ทองเนื้อเก้า
ตอนที่ 4
อาการติดเหล้าของลำยองหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่เหล้าชั้นดีที่กวงซื้อไว้ดื่มเองก็ไม่เว้น ชมพยายามเตือนให้เพลาลงเพราะกลัวกวงจับได้แต่ลำยองไม่สนใจแถมด่าเปิงจนสาวใช้ต้องหลบไปในครัว ชื่นเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างจึงปรามให้หลานสงบปากสงบคำลงบ้างเพราะลำยองไม่ได้อยู่ในฐานะเดียวกัน
“เอ็งก็ปากมากไป เขาเป็นเจ้านาย เราเป็นแค่ขี้ข้าริอ่านไปสั่งสอนเขา เขาจะเกลียดขี้หน้าเอา”
“แหมน้าชื่น...ฆราวาสยังสอนพระได้เลยถ้าทำอะไรไม่ถูกไม่ควร ฉันจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ได้ เหล้าก็ใช้เงินเขาซื้อ แต่ฉันทุเรศตรงกินต่อหน้าเด็กนี่แหละ อีกหน่อยมันก็เห็นเป็นเรื่องธรรมดา ผู้ใหญ่ยังกินได้เลย...หรือน้าว่าไม่จริง”
ชมพูดพลางมองไปทางวันเฉลิมด้วยความเวทนาส่วนชื่นคิดว่าวันเฉลิมคงมีชะตาไม่ต่างจากแม่บังเกิดเกล้านัก
“พ่อแม่พี่น้องเป็นอย่างนี้ อีกหน่อยมันก็ต้องเป็นอย่างงั้นแหละ ข้าเห็นมาเยอะแล้วเอ็งเชื่อข้าเถอะ”
ลำยองเมาหลับตอนไหนไม่มีใครรู้ รู้สึกตัวอีกทีตอนบ่ายจัดวันถัดมาเมื่อได้ยินเสียงชมกับวันเฉลิมหยอกล้อกัน
“มึงกล้าลองดีกับกูใช่ไหมอีชมถึงกล้าเอาไอ้วันขึ้นมาเล่นเสียงดังบนนี้”
“หนูไม่กล้าหรอกค่ะ แต่ถ้าไม่เอาขึ้นมาทำงานด้วยแล้วใครจะดูล่ะคะ”
ลำยองโมโหและอาละวาดหนักขึ้นจนสาวใช้ตัดรำคาญด้วยการอุ้มวันเฉลิมออกไป ทิ้งสาวขี้เมาให้ฮึดฮัดและหมุนตัวกลับไปนอนเซ็งๆ แต่รอยเลือดประจำเดือนบนผ้าปูที่นอนกลับทำให้ชะงัก สุดท้ายลำยองก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากถอดกางเกงในเปื้อนเลือดโยนลงถังผ้าใช้แล้วอย่างไม่ไยดี
กว่าลำยองจะตื่นอีกครั้งก็เกือบโพล้เพล้ แต่ไม่อยากอยู่บ้านจึงไปหาแม่และบ่นเรื่องกวงซื้อจักรเย็บผ้ามาให้แทนตู้เย็น แถมบอกให้ไปเรียนตัดเสื้อผ้าฆ่าเวลาจะได้ไม่ต้องอยู่บ้านเหงาๆ ลำยงเห็นดีเห็นงามด้วยเพราะเชื่อว่ากวงคงทนสภาพเมียเอาแต่กินกับนอนแบบนี้ไม่ไหว ลำยองถึงกับปรี๊ดแตกแต่ต้องยั้งไว้เพราะแลกลับเห็นว่าเป็นเรื่องดี
“อีกหน่อยเอ็งตัดเสื้อได้ก็ไม่ต้องจ้างใครให้เสียเงิน จะได้ตัดเสื้อผ้าสวยๆให้ข้าใส่ด้วย”
“มันเรื่องอะไรล่ะแม่ คนเรามีอันจะกินแล้วทำไมต้องทำงานให้มันเหนื่อยและเสียศักดิ์ศรีด้วย”
ลำยงฟังแล้วอยากจะเป็นบ้าเลยตัดสินใจถามพี่สาวตรงๆว่าไม่คิดยืนด้วยลำแข้งตัวเองบ้างหรือ
“กูไม่ไปเรียนให้โง่หรอก เป็นผัวก็ต้องเลี้ยงเมียสิวะ ไม่งั้นจะเอามาเป็นเมียทำไม”
ooooooo
ขณะที่ลำยองพยายามเริ่มต้นชีวิตใหม่กับกวง สันต์ก็เริ่มต้นจีบเทวีเพื่อนรักของน้องสาวอย่างจริงจัง โดยไปดักรอที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนของเธอแต่กลับแกล้งทำเป็นเหตุบังเอิญเมื่อเธอเห็นเข้า เทวีเห็นท่าทางแปลกๆแล้วนึกรู้ แต่กลับไม่นึกรังเกียจเขาแต่อย่างใด และพูดคุยด้วยเป็นอย่างดีจนนักเรียนนายเรือใจมาเป็นกอง
ฟากลำยอง...กลับจากบ้านแม่เย็นวันเดียวกัน เห็นกางเกงในเปื้อนเลือดของตัวเองยังกองในถังผ้าเลยตามไปอาละวาดชมที่ไม่ยอมซัก สาวใช้คู่ปรับอยากจะกรี๊ดแต่พยายามข่มอารมณ์และชี้แจงอย่างอดทน
“กางเกงในธรรมดาก็แย่แล้ว นั่นมันเปื้อนเลือดด้วย คุณซักเองเถอะ หนูซักไม่ลง เห็นแล้วสะอิดสะเอียน”
ลำยองเลยแหวว่ามาเป็นคนใช้ทำไม ชมเลือดขึ้นหน้าแต่พยายามระงับอย่างสุดความสามารถ
“หนูเป็นคนใช้ก็จริง แต่นายจ้างหนูแต่ละคน
ไม่เคยทำอะไรอนาจารอย่างนี้หรอกนะคะ โกเต็กนั่นก็เหมือนกัน คุณเอากระดาษห่อให้มันมิดชิดก่อนทิ้งได้ไหม อย่าให้มันทุเรศอุจาดตาอย่างนี้”
ชื่นเข้ามาดู ได้ยินเต็มสองหูว่าหลานสาวทะเลาะอะไรกับเจ้านายสาวขี้เมา แต่ถึงกระนั้นลำยองกลับไม่สนใจและบังคับให้ซักถ้าไม่อยากถูกตัดเงินเดือน ชมเดือดจัดเลยโพล่งเรื่องที่เก็บเป็นความลับมานาน
“กับอีแค่คุณนายบ้านที่สอง ทำบทบาทมาก ระวังเถอะจะถูกเขี่ย”
ลำยองชะงักกึก อึ้งไปครู่ใหญ่เหมือนมีใครเอาน้ำเย็นจัดมาสาดจนหน้าชาไปหมด ชื่นรีบดึงหลานออกไปและต่อว่าเสียงเข้มว่าหาเรื่องโดนไล่ออก ชมไม่ยี่หระแต่สะใจมากกว่าเพราะได้พูดในสิ่งที่อัดอั้นมานาน
“ถ้าคุณกวงจะไล่เราออกเพราะเรื่องแค่นี้ ฉันจะพูดใส่หน้าเขาเลยว่าเป็นเศรษฐีแต่มีปัญญาหาเมียน้อยได้ดีแค่นี้เอง...แค่แม่ม่ายผัวร้างแถมลูกติดด้วยอีกคน”
กว่าจะตั้งสติได้ลำยองก็ปรากฏตัวบ้านแม่อีกครั้ง แลกำลังพยาบาลปอซึ่งป่วยกระเสาะกระแสะไปขายของไม่ไหว ลำยองเห็นแล้วอเนจอนาถใจแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่ฟ้องแม่ว่าเห็นปานกับแป้งที่ถูกส่งไปขายของแทนปอเล่นซื้อสลากหวังรางวัลใหญ่จนไม่ได้ขายของ
“กลับมาแม่จะเพ่นกบาลซะไอ้พวกพ่อแม่ไม่สั่งสอน แทนที่จะช่วยกันทำมาหากิน”
แม้จะโมโหลูกชายทั้งสองมาก แลก็ไม่ได้คิดโทษจริงจังและลงมือหุงหาอาหารตามมีตามเกิดด้วยตัวเอง ลำยองตามไปปรับทุกข์เรื่องที่ได้ยินมา เครียดแทบบ้าเพราะไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นเมียน้อยกวง
“หมายความว่ายังไง ผัวเอ็งเขามีเมียหลวงอีกบ้านหรือไง”
“ยังไม่รู้เลยแม่ ฉันได้ยินอีชมมันพูดคล้ายๆอย่างนี้แหละว่าฉันเป็นคุณนายบ้านที่สอง”
“มันมีแววนะข้าว่า อาทิตย์หนึ่งเขามาค้างด้วยคืนสองคืน ข้าว่าไปอยู่กับเมียหลวงมากกว่า”
ลำยองหน้าเจื่อนเพราะตั้งตัวไม่ติดจนแลต้องปลอบให้ทำใจเพราะทำอะไรไม่ได้แล้ว “เอ็งพูดมากไปก็ขาดทุนเปล่า เกิดเขารู้เรื่องไอ้วันขึ้นมา เอ็งค่อยบอกว่ารู้เรื่องเขาเหมือนกัน”
ลำยองยังเครียดเรื่องฐานะที่ไม่เคยฝันมาก่อน “ฉันจะกลายเป็นเมียน้อยเขานะแม่”
“ถ้าเอ็งคิดว่าแน่จริงและเอาเขาอยู่ ดึงเขามาทางเอ็งได้ เมียหลวงมันก็ไม่มีความหมายอะไรหรอกวะ”
ลำยองลังเลเพราะกลัวเสียหน้า “เอ็งคิดมากไม่เข้าเรื่อง มันธรรมดาของผู้ชายโว้ย ยิ่งผู้ชายรวยๆเขาจะมีเมียกี่คนก็ได้ ขนาดพระอินทร์ยังมีเมียสี่เลย นี่ยังไม่นับรวมพวกนางอัปสรนะโว้ย”
ลำยองไม่ได้สบายใจขึ้นแม้แต่น้อย เมื่อลำดวนกลับมาและเซ้าซี้ให้ช่วยพูดกับกวงเรื่องกลับไปทำงานโรงงานจึงจำต้องรับปากอย่างเสียไม่ได้ สาวขี้เมาเซ็งจัดจนต้องออกไปซื้อเหล้าดื่มแก้เครียด พบกับสันต์โดยบังเอิญ อดีตผัวส่ายหน้าอ่อนใจ ถามถึงลูกชายด้วยความเป็นห่วง ลำยองกลับตอกใส่หน้าเขาอย่างเย้ยหยัน
“มีปัญญาหาเลี้ยงมันเหรอ ราคาเดิมไม่ได้แล้วนะ ของแพงขึ้นทุกวัน ค่าน้ำนมมันก็ต้องขยับตามเป็นธรรมดา”
จบคำก็เดินโซซัดโซเซจากไป ทิ้งสันต์ให้มองตามด้วยความหัวเสีย เจ็บใจนักที่ไถ่ลูกชายไม่ได้สักที
ooooooo
การเจอกับสันต์ทำให้ลำยองอารมณ์ขุ่นมัวมาก อดีตอันเจ็บปวดและความจริงที่เพิ่งรู้ทำให้ดื่มหนักจนแทบทรงตัวไม่อยู่ วันเฉลิมเห็นแม่กลับมาจึงเดินไปหาและขอให้อุ้ม แต่ลำยองเมาไม่รู้เรื่อง ตวาดลั่นให้ชมมาอุ้มออกไปไกลๆ ส่วนตัวเองนั่งดูโทรภาพแล้วหัวเราะเอิ้กอ้ากคนเดียวราวกับมันขำเสียเต็มประดา
แต่สุดท้ายความสงสัยในฐานะของตัวเองทำให้ลำยองเครียดจัดจนทนไม่ไหวและตามไปคาดคั้นชื่นซึ่งเข้ามาดูแลเก็บกวาดบ้านเรื่องคุณนายบ้านสองที่ชมพูดถึงเมื่อเย็น
“ว่ายังไงล่ะ...อีชมมันพูดหมายความว่ายังไงแล้วที่มันไม่ยอมซักกางเกงในให้กู ทำอย่างนี้มันแข็งข้อกันนี่”
“กางเกงในเปื้อนเลือดเขาไม่ซักให้กันหรอก มันสะอิดสะเอียน ของตัวเองยังไม่ค่อยอยากทำเลย”
“แล้วมาเป็นขี้ข้าทำไม สอนหลานมึงนะว่าอย่ากำเริบ ระวังจะต้องไปเป็นขอทาน”
ชื่นโกรธที่โดนหยามจึงสวนกลับอย่างไม่กลัว “เออ...จะบอกความจริงให้ก็ได้ คุณน่ะเป็นเมียน้อยคุณกวงเขามีเมียกับลูกแล้ว แต่งกันได้สี่ห้าปีมีลูกสาวสามคน นี่ก็กำลังท้องคนที่สี่ เมียเขาเป็นผู้ดีจีน พ่อแม่ร่ำรวยมีร้านค้าใหญ่โตในสำเพ็ง เขาอยากได้ลูกชายเท่านั้นแหละถึงได้มาเอาคุณน่ะ ถ้าเขาได้แล้วคงเขี่ยคุณทิ้ง รู้อย่างนี้แล้วอย่าผยองนักเลย เขารักเมียเขาจะตาย ทั้งสวย รวยและเป็นผู้ดีกว่าคุณตั้งเยอะ”
ลำยองปรี๊ดแตกขว้างแก้วเหล้าใส่ชื่น “อีชื่น... กูจะฆ่ามึง อีขี้ข้า อย่างพวกมึงต้องเป็นขี้ข้าเขาไปจนตาย!”
ชื่นหมดความอดทนและโพล่งเรื่องที่รู้มานานแต่เก็บเงียบไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว “คุณก็ไม่ได้วิเศษวิโสอะไรนักหรอก ลูกเต้าก็มีแล้ว อย่าคิดว่าจะหลอกใครเขาได้ ฉันว่าคุณกวงเขารู้แต่ไม่คิดมาก ถ้าเขาได้ลูกชายคงไม่เอาคุณแล้ว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเด็กวันเฉลิมน่ะเป็นลูกคุณ ไม่ใช่น้องนุ่งซะหน่อย”
ลำยองกรี๊ดลั่นและตั้งท่าจะเอาเรื่องสาวใช้ แต่ทุกอย่างกลับนิ่งสงัดเมื่อทั้งหมดหันไปเห็นกวงยืนตะลึงงันตรงหน้าประตู ชื่นจะชิ่งหนีแต่กวงรั้งไว้แล้วถามหา
ความจริงเรื่องวันเฉลิมว่าเป็นลูกใครกันแน่
ชื่นอึกอักแต่สุดท้ายจึงยอมบอก “พวกที่ตลาดเขาว่าลูกคุณลำยองกับผัวคนแรกค่ะ”
กวงหน้าซีด ความจริงที่กองตรงหน้าทำให้ความรู้สึกหลงใหลที่เคยมีค่อยๆหดหาย
“แบบนี้มันหลอกกันนี่ลำยอง”
ลำยองหน้าซีดเผือดที่ถูกจับได้แต่เพราะฤทธิ์เหล้าทำให้กล้าพอจะตอบโต้ “ลำยองไม่เคยหลอกคุณสักหน่อย คุณไม่เคยถามสักคำว่าลำยองมีผัวหรือมีลูกหรือยัง มีแต่บอกรักและอยากได้ลำยองเป็นเมีย ลำยองเลิกกับเขาแล้ว จะมีผัวใหม่มันแปลกตรงไหน คุณกวงยังไม่เคยบอกนี่ว่ามีเมียกับลูกแล้วตั้งสามคน”
กวงนิ่งจนไม่มีใครเดาอารมณ์ถูก ลำยองใจไม่ดีแต่ทำใจสู้มองไปทางเขาอย่างไม่กลัวเกรง
“แล้วเย็นนี้มาทำไม นี่มันวันอังคารนะไม่ใช่วันศุกร์”
“ผมแวะโรงพยาบาลมา เมียผมคลอดลูกคนที่สี่เป็นผู้หญิง เขาเสียใจใหญ่เพราะเตี่ยผมบ่นว่าเห็นทีตระกูลจะต้องด้วนเพราะขาดลูกชายสืบสกุล”
“คุณจะกลุ้มทำไม ลูกสาวก็ลูกสาวสิ เป็นลูกสาวแล้วมันผิดตรงไหน”
กวงคว้าเหล้าใกล้มือมากระดกลงคอรวดเดียว “นั่นสินะ...เราคงต้องยอมรับความจริง”
สุดท้ายสองผัวเมียก็ไปดวลเหล้ากันในห้องนอนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลำยองจึงตัดสินใจสารภาพเรื่องวันเฉลิม
“ไอ้วันน่ะมันเกิดวันเฉลิม พ่อมันเลยตั้งชื่อนั้น พ่อมันเป็นทหารเรือ...ผัวคนแรกของลำยองน่ะหล่อด้วย อีกหน่อยคงได้เป็นนายพันนายพล เขาเรียนและทำงานเก่ง”
กวงถามว่าทำไมถึงเลิกกัน ลำยองเบ้หน้าเมื่อนึกถึงความหลัง แม้เสียดายความหล่อแต่ไม่ยอมทนแน่
“มันให้ลำยองกินฝ่ามือ ขืนอยู่ต่อมันคงให้กินฝ่าตีนด้วย ลำยองไม่ทนหรอก ไม่ง้อด้วย...หาผัวใหม่ดีกว่า”
ลำยองยิ้มหวานเพราะฤทธิ์เหล้า ถามเขาเสียงอ้อนว่าไม่คิดเลิกกับเมียมาอยู่กับเธออย่างออกหน้าบ้างหรือ
กวงยกเหล้าเข้าปากแล้วตอบเซ็งๆ “เลิกไม่ได้หรอก หาเมียใหม่น่ะง่ายจะตาย แต่เลิกกับเมียแรกน่ะผิดศีลธรรม ผิดประเพณีและผิดธรรมเนียม ถึงได้ลูกสาวก็เป็นลูกแท้ๆ ใช่คนอื่น เลี้ยงให้ดีก็ทำงานสืบไปได้”
ลำยองเข้าไปคลอเคลียพร้อมป้อนเหล้าเข้าปาก “กินกันให้เมา เดี๋ยวจะได้ทำลูกชายกัน เอาให้ได้ฝาแฝดเลย”
กวงชักมึนเพราะซัดไปหลายยก เมื่อลำยองชวนตรงๆจึงถึงกับพูดไม่ออก ความรู้สึกผิดเบาบางลงเรื่อยๆ เพราะคิดว่าเขากับเธอคงหลอกลวงไม่ต่างกันนัก!
ooooooo
เวลาเดียวกันที่บ้านสันต์...ปั้นกับสินได้ยินมาจากในตลาดว่าวันเฉลิมจะได้ดีเพราะกวงส่งเสียให้เรียน โรงเรียนเอกชน สองปู่ย่ายินดีและโล่งใจแทนหลานรักแต่ยังไม่วางใจเพราะวันเฉลิมไม่ใช่ลูกแท้ๆของกวง
“นังลำยองมันคุยฟุ้งไปทั่วซอยว่าพ่อเลี้ยงไอ้วันจะส่งเสียให้เรียนโรงเรียนเอกชนเชียวนะ”
“แต่ถ้าเขาเมตตาเอ็นดูมันจริงก็นับว่าเป็นบุญของมันนะแม่ปั้น”
“เขาอาจเอ็นดูมันวันนี้ แต่วันข้างหน้าพอเขามีลูกชาย ไอ้วันก็หนีไม่พ้นเป็นหมาหัวเน่าหรอกตาสิน”
เมื่อสันต์ได้ยินจากพ่อแม่ว่าลูกชายจะได้ไปโรงเรียนจึงรีบไปแสดงความยินดีที่วัดในเช้าวันหนึ่ง วันเฉลิมยิ้มร่าเพราะอยากไปโรงเรียนมานานจนเขาอดกอดด้วยความเอ็นดูไม่ได้ หลวงลุงปิ่นจึงสอนให้เด็กชายทำตัวเป็นนักเรียนที่ดี
“ได้ไปโรงเรียนแล้วต้องขยันตั้งใจเรียนน่ะรู้ไหม คนมีความรู้เยอะวันข้างหน้าจะไม่ลำบาก เป็นที่พึ่งได้”
วันเฉลิมรับคำดิบดี เป็นที่ชื่นใจของหลวงลุงกับสันต์ยิ่งนัก...ไอ้วันเอ๊ย...ขอให้เจริญๆนะลูก
เมื่อแยกจากพ่อกับหลวงลุงในช่วงบ่าย วันเฉลิมจึงกลับบ้านไปหาแม่ แต่ต้องตกใจเมื่อเห็นแม่มีอาการแปลกๆ และอาเจียนอย่างรุนแรง ชมกับชื่นช่วยกันเช็ดทำความสะอาดอุตลุดและชักเอะใจว่าเจ้านายสาวขี้เมาน่าจะท้อง!
กวงมาหาเมียน้อยสุดที่รักทันทีและรีบพาไปฝาก ครรภ์โดยมีวันเฉลิมขอตามไปด้วย ลำยองดีใจและมั่นใจว่าลูกในท้องต้องเป็นลูกชาย กวงใจมาเป็นกองด้วยความหวังจะมีผู้สืบสกุลและเอาใจลำยองอย่างดี จนสาวขี้เมาลำพองใจ
“คุณกวง...ลำยองอยากกินหูฉลามน้ำแดง”
“เดี๋ยวผมซื้อให้”
“ลำยองอยากได้ตู้เย็นด้วยจะได้เอาไว้แช่น้ำเย็นๆกินชื่นใจดี”
“แล้วผมจะซื้อให้”
ลำยองดีใจเนื้อเต้นที่ผัวไม่อิดออดขอผลัดวันเหมือนเคย มีเพียงวันเฉลิมที่เฝ้ามองแม่ด้วยความเป็นห่วง หวังสุดใจว่าแม่จะไม่เป็นอะไรมากและได้ออกจากโรงพยาบาลโดยเร็ว
เมื่อแลทราบว่าลูกสาวคนโตท้องลูกคนที่สองจึงป่าวประกาศไปทั่วตลาดด้วยความภูมิใจ เชื่อมั่นว่าหลานคนนี้จะนำมาซึ่งกองเงินกองทองที่เคยวาดฝันมาตลอด
“คุณกวงรักมันกว่าเดิมอีก ซื้อของดีๆให้มันกินทุกวัน เขาดูแลดีกว่าไอ้ผัวเก่าเป็นไหนๆ นี่แหละโว้ยที่เขาเรียกว่านารีมีรูปเป็นทรัพย์ ไอ้เรื่องทำงานบ้านและทำกับข้าวกับปลาไว้คอยผัวน่ะเป็นเรื่องรอง เรื่องแรกน่ะต้องสวยเข้าไว้”
คำโพนทะนาสรรพคุณและวาสนาโชคดีของลำยองจากปากแลเข้าหูปั้นในบ่ายวันเดียวกันจนเกิดความหมั่นไส้และเตือนแลให้เผื่อใจเสียบ้างเพราะคงยากจะกะเกณฑ์ให้เป็นแต่ลูกชาย
“ระวังเถอะคลอดเป็นลูกสาวเหมือนเมียหลวงจะช้ำใจเปล่าๆ ไอ้ลูกชายที่มีอยู่ก็แค่ลูกติด ใครจะเอาไปสืบสกุล”
แขวะเสร็จก็เดินแยกไป แลได้แต่มองตามคู่ปรับเคืองๆ...สักวันมึงต้องยกมือไหว้กูเพราะกูรวยกว่ามึงอีปั้น!
แม้รู้ตัวว่าท้องแต่ลำยองกลับไม่ยอมงดเหล้าเลยแม้แต่วันเดียว แลเป็นห่วงหลานคนสำคัญเลยพยายามเตือนให้เพลาๆเพราะกลัวกระทบกระเทือนจนแท้ง
“เอ็งอย่าลืมนะว่าจะได้ดีเพราะมีลูกกับเขา ยิ่งถ้าได้ลูกชาย...เมียเก่ากับลูกอีกสี่จะต้องตกกระป๋อง ทีนี้เอ็งจะได้เป็นเมียออกหน้า เมียเก่าเอาไว้ก้นครัว พ่อแม่ผัวจะยอมรับเอ็ง เอ็งอยากได้อะไรเขาจะมาประเคนให้ตรงหน้า”
ลำยองเหมือนจะคิดได้ แต่สุดท้ายก็ผลัดไปเริ่มงดวันรุ่งขึ้น แม้วันเฉลิมจะมาออเซาะและขอให้หยุดเหล้าก็ไม่ได้ผล แถมถูกแม่ขี้เมาด่าตะเพิดอีกต่างหากเพราะมานัวเนียจนเหล้าหกเกือบหมดขวด!
วันเฉลิมร้องไห้ น้ำตาผุดออกมาเป็นเม็ดเล็กๆด้วยความน้อยใจ เสียใจมากที่แม่ไม่เคยสนใจตัวเลย
ooooooo
วันเวลาผ่านไปท้องลำยองโตขึ้นเรื่อยๆ แต่สถานการณ์การเงินของบ้านแลกลับไม่ดีขึ้น แลเฝ้ามองลำยงตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากินด้วยความสงสารระคนเวทนา เห็นหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เทียวไล้เทียวขื่อจึงยุยงให้ลูกสาวคนรองมีผัวจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระและสบายเนื้อสบายตัวกับเขาบ้าง
“เลือกๆไปเหอะ ขึ้นคานแล้วหน้าไหนก็ไม่มาให้เอ็งเลือก อย่างเอ็งน่ะไม่มีทางได้ดีเหมือนอีลำยองหรอก”
“ฉันรู้ตัวดีว่าไม่สวยอย่างพี่ลำยอง แต่ถ้าฉันมีผัว ฉันก็ไม่คิดจะให้เขาหาเลี้ยงฉันฝ่ายเดียวหรอก”
แลอ่อนใจกับความรั้นของลูกสาว เอาเถอะ...งั้นแกคงต้องแคะขนมขายไปจนตายละวะอีลำยง!
ฟากสันต์ไปปรึกษาน้องสาวเรื่องวันเฉลิม อยากรู้ว่าลูกชายต้องเรียนอะไรบ้างที่โรงเรียนเตรียมอนุบาล แต่เหตุผลแท้จริงคืออยากไปดักรอพบเทวีมากกว่า ศรีวรรณไม่รู้เรื่องเลยนั่งอธิบายเรื่องโรงเรียนเด็กเล็กอย่างตั้งใจ
“มันก็เหมือนเอาไปฝากเลี้ยงกลางวันหรือสถานรับเลี้ยงเด็กนั่นแหละพี่สันต์” สันต์เซ็งเพราะลูกชายต้องไปโตในโรงเรียนแทนการได้อยู่กับพ่อแม่ ศรีวรรณเลยต้องปลอบให้คลายกังวล “คนสมัยนี้ทั้งพ่อกับแม่ต้องทำงานนอกบ้านตัวเป็นเกลียว หาเงินกันโครมๆ ไม่มีเวลาเลี้ยงลูกกันหรอก”
สันต์ไม่ชอบใจเพราะเชื่อว่าลูกชายน่าจะได้รับความอบอุ่นกว่านี้ แต่ถึงกระนั้นประเด็นเรื่องวันเฉลิมก็ถูกเปลี่ยนเป็นสิ่งใหม่ที่มาอยู่ในความสนใจของเขาเสียก่อน ศรีวรรณจับสังเกตอาการพี่ชายตลอด แล้วถึงบางอ้อเมื่อเห็นเขาทำตาหวานและมีท่าทีเขินอายตอนเห็นเทวีมาเยี่ยมเธอที่บ้านในบ่ายวันเดียวกัน
สันต์ลอบมองเพื่อนรักของน้องสาวไม่วางตาจนศรีวรรณอดใจอ่อนเป็นแม่สื่อแม่ชักให้ไม่ได้ นักเรียนนายเรือใจมาเป็นกองและตั้งหน้าตั้งตากินขนมฝีมือเทวีจนเธอยิ้มไม่หุบ กว่าคุณครูสาวจะกลับบ้านก็พลบค่ำ ศรีวรรณจึงยุให้พี่ชายตามไปส่งถึงบ้าน สันต์ดีใจมากและถือโอกาสขออนุญาตจีบเทวีอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก
เย็นวันเดียวกันที่บ้านลำยอง...กวงมาหาเมียโดยไม่บอกก่อนจึงได้เห็นสภาพบ้านรกรุงรังแบบไม่เคยเจอมาก่อน ชมกับชื่นอยากบอกความจริงใจแทบขาดแต่ต้องระงับไว้เพราะไม่อยากตกงาน ได้แต่ส่งเสี่ยหนุ่มไปพักผ่อนข้างบนเพราะคงใช้เวลานานกว่าจะทำความสะอาดเสร็จ
แต่ถึงกระนั้นกวงกลับไม่หงุดหงิดมากนักเพราะมีวันเฉลิมป้วนเปี้ยนไม่ไกล ความน่ารักอ่อนน้อมและกตัญญูต่อพ่อแม่บังเกิดเกล้าทำให้กวงนึกเอ็นดูจับใจและนั่งคุยด้วยเพื่อฆ่าเวลารอลำยอง
แป้งแวะมาที่บ้านแล้วเห็นกวงจึงรีบไปตามพี่สาว กลับบ้าน ลำยองซึ่งกำลังเพลินกับของหมักดองจึงต้องผละมาเอาใจผัวอย่างเสียไม่ได้ แต่กวงไม่สนใจเธอนักเพราะติดพันบทสนทนากับวันเฉลิม ลำยองเริ่มหงุดหงิดและหัวเสียหนักเมื่อได้ยินวันเฉลิมปฏิเสธจะเรียกกวงว่าพ่อแทนสันต์
“ไม่ใช่พ่อ...พ่อวันอยู่อีกบ้าน”
น้ำเสียงซื่อๆของวันเฉลิมทำให้กวงสะท้อนใจนิดหน่อยแต่เข้าใจทุกอย่างดีเลยยอมรับความจริง ต่างจากลำยองที่ไม่ละความพยายามและบังคับลูก แต่ไม่ได้ผลเพราะวันเฉลิมไม่ทำตาม
ลำยองโกรธมากแต่พยายามข่มอารมณ์และเสชวนกวงไปกินข้าวนอกบ้านแก้เซ็ง เสี่ยหนุ่มจะไม่ยอมไปเพราะอยากเล่นกับวันเฉลิม ลำยองไม่ยอมแพ้และอ้อนว่าลูกในท้องหิว กวงจึงใจอ่อนและพาไปตามที่ขอ ชมกับชื่นแอบมองด้วยความเอือมระอากับมารยาสาไถยของเจ้านายสาว ต่างจากวันเฉลิมที่นั่งกินข้าวนิ่ง ไม่ยินดียินร้ายกับใครเลย
ooooooo
สันต์แวะไปหาลูกชายที่บ้านแลแต่ไม่พบ เจอแต่ลำยงกับแลที่จ้องจะกระแนะกระแหนเขาตลอด สันต์พยายามไม่สนใจและหันไปคุยกับลำยงเรื่องวันเฉลิมตื่นเต้นได้ไปโรงเรียน ทิ้งให้แลเคืองจัดและโวยวายเสียงดังจนลำยงเหลืออด
“แม่...พอได้แล้ว แม่ไม่อายแต่ฉันอายนะ วันๆไม่ทำมาหากินแล้วมันรวยขึ้นได้ยังไง”
“มันเรื่องของบุญวาสนาโว้ย ขืนทนเป็นเมียทหารเรือกิ๊กก๊อกคงต้องอยู่แพริมคลองขายผัก ได้กำไรวันละหยิบมือ อดตายกันพอดี โชคดีแท้ๆที่สลัดมันหลุดออกมาซะได้”
สันต์ไม่ตอบโต้และยิ้มให้อดีตแม่ยายนิ่งๆ แลแค้นใจมาก ลำยงจึงต้องปลอบ
“พี่สันต์เขาคงคิดว่าเป็นโชคของเขามากกว่าที่ไม่ต้องทนมีเมียอย่างพี่ลำยอง”
ฝ่ายสันต์...ถึงไม่โกรธอดีตแม่ยายแต่ทนไม่ไหวต้องกลับไปเล่าให้พ่อแม่ฟังเรื่องถูกแลเยาะหยันและถากถาง แต่ปั้นกับสินไม่สนใจและถามถึงว่าที่ลูกสะใภ้คนใหม่เพราะศรีวรรณแอบมาบอก สันต์ถึงกับเขินหน้าแดงเถือก
“ผมไม่กล้าเรียกเทวีว่าแฟนหรอกครับ เพราะผมอาจแอบชอบเขาข้างเดียวก็ได้”
“เขารู้เรื่องของเอ็งหมดแล้ว แต่เขาไม่ได้รังเกียจ รังงอนอะไรไม่ใช่เหรอ”
“เขาเฉยๆนี่ครับพ่อ เจอกันทีไรก็มีแก่ใจถามถึงเจ้าวันเสมอ”
“แสดงว่าเขามีใจให้เอ็งบ้างล่ะ ว่างๆพามาให้เห็นหน้าค่าตาบ้าง จะได้คุยทับนังแลมัน”
ปั้นลุ้นสุดตัว เช่นเดียวกับสินที่ส่งยิ้มเย้าลูกชาย สันต์รับปากเขินๆเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเทวีคืบหน้าไปมาก หวังสุดใจจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้หญิงที่คู่ควรและเหมาะสมกับเขาจริงๆสักที
เวลาเดียวกันที่บ้านลำยอง...วันเฉลิมตื่นเต้นกับการลองชุดนักเรียนเป็นครั้งแรก กวงเฝ้ามองด้วยความเอ็นดู นึกวาดฝันถึงวันที่จะมีลูกชายเป็นของตัวเองจริงๆ
“ตั้งใจเรียนให้เก่งๆนะวัน วันข้างหน้าจะได้ไม่ลำบากรู้ไหม”
“รู้ครับ...โตแล้ววันจะหาเงินเลี้ยงแม่ เลี้ยงพี่ชม น้าชื่นเอง”
ลำยองหัวเราะเยาะเพราะไม่คิดว่าลูกชายจะได้ดี ต่างจากกวงที่ภูมิใจแทนและสัญญาจะส่งเข้าโรงเรียนดีๆ ลำยองเห็นผัวเอาใจแต่ลูกชายจึงทวงสิทธิ์ให้ลูกอีกคนในท้องบ้าง จนกวงต้องรับปากยกโรงงานให้เธอถึงจะพอใจ
ooooooo
วันรุ่งขึ้นวันเฉลิมไปเรียนหนังสือกับหลวงลุงที่วัด สันต์ตามไปเจอและอวยพรให้ลูกชายโชคดีจะได้ไปโรงเรียนในอีกไม่กี่วัน หลวงลุงปิ่นพลอยปลื้มไปด้วยและสั่งสอนให้เขาตอบแทนพระคุณกวงที่ให้อนาคตดีๆ วันเฉลิมรับปากดิบดีและก้าวไปหยิบหนังสือนิทานชาดกเล่มโปรดมาให้หลวงลุงอ่านเป็นรอบที่ร้อย
“ไม่รู้มันติดใจอะไรนักหนากับพญาช้างเผือกเนี่ย”
“พญาช้างเผือกทำอะไรล่ะลูก” สันต์สงสัย
“พญาช้างเผือกเลี้ยงแม่ตาบอดและหาหญ้ามาให้แม่กินครับ”
สันต์อึ้งเพราะไม่คิดว่าวันเฉลิมจะรักแม่ขนาดนี้ แต่เขาไม่ได้ถามอะไรและรอพาลูกชายไปส่งบ้านในบ่ายวันเดียวกัน แต่ดันเจอลำยองที่เมาแอ๋ไม่ทำอะไรเหมือนเคย
“อีชม อีชื่น...หายหัวไปไหนกันหมด อีชม...ยกทรงสีดำของกูไปไหน”
เงียบไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เมื่อลำยองหันมาเห็น ลูกชายก็ตวาดสั่งให้ไปเอาเหล้า สันต์โกรธมากที่เธอพูดไม่ดี
“พูดกับลูกให้มันถูกมันควรได้ไหม”
“ฉันจะพูดหรือสอนยังไงก็เรื่องของฉัน ไอ้วันมันลูกฉัน”
“ลูกเธอคนเดียวเมื่อไหร่ ลูกฉันด้วยเหมือนกัน ถ้าเลี้ยงไม่ไหวก็คืนมาเถอะ”
“นี่จะมาทวงบุญคุณว่าส่งเสียมันเดือนละสามร้อยสินะ โธ่เอ๊ย...เงินขี้ปะติ๋ว ตั้งแต่นี้ไม่ต้องเอามาแล้วโว้ย”
ขาดคำก็กระชากวันเฉลิมเข้าบ้าน ทิ้งให้สันต์โกรธจัดและเก็บไประบายกับพ่อแม่ที่บ้าน ปั้นกับสินจึงยุให้เลิกส่งเสียและเก็บเงินไปแต่งเมียใหม่ดีกว่าแต่สันต์กลับคิดไม่เหมือนกันเพราะเป็นห่วงลูก
“ผมตั้งใจเอาไว้แล้วครับแม่ วันเขาเป็นลูกผม ผมต้องรับผิดชอบจนกว่าเขาจะพึ่งพาตัวเองได้ ผมจะเก็บเงินใส่บัญชีธนาคารให้เขาทุกเดือน อายุสิบห้าหรือยี่สิบค่อยยกให้ครับ”
“ก็ดีเหมือนกัน ให้อีแม่มันเดือนละสามร้อยตอนนี้คงไม่ถึงปากท้องไอ้วันมันหรอก อีแม่เอาไปซื้อเหล้าหมด!”
ส่วนลำยองไม่สนใจคำพูดของผัวเก่าและตั้งหน้า ตั้งตาดูโทรภาพพร้อมกินเหล้าสบายอารมณ์ วันเฉลิมนั่งกอดชุดนักเรียนด้วยความตื่นเต้นเพราะจะได้ไปโรงเรียนพรุ่งนี้ แต่เมื่อเห็นแม่เริ่มเมาไม่ได้สติจึงเข้าไปห้าม
“แม่อย่ากินเลย” ลำยองโต้ว่าเป็นความสุขส่วนตัว “แม่มีความสุขแต่น้องเจ็บนะครับ แม่ไม่รักน้องเหรอครับ”
ลำยองถึงกับอึ้งเพราะลูกชายไม่เคยเตือนแบบนี้ แต่แม่ขี้เมาไม่สนใจและผลักลูกชายกระเด็นไปอีกทางด้วยความรำคาญ...ความสุขของกู...กูสุขน้องมึงก็สุขด้วยโว้ย!
ooooooo
วันเฉลิมแต่งตัวเรียบร้อยแต่เช้าและไปใส่บาตรหน้าบ้านให้หลวงลุงปิ่นอวยพรก่อนไปโรงเรียน แล้วเด็กน้อยก็ได้พบกับวิมลคุณยายข้างบ้านพร้อมกับสมฤดีหลานสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเป็นครั้งแรก ความน่ารักของสมฤดีทำให้วันเฉลิมอดใจไม่ไหวและตามไปทำความรู้จักอย่างกระตือรือร้น
“น้องสมฤดีน่ารักจังครับ เมื่อไหร่น้องถึงจะได้ไปโรงเรียนครับ”
“น้องยังเล็กเกินไปลูก อีกสองปีเห็นจะได้ อีกหน่อยหนูก็จะมีน้องเหมือนกันนี่ ยายเห็นแม่หนูท้องใหญ่แล้ว”
วิมลนึกเอ็นดูท่าทางนอบน้อมของเด็กชายและอวยพรให้เป็นนักเรียนที่ดี วันเฉลิมปลื้มใจมากและตั้งใจว่าจะแวะมาเยี่ยมสมฤดีอีกครั้งแน่ๆ
เวลาเดียวกันในครัวบ้านลำยอง...ชมกับชื่นบ่นเรื่องพฤติกรรมน่าระอาของคุณนายขี้เมาอย่างมันปาก โดยเฉพาะชมอยากให้กวงมาเห็นสภาพเมาหัวราน้ำเช้าจรดเย็นของเมียรักใจแทบขาด ชื่นเห็นด้วยแต่อยากให้เสี่ยหนุ่มมาเพราะเป็นห่วงสวัสดิภาพเด็กในท้องลำยองมากกว่า
“เตือนไปก็ไม่คุ้มกับถูกด่าตัวใครตัวมันละกัน เอ็งก็ดูเป็นเยี่ยงอย่าง เป็นผู้หญิงยิงเรือกินเหล้าเมายามันทุเรศ!”
ฝ่ายลำยองตื่นมาช่วงบ่ายก็ตรงไปหาแม่กับน้องๆที่บ้านเหมือนเคยและพูดคุยกันเสียงขรมเรื่องงานรับจ้างใหม่ล่าสุดของลำดวน แลถอนใจเซ็งๆ นึกเสียใจว่าน่าบังคับลำดวนเรียนให้จบเกณฑ์จะได้ค่าจ้างมากกว่านี้ แต่ลำยองกลับเห็นว่าสมควรแล้ว
“คิดอะไรมากวะลำดวน เกิดมาเป็นผู้หญิงได้แต่งตัวสวยทุกวันก็คุ้มแล้ว โอกาสจะเจอผู้ชายรวยๆต้องมีสักวัน”
ลำยงทนไม่ไหว “แต่งตัวสวยแต่คิดเลขไม่เป็นก็ยังพอทน เอ็งอย่าลืมสะกดคำว่าศักดิ์ศรีให้ถูกแล้วกัน”
“อีลำยง...เอ็งนี่มันแกะดำแท้ๆ ใครเขาว่าอะไรเอ็งก็ต้องขัดทุกเรื่อง”
แลขัดใจมากและตั้งท่าจะเอาเรื่องลำยงต่อ แต่แป้งวิ่งหน้าตื่นมาบอกเสียก่อนว่าปอถูกรถชนที่กลางตลาด!
ทุกคนในบ้านแตกตื่นและไปพากลับมาดูอาการที่บ้าน ปอโอดโอยและโวยวายเหมือนคนไม่มีสติ ลำยงเห็นท่าทางพ่อแล้วคิดว่าคงต้องพาไปโรงพยาบาลแต่ปอไม่ยอมไปเพราะไม่มีเงินจ่าย
“ไหนจะค่ายา ค่าหมออีก หาเรื่องแท้ๆเลยไอ้ปอ แล้ว ไอ้แป้ง...ทำไมถึงไม่ตามจับคนขับรถที่ชนพ่อแกมาให้ได้”
“มันชนแล้วหนีไปเลยจะให้จับใครล่ะแม่ ที่ฉันรู้ข่าวก็เพราะมีคนวิ่งมาบอก เขาจำพ่อได้”
ลำยงไม่สนใจใครและเริ่มเรี่ยไรเงินเพื่อพาพ่อไปโรงพยาบาล ลำยองมีแต่ไม่ยอมให้เพราะกลัวไม่มีไปซื้อเหล้าและแต่งตัวสวย ได้แต่เจียดเศษเล็กๆน้อยๆพอแค่ยาแก้ปวดไม่กี่ซองให้แล
“ฉันต้องประหยัดเหมือนกันนะแม่ รายจ่ายฉันเยอะ ไหนจะค่าทำเล็บ ทำผม ไหนจะค่าเสื้อผ้าอีก”
ลำยงจึงต้องรวบรวมเงินจากการขายขนมแทนแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปเพราะปอกลัวเข็มฉีดยา!
ปานเห็นทุกคนวิ่งกันพล่านเลยไปตามหลวงลุงปิ่นจากวัดมาดูอาการพ่อ แลตีโพยตีพายด่าผัวที่มัวแต่กินเหล้าเมายาและเผอเรอจนถูกรถชนเพราะความประมาทแท้ๆ
“ลำบากกันจะตายอยู่แล้วหลวงพี่ คนก็มาเจ็บ รถขายของพังหมด ไม่รู้จะทำมาหากินยังไงแล้ว”
“ค่อยๆคิดและตั้งสติดีๆ มันยังไม่ได้มืดมิดจนมีแต่ทางตันหรอก เพียงแต่อย่าประมาทในการใช้ชีวิต มีน้อยกินน้อย เวลามีก็หัดรู้จักเก็บออม ไอ้ที่ไม่จำเป็นต้องจ่ายก็ตัดมันทิ้งไป...อย่างเหล้า เป็นต้น”
ปอรู้ตัวว่าถูกว่ากระทบจึงแก้ตัวเสียงอ่อย “ฉันกินไปนิดเดียวเองหลวงพี่ แค่พอจำรสได้”
หลวงลุงปิ่นถอนใจยาว แล้วต้องเครียดกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำขอของแล
“หลวงพี่ก็ช่วยหน่อยสิจ๊ะ ฉันจะได้ลืมตาอ้าปากอย่างคนอื่นเขาได้สักที เวลาหลวงพี่เข้าฌานลึกๆแล้วเห็นเลขเด็ดก็มาบอกกันมั่ง เผื่อฉันถูกรางวัลที่หนึ่งแต่ฉันหวังไม่มากหรอกจ้ะ...แค่เลขท้ายสองตัวก็พอ”
หลวงลุงถึงกับเวียนหัวและส่ายหน้าให้กับสันดานขี้เกียจสันหลังยาวของคนตระกูลนี้...ไม้แก่มันดัดยากจริงๆ!
ooooooo
สันต์ตัดสินใจพาเทวีมาเจอพ่อแม่เป็นครั้งแรก ปั้นกับสินประทับใจว่าที่ลูกสะใภ้คนใหม่มากเพราะกิริยาวาจาเรียบร้อยและไม่หยิบโหย่ง ต่างจากลำยองลิบลับเหมือนมาจากคนละโลก
“บ้านช่องอาจคับแคบไปหน่อยนะหนู อยู่กันตามประสาคนทำมาค้าขายนี่แหละ”
“ไม่แคบหรอกค่ะคุณพ่อ หนูว่าน่าอยู่ดีออกลมพัดเย็นสบายทั้งวันเลย”
“พ่อผมเขาเป็นช่างไม้น่ะเทวี ทุกตารางนิ้วในบ้านนี้ฝีมือพ่อผมหมดเลยครับ”
เทวีชื่นชมสินจากใจจริง เป็นที่ชื่นชอบของปั้นอย่างมาก และแล้วก็ถึงบททดสอบสำคัญเมื่อมีลูกค้ามาซื้อของ...
ปั้นจะขยับแต่เทวีปราดมาช่วยเสียก่อน “หนูขายให้เองค่ะคุณแม่ เต้าเจี้ยวอยู่ทางนี้ใช่ไหมคะ”
เทวีช่วยงานในร้านอย่างคล่องแคล่วและมีอัธยาศัยดีจนปั้นอดเปรยลับหลังกับผัวไม่ได้
“ได้ลูกสะใภ้แบบนี้ ลูกชายเราไม่มีทางอับจนแน่ตาสินเอ๊ย”
ตกดึกคืนนั้นสองผัวเมียจึงหารือกันเรื่องสินสอดให้สันต์ไปหมั้นเทวี แหวนเพชรน้ำงามที่ปั้นแอบไปขอซื้อต่อจากเศรษฐีละแวกบ้านทำให้สันต์ซึ้งจนพูดไม่ออก
“จะได้ลูกสะใภ้ถูกใจทั้งที มันต้องเต็มที่สมหน้าสมตาเขาสิ”
“ทองอีกห้าบาท เงินสดสองหมื่นคงไม่น้อยไปหรอกนะลูก” สินเสริม
สันต์กราบเท้าพ่อแม่ด้วยความซาบซึ้งใจ ปั้นลูบหัวลูกชายด้วยความรัก
“ความสุขของเอ็งคือเป็นความสุขของพ่อแม่เหมือนกันลูกเอ๊ย”
เมื่อลำยองรู้เรื่องสันต์จะมีเมียใหม่ก็หงุดหงิดบอกไม่ถูก ยิ่งรู้จากแม่ว่าปั้นเตรียมของหมั้นมากมายให้ว่าที่ลูกสะใภ้คนใหม่ก็ยิ่งหัวเสียหนัก อยากเห็นน้ำหน้าเหลือเกินว่าจะสวยสู้ตัวเองได้ไหม
“ข้าไม่เคยเห็นกับตาแต่เขาว่ามันสวยเหมือนกัน เป็นครูอยู่โรงเรียนอะไรไม่รู้แต่ท่าทางเป็นผู้ดีอยู่”
“พอได้แล้วแม่ เขาว่า เขาว่าอยู่นั่นแหละไม่ได้เห็นกับตาอย่ามาพูดดีกว่า”
ลำยองลุกพรวดอย่างขัดใจแต่แล้วต้องนิ่วหน้าตัวงอเพราะเจ็บท้องจะคลอด น้ำคร่ำแตกไหลนองเต็มขา แลรีบไปตามคนมาช่วย ทิ้งให้วันเฉลิมซึ่งตามมาเยี่ยมยายด้วยปราดไปประคองแม่ด้วยความเป็นห่วง
“แม่เจ็บมากเหรอครับ แม่กอดวันไว้ แม่จะได้หายเจ็บนะ”
วันเฉลิมกอดแม่แน่น ส่วนลำยองร้องลั่นด้วย ความเจ็บปวดอย่างรุนแรง...ไม่เอาแล้วโว้ย หมดคนนี้กูไม่เอาแล้ว!
ooooooo
