ทองเนื้อเก้า
ตอนที่ 5
แลตื่นเต้นจะได้เป็นยายหลานเศรษฐีจึงป่าว ประกาศไปทั่วตลาด ปั้นกับสินได้ยินแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้ สมเพชสาวใหญ่คู่ปรับเหลือเกินที่หวังเรื่องยากจะคาดเดา ส่วนแลเห็นเป็นโอกาสดีจะเยาะเย้ยสองผัวเมีย ยิ่งเห็นปั้นกับสินไม่พูดอะไรเลยยิ่งโอ่หนักว่าลูกสาวคนโตต้องได้ลูกชายแน่ๆ
“ยังไงก็ต้องได้ลูกชาย ข้าน่ะฝันติดๆกันมาหลายคืนแล้ว ฝันว่าช้างเผือกขาวไปทั้งตัวมาเดินชูงวงในซอย”
“เอ็งดูดีหรือเปล่าล่ะว่าช้างตัวผู้หรือตัวเมีย”
“มึงไม่ต้องมาอิจฉากูอีปั้น ทำเป็นคุยว่างานหมั้นสะใภ้ใหม่จะจัดใหญ่โต แน่จริงมึงคอยดูงานเลี้ยงรับขวัญหลานกูแล้วกัน เถ้าแก่เขาไม่ใช่แค่ปิดซอยเลี้ยงโต๊ะจีน เขาจะมีดนตรีกับลิเกวงใหญ่มาด้วยโว้ย”
“อ๋อเหรอ...ร่ำรวยขนาดนี้คงต้องไปจัดท้องสนามหลวง แล้วละมัง แล้วเขาบอกไหมว่าถ้าได้ลูกสาวจะจัดงานแบบไหน” แลมั่นใจว่าต้องเป็นลูกชาย “มึงหัดอยู่กับความจริง บ้างเหอะอีแล มัวแต่ฝันเฟื่อง ตกลงมาจะเจ็บตัวเปล่า”
ปั้นกับแลปะทะฝีปากกันอย่างดุเดือด สินพยายามลากเมียกลับบ้านเพราะไม่เห็นประโยชน์จะเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือแต่ปั้นไม่ยอมกลับง่ายๆ ชาวบ้านเลยได้ดูหนังสดสาวแก่จะตบกันตายอย่างเมามัน
ด้านสันต์...กลับจากโรงเรียนผ่านหน้าร้านขนมของลำยงจึงแวะทักทายตามประสาคนคุ้นเคย ลำยงอดเล่าเรื่องพี่สาวจะคลอดลูกไม่ได้ ทั้งบ้านเธอตื่นเต้นแทบแย่ ลุ้นหลานชายเพราะจะได้สบายไปทั้งชาติ แต่เธอเกรงว่าจะหวังเกินไป
“ถ้าพ่อใหม่เขาไม่เอาเจ้าวันขึ้นมา ลำยงก็บอกพี่นะเพราะพี่ยินดีรับเลี้ยงลูกเสมอ”
“อีกไม่นานพี่จะแต่งงานใหม่ มีลูกใหม่ไม่ใช่เหรอ”
“ถึงมีใหม่เจ้าวันก็เป็นลูกพี่อยู่ดี ไม่ใช่จะเป็นลูกคนอื่นเมื่อไหร่”
เวลาเดียวกันที่บ้านลำยอง...สมาชิกทุกคนในครอบครัวยกเว้นลำยงยกโขยงมานอนดูทีวีเหมือนเคย ข้าวของวางเลอะเทอะแต่ไม่มีใครเก็บ วันเฉลิมนั่งหงอยที่มุมหนึ่ง เป็นห่วงแม่จนไม่มีแก่ใจทำอะไร ปานเห็นหลานเศร้าก็นึกเวทนาแต่ปลอบไม่เป็นเลยได้แต่แกล้งแหย่ขำๆว่าอีกหน่อยหลานคงเป็นหมาหัวเน่า
“พ่อเอ็งกำลังจะมีเมียมีลูกใหม่ แล้วเอ็งจะเป็นลูกใครวะ ปู่ย่าเอ็งเขาก็ไม่เอาหรอก”
แลไม่เห็นเป็นเรื่องผิดแถมสำทับด้วยความมันปาก ลำดวนพลอยเป็นไปด้วย ชมทนไม่ไหวเลยไปลากวันเฉลิมออกมา...บ้าจริงเชียว...พูดอะไรไม่คิดถึงใจเด็กเลย!
ขณะที่กวงรอคอยด้วยความตื่นเต้นว่าจะได้ลูกชายหรือไม่ที่โรงพยาบาล...แลลุ้นไม่แพ้ลูกเขยและลงทุนจุดธูปพร้อมบนบานขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ลูกสาวคนโปรดทำสำเร็จ
“เจ้าที่เจ้าทาง ผีบ้านผีเรือน ขอให้นังลำยองได้ลูกชายด้วยเถิด สมหวังแล้วลูกจะถวายหัวหมู ไข่ต้ม ไก่ต้ม”
ฟากบ้านสันต์...พูดคุยกันอย่างปลงๆว่าบ้านลำยองตั้งความหวังมากไป เกิดคลอดมาเป็นผู้หญิงขึ้นมาจะยุ่ง
แต่สันต์กลับคิดตรงข้าม “ผมกลับอยากให้เขาได้ลูกชาย ให้เขาสมหวังครับแม่”
“เขาจะเมตตาไอ้วันมันน้อยลงนะ เอ็งจะปวดใจเปล่าๆ”
“ไม่หรอกพ่อ ผมว่ามีหวังขึ้นมากกว่าจะได้เจ้าวันคืนมาเลี้ยงเอง”
ฝ่ายวันเฉลิมเกาะรั้วรอลำยองหน้าบ้าน ชมต้องมาตามและกล่อมให้ไปนอน แต่เด็กชายรั้งรอเพราะเป็นห่วงแม่ อาการโอ้กอ้ากและร้องโวยวายจากความเจ็บปวดทำให้อดถามพี่เลี้ยงไม่ได้
“ตอนแม่คลอดวัน แม่เจ็บแบบนี้ใช่ไหมพี่ชม”
ชมอึ้งไปพักใหญ่เพราะสะท้อนใจในความรักและกตัญญูรู้คุณของวันเฉลิม...กว่าเด็กชายจะยอมกลับไปรอในบ้านก็อีกพักใหญ่ ชมมองมาด้วยความเวทนาแล้วอดเปรยกับชื่นไม่ได้
“ฉันละงอมแน่น้า ผ้าอ้อม ที่นอนเด็ก มีหวังเละเทะ แล้วบางทีเด็กร้องกลางดึก...อีชมตายแน่ๆ”
“คุณกวงเขาสัญญาจะขึ้นเงินเดือนให้เอ็งแล้วไง”
“ร้อยเดียว...แต่งานมันไม่เพิ่มร้อยเดียวแน่ๆ”
ชื่นปลอบให้หลานมองโลกในแง่ดีจะได้เงินเพิ่มแต่ชมไม่สบายใจเลยเพราะลำยองต้องถอนทุนคืนจนอานแน่!
ooooooo
ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุด กวงดีใจมากเมื่อได้ยินจากพยาบาลว่าได้ลูกชาย แต่ความปลื้มปีติกลับเลือนหายเปลี่ยนเป็นความเศร้าซึมเมื่อได้เห็นสภาพร่างกายเล็กจ้อยของลูก
เสี่ยหนุ่มตั้งชื่อลูกชายคนแรกว่าอภิชาต และหลังพบหมอเพื่อสอบถามเรื่องลูกชายจึงไปเยี่ยมเมียในห้องพักฟื้น ลำยองตีหน้าเศร้า ร้องครวญครางขอความเห็นใจและยิ้มหวานประจบทันทีที่เห็นกวง
“ลูกชายใช่ไหมคะ ลำยองได้ยินคุณหมอบอกว่าได้ลูกชาย”
กวงไม่มีอารมณ์ตอบโต้เพราะทุกอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ติด ลำยองไม่เอะใจและเข้าใจว่าเขาดีใจจนพูดไม่ออก
“คืนก่อนลำยองฝันว่ามีเทวดาเหาะลงมาจากฟ้าแล้วเอาแหวนเพชรมาให้ คุณกวงขา...ลำยองอยากได้แหวนเพชรเม็ดใหญ่ๆสักวง คุณกวงซื้อให้ลำยองนะคะรับขวัญลูก”
กวงออกจากโรงพยาบาลมารับลำดวนไปนอนค้างเป็นเพื่อนลำยองตอนดึกวันเดียวกัน ความวิตกเรื่องอาการลูกชายทำให้เขาหวนคิดถึงบทสนทนากับหมอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
“ทำไมลูกผมเป็นแบบนี้...เด็กก็ครบกำหนด แม่เด็กแข็งแรงดีไม่ใช่เหรอครับ ลูกชายคนแรกแท้ๆ”
“ลูกสาวคนก่อนๆของคุณแข็งแรงทุกคนเพราะแม่เด็กระวังกินแต่ของมีประโยชน์ แต่ลูกชายคุณคนนี้ไม่แข็งแรงเพราะแม่ดื่มเหล้าตอนท้อง ผมห้ามแล้วก็ไม่เชื่อ”
กวงปวดใจ หมอสงสารเลยปลอบให้ทำใจดีๆเพราะมีทางรักษา กวงมีความหวังแต่หมอก็อยากให้เผื่อใจ
“ถึงรอดสติปัญญาเด็กอาจไม่ดีนัก เด็กคลอดออกมาอย่างมีอาการของคนติดเหล้า จะต้องมีการให้ยาบำบัดทางด้านสมอง ถ้าให้อาหารและยาดีๆก็เจริญเติบโตได้พอสมควรไม่ถึงกับปัญญาอ่อนหรอกครับ”
กวงดึงตัวเองกลับมาเมื่อถึงหน้าบ้านเมีย เห็นวันเฉลิมที่ทนรอในบ้านไม่ไหวนั่งหงอยคนเดียวแล้วอดสะท้อนใจไม่ได้ แถมช้ำกว่าเดิมเมื่อได้ยินเด็กชายถามถึงแม่
“แม่เราสบายดีแต่ต้องนอนพักที่โรงพยาบาลอีกหลายวัน”
กวงเอื้อมมือไปลูบหัววันเฉลิมเบาๆ แต่ไม่ทันได้พูดอะไร พ่อแม่และน้องๆของเมียก็วิ่งหน้าระรื่นมาซักถามเรื่องลำยองเสียก่อน กวงมีสีหน้าลำบากใจแต่ไม่มีใครสังเกตนอกจากวันเฉลิม แต่ถึงกระนั้นเสี่ยหนุ่มก็ข่มอารมณ์และบอกให้ลำดวนเตรียมตัวไปนอนเฝ้าลำยองที่โรงพยาบาล ทุกคนดีใจเรื่องหลานคนใหม่จนไม่มีใครสนใจท่าทางแปลกๆของกวง มีเพียงวันเฉลิมที่มองพ่อเลี้ยงด้วยแววตาเป็นกังวล...หรือจะเกิดเรื่องไม่ดีกับน้อง
ลำดวนไม่ได้สังเกตอาการพี่เขยเลยกระตือรือร้นไปดูหน้าหลานในห้องพักเด็ก จนเมื่อพยาบาลพาไปหาจึงถึงกับหน้าถอดสีแล้วเริ่มเข้าใจว่าทำไมกวงไม่ตื่นเต้นเท่าที่ควร เมื่อไปหาพี่สาวในอีกไม่กี่นาทีถัดมาก็พูดติดๆ ขัดๆ เพราะไม่รู้จะบอกอย่างไรว่าลูกชายความหวังของครอบครัวมีร่างกายอ่อนแอเพราะแม่ดื่มเหล้าหนักระหว่างตั้งครรภ์
กว่าลำดวนจะพูดได้ก็ผ่านไปหลายนาที แต่ลำยองกลับไม่กังวลเพราะเชื่อว่าหมอต้องดูแลเธออย่างดีในฐานะเมียเสี่ยใหญ่เจ้าของโรงงาน ลำดวนกระอักกระอ่วนใจมากเพราะคิดว่าอาการหลานน่าเป็นห่วงกว่านั้น
“ถ้ามึงกลับบ้าน...ฝากบอกแม่ให้หาหมอเก่งๆไว้รอกู จะได้ประคบหน้าท้องให้มันยุบ บวมขนาดนี้ใส่ชุดไม่สวย เออ...คุณกวงรับปากจะซื้อแหวนเพชรให้กูด้วย คอยดูนะ...กูจะเลือกเม็ดใหญ่กว่าที่ไอ้สันต์มันหมั้นเมียใหม่เลย”
ลำดวนพูดไม่ออก ปล่อยให้ลำยองพล่ามเพ้อฝันถึงอนาคตสวยหรูคนเดียว
ooooooo
วันเฉลิมเตรียมตัวไปโรงเรียนเช้าวันถัดมา ระหว่างรอรถโรงเรียนก็เจอกับวิมลกับสมฤดี ทำให้ความกังวลใจผ่อนคลายลงมาก แต่ถึงกระนั้นสถานะของเขาหลังมีน้องก็ทำให้ชมอดบ่นกับวิมลไม่ได้เพราะทุกคนเห็นวันเฉลิมเป็นส่วนเกิน
“หนูล่ะไม่ชอบเลย พวกยายๆน้าๆเขาชอบพูดว่าอีกหน่อยวันจะเป็นหมาหัวเน่า”
“เขาคงคิดไม่ถึงละมังว่าเด็กตัวแค่นี้ก็มีความคิดจิตใจ”
วิมลเห็นใจวันเฉลิมมาก แต่ดูเหมือนเด็กชายจะไม่คิดมากเพราะความรักน้องมีมากกว่า
ฟากแลป่าวประกาศข่าวดีเรื่องได้หลานชายทั่วตลาด แต่สะใจสุดเห็นจะเป็นการได้ไปเยาะเย้ยปั้นกับสินถึงร้าน แถมขอซื้อเหล้าไปดื่มย้อมใจด้วย ปั้นสะกดกลั้นอารมณ์แล้วแต่ไม่ไหวจึงโพล่งออกไปอย่างเหลืออด
“อีแล...มึงก็รู้บ้านกูไม่ขายเหล้า มึงอยากอวดบารมีลูกมึงก็ไปไกลๆเลย ไม่มีใครเขาเห่อโต๊ะจีนกับมึงหรอก”
“เออนะ...กูลืมไป ขายแต่ผักหญ้า น้ำปลา กะปิ วันๆกำไรหยิบมือจนตายลงโลง มึงก็มีปัญญาแค่นี้แหละ”
“จนหรือรวยก็เรื่องของกู ยังไงกูก็ได้คนดีมาเป็นสะใภ้ ไม่ใช่สวยแต่ข้างนอก ข้างในเหม็นโฉ่อย่างลูกสาวมึง”
แลถลกผ้าถุงเตรียมตบเต็มที่ ปั้นตั้งท่าเตรียมรับจนแลต้องล่าถอย...ฝากไว้ก่อนเถอะอีปั้น!
ฝั่งสันต์พาเทวีไปกราบหลวงลุงปิ่นที่วัด เจอกับวันเฉลิมซึ่งไปช่วยถูพื้นกุฏิอย่างตั้งใจ เทวีเห็นว่าที่ลูกเลี้ยงเป็นครั้งแรกแล้วรู้สึกเอ็นดูเพราะท่าทางนอบน้อมและมีสัมมาคารวะ ส่วนหลวงลุงปิ่นเห็นสันต์จะเริ่มต้นใหม่กับคนดีๆจึงอวยพร แต่เมื่อทราบว่ายังไม่แน่นอนเรื่องย้ายมาอยู่ด้วยกันเพราะเทวีต้องไปทำงานในเมือง
“ค่อยดูกันไปนะ แต่เป็นผัวเมียกันต้องดูแลกันให้ดี ผัวอยู่ทาง เมียไปทาง...สุดท้ายครอบครัวก็พัง”
สันต์กับเทวียกมือไหว้น้อมรับคำสอนของหลวงลุง วันเฉลิมนั่งมองนิ่งๆแต่ไม่พูดอะไรจนสันต์อดเป็นห่วงไม่ได้
“พ่ออยากให้วันรู้ไว้นะลูก ถึงแม้พ่อกับแม่ของวันจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน และวันจะมีพ่อหรือแม่ใหม่ ถ้าวันต้องการความช่วยเหลืออะไร วันมาหาพ่อได้เสมอ พ่อไม่มีวันทอดทิ้งวันไปไหนหรอก...เข้าใจไหมลูก”
วันเฉลิมรับคำแผ่วเบา ในใจไม่คิดเคืองพ่อหรือแม่แม้แต่น้อย...ยังไงพ่อกับแม่ก็เป็นที่หนึ่งในใจเขาเสมอ
ฝ่ายลำยองพักรักษาตัวในโรงพยาบาลจนเกือบหายดี แต่อาการอยากเหล้ากำเริบเลยอาละวาดผู้คนไปทั่ว เมื่อพยาบาลอุ้มอภิชาตมาหา สาวขี้เมาจึงถึงกับหน้าเสียเพราะร่างกายเล็กบางของลูกไม่ใช่สิ่งที่คิดมาก่อน
“ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ ผัวฉันเขาหล่อ ฉันก็สวยแล้วนี่มันอะไร หมอเอาเด็กผิดคนมาเป็นลูกฉันหรือเปล่า”
“ไม่พลาดอย่างนั้นหรอกค่ะ เด็กไม่ค่อยแข็งแรง คุณหมอพยายามช่วยเหลือและดูแลเต็มที่ และนมจากคุณแม่จะเป็นอีกทางหนึ่งที่ช่วยเด็กได้ค่ะ”
ลำยองจนมุมและจำใจให้นมลูก แต่ไม่วายบ่นกับน้องสาวอย่างหงุดหงิดที่กวงไม่มาให้เห็นหน้าเลยตั้งแต่คลอด ลำดวนบอกว่าเสี่ยหนุ่มมาเพื่อดูลูกเท่านั้น ลำยองยิ่งเครียดหนัก...หรือว่าเราสวยน้อยลง
ooooooo
งานหมั้นระหว่างสันต์กับเทวีถูกจัดในอีกไม่กี่วันถัดมาที่บ้านปั้น ปานเห็นวันเฉลิมยืนรดน้ำต้นไม้คนเดียวเลยบอกให้แวะไปดู แถมตอกย้ำว่าจะเป็นหมาหัวเน่าในไม่ช้า วันเฉลิมคิดนิดเดียวแล้วออกไปดูให้เห็นกับตา บรรยากาศคึกคักและใบหน้ายิ้มแย้มของทุกคนทำให้เด็กชายตัดสินใจแอบดูห่างๆ อดน้อยใจไม่ได้ที่พ่อจะมีครอบครัวใหม่
ด้านกวง...ไปรับลำยองจากโรงพยาบาลแต่อภิชาตต้องอยู่ในความดูแลของหมอเพราะร่างกายยังอ่อนแอ กวงสะเทือนใจมากและไม่มีอารมณ์จะพูดกับเมียจนถึงบ้าน วันเฉลิมดีใจวิ่งไปกอดแต่ถูกลำยองไล่ตะเพิดแต่เด็กชายไม่โกรธและถามหาน้องจากกวงแทน เสี่ยหนุ่มอึกอักเล็กน้อยแล้วบอกว่าอภิชาตต้องอยู่โรงพยาบาลเพราะยังไม่พร้อม
กวงขอตัวไปเก็บเสื้อผ้าบางส่วนกลับบ้านเพราะไม่อยากมาที่นี่บ่อยๆอีกแล้ว เพราะไม่พร้อมจะเจอหน้าหรือพูดคุยกับลำยองเรื่องอภิชาต แต่ลำยองคิดว่าเขากำลังนอกใจและอาละวาดขนาดหนัก
“แล้วทำไมต้องเอาเสื้อผ้าไป ไม่ใช่ไปเลี้ยงอีหนูที่ไหนเหรอ อย่าให้กูจับได้นะ จะตามไปตบให้ฟันร่วงเลย”
“เป็นบ้าหรืออยากเหล้าจนคลั่งเนี่ย ลูกจะรอดไม่รอดอยู่โรงพยาบาลนั่นแหละ ยังมีสมองคิดเรื่องแบบนี้อีกเหรอ”
“กูจะกินมันก็เรื่องของกู...เหล้าของกู”
“ที่ลูกต้องออกมาเป็นยังงี้ก็เพราะแกนั่นแหละ...รู้เอาไว้ซะ” ลำยองปรี๊ดแตก “หุบปาก...รู้จักอายชาวบ้านเขามั่ง แล้วจำเอาไว้ให้ดี ขืนยังไม่เลิกเหล้า ฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีกเลย”
ขาดคำก็หุนหันออกจากบ้าน เจอกับวันเฉลิมซึ่งได้ยินทุกอย่างดักรอ กวงจึงได้แต่แก้ตัวเสียงอ่อน
“ป๊าไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้หรอกนะ”
“ป๊าอย่าโกรธแม่เลยครับ แม่ไม่สบาย”
กวงใจอ่อนยวบ “ทำไมเราไม่เกิดมาเป็นลูกป๊านะ...วันเฉลิม”
วันเฉลิมเงยหน้ามองกวงทั้งน้ำตา เสี่ยหนุ่มหัวใจหล่นวูบด้วยความสะเทือนใจแล้วตัดสินใจขับรถออกไป
เมื่อแลทราบเรื่องหลานชายคนล่าสุดต้องนอนตู้อบในโรงพยาบาลเพราะลำยองกินเหล้าหนักระหว่างท้องก็บ่นอุบกลัวจะเสียผลประโยชน์และความสุขสบายไป แต่ลำยองไม่สำนึกแถมโทษอภิชาตที่อึดไม่พอ
“มันน่าเกลียดจะตาย ตัวเหี่ยวๆย่นๆเหมือนไม่ใช่ลูกคน”
“ก็มึงกินแต่เหล้าน่ะสิอีลำยอง เท่ากับมึงบังคับยัดใส่ปากลูกมึงนั่นแหละ” ลำยองไม่ยอมรับผิดจนแลอ่อนใจ “มึงดื้อเอง...หมอเขาเตือนมึงตั้งนาน เลิกได้ก็เลิกซะ แค่นี้คุณกวงเขาก็ผิดหวังมากพอละ ถ้าเขาเอือมมึงมากๆ เขาไม่กลับมาหามึงอีกเลยแล้วมึงจะทำยังไง”
“ไม่มีทางหรอกแม่ ยังไงเขาต้องกลับมาง้อฉัน ลูกชายเขาอยู่กับฉันทั้งคน ฉันไม่กลัวหรอก”
ลำยองพูดพลางกระดกเหล้าเข้าปากย้อมใจ แลได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ...ไม่รู้จะเตือนยังไงแล้วอีลำยอง
ooooooo
วันเฉลิมสะเทือนใจเรื่องกวงมีปากเสียงกับแม่ และเป็นห่วงน้องจนต้องไประบายกับวิมลเพราะไม่มีคนคุยด้วยที่บ้าน คุณยายข้างบ้านสงสารแต่อยากให้เขามองโลกในแง่ดีว่าทุกอย่างจะดีขึ้น วันเฉลิมต้องอดทนและพยายามดูแลน้องชายให้ดีเพราะอภิชาตคงไม่มีคนอื่น วันเฉลิมรับปากหนักแน่น ไม่มีวันปล่อยให้น้องต้องอยู่คนเดียวแน่
ฟากลำยงมองกองขนมเหลือบานเบอะด้วยความเซ็ง แลไม่ให้กำลังใจแถมยุให้เลิกขายเพราะคงเหนื่อยเปล่า ลำยงไม่ยอมแพ้และคิดจะเปลี่ยนมาขายก๋วยเตี๋ยวแทนเพราะน่าจะกำไรดีกว่า แลเห็นดีเห็นงามเพราะจะได้กินด้วย
“ทำร้านให้มันใหญ่ๆหรูๆ ให้มันสมหน้าสมตาเลยนะโว้ย ให้คนลือทั้งซอย”
“ทุนแค่นี้จะหรูได้สักแค่ไหนกันแม่”
“คิดอย่างมึงนี่ แล้วเมื่อไหร่จะรวยสักทีอีลำยง!”
กวงมาที่บ้านแต่เช้าเพื่อพาลำยองไปเยี่ยมลูกด้วยกัน แต่สาวขี้เมานอนเพลินและตื่นสายให้รอนานจนกวงเริ่มหงุดหงิดและตัดสินใจไปตามด้วยตัวเอง เมื่อเห็นสภาพเมียที่เยินจนดูไม่ได้แล้วนึกรู้ว่าคงเมาค้างจากเมื่อคืนแน่
“กินจนหน้าแดงเป็นงิ้วยังจะมีหน้าไปโรงพยาบาล ที่ลูกเป็นแบบนี้เพราะกินเหล้าไม่ยอมเลิก”
ลำยองไม่สำนึกแถมเถียงกลับ “ฉันกินเป็นยาต่างหาก ขืนไม่กินได้ผอมแห้งตาย”
“ไม่ผอมแห้งหรอก แต่จะเป็นอีขี้เมามากกว่า หัดดูสารรูปตัวเองซะมั่ง โผล่ไปถึงไหนก็อายเขาเปล่าๆ”
ลำยองปรี๊ดแตก วันเฉลิมได้แต่เฝ้ามองซึมๆ...เสียใจที่เห็นแม่ทะเลาะกับพ่อเลี้ยงอย่างรุนแรง
ความเครียดเรื่องลูกกับลำยองทำให้กวงประสาทเสีย การงานพลอยชะงักและผิดพลาดเพราะเสี่ยหนุ่มไม่อยู่ในอารมณ์จะทุ่มเท ผู้จัดการโรงงานซึ่งรู้เรื่องลำยองดี เห็นใจเจ้านายมากแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง
“ช่วงนี้มีแต่เรื่องน่าปวดหัว อันที่จริงผมผิดเองที่แส่หาเรื่อง ผมรู้สึกแย่มากที่ทำร้ายจิตใจลูกเมียผม”
“คุณกวงหวังดีต่อวงศ์ตระกูลต่างหากครับ”
“อุตส่าห์ได้ลูกชายทั้งที ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้”
ฟากลำยองไม่สำนึกว่าตัวเองผิดเลยไปบ่นกับแม่ที่บ้าน คิดเอาเองว่ากวงอาจเบื่อและแอบมีคนอื่นเพราะไม่โผล่หน้ามาให้เห็นอีกเลยตั้งแต่เธอกลับจากโรงพยาบาล
“แม่ว่าฉันยังสวยเหมือนเดิมหรือเปล่า”
“หัวซอยยันท้ายซอย ไม่มีใครกินเอ็งลงหรอก สันดานผู้ชายก็แบบนี้ ถ้าเอ็งทำตัวดีๆให้เขาเห็นว่าเอ็งตั้งใจเลี้ยงดูลูก เขาคงไม่ทิ้งเอ็งหรอก ข้าว่าเอ็งเลิกเหล้าได้ก็เลิกเถอะลำยอง เขาอาจรังเกียจที่เอ็งติดเหล้าก็ได้”
ลำยองชะงักแต่ยังแถ “กินเป็นยา ไม่ได้ติดสักหน่อย”
เวลาเดียวกันที่กุฏิหลวงลุงปิ่น...วันเฉลิมกินข้าวเหนียวหมูทอดฝีมือย่าที่ปู่เอามาฝากอย่างเอร็ดอร่อยพลางเล่าเรื่องอภิชาตว่ายังไม่ได้กลับจากโรงพยาบาล หลวงลุงกับสินสบตากันงงๆและถามถึงกวง เด็กชายจึงบอกแม่กับพ่อเลี้ยงมีปากเสียงกันบ่อยเหลือเกิน สินกลัวหลานโดนลูกหลงถูกตีแต่วันเฉลิมรีบปฏิเสธ
“แม่ไม่ตีวันหรอกครับ แต่วันไม่ชอบเวลาแม่กินเหล้า แม่บอกกินแก้เครียด แต่ตอนแม่อารมณ์ดีแม่ก็กินนี่ครับ”
สินกับหลวงลุงหนักใจมาก...มันคงเกินเยียวยาแล้วล่ะวันเอ๋ย
ooooooo
บ้านแลกำลังวุ่นกับการก่อสร้างเพิงขายก๋วยเตี๋ยว ลำยงเป็นเรี่ยวแรงสำคัญ โดยมีชดคนขับเรือซึ่งตามจีบเธอเป็นลูกมือ ลำยองเห็นน้องจริงจังเลยซักถาม เมื่อทราบว่าขายชามละไม่กี่บาทก็ดูถูกว่าต้องขายจนตาย
“ยังดีกว่าไปรับจ้างโรงงานล่ะ อย่างน้อยฉันก็ได้แสดงฝีมือเอง กำไรน้อยก็ช่างหัวมัน ค่อยๆเก็บก็เยอะเอง”
“เออ...ขายให้ได้นานๆแล้วกัน ไอ้วันจะได้มาอาศัยกินบ้าง อีคนใช้ที่บ้านมันทำกับข้าวอะไรก็ไม่รู้”
ลำยงส่ายหน้าอ่อนใจให้กับความเรื่องมากของพี่สาว แลได้ยินชื่อหลานเลยถามถึง ลำยองไม่รู้เพราะไม่เคยใส่ใจ คิดเองว่าคงกลับบ้านเลยเมื่อเลิกเรียน แต่ความคาดหมายของสาวขี้เมาผิดคาด เพราะดันไปเจอลูกชายคนโตเดินจูงมือกับสินตรงกลางสะพาน ลำยองโมโหมากและปรี่ไปหาเรื่องทันที
“อยู่ไม่ติดบ้าน วันๆเอาแต่ตะลอนนะมึงไอ้วัน”
“เอ็งจะว่าลูกน่ะ หัดมองตัวเองให้ดีซะก่อนเหอะนังลำยอง” สินโต้
“อย่ามาแส่ แม่ลูกเขาจะสั่งสอนกันโว้ย คนอื่นไม่เกี่ยว คิดจะขโมยลูกฉันล่ะสิ”
ลำยองเห็นเหรียญบาทในมือลูกชายเลยคว้ามาปาทิ้งและตวาดใส่หน้าสินเคืองๆ
“เงินแค่นี้กระจอก!” ลำยองกระชากวันเฉลิมออกไป “มึงก็เหมือนกัน เป็นขอทานหรือไง ไปเอาเงินมันทำไม”
สินโกรธมากแต่ต้องพยายามข่มอารมณ์และมองตามหลานชายถูกกระชากลากถูไปด้วยความเวทนา...ลำยองไม่พูดกับลูกสักคำจนถึงบ้านและเหวี่ยงกระเด็นลงพื้นพร้อมตวาดลั่น
“อย่าให้กูรู้นะมึงว่าแอบไปบ้านนั้น จะตีให้ตายคามือเลย กูเกลียดทั้งบ้าน ยิ่งย่ามึงยิ่งตัวดี กูเกลียดเข้าไส้”
วันเฉลิมก้มหน้านิ่งไม่เถียง ลำยองจึงไปหยิบขวดเหล้าจากตู้มาดื่มย้อมใจ วันเฉลิมเห็นแล้วอดไม่ได้และพยายามขอให้เลิกเพื่อเห็นแก่กวงกับน้อง “เวลาแม่อารมณ์ไม่ดี แม่ตีวันก็ได้แต่อย่ากินเหล้าเลยนะครับ เหล้ามันไม่ดี”
ลำยองชะงักจริงจังเมื่อเห็นสายตาลูกแต่ยังท่ามากและด่าเปิงจนเขาต้องเลี่ยงออกไป ทิ้งลำยองยืนมองขวดเหล้านิ่งแล้วตัดสินใจเก็บใส่ตู้ไว้เหมือนเดิม
วันเฉลิมไปขลุกอยู่กับชมกับชื่นในครัว สองสาวใช้สงสารมากแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง นอกจากหาข้าวปลาอาหารให้ตามมีตามเกิด ชมชวนคุยเปลี่ยนบรรยากาศและถามถึงน้องชายคนใหม่ที่กวงจะไปรับวันรุ่งขึ้น แม้จะหนักใจเพราะลำยองคงใช้ให้เลี้ยงลูกจนไม่ต้องทำอย่างอื่น แต่อดชื่นใจไม่ได้เมื่อได้ยินวันเฉลิมสัญญาจะช่วยเลี้ยงอีกแรง
ฝ่ายลำยองนอนกระสับกระส่ายตลอดคืนด้วยความอยากเหล้า สาวขี้เมาข่มใจสุดความสามารถเพราะนึกถึงคำลูกชายและอนาคตของตัวเองหากเลิกไม่สำเร็จ แต่ถึงกระนั้นความทรมานทั้งกายและจิตใจทำให้ตัณหาความอยากชนะความตั้งใจดี ลำยองแพ้ใจตัวเองและเดินไปหยิบเหล้ามาดื่มในที่สุด
ooooooo
วันเฉลิมตื่นแต่เช้าไปช่วยชมรดน้ำต้นไม้ กวงขับรถมาจอดและถามถึงลำยองเพราะนัดไว้จะพาไปรับอภิชาตที่โรงพยาบาล ชมทำท่าอึกอักแล้วบอกว่าคุณนายยังไม่ตื่น กวงรอจนทนไม่ไหวต้องบุกไปตามด้วยตัวเอง
เสี่ยหนุ่มเจ้าของโรงงานเห็นสภาพยุ่งเหยิงของห้องแล้วส่ายหน้าเอือมระอา เมียน้อยสุดที่รักเมาหลับไม่ได้สติ เมื่อเขาปลุกก็งัวเงียตื่นแล้วตีหน้ามึนไม่รู้เรื่องที่นัดไว้ กวงโมโหจนขาดสติอาละวาดเสียงเข้ม
“เมาจนจำอะไรไม่ได้สักอย่าง แกมันเป็นแม่ชนิดไหนกัน เคยห่วงลูกในไส้บ้างไหม กินเข้าไปไอ้เหล้าเนี่ย”
ลำยองปรี๊ดแตก “แกก็กินกับฉัน มาด่าฉันได้ยังไง”
กวงกัดฟันข่มความโกรธ “ฉันมันโง่เองที่หลงผิด เพิ่งจะเห็นชัดๆวันนี้ว่าสันดานที่ติดตัวมา มันแก้ไขกันไม่ได้”
เสี่ยหนุ่มเดินลิ่วออกจากห้องและเรียกชมไปรับอภิชาตด้วยกันแทน วันเฉลิมขอตามไปด้วยแต่ชื่นบอกให้รอที่บ้านดีกว่า เด็กชายเลยได้แต่มองตามรถกวงจ๋อยๆ ไม่สบายใจเลยที่เห็นพ่อเลี้ยงอารมณ์เสียใส่แม่อีกแล้ว
กว่าลำยองจะตื่นอีกทีก็สายโด่ง สาวขี้เมาตรงดิ่งไปบ้านแม่ทันทีและบ่นให้ฟังอย่างหัวเสียว่าโดนผัวด่าเพราะตื่นสาย ลำยงส่ายหน้าแล้วอดเหน็บไม่ได้ว่าสมควรเพราะนัดไม่เป็นนัดมัวแต่เมา ลำยองรู้ตัวว่าผิดแต่ไม่สำนึกเพราะคิดว่าเป็นหน้าที่ผัวต้องดูแลตนกับลูกอย่างดี ลำยงคร้านจะโต้เลยลุกไปช่วยชดตกแต่งเพิงก๋วยเตี๋ยว แลเลยถือโอกาสเตือนลูกสาวคนโปรดให้เพลาๆเหล้าบ้าง ก่อนจะไม่เหลืออะไรเลยทั้งลูก ผัวและเงิน!
ลำยองขัดใจแต่เถียงไม่ออก ได้แต่ผลุนผลันกลับบ้านเพราะไม่มีคนเข้าใจ แล้วต้องเบ้หน้าเมื่อกลับไปเจอกวงกับวันเฉลิมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับอภิชาต เสี่ยใหญ่ลูบหัววันเฉลิมด้วยความเอ็นดู ลำยองหมั่นไส้มากแต่ไม่กล้าพูดมากเพราะมีชนักปักหลังเมื่อเช้า ส่วนชื่นเห็นกวงหิ้วถุงพะรุงพะรังมากมายมาด้วยเลยถามด้วยความอยากรู้
“ขวดนม ผ้าอ้อม ของใช้เด็กอ่อนทั้งหมด น้ำที่ใช้ชงนมต้องน้ำต้มสุกเท่านั้นนะชื่น ขวดนมต้องต้มฆ่าเชื้อ” ชมคิดว่าล้างน้ำอย่างเดียวก็พอ “ไม่ได้เด็ดขาด หมอสั่งว่าทุกอย่างต้องสะอาด ไม่งั้นลูกฉันจะไม่สบาย”
วันเฉลิมพยายามบอกให้แม่ดูน้องแต่ลำยองไม่สนใจและไปเอาอกเอาใจผัวแทนเพื่อง้อกลายๆ กลัวไม่ได้เงินไว้ใช้จ่าย เมื่อชื่นถามว่าอยากทานอะไรเลยจัดชุดใหญ่จนกวงถึงกับเซ็ง
“เอาปลากะพงผัดใบขึ้นฉ่าย เป็ดพะโล้ แล้วอะไรอีกสักอย่างดีกว่าค่ะคุณกวง”
“ฉันคงไม่อยู่กินด้วยหรอก ต้องรีบกลับไปทำงาน ฝากลูกฉันด้วยนะชม แม่ชื่น”
กวงลุกไปขึ้นรถ ทิ้งลำยองให้ฮึดฮัดคนเดียว...โธ่เอ๊ย ไม่ง้อก็ได้ไอ้ผัวเฮงซวย!
ฝ่ายวันเฉลิมแวะไปหาหลวงลุงที่วัดช่วงบ่ายและเจอพ่อกับว่าที่แม่เลี้ยงที่นั่น สันต์กับเทวีซื้อของขวัญมาให้มากมาย โดยเฉพาะหนังสือนิทานที่นายทหารเรือจงใจยื่นให้ตรงหน้าเพราะแฟนสาวเป็นคนเลือกให้
“อาเห็นวันชอบฟังนิทาน นิทานเล่มนี้สนุกมาก ตอนนี้ยังอ่านไม่ได้ก็ดูรูปไปก่อน ลองเปิดดูสิว่าชอบไหมจ๊ะ”
วันเฉลิมรับมาถือด้วยความดีใจและขออนุญาตแบ่งให้อภิชาตอ่านด้วย เทวียิ้มเมตตาแล้วเอ่ยเสียงอ่อน
“ได้สิจ๊ะ ทำไมจะไม่ได้ แต่อาว่าน้องยังเล็กเกินไปหรือเปล่า เอาไว้น้องโตอีกหน่อยค่อยแบ่งน้องก็ได้”
สันต์มองมายิ้มๆ เช่นเดียวกับหลวงลุงที่แหย่เด็กชายขำๆว่าขี้สงสารเหลือเกิน
“น้องน่าสงสารจริงๆนี่ครับหลวงตา น้องผอมแล้วไม่ค่อยสบายเลยร้องไห้บ่อยๆ”
ทุกคนมองหน้ากันเครียดๆ นึกถึงชะตากรรมของอภิชาตด้วยความเวทนา วันเฉลิมก้มหน้างุดน้ำตาคลอบอกว่าแม่ไม่ค่อยรักน้อง เทวีต้องปลอบให้มองโลกในแง่ดี “อย่าพูดอย่างนี้สิวัน...ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกของตัวเองหรอก”
เทวียิ้มให้อย่างมีเมตตาและเข้าใจความรู้สึกของวันเฉลิม หวังสุดใจจะเป็นที่พึ่งให้เขาได้ในอนาคต
วันเฉลิมกลับบ้านพร้อมของขวัญมากมาย เมื่อลำยองรู้ว่าลูกชายได้ของเล่นจากสันต์ก็พานโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“ลับหลังกูนี่มีเวลาไปแอบเจอกันนะมึง ทุเรศ...ทำเป็นอวดรวย ซื้อของเล่นให้ลูก ไปเล่นไกลๆเลยนะมึง”
จบคำก็ก้มหน้าก้มตาทาเล็บให้ตัวเอง วันเฉลิมจะปลีกตัวออกไป แต่เมื่ออภิชาตร้องไห้จ้า เขาจึงหวนไปดูตามประสาพี่ชายแสนดี ลำยองรำคาญและตะโกนเรียกชมแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ วันเฉลิมเลยสำรวจน้องเองแล้วรู้ว่าต้องชงนมเพราะน้องหิว แต่น้ำร้อนในกระติกหมดเลยต้องไปเอาในครัว
ชมกับชื่นเร่งต้มน้ำเต็มที่แต่ไม่ทันใจลำยองที่หมดความอดทนและลุกไปชงนมให้ลูกด้วยน้ำก๊อก เมื่อชมมาถึงพร้อมวันเฉลิมก็ต้องหน้าเสียเพราะอภิชาตดูดนมที่ว่าไปแล้วกว่าครึ่ง ลำยองไม่ยี่หระเพราะคิดว่าคงไม่เป็นอะไร แต่เรื่องกลับเลวร้ายกว่าที่คิดเพราะอภิชาตท้องเสียทั้งวันทั้งคืนจนแตกตื่นกันทั้งบ้าน!
วันเฉลิมไปเกาะเตียงน้องด้วยความเป็นห่วง ชื่นกับชมคิดว่าต้องพาไปหาหมอเพราะอาการไม่ดีขึ้นเลย
“ก็คุณนั่นแหละ เอาน้ำก๊อกชงนมให้เด็กได้ยังไง”
“มึงอย่ามาโทษกูนะอีชื่น เพราะมึงนั่นแหละขึ้นมาช้า”
ลำยองไม่สนใจและโยนเงินให้สาวใช้พาอภิชาตไปหาหมอ ชื่นข่มอารมณ์โกรธและบอกวันเฉลิมซึ่งขอไปด้วยให้อยู่เป็นเพื่อนแม่กับชมที่บ้าน เด็กชายเลยต้องมองตามชื่นตาละห้อย เป็นห่วงน้องแทบแย่แต่ไม่รู้ต้องทำยังไง
ooooooo
กวงไม่รู้เรื่องลูกป่วยและแวะมาเยี่ยมหลายวันถัดมา เมื่อค้นพบว่าลูกชายตัวน้อยต้องนอนในห้องคนใช้ไร้คนดูแลก็โมโหมาก และหัวเสียหนักเมื่อชื่นบอกว่าอภิชาตระเห็จมานอนที่นี่เพราะลำยองรำคาญเสียงร้องตอนดึกๆ
“วันก่อนแกท้องเสียเพราะยายแม่เอาน้ำก๊อกมาชงนม ขี้ไหลทั้งวันทั้งคืน ชมกับน้าชื่นต้องอุ้มไปหาหมอ”
“ฉันสั่งเอาไว้แล้วไงว่าให้ระวังเรื่องนมกับน้ำเด็กไม่ค่อยแข็งแรง ไม่ได้ต้มน้ำร้อนหรือไง กระติกก็มีตั้งสองใบ”
“หมดแล้วเขาไม่บอกค่ะ ฉันก็งานยุ่ง บางทีก็ไม่ทันดู ส่วนใหญ่พ่อวันเป็นคนมาบอกเรื่องน้ำสุกหมด”
กวงโกรธมากจนแทบระงับตัวเองไม่อยู่ แต่เมื่อมองไปทางวันเฉลิมและคิดใคร่ครวญพักใหญ่ระหว่างรอให้เมียตื่นจากอาการเมาค้าง เสี่ยหนุ่มจึงคิดได้ว่าต้องทำอะไรบางอย่าง เมื่อลำยองรู้สึกตัวเลยได้เห็นกวงนั่งคอยที่มุมห้อง เธอสะดุ้งเล็กน้อยและหน้าเสียเมื่อเขาถามเรื่องลูกต้องไปนอนในห้องคนใช้
“มันกวนจะตาย ตื่นได้คืนละห้าหกหน ใครจะไปทนไหว เราเสียเงินจ้างคนใช้นะต้องใช้ให้คุ้มสิ”
“เขาจะออกสิ้นเดือนนี้แล้ว ทั้งสองคนทนไม่ไหวแล้วจะทำยังไง เลี้ยงลูก หุงข้าวและซักผ้าเองน่ะ”
ลำยองโวยวายให้กวงหาคนใช้ใหม่โดยเร็วที่สุด แต่กวงปฏิเสธเสียงเรียบและจะเอาลูกไปเลี้ยงเอง
“ทำไมต้องเอาไปด้วย หาคนมาเลี้ยงที่นี่สิ”
“เอามาเลี้ยงที่นี่ เขาก็ลาออกอีกแหละ สู้เอาไปให้เขาเลี้ยงเลยไม่ได้”
ลำยองขมวดคิ้วเพราะน้ำเสียงผัวแปลกๆ กวงจ้องหน้าเธอตาไม่กะพริบแล้วบอกจะเอาอภิชาตไปให้อาม่าเลี้ยง ลำยองของขึ้นทันทีเพราะกลัวขาดสิ่งต่อรองมีค่าที่สุดไป
“ฉันไม่ให้หรอก ยังไงฉันก็ไม่ให้”
“ย่าเขาอยากได้หลานชาย คนจีนน่ะเขาเลี้ยงลูกชายดีนะ เผลอๆจะส่งเรียนเมืองนอกด้วย อีกหน่อยลำยองจะมีลูกอีกก็ได้ ถ้าเป็นลูกสาวค่อยเลี้ยงเอง รู้ไหม...อาม่าจะทำขวัญหลาน ให้รางวัลลำยองด้วย ไม่อยากได้เหรอ”
ลำยองชะงักกึกเมื่อได้ยินว่ามีเงินทำขวัญ แต่ยังลีลามากและอ้างว่ากลัวบ้านเขาเลี้ยงลูกไม่ดี
“ผมอยู่ด้วยทั้งคนจะไม่ดีได้ยังไง จะให้เงินลำยองไว้ใช้เล่นสักหมื่นสองหมื่น ลำยองอยากได้อะไรก็ซื้อ”
ลำยองตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงเงินก้อนโต ในใจวาดฝันจะใช้บำเรอความสุขตัวเองให้หนำใจ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่กล้าพูดตรงๆเพราะกลัวถูกจับได้ว่าเห็นแก่เงินมากกว่าลูกเลยแกล้งฟูมฟายเหมือนแม่ที่จะเสียลูกรัก
“ลูกลำยองไม่ใช่ผักปลา ถึงจะมาแลกด้วยเงิน”
“ไม่เป็นไร ไม่ให้ก็ไม่เป็นไร แม่ผมเขาบอกว่าจะหาเมียใหม่ให้อีกคน เอาไว้ทำลูกชายโดยเฉพาะ” ลำยองถึงกับอึ้ง “เพราะคนนี้ไม่ค่อยแข็งแรง เขาอยากได้อ้วนๆ ขาวๆและแข็งแรง คงต้องหาแม่อายุสิบแปดไม่ติดเหล้า ไม่มีผัวมาก่อน ไม่เคยมีลูก แม่เขาทาบทามอาแปะแถวบ้านเอาไว้ แกว่าสินสอดแปดพัน ทองสองบาทก็น่าจะพอ”
ลำยองตาโตและสวนกลับทันที “เอามาสามหมื่น ทีนี้จะเอาไปไหนก็ไป”
กวงยิ้มพอใจ ส่วนลำยองฝันหวานถึงแผนใช้เงินล่วงหน้า...คราวนี้กูจะซื้อเหล้ามาตุนให้หมดตลาดเลยคอยดู!
ooooooo
วันเฉลิมพยายามขอร้องชมกับชื่นให้อยู่ต่อเพราะไม่อยากให้แม่ลำบากและน้องชายไม่มีคนดูแล แต่สองสาวใช้ทนไม่ไหวเรื่องพฤติกรรมสุดเอือมของลำยอง เงินมากมายแค่ไหนก็ซื้อความสบายใจสบายกายคืนมาไม่ได้
เด็กชายจึงต้องเรียนรู้งานบ้านเล็กๆน้อยๆและการดูแลเลี้ยงเด็กอ่อนเบื้องต้น แม้จะหนักหนาเกินเด็กขนาดเขาจะรับไหวแต่มีความสุขเพราะจะได้ดูแลแม่กับน้องด้วยตัวเอง
แต่ความฝันของวันเฉลิมกลับพังไม่เป็นท่าเมื่อกวงมาหาลำยองไม่กี่วันถัดมาพร้อมเงินสดสามหมื่นบาท แลกกับการยกอภิชาตให้เขาเลี้ยงดูเอง ลำยองตาโตเมื่อเห็นเงินและรีบคว้ามาซุกใต้หมอนอย่างหวงแหน กวงมองเหยียดๆแล้วบอกว่าสองหมื่นห้าก็น่าจะพอแล้ว
“ไม่พอหรอก ลำยองต้องเลี้ยงน้อง เลี้ยงไอ้วัน โรงเรียนอนุบาลแพงจะตาย ลำยองไม่ให้เรียนโรงเรียนวัดหรอก”
“คืนให้พ่อเขาก็หมดเรื่อง เขาเลี้ยงกันเองแหละ”
ลำยองเบ้ปากไม่ยอม “พ่อมันได้เมียใหม่ไปแล้ว เขาไม่เอามันหรอก”
“ไม่อยากกลับไปเป็นสาวก็ตามใจ”
เมื่อกวงอุ้มอภิชาตไปขึ้นรถ วันเฉลิมจึงรีบไปดักหน้าแล้วถามว่าจะไปไหน กวงถึงกับพูดไม่ออกเพราะสงสาร
“แม่เราเขาเลี้ยงน้องไม่ไหว ป๊าจะเอาไปเลี้ยงเอง ส่วนวัน...ดูแลตัวเองดีๆนะ กลับไปอยู่กับพ่อได้ก็กลับเถอะ”
จบคำแล้วรีบออกรถ วันเฉลิมมองตามเศร้าๆ... สังหรณ์ใจว่าจะไม่ได้เจอกับกวงและอภิชาตอีกนาน
วันเฉลิมไม่เก็บความสงสัยเรื่องน้องกับพ่อเลี้ยงไว้คนเดียวเลยไปถามแม่ในห้อง ลำยองสะดุ้งเฮือกและรีบเอาเงินปึกใหญ่ซ่อนใต้หมอนเหมือนเดิมแล้วตะเพิดไล่เสียงเข้ม
“จะไปไหนก็เรื่องของเขาสิ แล้วมึงไม่ต้องปากดีบอกใครนะ ถ้ายายถามก็ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น...เข้าใจไหม”
วันเฉลิมพยักหน้ารับคำแล้วเดินออกไป ลำยองจึงหยิบเงินมานับใหม่...คราวนี้ล่ะกูจะซื้อทุกอย่างที่อยากได้เลย!
ooooooo
