าครัว อยากบอกแม่เรื่องค่ารถโรงเรียนที่ถึงกำหนดจ่ายแต่ยังไม่มีโอกาสเพราะแม่มีแขก ละม่อมสงสารและพยายามชวนคุยเปลี่ยนบรรยากาศ อยากให้เด็กชายมีความเป็นอยู่และอาหารการกินดีกว่านี้
“วันกินอะไรก็ได้พี่ม่อม ของดีๆมันแพงนะพี่ม่อม วันกลัวแม่เงินหมด”
ฝ่ายลำยองกับเมืองเทพดื่มและกินจนเศษอาหารเกลื่อนกลาดทั่วพื้นแต่ไม่มีใครสนใจจะเก็บ ลำยองแอบถามเรื่องลูกเมียของเขาแต่เมืองเทพกลับบอกว่าไม่มี
“มีเมียทำไม เป็นภาระเปล่าๆ อยู่คนเดียวอย่างนี้สบายตัวสบายใจดีกว่ากันเยอะ”
ลำยองดีใจที่เขาไม่มีพันธะเลยฉลองด้วยการชวนดื่มจนเมามายแทบประคองตัวไม่อยู่
“น้องลำยองนี่เป็นผู้หญิงคอแข็งที่สุดที่พี่เคยเจอเลยนะ”
“แปลว่าคืนนี้พี่ยอมแพ้ลำยอง”
“ยอมแพ้ก็ได้ น้องลำยองอยากได้อะไรเป็นรางวัลล่ะ”
“ลำยองอยากได้สมบัติของพี่เทพทั้งหมดเลย...ให้ลำยองได้ไหมล่ะ”
ลำยองมองมาด้วยสายตาเชิญชวน เมืองเทพรู้ทันแต่ยังรักษาท่าทีขอกลับบ้าน แต่สุดท้ายทนเสียงและท่าทางเย้ายวนของลำยองไม่ไหว เดินกอดคอตามสาวขี้เมาขึ้นห้องด้วยอารมณ์กระสัน วันเฉลิมได้แต่มองตามแม่เข้าห้องไปกับผู้ชายแปลกหน้าด้วยแววตานิ่งเฉย หนักใจไม่น้อยแต่ไม่คิดจะห้ามเพราะไม่อยากให้แม่โมโห
ooooooo
